ลำดับตอนที่ #19
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : บิงซูทุเรียน
วามเียบปลุให้ำแพื่นาหลับปุ๋ย เมื่อไม่ไ้ยินเสียลมหายใอนที่นอนอยู่้าๆ เมื่อำแพวานไปเอหมอน้าเ็มๆ
เท่านั้นเอ ร่าสูโปร่รีบลุาเีย เินฝ่าวามมื มือลำหาสวิ์ไฟ้าผนั
พรึ่บ!
เมื่อมือที่ลูบไปามผนัสัมผัสับสวิ์ไฟ ุวามสว่าให้ห่อหุ้มไปทั่วห้อมื
"ว่าแล้วนาย้ออยู่ที่เิม"
มิเลนั่อเ่าฟุบหน้าในท่าเิม ุัวรอู้เสื้อผ้า ำแพนั่ล้าๆ ท่อนแนโอบอแมวนัวน้อยเอาไว้หลวมๆ ลูบผมเล่นเบามือ
"อนี้มันลายเป็นที่ประำอนายไปแล้วเหรอเมี้ยว"
"อย่ามายุ่"มิเลปัมือำแพออ
"นายบอว่าอย่ามายุ่ แ่นายยอมให้อ"
มิเลไม่อบสนอ่อประโยวนอำแพ ปล่อยให้ำแพเล่นผมามใอบ
"หือ เื่อนี่หว่า ไม่เหวี่ยเหมือนอนอยู่บนเีย"
มิเลไม่มีปิิริยาอบโ้ ปล่อยให้ำแพอแน่น ปลายมูไ่ไปามเส้นผม
"นายนี่มันหอมึ้นเรื่อยๆ หอมนอใไม่ไหวแล้ว"ำแพระิบ้าหู
"เียบ ไม่มีสัามือถือ อนอะเะ"ำแพปัเส้นผมที่สะเปะสะปะบนหน้าผามิเลออ
"เราทำแรเินไปเหรอ เฮ้ย! หลับนี่หว่า ฮะๆ! หลับ็บอัน่อนเะ นายเล่นให้เราพูนเียวเหมือนนบ้าาา"ร่าสูโปร่ึร่าน้อยๆ มาบแผ่นอ สัมผัสไ้ับวามอุ่น
"หืม ัวอุ่นๆ นายมีไ้นี่"ำแพเอามืออัหน้าผามิเลสลับับหน้าผาัวเอ
"มิเลื่น! มาินยา นายมีไ้"
ำแพเย่าร่าะทัรัเบาๆ นมิเลลืมาึ้นมอนรหน้า
"ำแพ ทำไมนายมีหลายน ทำไมอะ โอ๊ย! ปวหัว ปว!"มิเลอออาารเบลอ
ำแพ้อนร่าน้อยึ้นอุ้ม วาลบนเีย รู้สึเหมือนไ้อุ้มลูแมวน
มิเลที่นอนแผ่บนเีย้อสะุ้เฮือับวามเย็น เมื่อผ้านหนูุบน้ำแ็บิหมาถูลูบไปมาามแผ่นอใ้เสื้อนอนัวบา
"เฮ้ย! ไม่เอา หนาว!"
"ไม่เ็ไม่ไ้ นายัวร้อน!"
"ไม่เอา! ไม่เ็! มันมึนนหัวหมุนนานี้ เหมือนโน่อยลไปน็อ แถม..."
...แถมมูไม่ไ้ลิ่นอะไรเลย นอาลิ่นอนาย
"อ๊ะ!"
มิเลสะุ้อีเฮือ เมื่อโนผ้านหนูเย็นเียบลูบไปมาบนใบหน้า
"มาินยาะีๆ เลยนาย ลุ!"พาราเามอลในมือำแพถูยื่นมา่อรปา
"ม่ายยย!"มิเลส่ายหน้า เม้มปาแน่น
"ไม่ินไม่ไ้ นาย้อินยา อนนี้นายัวร้อนี๋"
ำแพเอาผ้านหนูลุบในน้ำแ็ แล้วโปะผ้านหนูลบนหน้าผามิเล
"โปะเหม่"
"เฮ้ย! นายเอาผ้าอะไรมาเ็หน้ามาเ็ัวให้เราอะ"มิเลปัมือำแพออาหน้าผา ุ้นๆ ับลายพิมพ์บนผ้า
"็ผ้านหนูลายลิสิทธิ์อนายไ"
"เฮ้ย! แ่นายเอาอเราไปใ้แล้วอะ ผ้าเ็ัวมันห้ามใ้ันมั่ว นายไม่รู้เหรอไไอ้หิ!"
"มิเลอนนี้เราสอนเป็นอะไรที่มาว่าหิ"ำแพยื่นหน้ายื่นา
"หุบปานายะ!"มิเลวา
"เราไม่ไ้เป็นอะไรัน อะไร็ามที่มันเยเิึ้นให้ิว่ามันไม่เยเิึ้น มัน็แ่วามฝัน"
"ทำไมอะ"
มิเลยันัวึ้นนั่พิหัวเีย
"ไม่รู้ เราอบนายไม่ไ้ นายอย่าถาม เอาเป็นว่ามันะไม่มีเหุาร์บ้าๆ แบบนั้นเิึ้นอี"
มิเลึผ้านหนูามือำแพมาแปะบนหน้าผา ผ้าไว้้วยมือ้าย
"ี้! มันปวหัวมา"
"มิเล เอ่อ ือว่า"
ว่าำแพะรวมำให้เป็นประโย มิเลรีบหยิบยาลไ้ยัเ้าปา ื่มน้ำามลไป มุัวในผ้าห่ม
"มันเพลียนาใล้ะปิละ อยาะนอนยาวๆ"มิเลึมำ
เหื่อเม็เป้ผุึ้นบนใบหน้าาวี ำแพอยับมันออ้วยผ้านหนูผืนเิม
มิเลในผ้าห่มุ่มไป้วยเหื่อโ ปลุให้้อื่นึ้นมาาอาารไ้
"เป็นไมั่ นายีึ้นยั"ำแพเอามืออัหน้าผามิเล วัอุหภูมิอีรั้ ทั้ๆ ที่รวลอ
"หิว้าวอะ"มิเลยัมีอาารมึน
ำแพใ้รรไรัอโ๊ึ่สำเร็รูป รสหมูสับ เทใส่าม
"รอให้น้ำเือแพล็บ"ร่าสูโปร่หันมาบอับมิเล ่อนหันลับไปัารับโ๊รสหมูสับ่อ
"ถ้ามีโ๊รสหมูทอที่นายอบมันน่าะีว่านี้ เฮ้ย! เี๋ยวเราไปทอหมูให้นายีว่า มัน็ินับโ๊ไ้อยู่"ำแพัแทอหมู
"ว่าะไ้ิน็หายป่วยละ"มิเลรับามโ๊พร้อมิ้นหมูทอในาม
"อืม รสาิน่าะูีว่าเฟ"มิเลทำปายื่นใส่ำแพที่ยืนยิ้มมุมปา
"ว้า!"
มิเลปล่อย้อน หลัาัโ๊เ้าปา
"ร้อนอะ! ร้อน!!!"
"เป่า่อนเะ ม่ะ เป่าให้"ำแพแย่ามโ๊ามือมิเลมาเป่า้วยปา
ฟู่!!!
"ำแพเป่าโ๊เะ! ห้ามเป่าปาเรา!"มิเลโวยวาย
"ูเะ ลิ้นพอหมเลย นายแล้เราใ่มั้ย"มิเลเลียเหล็ัฟัน
"ไหนมาพิสูน์เ๊ะว่าลิ้นพอแ่ไหน"
"อย่ามายุ่!"
ำแพหยิบ้อนึ้นมาเป่าโ๊ ป้อนใส่ปามิเล
"ไม่เอา เราไม่หิวแล้ว"มิเลส่ายหัว
"นาย้อิน เพราะนาย้อินยาลไ้"
"ม่าย! เราไม่ินยา!"
"นายไม่ินยา แล้วเมื่อไหร่นายะหายล่ะ ถ้านายไม่หายป่วย นาย็ไปเรียนไม่ไ้"
เมื่อำแพเอาเรื่อเรียนมาอ้า มิเลำเป็น้ออยู่ในสภาพำยอม
เอื๊อ!
มิเลหน้ายุ่ ลืนโ๊ลออย่ายาลำบา
"เ็บออะ เหมือนโนมีโนบา"
"ไหนมาให้หมอรวิ"ำแพอรว มิเลอ้าปาว้าอย่าว่า่าย
"เราว่านาย้อไปลินิับเราแล้วแหละ"
"อนนี้เลยเหรอ"
"ใ่"ำแพทำัวเป็นแพทย์ผู้เี่ยวา
"อืม เพราะาผลารวินิัยโรอเรา นายน่าะมีอาารอทอนิลอัเสบ"
มิเลมอถุยา ที่วาบนเียอย่าเย่าวั ในนั้นมียาแ้อัเสบนิแปูล ที่้อินยาิ่อันนหม เพื่อป้อันเื้อื้อยา
"เื้อื้อยาเหรอ ไม่อยาเื่อเลยว่าเรา้อินยาแ้อัเสบหลัอาหารแทนนม"
"ที่นายไม่ยอมินยาอะ นายื้อว่าเื้ออี"
"นอาไอ้อาารหนาวๆ ร้อนๆ ยัะอุส่าห์มีเสียบ่นอนายอี รำา!"มิเลลุึ้นาเีย สลัผ้าห่มออาัว
"อืม เรามีอิทธิพลับนายพอประมา"ำแพเ้าาร์ เอามืออัหน้าผา แล้วเลื่อนมือลมาับปลายามิเล
"ลมหายใอนายร้อน"ำแพประบปาับปา แล้วู มิเลา้า ฝ่ามือผลัหน้าำแพ อออาารผะอืผะอม
"า!!!"
"เฮ้ยๆ อย่าเพิ่ถุย"ำแพยมือึ้นห้าม
"เรา็แ่รัษานายอะ ลมหายใร้อนๆ อนายผสมับลมหายใเย็นๆ อเรา ลายเป็นลมหายใอุ่นๆ นายะไ้หายาอาารหนาวๆ ร้อนๆ"
"ลื่นไส้ะมั เราป่วยอยู่นาย็รู้"
"ั้นนาย็้อินยาแ้อัเสบ่วน"ำแพหยิบอยาึ้นมาอ่านรายละเอีย
"แบบอีี่ ินเ้าสอเม็ เย็นสอเม็ แบบสโลลี่ ินเ้า ลาวัน เย็น และสำหรับยา่อนนอน เี๋ยวเราป้อนนายเอ"
"ไม่ินยา! ะเวลาไหน็ไม่ิน! โว้ย!!!"
ำแพหมวามอทน แบมิเลึ้นไปวาบนโ๊ะเียนหนัสือ ร่าสูให่นั่ลที่เ้าอี้ เยหน้ามอร่าน้อยๆ
"แล้วะินอะไร"ำแพเน้นเสียเ้ม ทำหน้าโห
"เราอยาินบิูทุเรียน!"
"มิเลนายอารม์ไหนวะ"
"อยาินอนนี้เลย!"
"แ่นายป่วยอยู่นะ!"
"บิูทุเรียนเป็นไลแม์อเราอนป่วย"
"ึนานี้ นายะให้เราไปื้อบิูที่ไหน"
"็ร้านสะวื้อไ"
"อืม มันมีเหรอวะรับ ืนนี้เเว่นปิ เอาเป็นพรุ่นี้นาย่อยินแล้วัน เอ่อ ว่าแ่นายะเอาทุเรียนพันธุ์หมอนทอ ้านยาว พวมี หรือะนีไ่"
"เอามาทั้สวนเลย และนาย้อไปื้อให้เราอนนี้ นี่ือารอร้อแมบัับ"มิเล้อเม็ ไม่ยอมวาม่ายๆ
"อนนี้เลย!"
"โอเ! ไ้! แ่นาย้อสัา่อนว่านายะินยาหลัาที่ินบิูทุเรียน"ำแพยมือึ้นยอมแพ้ านั้นับเท้ามิเลมาวาไว้บนั
"และนาย้อรัษาสัา้วย"
"อือ สัาลูผู้าย"
มิเลูนิ้ว้อยให้ำแพเี่ยว ำแพูนิ้ว้อยึ้นมาเี่ยวับนิ้วที่มีนาเล็ว่า แ่ยัไม่ทันที่นิ้ว้อยะเี่ยวัน นิ้วอำแพ็เปลี่ยนใไปเี่ยวอบาเนอนอมิเลแทน
"ถ้านายไม่ทำามสัา นายะเออแ็"
ำแพรวบอบนโ๊ะเียนหนัสือไปไว้อีมุม ผลัมิเลลไปนอนราบับโ๊ะ ึาเนอนลมาถึเ่า แยามิเลออ
"ไอ้ำแพ! นายะทำอะไร!"มิเลสยอ
"ถ้านายผิสัา เราะเปลี่ยนานิ้ว้อยเป็นเสียบ้นนาย้วยนิ้วนี้!"ำแพูนิ้วลา
"เฮ้ย! นายมันหยาบาย ปล่อยโว้ย! ปล่อย!"
มิเลเหวี่ยใส่ ัวเือบพลิโ๊ะ ำแพรีบว้า้วยท่อนแน มิเลในอ้อมอำแพ ผลัไสร่าสูให่ออไปให้พ้น รีบยันัวึ้นาโ๊ะ
"นายทำบ้าอะไรวะ!"
มิเลผละออมาาระยะอันราย เว้นระยะห่าระหว่าำแพให้อยู่ในระยะปลอภัย าเนอนยัาอยู่ที่า
"นายไปไ้แล้ว"มือสั่นหึๆ ่อยๆ ึาเนอนึ้น หันไปสบาำแพ
"หวาหวั่นะมั"
"อะไระหวาลัวไ้นานั้น ถ้าไม่ใ่หวั่นไหว"ำแพอมยิ้มให้อาารสยอวัที่มิเลมอบให้
"นายรีบไปายะ"มิเลรีบันัวำแพออไปาห้อ
"ระหว่ารอนายห้ามหลับ ถ้านายหลับ เราลับมาเมื่อไหร่ะเอานิ้วเสียบ้นนายเมื่อนั้น"ำแพหันมายิ้ม ส่าเยิ้ม
"แล้ว็ อแนะนำ นายไม่วรสวมบ็อเอร์นอน"
ปั!
มิเลปิประูห้อใส่หน้าำแพ ล็อประู รีบวิ่มาที่โ๊ะเียนหนัสือ ว้าาร์ูนบนโ๊ะมาเปิหน้าที่อ่าน้าไว้ แ่มันไม่สามารถเ็บอาารใเ้นรัวๆ ไ้
"ทำไมอออาารวะ"มิเลปาเหื่อบนหน้าผา
"ที่เรามีอาาร เพราะำแพะเสียบ้นเรา้วยนิ้วลา เฮ้ย!!!"มิเลหน้าแถึใบหู อาารอายทวีีรี
"แล้วเมื่อี้เราเผลออ่อนแอให้ำแพเห็นหรือเปล่าวะ
...อ่อนแอ ที่ันิถึเธอ และอ่อนแอ ทุรั้ที่ไ้เอ"
มิเลเผลอราเพล"วามอ่อนแอ (FEELING)" อ Lomosonic
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น