เธอคือ...คนในจินตนาการ

ลำดับตอนที่ #1 : =1=(100%)

"ว้ายๆๆๆบิ้มดูนี่สิเบลสวยจังเลยน่ะ กรี๊ดๆๆ"

"นี่ยัยพิงค์เงยบหน่อยได้ไหมวันนี้ฉันอารมณ์ไม่ดีอยู่"
"หงึก(เสียงสัปหงกลง)....นี่นาย แต่งตัวให้เรียบร้อยหน่อยได้ไหม"
"ฉันจะแต่งยังไงมันก็เรื่องของฉัน"
"นายน่ะมันพวกกุ๊ย พวกเศษขยะน่ะแต่งตัวแบบนี้"
"ว่าไงน่ะ" ร้อยวันพันปียัยนี่ไม่เคยพูดแบบนี้นี่
"หึหึ นายน่ะมันยังเด็กน่ะ ไม่รู้จักโตซักที"
"นี่ยัยพิงค์เธอกล้าว่าฉันหรอ"
"คนอย่างนายน่ะ ไม่มีสิทธิมาเรียกชื่อฉันหรอก...ป๊อง!!"
"เธออย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีกน่ะ!!"
"ว้า..บิ้มเป็นอะไรไป"
"ไสหัวไปเดี๋ยวนี้ อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก"
"บ..บิ้ม O.O"
"....."
"ฮือๆ.....โครม!!" นี่คือเสียงที่เกิดจากการที่พิงค์ตกบันไดอย่างแรง เนื่องจากอาการช็อคเมื่อสักครู่นี้
"เฮ้ย...พิงค์"บิ้มรีบกลับไปหาพิงค์ทันที
"พิงค์....พิงค์เป็นอะไรไปน่ะพิงค์!!"
"......"
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
  ผมชื่อบิ้ม เป็นเพื่อนกับพิงค์มาตั้งแต่เด็กๆเป็นพวกนักเลงเถื่อนนั่นแหละ(อ้าว) แต่ยังไงผมก็ยังไม่ได้กระด้างขนาดนั้นน่ะผมยังใจดีกับทุกๆคน(เข้าข้างตัวเองไว้ก่อนสิแหม) ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเมื่อกี้ยัยนั่นมันถึงได้ว่าผมขนาดนั้น ผมก็ยังงงๆอยู่น่ะอยู่ด้วยกันมาตั้งนานยัยนั่นไม่เห็นว่าอะไรผมซักคำ วันนี้มาแปลกแฮะเดี๋ยวผมขอไปดูยัยนั่นก่อนดีกว่า

"หือ??"
"ไงยัยพิงค์ตื่นแล้วหรอ"
"ใครน่ะ- -?"
"ว่าไงน่ะ อย่ามาล้อเล่นฉันน่ะยัยพิงค์"
"ที่นี่ที่ไหน แล้วนายเป็นใคร"
"ฉัน บิ้มไงล่ะ"
"อ๋อบิ้มหรอ คนนี้เองน่ะหรอ" พิงค์พูดพร้อมมองตั้งแต่หัวจรดเท้า
"แล้วเธอมามองฉันทำไมยัยพิงค์"
"ฉันไม่ใช่พิงค์หรอก"
"หา..พูดเล่นๆน่า เธอไม่ใช่พิงค์แล้วเธอจะเป็นใคร"
"งั้นนายเรียกฉันว่าเบลก็แล้วกันน่ะ"
"เบลงั้นหรอ"
"อืม"
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"หมอครับ ยัยนั่นเป็นโรคอะไรหรอครับทำไมถึงเป็นแบบนั้น"
"ตอนนี้ทางเรายังให้คำตอบไม่ได้น่ะครับ"
"หรอครับหมอ งั้นขอบคุณครับ"
"ครับ"
   ยัยนั่นเป็นโรคอะไรน้า ถึงได้กลายเป้นยัยเบลอะไรนั่นได้ แปลกจริงๆพายัยนั่นกลับหอดีกว่า
"ป่ะยัยพิงคื..เอ้ยเบลกลับหอ"
"หอ..หอไหน??"
"อ้าว..ก็หอที่เธออยู่ไง"
"หรอ ก็อยากไปดูเหมือนกันว่าพิงค์จะอยู่ห้องแบบไหนน่ะ"
"พูดอะไรของเธอ"
"เถอะน่า ฉันออกมาเพื่อจะมาทำอะไรบางอย่าง"
"เฮ้อ เธอจะทำอะไรก็ช่างเธอเถอะนะ เธอเธออย่าทำอะไรที่เกี่ยวกับฉันก็แล้วกัน"
"อย่าที่พิงค์บอกเลยแฮะ" เบลบ่นเงียบๆคนเดียว
"พูดอะไรของเธอ"
"เปล่านี่ ไม่ได้พูดอะไร"
"แน่น่ะ"
"อืม"
   และเบล(ในร่างพิงค์)ก็เดินสำรวจห้องอย่าถี่ถ้วนแล้วก็ไปเจอหนังสือเล่นหนึ่ง ซึ่งมีรูปเบล ขึ้นหน้าปกอยู่
"ฉันนี่สวยจริงๆแฮะ"
"ชมบ้าอะไรของเธอ"
"ไม่ได้ชมบ้า แต่ฉันชมฉันเองตากหาก" เบลพูดพร้อมชี้ไปที่รูปดาราในหนังสือ
"นี่มันเบล ที่ยัยพิงค์ไม่ใช่หรอ"
"หรอพิงค์ชอบเบลหรอนี่"
"เห็นยัยนั่นน่ะชมนักชมหนาว่ายัยเบลอะไรนั่นน่ะสวย ฉันว่าน่ะไม่เห็นจะสวยตรงไหนเลย"
"- -+ นายว่าอะไรน่ะ"
"ฉันบอกว่ายัยนี่ไม่เห็นจะสวยตรงไหนเลย ทำไม"
"นายกล้าว่าฉันงั้นหรอ"
"นี่เธอเป็นแค่ตัวแทน ไม่ได้เป็นตัวจริงของยัยเบลซะหน่อย เธอจะมาเดือดร้อนอะไรนักหนาเล่า"
"มันก็ใช่น่ะแต่.."
"เอาเถอะน่า อยู่ในร่างนี้ก็ไม่ได้แย่ไปซะหน่อย"
"งั้นหรอฉันดูยัยนี่ไม่เห็นจะสวยตรงไหนเลยนี่นา"
"นั่นมันก็เรื่องของเธอ"
"พอเถอะฉันจะไปอาบน้ำ"
"อื้อ"
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
  ห้องน้ำ(หน้ากระจก)
"ยัยนี่ไม่สวยงั้นหรอ? ดูไปดูมาก็ไม่ได้แย่นี่ฝ่า- - ไม่ได้ล่ะฉันต้องจัดการกับตัวยัยนี่ฮึ่มๆๆ(ไรว้า:พิงค์) พิงค์สิ่งที่เธอขาดหายไปก็คือการที่นายนั่นไม่ทำท่าเมินเฉยใช่ไหม นี่คือสิ่งที่เธอต้องการที่สุดใช่ไหมล่ะ เธอคงจะตกใจมากตอนที่นายนั่นมันตะโกนด่าเธอใช่ไหม ได้เลยเดี่ยวฉันจะทำสิ่งที่เธอต้องการให้สมหวังเอง"
  20 นาทีต่อ 
  ปังๆๆๆ......!!!
"เร็วๆหน่อยสิยัยเบลจะอาบน้ำนานไปถึงไหนน่ะ"
"โอ้ยเดี๋ยวก่อนสิเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว จะรีบอะไรนักหนาเล่า"
"คนจะอาบน้ำ ไม่ใช่แช่น้ำเร็วๆหน่อยสิอย่านึกว่าที่เป็นบ้านเธอน่ะ"
  ผู้ชายไรว่ะ ขี้บ่นจัง
"เออๆๆเสร็จแล้วจะออกไปแล้ว"
 ปัง!!
"บ่นไรนักหนาเนี่ย"
"O.O"
"อะไรนายทำตาโตแบบนั้นหมายความว่าไง"
"(-//- )( -//-)ป...เปล่าไม่มีอะไรหนีๆฉันไปอาบน้ำบ้าง"
"อะไรของนายเนี่ย"
    ที่บิ้มเขินก็เพราะว่าเบลใส่เสื้อคลุมแบบหลวมๆแล้วมันค่อนข้างลงลึกเลยทำให้ดูเซ็กซี่ เพราะเหตุนี้จึงทำให้บิ้มเขิน
"นี่เธอใส่เสื้อคลุมหลวม"
"หรอ" เบลรีบใส่เสื้อคลุมให้แน่นๆ เอ....เมื่อกี้เสียงใครหว่าเสียงผู้หญิงซะด้วย
"นี่เธออยู่ในร่างฉันแล้วทำตัวดีๆหน่อยสิค่ะนี่มันร่างฉันน่ะค่ะ"
"อ๋อพิงค์เองหรอ นึกว่าใครตกใจหมดเลย แล้วเธออยู่ไหนล่ะเนี่ยทำไมฉันไม่เห็นเธอล่ะ"
"ตอนนี้เธอจะได้ยินแค่เสียงน่ะค่ะคือฉันอยู่ในความฝันค่ะเบลถึงไม่เห็นไงค่ะ"
"หรออืมๆขอบใจน่ะ ก็ว่าเมื่อกี้ทำไมนายนั่นถึงเขิน"
"......."
"เป็นอะไรหรอ"
"เปล่าค่ะๆฉันต้องไปแล้วน่ะค่ะ"
"อืมๆ" มันก็น่าเบื่อจริงๆแหละว้า ก็ว่าทำไมนายนั่นมันถึงไม่ค่อยสนใจ
"นี่เบลฉันรู้น่ะค่ะ ว่าคุณคิดอะไรอยู่"
"แง้..ขอโต้ดค่า >/\<"
"ไม่ไปไรหรอกค่ะมันก็จริงอย่างที่คุณคิดน่ะค่ะอ๊ะ!มาแล้ว"
"หือ-.,-"
"อะไร...โหนี่เธอฉันอาบน้ำเสร็จแล้วเธอยังไม่ได้แต่งตัวอีกหรอเนี่ย"
"ก็กำลัง..."
"กำลังอะไร"
"เปล่าๆไม่มีอะไรหรอกฉันจะไปแต่งตัวแล้ว"
"- -??"
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
  ร้านทำผม
"อ้าวว่าไงพิงค์ไม่เจอกันซะนานเลยน่ะ"
"อ...อ๋อค่ะวันนี้จะมาตัดผมซะหน่อย"
"เอาทรงอะไรดีจ๊ะเนี่ย"
"งั้นรากไทรน่ะค่ะ ขอให้ปลายแหลมๆหน่อยน่ะค่ะแล้วก็ซอยสูงๆเอาตั้งๆ"
"O.O"
"มีอะไรหรอค่ะป้า"
"เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอกงั้นมานอนตรงนี้ เดี๋ยวจะสระผมให้ก่อน"
"ค่ะๆ"
1 ช.ม ผ่านไป
"เสร็จแล้วค่ะ หนูพิงค์ แหม๋เปลี่ยนลุคใหม่ซะสวยเลยน่ะค่ะ ป้าเกือบจำไม่ได้แหนะ"
"แหม๋ ป้าก็ก็แค่ตัดผมเปลี่ยนลุคใหม่แค่นั้นเอง เดี๋ยวจะต้องไปแล้วค่ะ อะนี่เงินค่ะ"
"ขอบใจจ้าที่มาอุดหนุน"
กริ้ง...
 เบล(ในร่างพิงค์)รีบเดินออกจากร้านทำผม เพื่อที่จะไปซื้อคอนแทค มาใส่ เพราะว่าพิงค์สายตาติดลบเกือบหกร้อยแหนะ
เมื่อเบลซื้อเสร็จก็รีบเดินเตาะแตะๆเข้าหอทันที ก่อนที่จะมีคนทักเธอ
ห้อง602
แกร๊ก...
"สวัสดี มาหาใครหรอ??"
"- - นี่นายจำฉันไม่ได้หรอ"
"ใครหว่า-..-?"
"พิงค์ไง เบลไง"
"หา....o.O"
"ฉันต้องทำแบบนี้ เพื่อบางสิ่งบางอย่างน่ะ"
"เฮ้ออ..เธอนี่น้า ทำยัยพิงค์เปลี่ยนเป็นคนละคนเลยน่ะ ระวังเหอะจะมีคนมาวอแวมากกว่าจะมาแกล้งซะอีก"
"หา ยัยพิงค์น่ะหรอโดนแกล้งบ่อยน่ะ"
"อืม ประมาณนั้น พรุ่งนี้เธอเตรียมตัวเตรียมใจเหอะ"
"โอ้ยย ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้ยัยพิงค์สวยเช้งซะขนาดนี้ไม่มีใครจำได้หรอกน่า"
"มีอีกที่หนึ่งที่คนยังจำยัยนั่นได้"
"แว่นใช่ม่ะ"
"อืม"
"นี่ไงฉันเตรียมมาไว้แล้ว" เบลพูดพร้อมหยิบกล่องคอนแทคเลนส์ ขึ้นโชว์
"พร้อมจริงน่ะยัยแว่น"
"ใคร ใครแว่นไม่ทราบฮะไอ้บุ๋มบิ๋ม"
"อะไรน่ะ ฉันชื่อบิ้ม ไม่ใช่บุ๋มบิ๋ม"
"ฉันก็ชื่อเบล ไม่ใช่แว่น"
"พอๆๆอย่าทะเลาะกันเลย"
"ก็ได้ย่ะ"
"- -;;"
"มองหน้าแบบนี้หมายความว่าไง"
"เธอเป็นอะไรของเธอ ฉันยังไม่ได้พูดอะไรซักคำ"
"ก็นายเป็นคนพูดไม่ใช่หรอว่าให้หยุดทะเลาะกันน่ะ"
"เปล่าฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลย เธอนั่นแหละ ประสาทรึเปล่า"
"เบลๆๆ เสียงพิงค์เองค่ะ"
"หรอ"
"พอเหอะๆ คุยกับเธอแล้วจะประสาทกิน"
"ฉันก็เหมือนกันนั่นแหละ"
"ฉันจะไปนอนแล้ว พรุ่งนี้โรงเรียนเปิดแล้ว อย่านอนดึกล่ะ"
"รู้แล้วฉันไม่ใช่เด็กๆน่ะ"
"ราตรีสวัสดิ์"
"อือ เช่นกัน"
      ที่นี่มันที่ไหนหว่า- -? แล้วฉันมาได้ยังไงเนี่ย เมื่อกี้ฉันเข้านอนแล้วไม่ใช่หรอ มันยังไงกันหว่า โอ้ยยงงโว้ย
"ที่นี่คือในความฝันเธอน่ะเบล"
"ใครน่ะ" ฉันตะโกนถามเสียงหลง ที่นี่มันที่ไหนกันแน่ว่ะ สวรรค์หรอ ว๊ากก! ไม่เอาฉันยังไม่อยากตาย
"เธอได้เข้ามาหาฉันเองน่ะ" เฮ้ย ฉันติดต่อกับนางฟ้าได้ด้วยวุ้ย
"ใครอ่ะ" ฉันถามเพื่อความแน่ใจ แล้วเธอก็ปรากฎตัวออกมา โอ้โห o.O นี่มันยัยพิงค์ที่ฉันแปลงโฉมแล้วนี่ สวยไม่ใช่เล่นแฮะ ฮ่าๆๆๆ ฝีมือฉันๆ
"นี่เบล ฉันรู้น่ะว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่น่ะ -//-" เย้ยย ลืมไปว่ายัยนั่น่านความคิดฉันออก
"เจอเธอก็ดีแล้วฉันจะได้ดำเนินการซักที"
"อืม"
"แล้วตกลงเธอต้องการอะไรล่ะที่เรียกฉันออกมาแทนเนี่ย"
"ก็อย่างที่บิ้มว่าล่ะน่ะ เค้าต้องการให้ฉันไปไกลๆ งั้นเธอช่วยเปลี่ยนตัวฉันให้ตรงข้ามเป็นคนละคน หรือเป็นตัวเธอเองก็ได้"
"เธอแน่ใจหรอ"
"แน่ใจที่สุดแล้วล่ะ เพราะฉันก็อยากจะหนีไปไกลๆบิ้มเหมือนกัน"
"งั้นหรอ ได้ๆเดี๋ยวฉันจะทำให้บิ้มมาสนใจตัวเธอให้ได้ งั้นฉันไปก่อนน่ะ"
"อืม"
    ภาพเบลกำลังจางหายไป พร้อมกับน้ำตาของพิงค์ที่หยดลงมา
"ถ้าบิ้มเค้าสนใจ ก็คงจะเป็นเธอสิน่ะ ไม่ใช่ฉัน"