ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 ตายเพราะแบงค์พัน... คนับ
อนที่ 1 ายเพราะแบ์พัน... นับ
ุบ ุบ ุบ
เสียอหมัปะทะับระสอบทรายัึ้นเป็นระยะๆ ใน่ายมวยสมวรโนแล้ว มีายหนุ่มวัย 24 ปี ำลัเหวี่ยหมั่อยระสอบทราย
หมัอเารุนแรและรวเร็ว นทำให้ผู้ที่ยืนมอใไม่ใ่เล่น แ่นั่นไม่ใ่พระเออเรื่อหรอ นั่นไพระเอเรา ไอ้นที่ยืนอระสอบทรายรนั้นนั่นน่ะ
“เหนื่อยโร! แพาั้นมาที่่ายมวยทำไมฟร่ะประยุ์!?” ายหนุ่มหน้าาูวนีน เอ่ยถามเพื่อนที่่อยระสอบทรายอยู่้าๆ ้วยวามหุหิ
“อ้าวไหนแบอว่าอย่าไ้ที่ที่ผ่อนลาย สนุ และมีผู้หิใส่เสื้อน้อยิ้น ็พามาถูที่แล้วนี่ไอ้ศร” ประยุ์อบอย่าไม่เ้าใว่ามัน้อารอะไรันแน่
“ไอผู้หิใส่เสื้อน้อยิ้นน่ะไม่เถีย แ่ไห้อเป็น่ายมวย้วย มันผ่อนลายและสนุรไหนมิทราบรับ?”
“็รนี้แหละที่ผ่อนลาย ฮึบ!” ประยุ์อบำถามพร้อมับปล่อยหมัออไป ศรมอไปรอบๆมีแ่ายล้ำๆเปลือยท่อนบน น้อยนัที่ะเป็นผู้หิ
“อย่าบอนะว่า... แเป็น... เย์ั้นเหรอ!?” ศรร้อลั่นเหมือนใ นทั้่าย่าหยุิรรมที่ทำ แล้วหันมามอประยุ์้วยอารม์ที่หลาหลาย
“ทั้ที่หล่อนานั้นแท้ๆ...” “ว่าะเ้าไปุย้วย... ไม่น่าเลย...” “ว๊ายยย~! ิ้นะิ้น” เหล่าผู้หิพาันสายหน้าอย่าเสียาย ส่วนผู้าย็ทำเป็นเหมือนไม่ไ้ยินอะไร ลับไปทำิรรมอัวเอ่อ
“ไอ้ศร!!!” “อะไรเพื่อน?” ประยุ์ัฟันรอๆับวามวนีนอศร “เือนนี้แอย่าหวัะไ้ิน้าวฟรี” “ฮะ ฮะ ไม่เอาน่าแ่หยอๆเท่านั้นเอ อย่าีเลยเพื่อน”
“หยอๆเหรอ?” ประยุ์่อยเ้าที่ท้อศรเบาๆ แ่มันไม่เบาสำหรับศรเลยสันิ ศรทรุลนัุ่มท้ออนเอ “เ็บะเฟ้ย!” “แ่หยอๆอย่าีไปเลยศร” ประยุ์ยัไหล่เบาๆ ่อนะมีโทรศัทพ์เ้า
เมื่อรู้ว่าเบอร์ใร ประยุ์เปลี่ยนอารม์อย่าว่อและพู้วยเสียอออ้อนออเาะ “แปปเียวเี๋ยวเ้าลับนะ เะเอาอะไรรึเปล่า... ห๊ะ!? ปลาทอไร้น้ำมัน ไ่ย่าุ่ม่ำน้ำ ส้มำไม่ใส่มะละอ ้าวเหนียวที่ไม่เหนียว... แ่ว่า-- รับทราบรับ!” ประยุ์วาหูโทรศัทพ์พร้อมถอนหายใ
“ฟุ! นี่แลัวเมียนไม่ล้าัเลยเหรอวะ? ไม่น่าเล้ยเพื่อนเอ๋ย ๊าๆๆ” ทั้ำพูำาทั้สีหน้า ่าวนรีนอะไรเ่นนี้ ประยุ์ไ้แ่มอศรอย่าแ้นเือ
ถึะเป็นเพื่อนันมานาน แ่เอวามวนรีนอศร ็อไม่ไ้ที่อยาระทืบมัน ประยุ์หลับาผ่านลายอารม์ ็ที่ะล่าวลา “ลับละ” “เออไว้เอันเพื่อนฝู~”
ประยุ์ินออไปอย่าเร่รีบามำสั่อภรรเมีย “ั้น... ลับบ้านีว่า”
♦♦♦
่วบ่ายอวัน เป็น่วที่อาาศในประเทศร้อนโรๆ ศรยืนเหื่อแรอ้ามถนน ในระหว่าที่รอเาวัมือถือออมาเพื่อเล่น่าเวลา ทว่าเินพันใบสุท้ายันเล็ลอออมา ปลิวไปบนท้อถนน
ร่าาย็เิารอบสนอโยอัโนมัิ เาเผลอวิ่ามเิน ในะที่รถบรรทุันหนึ่ับมา้วยวามเร็วสู ็ไม่ที่ะทันไ้ิ็ถูนเสียแล้ว
โรม~!!
ศรลิ้ไปามแร ผู้นที่เห็นเหุาร์่าใและวิ่เ้ามาให้วาม่วยเหลือ “โทรเรียรถพยาบาลเร็ว!” “อย่ายับนะเ้าหนูนอนนิ่ๆ” เลืออุ่นๆ่อยๆไหลึมออาร่าาย ระูที่หัและบาแผลเล็น้อยทั่วร่า
เริ่มสร้าวามเ็บมาึ้นเรื่อยๆทุวินาที สิสัมปัะำลัาหาย ศรรู้ีว่านำลัะาย ึเอ่ยปาฝาำอ่อนาย “ลุ...” “อะไรเหรอเ้าหนุ่ม?” “านศพผมน่ะ... อเพลเปิ... อโราเอม่อนนะ...” และแล้วพระเออเรา็สิ้นลม “.....”
บอน
สุท้าย็มาแนวเิใหม่เหมือนเิม... เบื่อิบหาย!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น