หัวใจธารา (สำนักพิมพ์เขียนฝัน)

ตอนที่ 9 : บทที่ 2 --- 100%

หั  ว  ใ  จ  ธ  า  ร  า

เขาพูดอะไรออกมาน่ะ ... อายุเท่านี้ เข้าใจในสิ่งที่เขาหมายถึงหมดแล้วนะ ที่บอกจะขอดูแลนั่นคือหมายถึงแต่งงานกับเธอใช่ไหม

           ใช่รึเปล่า

           บทสรุปของคนตัวเล็กยังไม่ได้รับคำตอบว่าอะไรเป็นยังไง หรือจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ ... มีเพียงกลิ่นของแม่ที่ยังไม่จางหาย กับความว่างเปล่าที่ท่านทิ้งเอาไว้เท่านั้น

           สุดท้ายแล้วแม่ก็กลับไป ... บอกกับเธอแค่เพียงว่าแม่รักและทำเพื่อเธอ แม่บอกให้อดทน เดี๋ยวจะได้เจอกันอีก

           คนนอนไม่หลับผุดลุกนั่งบนเตียง ท่ามกลางความมืดและไอหมอกเย็นๆ ที่นำพาความคิดล่องลอยไปเรื่อยๆ

           ตอนนี้พี่ธีร์ก็ยังไม่กลับมาเลย ... ธาราอยากเจอเขา จะได้เคลียร์และบอกว่าเธอไม่ได้ต้องการให้เขามาปกป้องดูแลด้วยการแต่งงาน

           อีกอย่างคุณธัชก็บอกว่าเขามีคู่หมั้นแล้ว ... จะให้เกิดความเข้าใจผิดไปกว่านี้ไม่ได้หรอก

           เธอไม่อยากเป็นตัวปัญหาของใครอีกแล้ว

เช้านี้คนที่หงอยๆจากปัญหารุมเร้าเดินตามสิ่งมีชีวิตตัวสีน้ำตาลไปเรื่อยๆ สาวน้อยเหม่อลอยจนเจ้าตัวป่วนพาธาราลัดเลาะไร่ชาไปจนสุดทิวแถว หันมองจากตรงนี้เห็นหลังคาบ้านใหญ่อยู่ไกลพอสมควร

           “หนมชั้น พาน้ำไปไหนอ่ะ นี่เรามากันไกลแล้วนะ”

           มันกระดิกหางใส่ ท่าทางรีๆรอๆไม่ได้มุ่งแต่จะวิ่งไปข้างหน้าอย่างเดียว ทำให้คนที่เป็นฝ่ายตามเข้าใจว่ามันต้องการจะนำทางไปที่ไหนสักแห่ง

           “อยากพาน้ำไปไหนเหรอ”

           ทั้งที่รู้ว่าไกด์ตัวโตตอบไม่ได้ แต่ก็ยอมที่จะตามมันมาถึงที่นี่ ... เจ้าหนมชั้นหันมากระดิกหางใส่อย่างอารมณ์ดี ทั้งคู่เดินพ้นแนวคันดินท้ายไร่มาได้ ก็เผยให้เห็นบรรดาต้นพญาเสือโคร่งสูงตระหง่านแข่งกันผลิดอกสีชมพูบานสะพรั่ง

           “หนมชั้น ซนไม่ได้นะ เดี๋ยวเราก็ต้องกลับบ้านแล้ว”

           เจ้าตัวขนเงางามไม่ฟังเสียง มันคิดว่าอีกคนกำลังเล่นด้วยจึงกระโดดวิ่งหนีไปตามทุ่งหญ้ารอบๆอย่างสนุกสนาน ...

           “ฮึก เหนื่อยแล้วหนมชั้น ... หยุดเถอะ มานี่เร็ว”

           สาวน้อยยืนหอบพิงต้นไม้ใหญ่ สุดท้ายก็ต้องหยุดมองดูเจ้าขนยาววิ่งเล่นไปโดยปริยาย ... ไม่ฟังกันเลยนะ

           ทีนี้จะเรียกให้กลับยังไงล่ะเนี่ย ...

           ยืนคิดเพลินๆ ประกอบกับสายลมที่พัดเย็นสบาย ท้องฟ้าแจ่มใส ทำให้คนที่กำลังคิดหาทางเรียกสุนัขตัวโตกลับบ้านไม่ทันได้สังเกตว่ามีคนเดินตรงมาทางนี้

           หมวกสานใบใหญ่วางสวมลงบนศีรษะของธารา เป็นผลให้คนที่กำลังยืนเหม่อสะดุ้งและหันไปมองผู้ที่นำมันมาสวมให้เธอทันที

           “ไม่หยิบหมวกมาด้วยล่ะ สายหน่อยแดดก็ร้อนแล้ว”

           จากทีแรกที่ไม่รู้ว่าคนสวมไอ้โม่งตัวสูงๆนี่เป็นใคร ... พอได้ยินเสียงเขาเท่านั้นแหละ

           “คุณธัช”

           “หมอนั่นมารอผมแบบนี้แหละ ไม่ต้องเรียกหรอก เดี๋ยวเหนื่อยก็กลับมาเอง”

           เขาหมายถึงเจ้าหนมชั้นที่หันไปวิ่งไล่แมลงปอกับผีเสื้ออย่างมีความสุข ... แต่ธาราไม่ได้หันไปมองหรอกนะ

           ตอนนี้ตกใจมากกว่าที่เห็นเขาอยู่ในสภาพนี้

           “ทำไมคุณธัช เอ่อ แต่งตัวแบบนี้ล่ะคะ”

           “ชุดไอ้โม่งนี่น่ะเหรอ”

           คนยืนจ้องพยักหน้าให้ ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะของอีกคนเบาๆ

           “เมื่อกี้ช่วยคนงานข้างในโน่นซ่อมปั๊มน้ำ เปียกซ่กเลย ช่วงนี้ลงปุ๋ยน่ะ ผมแวะไปดูไร่มา”

           เขาดูเปียกปอนไปเกือบทั้งตัว เพราะจากสภาพรองเท้าบู้ทที่มีเศษดินเศษหญ้าติดเต็มไปหมดนั่นก็พอจะคาดเดาได้ว่าเขาพูดจริง ... คนเป็นเจ้าของไร่ต้องทำอะไรพวกนี้ด้วยเหรอ ธาราแอบสงสัย

           “คุณธัชทำงานกับคนในไร่แบบนี้ตลอดเลยเหรอคะ”

           “แบบไหนเหรอ ... อ้อ สภาพผมตอนนี้คงเหมือนคนงานจริงๆล่ะสิ” เขาพูดพลางก็ค่อยๆดึงหมวกไอ้โม่งออก ผมที่ไม่ได้จัดทรงชี้โด่ชี้เด่ดูตลกแปลกตาอยู่เหมือนกัน

           “กินข้าวรึยัง ... ผมกำลังจะกลับไปกินข้าวเช้า ไปด้วยกันเลยมั้ย”

           เขามองคนยืนรอตัวการสำคัญ ก็เป่าปากเรียกมันให้มาหา ...

           “หนมชั้น กลับบ้าน”

           ประโยคที่เรียกออกไป ดังขึ้นไม่ถึงสามวินาที เจ้าตัวสีน้ำตาลก็วิ่งสุดพลัง ถลาร่างใหญ่โตของมันมายืนหอบอยู่ข้างๆเจ้านายหนุ่มอย่างแสนรู้

           ทีแบบนี้ล่ะรีบมาเลยนะ ... กลัวโดนตีใช่มั้ยหนมชั้น

           “น้ำ”

           เขารอให้คนตัวเล็กกว่าเดินมาจนเคียงข้างกัน ก่อนจะมุ่งหน้ากลับบ้าน ... เจ้าหนมชั้นทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ สะบัดหางเตร็ดเตร่ดมต้นไม้ใบหน้าตามรั้งท้าย แต่ก็ไม่ได้ออกนอกลู่นอกทาง

           “คะ”

           “เรื่องที่ผมพูดวันก่อนโน้น ผมพูดจริงนะ”

           “...”

         อะไรวะ นี่พูดบ้าอะไรออกไปเนี่ยไอ้ธัช ... เด็กมัธยมเลยนะเฮ้ย จะคิดเรื่องแต่งงานได้ไง ไร้สาระน่า

           “เอ่อ คือ ผมหมายถึงว่าพี่ธีร์คงจะแต่งงานกับน้ำไม่ได้น่ะ เพราะเขามีคู่หมั้นแล้วจริงๆ ผมไม่ได้โกหกแม่เราหรอกนะ”

           “ค่ะ น้ำรู้”

           “ขอบคุณคุณธัชมากๆนะคะที่พูดกับแม่ไปแบบนั้น ... มันคงจะง่ายขึ้นที่จะทำให้แม่ตัดใจเรื่องที่ให้น้ำไปแต่งงานกับใครๆสักทีน่ะค่ะ น้ำไม่อยากจะเป็นปัญหาให้ใครอีกแล้ว”

           คนฟังรู้สึกทึ่งในการทำความเข้าใจและความคิดของอีกฝ่ายไม่น้อย ...

           “แล้วเราจะทำยังไง ... ผมหมายถึงต่อจากนี้”

           คนถูกถามสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะตอบอีกฝ่ายไปตามความจริงที่คิดเอาไว้บ้างแล้ว

           “คงจะไปหางานทำอย่างที่บอกค่ะ แต่อาจจะต้องกลับไปเอาเอกสารอะไรที่โรงเรียนอีกครั้ง เพราะบางส่วนอยู่ที่บ้าน เอามาไม่หมดค่ะ”

           “น้ำอยากจะหางานทำในกรุงเทพฯ น้ำอยากเรียนค่ะ”

           “แล้วจะอยู่ยังไง เราตัวคนเดียวนะ” คนสงสัยเขม้นเสียงเรียบถามออกไป ... เด็กคนนี้ยังไงกัน คิดอะไรถึงจะกล้าไปเผชิญชะตากรรมด้วยตัวเองแบบนั้น

           น่าเป็นห่วงเกินไปแล้ว

           “น้ำยังไม่รู้เลยค่ะ แม่คงไม่เห็นด้วย ... แต่น้ำคิดว่ามันคือความจำเป็น”

           “จะไปจริงๆใช่ไหม คิดดีแล้วเหรอ”

           “น้ำอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอกค่ะคุณธัช เราไม่ใช่ญาติกันด้วยซ้ำ ... แค่นี้คุณธัชก็เมตตาน้ำมากพอแล้ว”

           ร่างบอบบางถอนหายใจอ่อนล้า ... หลายวันมานี้หัวใจของเธอเหนื่อยเหลือเกิน ตอนนี้ถ้าล้มลงไปได้ เธอคงล้มไปแล้ว

           “ผมพร้อมจะดูแลคุณได้นะ ... ไม่ใช่แทนพี่ธีร์ แต่เป็นจากความรู้สึกผมเอง”

“...”

           สายลมเอื่อยๆพัดกลิ่นต้นอ่อนของใบชาอวลฟุ้งอยู่ใต้จมูก ... หอมละมุน และรู้สึกสดชื่นมากๆ

           “คุณธัชหมายความว่าไงคะ”

           นั่นสิ ... พูดบ้าอะไรออกไปวะ

           “แต่งงานกัน ... เป็นครอบครัวของผมตรงนี้”

           “...”

           คนถูกชักชวนให้ร่วมตระกูลเบิกตาโตด้วยความคาดไม่ถึง ... เขาพูดอะไรแบบนี้ออกมาอีกแล้ว

           “หากสงสัยว่าผมทำแบบนี้ไปทำไม ผมก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน ... ผมไม่ได้สงสาร ไม่ได้เวทนา แต่มันรู้สึกมากกว่านั้นน่ะ อธิบายยังไงดี เอาเป็นว่าไม่ได้คิดจะหลอกลวง สบายใจได้”

“...”

“น้ำ” เขาเรียกอีกครั้ง ... มองเข้าไปยังดวงตาของอีกฝ่าย​ ค่อยๆพูดช้าๆ​ ให้คนฟังเข้าใจ

“ถ้าทางเลือกที่คิดไว้ยังว่างอยู่ ... ผมเป็นตัวเลือกนั้นให้ได้นะ”

         ธัช ... นี่มึงอะไรกันนักกันหนากับเด็กมัธยมวะ ... บ้าไปแล้วเหรอเฮ้ย

           “...”

           “ไม่ต้องห่วงว่าผมจะเรียกร้องอะไร ... ทุกสิทธิ์ในการตัดสินใจผมให้น้ำไปคิด”

         มึงพูดอะไรเนี่ย

           “คุณอยากเรียนก็เรียนไป ผมไม่ได้จำกัดอะไรทั้งนั้น ... ขอแค่อยู่ในสายตาก็พอ” สรรพนามที่ใช้เรียกอีกฝ่ายเปลี่ยนไปตอนไหน ... คนที่สับสนในใจตัวเองไม่ต่างกันก็ไม่รู้เลย

           “คุณธัช ... จะให้ ... น้ำแต่งงานกับคุณธัชเหรอคะ”

           ได้เรียน ... ได้รับการปกป้องดูแล ... เอายังไงดีนะ

           เด็กตัวคนเดียวยืนคิดไม่ตก ...             

           “ก็น่าจะใช่ ... อาจจะแค่ในนาม ไม่ต้องกังวลไปหรอก”

           ในนามคืออะไรล่ะ ... แต่งหลอกๆใช่ไหม ถ้าใช่ก็คงไม่มีอะไรเสียหาย มาถึงขนาดนี้แล้ว คงต้องเลือกอนาคตตัวเองเอาไว้ก่อนนะน้ำ

           “งั้นก็ได้ค่ะ น้ำตกลง”

           เขามองใบหน้าเล็กแล้วก็ยิ้มตอบไปเล็กน้อย ... คิดเร็วดีเหมือนกันนะ แค่บอกว่าแต่งแค่ในนาม

           “คุณธัชคะ ... เอ่อ คือ”

           “มีอะไรรึเปล่า” อย่าบอกนะว่าจะกลับใจไม่เอาแล้ว

           “คือ แล้วคุณธัชไม่มีคู่หมั้นแบบพี่ชายคุณธัชใช่มั้ยคะ ... คือ เอ่อ น้ำ”

           “ไม่มีหรอก ผมโสด”

ฮั่นแน่ มีใครรอเค้าอยู่บ้างน้า ขอเสียงหน่อยค่า 55555

มาดึกอีกแล้วอ่า รีดเดอร์นอนกันยังเอ่ย ทักทายกันได้น้า

ขอฟีดแบ็คเรื่องนี้หน่อยค่า ... หลังจากนี้ก็จะเว่อร์ๆนิดนึง (ความหวีดดดด) อิอิ

ฝันดีนะคะ

ใครอยากให้มาอีก เม้นต์รัวๆเลยยยยยยยย

... ภณิตา ...