หัวใจธารา (สำนักพิมพ์เขียนฝัน)

ตอนที่ 77 : บทที่ 12 --- 80%

หั  ว  ใ  จ  ธ  า  ร  า

“ฮัลโหลค่ะแม่” มือบางกดรับสายจากเครื่องสี่เหลี่ยมที่สั่นอยู่ข้างตัว ก่อนจะยกขึ้นมากรอกเสียงเบาหวิวลงไป

           “น้ำ แม่ลืมโทรหาน้ำเลยลูก พอไปถึงโรงพยาบาลก็วุ่นมากๆ แต่ตอนนี้แม่กลับมาที่บ้านแล้ว”

           “ค่ะ แล้วเขาเป็นยังไงบ้างคะ” คนที่เพลียจนนอนนิ่งอยู่ตรงโซฟาไม่ขยับมาเป็นชั่วโมงเอ่ยถาม

           “ปลอดภัยแล้วจ้ะ คุณหมอผ่าตัดเพิ่งออกมาก่อนหน้าที่แม่จะกลับนี่เอง”

           “ค่ะ ดีแล้วล่ะค่ะ ...”

           “ถึงห้องรึยังลูก กินข้าวอาบน้ำรึยัง” คนที่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยสักอย่างกระแอมปรับเสียงให้สดชื่นขึ้น ก่อนจะตอบไปเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเป็นห่วง

           “เรียบร้อยแล้วค่ะ น้ำกำลังจะทำงานที่เอามาทำต่อน่ะค่ะ แม่ล่ะคะ กินข้าวรึยัง”

           “เรียบร้อยแล้วจ้ะ เดี๋ยวแม่จะต้องไปเตรียมเสื้อผ้าให้คุณอังก่อนนะ พรุ่งนี้ต้องไปโรงพยาบาลแต่เช้า ... อย่านอนดึกนะลูก”

           “ค่ะแม่”

           กดวางสายไปแล้ว สมองก็เหมือนได้ปิดสวิตช์ทันที ดวงตาปรือปรอยหลับลงอย่างคนที่เหนื่อยอ่อนทางความคิดมาทั้งวัน ทิ้งโทรศัพท์ให้ตกลงพื้นพรมข้างล่างอย่างแผ่วเบา

           มีแสงจากหน้าจอโทรศัพท์บอกว่ามีสายหนึ่งโทรเข้ามาในนาทีต่อจากนั้น ... เนิ่นนานที่เจ้าของเครื่องไม่ได้รับสาย

           อีกฟากของคนไกลแทบนอนไม่หลับ ... แค่คิดถึงก็อยากจะทะลุไปหาแทบบ้าแล้ว นี่ยังจะมาติดต่อไม่ได้อีก

           “ทำอะไรอยู่ที่ไหน ถึงไม่รับโทรศัพท์นะ”

อากาศเย็นๆที่ใครหลายๆคนควรจะนอนหลับสบายอยู่บนเตียง ใต้ผ้าห่มนุ่มๆที่คุ้นเคย ... แต่ร่างหนึ่งที่นอนมองเพดานหมุนโดยไม่ทราบสาเหตุกลับต้องฝืนตัวเองให้ค่อยๆลุกขึ้น

           รอบที่ห้าแล้วที่วนเวียนเข้าไปอ้วกในห้องน้ำอยู่แบบนี้

           จะว่าที่ผ่านมาเธอนอนน้อยก็ใช่ แต่มันก็ไม่น่าจะเป็นมากขนาดนี้ ... หรือว่าจะป่วย เมื่อวานให้เลือดไปสงสัยร่างกายอาจจะกำลังปรับสภาพ ... หัวสมองที่พยายามคิดหาเหตุผลรู้สึกอ่อนล้าและเบลอไปหมด ... ปวดหัว

           ธารากลั้นใจเอื้อมมือไปหยิบผ้าขนหนูเดินเข้าไปในห้องน้ำด้วย หลังจากปลดปล่อยน้ำย่อยที่ตีตื้นขึ้นมาจากกระเพาะรสชาติข่มปร่าจนหมดไส้หมดพุงแล้ว คนที่อาการไม่ค่อยดีก็ยืนสูดหายใจนิ่งๆ ทรงตัวอยู่หลายนาที ก่อนที่หางตาจะมองเห็นอะไรสีขาวๆวางอยู่ในลิ้นชักหน้ากระจก

           มือบางเอื้อมไปดึงช่องสี่เหลี่ยม แล้วหยิบเจ้าสิ่งนั้นขึ้นมา ... พลันความคิดที่ซับซ้อนกว่าเดิมก็ทำให้หัวใจดวงน้อยเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ

           “เดือนนี้ก็ยังไม่มาเลย”

           พึมพำเสียงเบา พลันไล้มือไปที่หน้าท้องแบนราบอย่างลืมตัว

ยังเรียนอยู่เลย ... มีลูกไม่ได้หรอก

...

ยังไม่พร้อมอะไรทั้งนั้น โชคชะตาอย่าเพิ่งแกล้งกันเลยนะ ... ขอน้ำเรียนก่อน อีกตั้งหลายเดือนกว่าจะจบ

คนตัวเล็กยืนกำมือภาวนาต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์อยู่หน้ากระจกบานใหญ่ ... อากาศอบอ้าวในนี้บวกกับความตึงเครียดที่มวนขึ้นมาเป็นริ้วๆ ส่งผลให้มีหยดเหงื่อผุดพรายเต็มหน้าผากมน

ขอให้ไม่ใช่ ... อย่าใช่เลยนะขอร้อง

           สองขาที่โรยแรงค่อยๆก้าวเดินออกจากตรงนั้น ธาราพยุงตัวเองกลับไปที่เตียงทั้งที่หัวใจยังสั่นไม่หยุด ... แขนบอบบางเอื้อมไปควานหาโทรศัพท์ที่ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม กดต่อสายถึงใครบางคนทันที

“ขวัญ ... วันนี้ขวัญว่างรึเปล่า ขวัญมาหาน้ำที่คอนโดได้ไหม”

เค้าคิดว่าตอนนี้หลายคนต้องกรีดร้องอยู่แน่ๆเลย >///< อยากจะบอกว่าต่อจากนี้จะฟินมากๆค่ะ เค้าอ่อยไว้ก่อน 5555

เพราะฉะนั้นต้องอุดหนุนหนังสือและอีบุ๊คเค้าเยอะๆน้า (ถ้าเสร็จๆๆ แฮ่ๆ)

วันนี้มาสองรอบ ... ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ พรุ่งนี้พบกันใหม่

... ภณิตา ...