หัวใจธารา (สำนักพิมพ์เขียนฝัน)

ตอนที่ 58 : บทที่ 10 --- 100%

หั  ว  ใ  จ  ธ  า  ร  า

อากาศตอนในกลางคืนที่นี่จะเย็นลงอย่างรวดเร็ว มือบางกระชับเสื้อคลุมตัวบางที่สวมออกมายืนดูดาวข้างนอกระเบียงเล็กน้อย แหงนมองบนผืนฟ้ามืดสนิทก็เห็นประกายเล็กๆระยิบระยับ

           ดาวที่นี่สวย ... ยิ่งมีเขามาชี้ชวนให้ดู เธอก็ยิ่งคิดว่ามันน่ามอง

           “น้ำ ... นี่ยาอะไร”

           เสียงที่ดังผ่านประตูบานเลื่อนออกมา ทำให้คนที่ยืนเหม่อสะดุ้งในทันที

           คนตัวสูงที่ยืนจังก้าชูแผงยาสีเงินที่เธอยังไม่ได้แกะกินสักเม็ดให้ดู คิ้วเข้มขมวดเป็นปมมองมาอย่างต้องการคำอธิบาย

           “ยา ... เอ่อ พี่ไปเอามาจากไหนคะ” คนหน้าบอกอาการตกใจถามเสียงสั่น ... ก็เธอเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้า แล้วเขาทำไมถึงไปเจอได้ล่ะ

           “ยาอะไร”

           เขาไม่เลิกรา น้ำเสียงที่เข้มขึ้นกว่าเดิม คนที่เคยชินกับท่าทางหวานๆของเขามาตลอดรู้สึกไม่ชินเลยสักนิด ... วูบหนึ่งเธอหลบตาคนที่คาดคั้นหันกลับไปมองท้องฟ้าที่นอกระเบียงต่อ ... จริงๆมันก็ไม่ใช่ความลับอะไรหรอก เพียงแต่เธอแค่ไม่รู้จะอธิบายยังไงเท่านั้น

           “ยาคุมค่ะ”

           “...”

           “น้ำเพิ่งซื้อมา ... ยังไม่ได้กิน ... ขอโทษค่ะที่ไม่ได้บอก” เสียงเบาที่ออกจากปากทำให้คนที่ยืนฟังรู้ได้ทันทีว่าความน้อยอกน้อยใจกำลังเกิดขึ้นแล้ว

           เขาไม่ได้จะมาดุสักหน่อย ... แค่จะมาคุยกันให้เขาใจว่าเขาไม่ต้องการให้เธอกินยาอะไรพวกนี้

           ร่างสูงเดินเข้าไปซ้อนข้างหลังคนที่ยืนนอกระเบียง กอดเธอเอาไว้ ก่อนจะก้มลงไปเคลียร์เพื่อไม่ให้เมียเขาคิดอะไรไปมากกว่านี้               

“พี่ไม่ได้ว่าที่น้ำไม่บอก ... แต่พี่ไม่อยากให้เรากิน ยานี่มันมีผลข้างเคียง”

เธอหันมามองหน้าเขา สบสายตาคนที่ไม่ยอมหลบก็พูดสิ่งที่อยู่ในใจออกไปบ้าง

           “แล้วพี่จะให้น้ำทำยังไงคะ น้ำยังเรียนอยู่เลย ... น้ำไม่อยากพลาดตอนที่ยังไม่พร้อมแบบนี้”

           “ไม่เอาน่า หันมาคุยกันดีๆนะครับ ... พี่แค่อยากคุยกันให้เข้าใจ นะ”

           “...” เขาหมุนตัวเองให้ไปยืนตรงหน้าเธอ ระยะที่เคยกอดกันกลม ยืนดูพระอาทิตย์ตก ดูดาวกลางคืนฟินๆคงต้องเลิกคิดไปก่อน ...

           “ไปซื้อมาวันนี้เหรอ”

           “ค่ะ”

           “แล้วไม่บอกพี่ล่ะครับ”

           “ยังไงเราก็ ... ต้อง ต้อง ... อยู่ด้วยกันอยู่ดี ... น้ำกินเองมันง่ายกว่า” เธอบอกหน้าหงอยๆ ... ทำอย่างกับว่ากำลังถูกเขาดุก็ไม่ปาน

           “แต่พี่ไม่อยากให้กิน ... ยามันมีผลค้างเคียง เรายิ่งป่วยง่าย เป็นอะไรง่ายรู้ใช่ไหม ...”

           “งั้นน้ำกลับกรุงเทพดีมั้ยคะ ... เราอยู่ด้วยกันแบบนี้พี่ธัชก็รู้ว่ามันจะเป็นยังไง”

           คนเป็นภรรยาถอนหายใจหนักๆ เธอรู้ว่าเขาห่วง แต่ตอนนี้อารมณ์ของเธออ่อนไหวมากๆ ... ไม่อยากคุย ไม่อยากเคลียร์อะไรทั้งนั้น

           ยิ่งเขาพูด เธอยิ่งรู้สึกเหมือนกำลังถูกตำหนิ ... ถ้อยคำที่อีกคนพยายามอธิบาย เธอเหมือนไม่รับมาอยู่ในความคิดที่เคยมีเอาเสียเลย ... ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร

           “เดี๋ยวนะ ... ไปกันใหญ่แล้ว นี่สรุปว่าเราไม่เข้าใจที่พี่พูดเหรอ”

           “...”

           “น้ำ ... แล้วทำไมต้องร้องไห้ ... พี่ไม่คิดว่าเรื่องแค่นี้น้ำตาจะช่วยแก้ปัญหานะ ... ทำไมถึงไม่คิดจะคุยกันดีๆ คุยให้เข้าใจ”

           เธอคงอยากจะเดินหนีเขาจะแย่ ... แต่ไม่มีทางหรอก พูดมาได้ยังไงว่าจะไปจากที่นี่ ... ไม่คิดบ้างเหรอว่าเขาก็น้อยใจเป็นเหมือนกัน

           “น้ำไม่กินแล้วค่ะ พอใจไหม!”

           ตามใจเลย จะเป็นยังไงก็ช่างมัน ... จะท้องไม่ท้องมันก็ไม่มีผลอะไรอยู่แล้ว ในเมื่อเธอคิดจะทำเพื่อเขา แต่เขาไม่ต้องการ เธอก็จะไม่ดันทุรังอีก

           “พอใจไหมเหรอ ... หมายความว่าไง นี่พี่จุ้นจ้านกับเราเกินไปงั้นสิ ... ถามหน่อยเถอะว่าทุกวันนี้เห็นพี่เป็นผัวบ้างมั้ย!” คนที่คิ้วชนกันไม่คลายจับไหล่ทั้งสองข้างของเธอเอาไว้แน่น พยายามจะระงับอารมณ์ที่ประทุดุเดือดขึ้นมาให้จมลงไป ... แต่ก็ยากเต็มที

           “ทุกสิ่งที่น้ำทำ ทุกอย่างที่น้ำให้ไป พี่ธัชพูดกับน้ำแบบนี้เหรอคะ ฮึก ... พี่ถามคำถามแบบนี้กับน้ำงั้นเหรอ ...” เสียงสะอื้นหนักๆ หยุดอารมณ์แปรปรวนที่ไม่รู้ว่าก่อเค้าขึ้นจนเป็นขนาดนี้ได้อย่างไรทันที ...

           “น้ำรู้ว่าวันนี้มันต้องมาถึงสักวัน ... น้ำเคยทำใจไว้ตั้งนานแล้ว ฮึก แต่ก็เสียใจอยู่ดี ... น้ำทำให้พี่เหนื่อยมาตลอด น้ำรู้ ขอโทษนะคะที่เป็นคนที่ดีสำหรับพี่ไม่ได้ ... ขอโทษที่ทำให้พี่เสียใจ เสียเวลา”

           “หมายความว่าไง” แรงบีบที่ไหล่ของคนตัวเล็กไม่ได้ถูกผ่อนปรนลงเลย ... หัวใจของคนเอ่ยคำถามปวดหนึบเหมือนกำลังจะแตกสลาย

           “เราอย่าอยู่ด้วยกันอีกเลย ... อย่าสงสารน้ำจนทำให้ชีวิตพี่ไม่มีความสุขแบบนี้”

           “ปล่อยน้ำไปเถอะค่ะ”

ทำไมคนเขียนน้ำตาไหล ... ฮือออ เอาจริงๆก็ไม่คิดจะดึงดราม่า ... แต่ของมันต้องมี 555 เดี๋ยวมาต่อนะคะ ที่จบบทแบบนี้จะทำให้อะไรๆมันดีขึ้นกว่าเดิมมากๆ เค้าสัญญา

อย่าเพิ่งเทเค้าน้า 5555 ... มาอ่านกันก๊อนนนนนนน ><

ปล.1 จากทั้งหมดทั้งมวลที่เคยติดตามเกี่ยวกับชีวิตนางเอก ทุกคนคงจะทราบดีว่าชีวิตน้องผ่านอะไรมาบ้าง ... จะมีความรันทดหดหู่แทรกอยู่ไม่เคยหายไป ... ขอความเข้าใจว่าที่น้องคิดอะไรแบบนี้เป็นเพราะอะไรนะคะ (ไรท์ออกตัวอธิบายไว้ก่อนเลย 555)

ปล.2 จะเขียนดราม่าในนิยายรักซึ้งๆเพื่อ? ... ก็เพื่อให้มันซึ้งหนักกว่าเดิมค่ะ ไม่เชื่อคอยดู 555

วันนี้ลงช่วงค่ำเพราะกลางวันติดงานค่ะ พบกันอีกทีพรุ่งนี้เลยเด้อ ... รักคนอ่านนะค้า

... ภณิตา ...