หัวใจธารา (สำนักพิมพ์เขียนฝัน)

ตอนที่ 54 : บทที่ 10 --- 30%

หั  ว  ใ  จ  ธ  า  ร  า

เสียงไก่ขันที่ดังมาจากที่ไกลๆบวกกับบรรดานกที่บินมาทักทายหนอนฉ่ำน้ำค้างในยามเช้าปลุกคนที่นอนกอดเมียมาทั้งคืนให้ลืมตาตื่นมาพร้อมความอิ่มเอมใจ ...      

           มองหน้าคนหลับที่ซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของเขาก็ยิ้มเขินเหมือนคนบ้า

           ความสุขที่ได้รู้สึกว่ามีกันและกันจริงๆ ... ความสุขที่อีกคนเข้าใจกันมันเป็นอย่างนี้นี่เอง

           ธัชก้มลงไปหอมแก้มนิ่มเบาๆ ยิ่งมองเขายิ่งหมั่นเขี้ยว ยิ่งมองก็ยิ่งหวงแหน ... รู้สึกถึงขั้นว่าหวงได้แม้กระทั่งตอนอยู่กันสองคน

           “ฮื่อ”

           พอมีอะไรมาก่อกวน คนที่กำลังหลับสบายก็ซุกตัวหลบอย่างน่าเอ็นดู ...

           อีกกี่ปีจะจบวะ นานเป็นบ้า! ... คนหลงเมียคำรามในใจ

           “มอนิ่งครับ นอนเหมือนลูกแมวเลย”

           ลูกแมวในกำมือเริ่มกะพริบตาปริบๆ จากทีแรกก็รู้สึกว่ามีอะไรมายุ่งกับเนื้อตัวเธอจนนอนต่อไม่ได้ นาทีต่อมาที่ได้ยินเสียงกระซิบก็มั่นใจเลยว่าบางคนที่นอนกอดเธอทั้งคืนคงจะตื่นแล้ว

           มือบางจับขอบผ้าห่มที่พาดคลุมไว้ถึงใต้คาง กำลังจะดึงออกเพื่อขยับตัวก็ต้องหน้าแดงซ่านโดยอัตโนมัติ

           ใต้ผ้าผืนนี้ไม่มีผ้าชิ้นอื่นหลงเหลืออยู่เลย ...

           “พี่ ... หยิบเสื้อให้หน่อยได้มั้ยคะ”

           “หืม ... เสื้อ จะใส่เหรอ ใส่ทำไม” คนหน้าตายถามทั้งยังไม่ยอมปล่อยมือจากเอวเธอเลยสักนิด

           “ฮื่อ มันเช้าแล้วนะคะ น้ำจะลุกไปอาบน้ำค่ะ” แมวน้อยทำเสียงงุ้งงิ้งเถียงเขา ฟังดูน่ารักน่าแกล้งซะจริงๆ

           “เช้ามืดเนี่ยนะ พี่ว่ายังไม่ต้องรีบดีกว่า ... เพราะเช้าขนาดนี้ไม่มีอะไรให้ทำหรอก เดี๋ยวสายๆจะพาไปช่วยงานที่ฟาร์ม”

           “งานเหรอคะ งานอะไร”

           “ทำบัญชี ... คงพอไหวนะ เดี๋ยวพี่สอน”

           “ค่ะ ตอนอยู่ที่บ้านกรุงเทพ น้ำก็เคยช่วยพี่ที่ร้านทำ น่าจะไม่ยาก”

           “ทำไมเก่ง ฮึ” คำชมจากปากเขามาพร้อมกับจุมพิตเบาๆที่หน้าผาก ธาราไม่สามารถจะขยับหนีไปทางไหนได้ นอกจากก้มหน้ายิ้มเขินกับตัวเอง

           “ไม่ได้เก่ง ก็แค่ทำได้”

           “เดี๋ยวลองไปเทสงานดูก่อน ถ้าทำได้จะจ้างต่อ” นายจ้างขยิบตายุบยิบใส่อย่างเจ้าเล่ห์ เธอจึงใช้กำปั้นเล็กๆทุบที่อกเขาเข้าให้

           “น้ำคิดแพงๆดีมั้ยนะ”

           “เท่าไหร่ก็ว่ามา ... แต่มีหน้าที่พิเศษอีกอย่างนะ เป็นงานหลัก”

           “อะไรคะ” คนที่ถูกแกล้งมองตาเขาทันที ... เธอเห็นแววเจ้าเล่ห์อยู่ข้างในนั้นด้วยล่ะ

           “ดูแลพี่ไง ... งานหลัก”

           “ฮื่อ ก็ดูแลอยู่แล้วนะ” ปกติเธอก็ใส่ใจเขาตลอด อยู่ด้วยกันก็แทบไม่ห่างเกินชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ

           “ก็ต้องมากๆหน่อย ... อย่าง ตอนนี้ก็ยังไม่ต้องรีบตื่น”

           “ขอพี่กอดเติมพลังก่อนไปทำงาน ...”

            คนร่ายมนตร์บอกความต้องการของตัวเอง ... เขาไม่แค่จะกอดแน่ๆ ธารารู้ได้ทันที เพราะจากสิ่งที่ผ่านมาเมื่อคืนอะไรๆที่นัวเนียกันอยู่ไม่ห่างนี่ก็เริ่มจะร้อนขึ้นเรื่อยๆ ...

           “จูบนึง ... นะ” คำว่า ‘นะ’ นี่ไม่ใช่การขออนุญาต แต่เขาบอกแล้วทำเลยทันที ... คนที่ได้ครอบครองความนุ่มนิ่มอย่างไม่รู้เบื่อหน่ายหายใจติดขัด เขากำลังจะยั้งอารมณ์ตัวเองไม่ได้อีกครั้ง

           หวานอื่นๆในโลกนี้จะเท่าจูบของเมียเขา ... คงไม่มี

           มือบางที่ดันแผงอกคนตัวโตเอาไว้ ถูกเขาปลดแล้วขยับสองแขนขึ้นไปคล้องไว้ที่ต้นคอ ... คนที่มุ่งมั่นกับการปั่นป่วนอารมณ์คนใต้ร่างหอบหายใจหนักๆ ... ตอนนี้เขามีความสุขเหลือเกินที่ได้พะเน้าพะนอเธออยู่ตรงนี้

           “พี่ ... เช้าแล้วนะคะ”

           พอเขาถอนริมฝีปากออกไป คนโดนรังแกก็รีบชิงประท้วง น้ำเสียงตะกุกตะกัก

           “ยังไม่สว่างเลย มืดอยู่เห็นมั้ย” เขาว่าแล้วก็ปฏิบัติการต่อ ... อีกคนคิดอยากจะหาถ้อยคำมาเถียงพ่อคนลื่นไหลคนนี้นัก แต่ก็อับจนหนทาง เพราะเขาแถได้ทุกๆเรื่องจริงๆ

           “เปิดผ้าม่านก็จะเห็นว่าข้างนอกสว่างแล้วนะคะ ปิดอยู่มันก็มืดสิ ... อื้อ”

“อีกชั่วโมงค่อยเปิดละกัน”

55555555 อิพี่ ท่านจะมาหื่นตลอดเวแบบนี้ม่ายด้ายยยนะ >< รีดเดอร์ของเค้าจะลำไยเอา 555555555

สวัสดีวันอาทิตย์ค่า ... นอนกลางวันกันอยู่ก็ตื่นมาอ่านก่อนเด้อออออออ

วันนี้ฝนยังคงตกอีกตามเคย ... รักษาสุขภาพด้วยนะคะ

พบกันอีกคืนนี้

... ภณิตา ...

ฝากเพจค่า