ตอนที่ 49 : บทที่ 9 --- 50%
หั ว ใ จ ธ า ร า
โฮ่ง โฮ่ง !
อาการดีใจที่เธอคิดว่าอาจจะเลือนไปแล้ว เพราะไม่เจอหน้ากันมาตั้งนาน ... แต่ไม่ใช่เลย
เจ้าตัวป่วนกระดิกหาง โถมตัวตนใหญ่ยักษ์ของมันพร้อมด้วยลูกสมุนทั้งห้าเข้ามาล้อมบริเวณรถกระบะเอาไว้ทันทีที่คนขับเลี้ยวเข้าเขตหน้าบ้าน
“หนมชั้น!”
มือบางกดเลื่อนกระจกลง ตะโกนเรียกชื่อยามตัวโตเสียงสดใส ... แม้จะยังไม่เปิดประตูลงไปแต่เธอก็ชะโงกหน้ายื่นมือออกไปลูบหัวพวกมันที่กรูเข้ามาแย่งกันเลียมือเธออย่างดีอกดีใจ
“ขาว โห ตัวเล็กโตหมดแล้วนะเนี่ย ตัวเท่าแม่พวกแกเลย”
เมื่อทนเห็นความน่ารักของเจ้าสี่ขาทั้งหกที่กำลังกระดี๊กระด๊าดีใจไม่ไหว ร่างบอบบางจึงตัดสินใจเปิดประตูลงไปซะเลย ... เจ้าถิ่นและลูกสมุนล้อมหน้าล้อมหลัง กระดิกหางกันยกใหญ่
“ทำเหมือนจำได้เลยนะ”
คนที่ตามลงมาทีหลังเอ่ยแซว
“หนูน้ำ”
“ป้าสาย สวัสดีค่ะ” พอได้ยินเสียงฝูงมะหมาเห่ากันขรมที่หน้าบ้าน คนครัวมือหนึ่งก็สาวเท้าตามมาดู และพอเห็นว่าเป็นใครผู้มาใหม่เท่านั้นแหละ นางก็รีบเดินออกมาต้อนรับอย่างดีอกดีใจ
“ไหว้พระนะลูก ... ไม่เจอตั้งนาน ป้าคิดถึงหนูน้ำที่สุดเลย แล้วนี่ดูสิ ไปแป๊บเดียว เป็นสาวสวยขึ้นเป็นกอง”
มือเหี่ยวย่นลูบเนื้อลูบตัวเด็กเรียบร้อยที่หน้าตาน่ารักอย่างสุดแสนคิดถึง ... คนถูกชมจึงยิ้มเขินไปตามระเบียบ
“แต่ เอ ป้าว่าหนูน้ำผอมเหมือนเดิมเลย ไม่เจริญอาหารเลยเหรอคะ หรือที่โน่นเรียนหนัก”
“กินมากแล้วค่ะป้าสาย แต่น้ำหนักไม่ขึ้นเลยสักขีด ... สงสัยคิดถึงฝีมือป้าสายแน่ๆเลย”
คนอยู่เป็นยิ้มน่ารัก ... ธัชมองเมียตัวเองตาหวานฉ่ำ มุมปากหยักยกขึ้นเล็กน้อย
“ไปค่ะ ขึ้นไปพักข้างบนกันก่อน ... อ้าว ไอ้เจ้าพวกนี้ หน้าเป็นกันยกกลุ่มเลยนะ ไป พากันไปวิ่งข้างหลังบ้านเลย”
เมื่อถูกไล่ก็รู้ความเหลือเกิน ขาวและลูกๆพากันวิ่งหายไปข้างหลังบ้านตามที่คนให้ข้าวทุกมื้อสั่งทันที มีก็แต่เจ้าหนมชั้นที่นวยนาดรีรออยู่เป็นตัวสุดท้าย ธาราขยับเข้าไปลูบขนมันเบาๆ กระซิบบอกเป็นการทักทายอย่างเป็นทางการ
“ไม่ต้องห่วงนะ น้ำมารอบนี้อยู่นานมากๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาไปวิ่งในไร่”
“โฮ่ง! งี้ๆๆๆ”
ห้องนอนของเธอจะมีใครมาพักแทนรึเปล่านะ ... หลังจากไปเรียนเขาจะปิดมันไว้รอไหม
คนที่รู้จักห้องหับในบ้านหลังนี้พอสมควรเดินเข้าไปตามหากระเป๋าเดินทางเพื่อที่จะขออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สดชื่นสักหน่อย
แต่เปิดดูในห้องที่เคยนอนแล้วก็ไม่มีอะไรเลย ... ไม่มีแม้กระทั่งเตียงและที่นอน!
“พี่ธัช ... กระเป๋าน้ำล่ะคะ”
“ในห้องพี่”
“อ้าว ... แล้วห้องนี้ ทำไมเตียงกับ”
“ปลวกมันแทะน่ะ ไม่มีใครนอนนานๆก็เลยให้คนงานยกออกไปเก็บแล้ว”
“พื้นหินอ่อนมีปลวกด้วยเหรอคะ” ถึงเตียงจะเป็นเตียงไม้ก็จริง แต่มันคือไม้อย่างดีและแพงน่าดูเลยนะ
ปลวกไม่น่าจะแทะได้ ...
“มีสิ เดี๋ยวไม่เชื่อถามป้าสายก็ได้ ... ตอนนี้เข้าไปอาบน้ำก่อนดีมั้ย แล้วมากินข้าวกลางวันกัน พี่ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าแล้ว” ธาราฟังเขาบอกก็พยักหน้ารับทราบ ... แต่พอเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็หันกลับมาถามด้วยความสงสัย
“ก็ได้ค่ะ ... แล้วนี่น้ำต้องนอนห้องพี่เหรอคะ แล้วพี่ธัชล่ะ จะไปนอนที่ไหน”
อ้าว ... ถามมาได้ เมียพี่จะให้พี่ไปนอนที่ไหนล่ะคร้าบ ...
“ก็นอนด้วยกันนั่นแหละ อยู่ที่โน่นนอนยังไง มาที่นี่ก็ตามเดิม ... พี่เป็นคนไม่ค่อยเปลี่ยนอะไรง่ายๆนะ ติดอะไรเดิมๆมาก ถ้าเปลี่ยนก็คงจะนอนไม่หลับ”
“หืม แล้วที่อยู่คนละจังหวัดมาเป็นปีนี่นอนไม่หลับเหรอคะ?” ธาราได้ฟังคนเจ้าเล่ห์ที่แถหน้าตายก็หมั่นไส้ขึ้นมาทันที
“ไม่รู้ล่ะ ไหนๆมาทั้งทีก็ให้หายคิดถึงหน่อยไม่ได้เหรอ หืม”
พอเธอจะมีคำถามกลับ เขาก็เดินเข้ามาประชิด ใช้มุขเดิมๆคือการทำให้เขิน ให้ปฏิเสธอะไรไม่ลง ... เก่งนักเชียวเรื่องแบบนี้น่ะ
“เจ้าเล่ห์ขึ้นทุกวันเลย ... น้ำเสียเปรียบนะรู้มั้ย” คนถูกกอดหันไปย่นจมูกใส่ แต่เขากลับยิ้มหน้าบานเมื่อฉวยโอกาสหอมแก้มนุ่มได้อีกฟอดใหญ่
“อื้อ”
“เอาคืนพี่ได้เต็มที่เลยนะ ... พี่ไม่หนีไปไหน ให้จับ ให้กอด แล้วแต่จะอยากทำเลย”
“คนบ้า” ใครมีความคิดอยากจะทำแบบนั้นกันเล่า ... มีแต่เขานั่นแหละที่ชอบอยู่คนเดียว
“ฮ่าๆๆ”
นอนกันยังคะ ... แวะมาทักทายดึกๆค่า
คืนนี้ไม่มีอะไรมาก แค่อยากจะมาบอกฝันดี ^^
พบกันพรุ่งนี้น้า
... ภณิตา ...
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
สนุกมากๆๆๆๆๆค่าา
รอตอนต่อไปนะคะ
????????