หัวใจธารา (สำนักพิมพ์เขียนฝัน)

ตอนที่ 28 : บทที่ 5 --- 70%

หั  ว  ใ  จ  ธ  า  ร  า

คนที่อารมณ์อยู่เหนือเหตุผลทั้งปวงยืนสูดหายใจเข้าปอด ในมือที่ถือกระดาษสองสามฉบับห้อยตกลงข้างลำตัว

           ไม่ได้อยากจะชวนทะเลาะในวันแบบนี้สักหน่อย ...

           หายใจหนักๆทิ้งไป ก่อนจะหันหลังเดินออกจากจุดที่เส้นเลือดริมขมับกำลังเต้นตุบๆ ...

ข้างนอกว่างเปล่า ไร้ร่างของใครอีกคนที่กล้าเดินหนีเขาเป็นครั้งแรก

           “หายไปไหน”

           ไม่มีคำตอบ ... คนที่เริ่มรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรไม่ดีลงไปเริ่มอยู่ไม่สุข มือแกร่งล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมากดโทรออก รอแค่ไม่กี่วินาทีระบบสั่นของปลายทางก็ทำงานทันที

           อีกคนไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปด้วย เครื่องเล็กสีดำยังวางอยู่บนโต๊ะริมหน้าต่าง ...

           ธัชไม่นิ่งนอนใจ เขารีบเดินไปคว้าคีย์การ์ด ก่อนจะก้าวเท้ายาวๆเปิดประตูออกไปที่ลิฟต์ ... นึกถึงคำที่รับปากแม่เขาว่าจะดูแลอย่างดี จะไม่ทำให้อีกฝ่ายเสียใจ

           แค่นี้ก็เท่ากับว่าเขาทำไม่ได้ซะแล้ว

           สายตาที่หลุดพ้นจากกรอบประตูลิฟต์ได้สอดส่องหาเป้าหมายทันที ... เขานึกย้อนไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อนว่าคนตัวเล็กสวมชุดอะไร

           ชุดนอนสีขาว ... ลายอะไรเขาจำไม่ได้

           พอลงมาเจอ รปพ. ที่เดินตรวจความปลอดภัยด้านหน้า ธัชก็รีบให้ข้อมูลเพราะต้องการความช่วยเหลือทันที

           “ชุดนอนสีขาวเหรอครับ ... เอ เมื่อกี้เห็นเดินอยู่ข้างๆตรงนั้นนะครับ โน่นครับโน่น เล่นกับหมาอยู่ตรงนู้นใช่รึเปล่าครับน่ะ”

           คนมาขอความช่วยเหลือมองตามทิศทางที่อีกฝ่ายบอก เห็นเป็นคนที่เขาตามหาก็รีบขอบคุณแล้วผละไปทันที

“ได้กินข้าวกันมั่งมั้ยเนี่ย ฮึ ผอมจัง ... พวกเราไม่มีบ้านอยู่เหรอ” มือบางที่กำลังลูบหัวสุนัขแม่ลูกอ่อนชะงักไป มองบรรดาเจ้าตัวอ้วนกลมที่แย่งกันดูดนมแม่เรียงเป็นแถวก็รู้สึกวูบโหวงในอก

           ไม่มีบ้านเหรอ ... เธอก็ไม่มีเหมือนกัน

           เจ้าหมาพวกนี้ยังดีที่มีแม่คอยให้ความอบอุ่น คอยปกป้องอันตรายให้ ... แต่เธอไม่มี

           “แล้วอยู่กันยังไงฮึ ขอโทษนะ น้ำลืมหยิบเงินลงมา”

           มองไปที่รถขายลูกชิ้นทอดที่จอดอยู่ริมฟุตบาทก็สงสารเจ้าพวกนี้เหลือเกิน แม่หมาผอมมากกับลูกน้อยอีกสี่ตัว เธอไม่มีปัญญาซื้ออะไรให้มันรองท้อง และคิดว่าอีกไม่นาน รปภ. ก็คงจะมาไล่พวกมันที่มาอาศัยหลบรถหลบนอนให้นมลูกอยู่ภายใต้คอนโดแห่งนี้แน่ๆ

           คนที่อารมณ์อ่อนไหวปาดน้ำตาอีกครั้ง ... เรื่องของเธออาจเล็กน้อยเมื่อเทียบกับแม่หมาจรที่ร่อนเร่กับลูกอย่างไร้ชะตากรรม ... แต่ตอนนี้สมองตื้อไปหมด ไม่รู้จะทำอะไรได้บ้าง

           ธามองครอบครัวเล็กๆที่นอนอยู่บนพื้นซีเมนต์ตรงหน้าอย่างหดหู่ และยังไม่ทันจะคิดอะไรออก จู่ๆแม่หมาก็ลุกขึ้นกระดิกหางอย่างดีใจ ท่าทางของมันทำให้เธอตกใจจนต้องหันมองตามไป

           ไก่ย่างที่ถูกถอดไม้ออกจนหมดวางอยู่ในกล่องโฟมเล็กๆ คนถือมาค่อยๆยื่นไปที่ผู้หิวโหยซึ่งกำลังให้นมลูก ให้มันดมกลิ่นแสนวิเศษนี้จนแน่ใจแล้วว่าหิวมาก เขาจึงวางลงให้มันกิน

           “ลงมาทำอะไรมืดๆ”

           เขาเริ่มต้นประโยคทักทายสั้นๆ โดยไม่รู้ว่าจะพูดยังไงให้ดูสำนึกผิด ... ยิ่งเห็นตาแดงๆที่มองเขาไม่เหมือนครั้งไหนๆแบบนี้ก็อดใจหายไม่ได้

           เธอสูดหายใจที่คล้ายคนเป็นหวัด ขยับหลังมือปาดไปที่แก้มสองสามที ก่อนจะยืดตัวลุกขึ้น

           “ดูหมาค่ะ”

           แม่หมาที่ถูกสมอ้างกำลังกินไก่ย่างอย่างหิวโหย ลูกๆของมันขยับตามมางับที่เต้าโตงเตง ขาเล็กๆตะเกียกตะกายแย่งกันอย่างน่าเอ็นดู ... คนมองเห็นความน่ารักอดใจไม่ไหวที่จะยอบตัวลงไปลูบพุงป่องๆเหล่านั้นอีกครั้ง            

“พี่ขอโทษ ... เรื่องเมื่อกี้นะ”

           “ที่พี่พูดให้รู้สึกไม่ดี”

           “...”

           “ไม่ได้จะดุ แต่อยากถาม”

           “น้ำก็ขอโทษที่ลงมาไม่ได้บอก น้ำไม่ได้โกรธพี่ธัชหรอกค่ะ”

           ทำไมต้องมาขอโทษ ... น้ำเสียงที่ฟังยังไงก็ห่างเหินกันแบบนี้ เขาไม่ต้องการ

           “งั้นกลับขึ้นไปคุยกันได้มั้ย ...”

           เขามองแม่ลูกดกที่ภรรยาของเขานั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่างก็คิดอะไรขึ้นมาได้ คนตัวสูงที่ยังไม่ได้รับคำตอบว่าอีกคนจะยอมกลับห้องกับเขาวิ่งหายไปทางด้านหน้าคอนโด เจอ รปภ. คนเดิม ก็จัดการมอบสินน้ำใจเล็กน้อยให้ พร้อมกับฝากฝังครอบครัวแม่หมาเอาไว้ข้างๆคอนโดชั่วคราว ... ให้มันไม่ต้องออกไปเร่ร่อน พรุ่งนี้ค่อยจัดการว่าจะเอายังไงต่อไป

           “ฝากหน่อยนะครับ แฟนผมเขารักหมามาก เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะพาไปหาที่อยู่ใหม่”

           และพอตกลงกันได้ เขาก็รีบกลับไปที่มีอีกคนนั่งเฝ้าอยู่ที่เดิม เธอกำลังเก็บกล่องโฟมที่อาหารหมดเกลี้ยงแล้วใส่ถุงเตรียมนำไปทิ้ง

           “พี่บอก รปภ. ให้เขาดูให้แล้วนะ คืนนี้ให้นอนข้างๆป้อมตรงโน้นได้ มีหลังคาพอดี”

           เขาชี้ให้เห็น คนตัวเล็กพยักหน้า ก่อนจะลุกขึ้นเดินตามเขากลับเข้าคอนโดแต่โดยดี

ใครรอเค้าอยู่บ้างเอ่ยยยย ... มาล้าวววววววววว ><

เป็นยังไงบ้างน้า ทักทายได้ค่า ... มาเม้าๆกันหน่อย

ใกล้เที่ยงแล้ว ทานข้าวให้อร่อยนะคะ

แล้วพบกันใหม่ค่ะ

... ภณิตา ...