ตอนที่ 22 : บทที่ 4 --- 80%
หั ว ใ จ ธ า ร า
“ก็ ... เดี๋ยวไม่มีคนจ่ายค่าเทอมค่ะ”
“ขนาดนั้นเลย” คนที่ลุ้นฟังคำตอบหัวเราะต่อเสียงดัง ... จากตอนแรกอึ้งไปนิดหน่อย สุดท้ายก็เก็ตว่าคนที่เห็นเรียบร้อยแบบนั้น บทจะหยอกกลับก็ทำเขาเงิบได้เหมือนกัน
“แต่ก็เป็นห่วงด้วย”
“หืม ... พูดจริงรึเปล่าเนี่ย”
“หนมชั้นล่ะคะ ... พามาที่ไร่ด้วยรึเปล่า”
“ไม่ได้พามา เมื่อวานพี่เพ็ญเพิ่งอาบน้ำให้ อีกอย่างช่วงนี้ซนมากๆ ถ้าพามาพี่ไม่มีเวลาดู ... ถามแบบนี้ คิดถึงเหรอ”
“ค่ะ”
เพื่อนสี่ขาตัวโต ธาราผูกพันกับมันมากพอสมควร เพราะตั้งแต่เข้าไปอยู่ที่ไร่ ก็ได้เจ้าเพื่อนเล่นตัวนี้ไว้คลายเหงา ยามเธอคิดถึงบ้านมันก็เป็นเพื่อนที่แบ่งปันความเงียบในใจได้ดีเลย
“หมายถึงพี่น่ะนะ?”
“คะ”
“ไม่คิดถึงกันบ้างเลยเหรอ ... คนทางนี้น่ะ คิดถึงแต่หมาได้ไง” ตัดพ้อทั้งที่ไม่แน่ใจว่าคนที่เด็กกว่าจะถึงบ้างอ้อรึเปล่า ... แต่เขาอยากเล่นใหญ่น่ะ เผื่อปลาจะติดเบ็ด
“ก็ ... นิดนึงค่ะ” สารภาพออกไป คนที่นั่งกำโทรศัพท์แน่นก็แก้มร้อนผ่าว
“แค่นิดนึงเองเหรอ ... มากกว่าหนมชั้นได้มั้ย”
อะไรของเขาเนี่ย ...
“มันก็มากกว่าอยู่แล้ว” คนที่เขินจนหน้าแดงคิดในใจ ... แต่เดี๋ยวนะ เฮ้ย! นี่ไม่ได้แค่คิดนี่ พูดออกไปแล้วชัดๆ ...
“อืม อย่างนี้นี่เอง ... พี่ก็คิดถึง มากๆด้วย”
“...”
“เดี๋ยวคุยลูกค้าเจ้านี้ เราไปเที่ยวกัน ... เอาเป็นวันหยุดที่น้ำว่างก็ได้”
“พี่ธัชจะมาเหรอคะ”
“ครับ ... คิดถึงเด็กในเมือง งั้นตอนนี้เดี๋ยวพี่ไปทำงานก่อนนะ จะได้เคลียเสร็จไวๆ ไปหาไวๆ” คนพูดเสียงอ่อยยิ้มกริ่ม ... ธัชรู้สึกว่าตั้งแต่ที่แต่งงานแต่งการเป็นเรื่องเป็นราว เหมือนลดอายุตัวเขาเองให้กลับไปเป็นหนุ่มแรกรักยังไงยังงั้น
อะไรที่ไม่เคยพูดก็พูดไปแบบหน้าไม่อายเลยสักนิด
“ไม่ถึงขนาดนั้นมั้งคะ”
“ฮ่าๆ เดี๋ยวไปทำงานก่อน แล้วคุยกันใหม่นะ เย็นๆพี่โทรหา”
“ค่ะ ... คือ ก็ ... ตั้งใจทำงานนะคะ”
หืม ... นี่กำลังจะทำให้เขาเขินเหรอ ถ้าบอกว่าไม่ได้รู้สึกสดชื่นมานานเป็นชาติแล้ว จะมีใครเชื่อมั้ย
“ครับ ... อย่าลืมกินข้าวนะ วางสายได้เลย” คนเขินยิ้มแก้มปริ แต่ก็ไม่ได้รามือวางสายอย่างที่ควรจะเป็น
“ค่ะ”
ทุกครั้งที่เขาบอกแบบนี้ธาราก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะอีกคนมักจะบอกให้ทำนั่นทำนี่จนชิน ซึ่งพอมาสังเกตดีๆอีกที เขาก็ไม่เคยกดวางก่อนที่เธอจะวางเลยสักครั้ง ...
ถ้าคิดเข้าข้างตัวเองสักหน่อย ... หัวใจที่เต้นอยู่มันก็สั่นไหวไปโดยอัตโนมัติ
คนที่มีอีกคนรอคอยที่จะวางสายทีหลังอมยิ้มมองหน้าจอโทรศัพท์ที่ดับไปแล้วในมือ มีภาพของอีกคนระบายอยู่จางๆในห้วงความคิด
“เขาจะรอแบบนี้ตลอดไปมั้ยนะ”
สวัสดีเช้าวันศุกร์ค่า 5555 ไม่เช้าแล้วนะ จะเที่ยงอีกแล้ว
วันนี้แวะมาอัพน้า เมื่อคืนไม่ได้มา เหมือนจะมีคนคิดถึง อิอิ
ปล. เรื่องนี้พระเอกสายอ่อยนิดนึงค่า แต่คอนเซ็ปมุ้งมิ้งก็ยังคงเดิม ... >< ขอบคุณทุกการติดตามนะคะ ชอบไม่ชอบบอกได้
ถ้าว่างจะมาใหม่ค่ะ ไปทำงานก่อนนนนนนน
... ภณิตา ...
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เขินแทนน้องเลยยยย><