ตอนที่ 21 : บทที่ 4 --- 70%
หั ว ใ จ ธ า ร า
เขากลับไปแล้ว ... อีกเดือนนึงถึงจะได้เจอกันอีก
ก็รู้สึกหม่นๆเหมือนกันนะ ... แต่ก็ยังไหว
คิดในแง่ดีก็แอบหายใจโล่งขึ้นนิดนึง เพราะอยู่ใกล้ๆเขาแล้วไม่เป็นตัวของตัวเองเลย ... นี่ขนาดว่าอยู่ตั้งไกล ยังขยันแชทและโทรมาหาทุกวัน ปกติตอนอยู่ที่โน่นก็ไม่เห็นว่าเขาจะว่างมากขนาดนี้นะ ขลุกอยู่ในไร่แทบทั้งวัน
แล้วเอาเวลาที่ไหนมาเล่นโทรศัพท์ล่ะ
คนที่นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยเร่งมือพับผ้าที่เก็บมาจากระเบียงวางใส่ในชั้นวางอย่างเป็นระเบียบ สายตาหลังเลนส์ของเด็กแว่นที่สายตาสั้นแต่ไม่มีใครรู้เหลือบมองไปยังหน้าจอที่ปรากฏว่ามีสายโทรเข้า ก่อนจะยื่นมือไปคว้ามากดรับสาย
“ค่ะ”
“ทำอะไรอยู่ ตื่นรึยัง”
อืม ... นี่หกโมงสิบห้านาที เช้าวันเสาร์แบบนี้เธอจะตื่นเช้ามาก ซึ่งคนโทรมาบ่อยๆก็รู้ดี
“พับผ้าค่ะ ตื่นตั้งแต่ตีห้าแล้ว”
“ทำไมตื่นเช้าขนาดนั้น เมื่อคืนก็นอนดึกนี่” เธอนอนดึกก็เพราะใครกันล่ะ ... ชวนคุยไม่ยอมวาง
“วันนี้จะทำความสะอาดห้องค่ะ มีงานที่ค้างไว้ด้วย”
“อ่อ แล้วกินอะไรรึยัง อย่าลืมหาอะไรรองท้องนะ”
“ยังเลยค่ะ พี่ธัชล่ะคะ” เขาอุตส่าห์ถามไถ่ เธอก็น่าจะมีแก่ใจถามกลับไปบ้าง ... อย่างน้อยเขาก็เป็นคนเดียวที่คอยเป็นห่วงเธอเสมอ
“พี่จัดการกาแฟไปสักพักละ นี่ตอนนี้ก็ออกมาไร่แล้ว”
“ออ ค่ะ แล้ว ... วันนี้ก็อยู่ที่ไร่เหรอคะ”
“ใช่ เดี๋ยววันนี้ต้องดูบัญชีที่ฟาร์ม จะเสร็จตอนไหนยังไม่รู้เลย”
ฟาร์มที่เขาพูดถึงคือฟาร์มกล้วยไม้ส่งออก นี่ยังไม่นับฟาร์มไก่และวัวที่เพิ่งเริ่มทำนั่นอีก
“เหนื่อยก็พักบ้างนะคะ อย่าหักโหมมากเกินไป” คนอายุน้อยกว่าบอกกับอีกฝ่ายน้ำเสียงอ่อนโยน คนฟังถึงกับหน้าบานอยู่ในสาย
“เป็นห่วงเหรอ” เขาก็แค่อยากได้ยินสักประโยคหนึ่ง ... ถามว่าหวังอะไรรึเปล่า ตอบได้เลยว่าหวัง
หวังจะให้อีกคนเปิดใจ ...
“ก็ ... เดี๋ยวไม่มีคนจ่ายค่าเทอมค่ะ”
5555 ให้มันได้แบบนี้ลูกเอ้ย ทำคนแก่เงิบอีกแล้ว 55555
สวัสดีตอนบ่ายๆค่า มากินหนมๆกัน ... บ่ายปุ๊บ ง่วงปั๊บทันที
แล้วพบกันน้า
... ภณิตา ...
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
โถ พี่ธัช
อืมมมม ...เค้าอ่านสองสามบรรทัดแรกเริ่มต้น ทำไมเค้ารู้สึกไม่ดีเลยอ่ะ เหมือนคนที่ไม่ได้มีใจให้กันและออกจะรำคาญๆ คือรู้แหละว่ายังไม่ถึงขั้นรัก น้องยังเด็ก แต่มันฟังดูทะแม่งๆสะดุดๆ เหมือนความรู้สึกที่ผ่านมามันเริ่มจาก 0 1 2 3 เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ แล้วพออ่านจุดนี้ รู้สึกสะตั้นไปสามวิ ต้องย้อนกลับมาอ่านใหม่
#ขอโทษนะคะ อาจเป็นเค้าเองที่เข้าไม่ถึงอารมณ์ของน้ำ แต่เรารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ