หัวใจธารา (สำนักพิมพ์เขียนฝัน)

ตอนที่ 19 : บทที่ 4 --- 50%

หั  ว  ใ  จ  ธ  า  ร  า

“สรุปว่าน้องน้ำเปิดเทอมเมื่อใดลูก”

           ญาติผู้ใหญ่ฝั่งสามีเอ่ยถามหลานสะใภ้เป็นภาษาท้องถิ่นด้วยความเอ็นดู

           “อีกอาทิตย์นึงค่ะ”

           “อ่อ ธัชไปส่งเมียหื้อเรียบร้อยนะ จัดการเรื่องตี้อยู่ตี้พักหื้อดี เอาปลอดภัยว่า แม่ญิงตัวน้อยอยู่คนเดียวน่าเป็นห่วง”

           “ครับลุง ห้องธัชที่โน่นแหละครับ ธัชพาไปดูมาแล้วตอนรายงานตัว”

           “อ่อ ดีๆ ... แล้วนี่เดี๋ยวลุงกับป้าจะเข้ากรุงเทพฯนะ อู้กับแม่น้องน้ำเปิ้นแล้ว ว่าจะได้รวดไปพร้อมกันเลย เป็นก๋านหื้อหลานไปส่งเปิ้น”

           “เอาอย่างนั้นเหรอครับน้าจำปา” ลูกเขยหมาดๆหันไปถามความเห็นของแม่ยายที่นั่งอยู่ในวงสนทนาเดียวกัน สีหน้าของท่านบ่งบอกความสบายใจที่มีมากที่สุดของวัน

           “ค่ะ เดี๋ยวลุงคุณธัชท่านต้องไปธุระที่โน่นด้วยพอดี น้าอาศัยไปด้วย ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”

           “ก็ได้ครับ ... น้ำว่าไง เดี๋ยวคุณลุงจะกลับบ่ายๆ เข้าไปช่วยแม่เก็บของก่อนมั้ย” คนที่นั่งข้างกันพยายามจะเปิดโอกาสให้สองแม่ลูกได้คุยกันก่อนจะกลับ เขาหันมาบีบบมือที่ยังไม่ยอมปล่อยอย่างให้กำลังใจ

           “ค่ะ”

           มื้ออาหารกลางวันเรียบง่ายจบลง คนงานบางส่วนที่มาช่วยเตรียมสถานที่ต่างช่วยกันคนละไม้คนละมือจนทุกอย่างเสร็จและแยกย้ายกันไปทำงานต่อ ธัชปลีกตัวไปคุยงานกับผู้จัดการฝ่ายจัดส่งสินค้าอยู่นาน เผลอแป๊บเดียวญาติผู้ใหญ่ของเขาและภรรยาก็พร้อมออกเดินทางแล้ว

“จะร้องไห้มั้ยเนี่ย ... แม่กลับแล้วแบบนี้”

           คนที่มาหยุดอยู่ข้างๆคนยืนมองไร่ตรงมุขหน้าบ้านเอ่ยแซว ... นอกจากพี่ธีร์ที่มีบินด่วนในช่วงนี้แล้ว คนรอบๆตัวเขาต่างก็แปลกใจที่เห็นรอยยิ้มกวนๆจากน้องชายคนรองบ่อยกว่าปกติ

           เขากลับบ้านสม่ำเสมอ ทุกมื้ออาหารจะต้องกลับมาทานกับคนตัวเล็ก ไม่ว่าจะมีเวลาเป็นชั่วโมงหรือแค่ไม่กี่นาทีก็ตาม ...

           “ถ้าน้ำร้อง พี่ธีร์จะไปส่งน้ำกลับเหรอคะ”

           เดี๋ยวนี้เริ่มจะต่อปากต่อคำเป็นแล้ว ... แบบนี้แกล้งต่อดีมั้ย

           “ไม่ส่งหรอก ... ถ้าไปส่ง พี่จะอยู่กับใครล่ะ”

           เธอแอบยิ้มไม่ให้เขาเห็น ธารารู้สึกได้ว่าเขาขยับเข้ามาใกล้มากๆ จากตรงระเบียงที่ลมโกรกจนจะปลิว ตอนนี้รู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมาอีกแล้ว

           “เดี๋ยวน้ำก็ไปเรียนนะคะ พี่ธัชก็อยู่คนเดียวอยู่ดี”

           “มันเรื่องของอนาคต ตอนนี้อยู่ด้วยกันแล้วนี่ไง” ไอ้คำว่า ‘นี่ไง’ ของเขา ทำไมต้องมาพร้อมกับการยืนโอบเธอแบบนี้ด้วย พูดเฉยๆก็ได้ ...

           “พี่ธัช”

           “หืม ... อะไรเหรอ อากาศบ้านเราดีเนอะ ลมเย็นดีจริงๆ”

           เขาทำไม่รู้สึกรู้สาอีกตามเคย ... ตอนนี้หนาวรึเปล่าเธอไม่รู้ รู้แต่ว่ากำลังยืนตัวแข็งอยู่ในอ้อมกอดของเขาล่ะ

           “มากอดทำไมคะ ปล่อยเลย”

           “ไม่มีใครเห็นหรอกน่า ขอแบบนี้วันนึงนะ ... นะครับ”

           หืม มาขออะไรแบบนี้เล่า ... ไม่ได้นะ เขาจะมาไม้นี้ไม่ได้ เราไม่ได้แต่งงานกันจริงๆสักหน่อย

           “โฮ่ง!”

           เสียงที่มาก่อนตัวดังมาจากมุมบันไดหน้าบ้าน เจ้าขนยาวที่กลับจากไปวิ่งซุกซนกระโจนตัวใหญ่ยักษ์ของมันเข้ามาแทรกกลางระหว่างเจ้านายกับพี่สาวใจดีทันที

           “งี้ๆๆๆ”

           เจ้าหนมชั้นทำท่าทางตื่นเต้น บอกอาการว่าขอเล่นด้วย ... คนที่กำลังจะตะล่อมหลอกเด็กถึงกับเซ็ง ก่อนจะหลุดขำ

           “เฮ้อ ... ลืมไปว่าหมาไม่มีงานทำ เสียบรรยากาศหมดเลยไอ้หนมชั้น!” เขาดีดหางที่ส่ายสะเปะสะปะนั้นอย่างหมั่นไส้ ... ฝากไว้ก่อนเถอะนะ

           ธาราหัวเราะเยาะอีกคนเบาๆ ก่อนจะยอบตัวลงไปลูบขนปุกปุยที่คลอเคลียขาเธออยู่ไม่ห่าง กระซิบบอกมันให้ได้ยินกันแค่สองคน ...

“หนมชั้นเก่งมากๆ เดี๋ยววันนี้น้ำจะพาไปวิ่งในไร่อีกนะ”

 

ผมอยากไปวิ่งในไร่แล้วฮับบบบ ...><

ใครรออยู่บ้างน้า ... แวะมาอัพนะคะ ... ขอให้การทำงานของรีดที่รักผ่านไปอย่างราบรื่น

เดี๋ยวถ้าว่างจะมาอีกค่า ฝากด้วยน้า ชอบไม่ชอบเม้นต์มาได้เลยยยยย ><

… ภณิตา ...