หัวใจธารา (สำนักพิมพ์เขียนฝัน)

ตอนที่ 11 : บทที่ 3 --- 20%

หั  ว  ใ  จ  ธ  า  ร  า

“ทำอะไรอยู่”

           คนตัวโตกว่าเดินเข้ามาข้างหลัง ชะโงกหน้าดูขณะที่อีกฝ่ายกำลังแปรงขนให้เจ้าลูกชายของเขา ... น้ำเสียงที่ใช้นี่ทุ้มเกินไปหน่อยมั้ย คนฟังคิดสงสัยอยู่ในใจ

           “พาหนมชั้นอาบน้ำค่ะ เมื่อกี้ไปเลอะโคลนมา”

           ที่จริงเจ้าตัวยุ่งนี่น่าจะไม่ได้อาบมาสักระยะแล้วล่ะ เพราะเอาแต่วิ่งซนอยู่ในดงกุหลาบไปวันๆ

           “ปกติพี่เพ็ญเขาจะอาบให้อาทิตย์ละครั้งนะ เจ้านี่ตัวโต อาบไหวด้วยหรือ” เขาบอกแล้วถามต่อด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม ... สายตาที่ปนความเอ็นดูมาด้วยนั่นก็อีก

           ทำเอาเด็กสาวก้มหน้ากลับลงไปที่เดิมทันที ...

           “ก็นิ่งให้อาบนะคะ ... ไม่ดื้อ” เสียเมื่อไหร่ ...

           เมื่อกี้นี่สะบัดขนใส่เพราะคิดว่าเธอกำลังเล่นด้วยจนเปียกไปทั้งตัว

           “จริงเหรอหนมชั้น” เขาเอียงหน้าไปถามเจ้าตัวลิ้นห้อยที่ยืนสงบเสงี่ยมให้คนตัวเล็กแปรงขนอย่างอารมณ์ดี ... ธัชเสมองปอยผมเล็กๆที่มีเหงื่อซึมของว่าที่เจ้าสาวของเขาอย่างเอ็นดู

           “ก็แรกๆไม่ยอมนิ่งเท่าไหร่ค่ะ ... ตอนนี้ ... ก็นิ่งแล้ว”

           แก้ความเข้าใจเสียงอ้อมแอ้ม ธารารู้สึกประหม่าเวลาเขาจ้องมาแบบนี้ ... มันบอกไม่ถูกว่าสมควรหรือไม่สมควร ไม่เข้าใจตัวเองเลย

           “ผมจะมาบอกเรื่องมหาวิทยาลัย ... เพื่อนผมจัดการให้แล้วนะ พรุ่งนี้คงต้องรีบเข้ากรุงเทพฯกันอีกรอบ”

           “คะ”

           “ก็เรื่องเรียนไง ... ที่ไม่ได้ไปรายงานตัว”

           “คุณธัชหมายถึงน้ำเหรอคะ” มือที่จับแปรงอยู่ชะงักไป หัวใจเต้นแรงเมื่อได้ฟังสิ่งที่เขาพูดออกมา

           “อืม ก็น้ำน่ะสิ”

           “หมายความว่าน้ำจะได้เรียนเหรอคะ”

           “ใช่ ... อายุแค่นี้จะมาเล่นกับเจ้าหนมชั้นไปวันๆไม่ได้หรอก อีกหน่อยผมใช้งานไม่คุ้มพอดี”

           หืม ... คิดจะใช้งานกันเหรอเนี่ย

           คนกำลังจะยิ้มขมวดคิ้วยุ่ง ทำเอาผู้อุปการะที่กำลังจะได้เปลี่ยนสถานะเร็วๆนี้ถึงกับหลุดหัวเราะ

           “ผมล้อเล่น ... พอดีว่าเพื่อนผมแม่มันเป็นคณบดีที่นั่นน่ะ ... ก็เลยจัดการให้”

           “คุณธัชใช้เส้นเหรอคะ”

           พูดซะตรงจริงนะแม่คุณ

           “ก็ นิดนึง”

           “ว่าแต่ยังอยากเรียนอยู่ใช่มั้ย ไม่ใช่ว่าถอดใจไปแล้วหรอกนะ ... เพราะกว่าผมจะจัดการให้ได้ก็ยากพอสมควร” เขาหรี่ตาซ่อนรอยยิ้ม ประเมินคนตรงหน้าว่าสาวน้อยจะมีท่าทีอย่างไร

           “น้ำอยากเรียนค่ะ ... ขอบคุณคุณธัชมากนะคะที่เป็นธุระให้”

           เธอรีบไหว้เขาทันที แขนแกร่งยกขึ้นเกาท้ายทอยตัวเองเล็กน้อย

           “ได้ยินอย่างนี้ก็ค่อยยังชั่ว” คนตัวสูงถอนหายใจโล่งอก ... รู้สึกยินดีกับคำขอบคุณนี้มากๆ

“แต่มันเรียนตั้งกรุงเทพฯโน่นน่ะสิ”

           “ทำไมเหรอคะ” ก็มหาวิทยาลัยที่เธอสอบติดนั้นตอนก่อนสอบต้องขวนขวายจนเลือดตาแทบกระเด็นเลย กว่าจะมีชื่อประกาศอยู่บนเว็บไซต์น่ะ ...

           “ก็ผมอยู่ที่นี่ไง”

           “คะ”

           “มันไกลไปหน่อย”

           “...”

           “แต่ไม่เป็นไรหรอก ... ผมเข้ากรุงเทพฯแทบทุกอาทิตย์อยู่แล้ว”

รีดค้า ... ใครรอคุณธัชกับหนูน้ำอยู่บ้างงงงงงงงงงง

สวัสดีวันศุกร์ค่า

มานิดๆหน่อยๆน้า ถ้าอยากให้มาอีกก็ทักทายกันเข้ามาได้ค่า 555

... เรื่องนี้จะแนวเลี้ยงต้อยหน่อยๆ แต่รับรองหวานและฟินเว่อร์ค่า ><

... ภณิตา ...