คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : -O- >>**โรงพยาบาลเอ็น**
“รอแป๊บนึงนะ”
ฉันรีบวิ่งไปยกหูโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยหัวใจเต้นเร็วพร้อมความคิดที่ว่า ฉันจะต้องเข้าคุกด้วยข้อหาฆ่าคนตายโดยไม่เจตนาหรือเปล่า
“โรงพยาบาลเอ็นสวัสดีค่ะ มีอะไรให้บริการคะ”
“เอ่อ...ช่วยด้วยค่ะ คือว่า...มีคนโดนตีหลังหักค่ะ”
“อะไรนะคะ หลังหักหรือคะ”
“ก็...เจ้าตัวเขาร้องโอดโอยน่ะค่ะ ก็ยังไม่แน่ใจ”
“อ๋อ...ค่ะๆ เดี๋ยวกรุณาแจ้งชื่อผู้ได้รับบาดเจ็บแล้วก็ที่อยู่ตอนนี้ด้วยนะคะ”
“โอ๊ยยยย โอ๊ยย...”
“เงียบก่อนน่า ฉันแจ้งรถพยาบาลมาแล้ว”
ประมาณอีกสักสามนาทีได้ รถพยาบาลก็หามปาร์คไป ฉันก็เลยขอไปด้วยสิ
“โอ๊ยยย...ลุงไม่รู้เหรอว่าผมกำลังหลังหักอยู่น่ะ อย่าจับหลังผมเดะ”
“เอ่อ...”
“บอกว่าอย่าจับตรงหลังไงล่ะ”
“เอ่อ...หนู”
“คุณลุงคะ โปะยาสลบหมอนี่ได้ไหมคะ ไม่ก็...ให้หนูตบหัวมัน แล้วค่อยพาขึ้นรถ”
ปาร์คเลยค่อยหุบปากได้หน่อย แค่มีรถพยาบาลแค่นี้ชาวบ้านเขาก็ออกมาดูกันพรึ่บแล้ว ยังมาสร้างกระแสปลุกระดมให้ชาวบ้านลุกฮืออีก และจู่ๆ ฉันก็รู้สึกเหมือนมีใครมาสะกิดหลังฉัน ไม่ใช่สะกิดแล้วแหละ นี่มันทุบชัดๆ
“พี่ๆ นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ”
“ปาร์คหลังหัก”
“ว้ากๆๆ พี่ปาร์ค ใครทำพี่ปาร์คหลังหัก ถ้ารู้แม่จะจับเชือดให้ดิ้นเลย”
“ฉันเอง มีปัญญา เอ๊ย ปัญหามั้ย”
“ขอไปด้วยคน”
จู่ๆ นังลิงนามว่าพอซซี่ก็กระโจนขึ้นรถพยาบาล ทำให้รถสั่นกระเด้งยิ่งกว่าเจ้าเข้าอีก
“หนู...เบาๆหน่อยสิ เดี๋ยวกระแทกถึงผู้ได้รับบาดเจ็บนะจ๊ะ”
พยาบาลเอ็ดใส่พอซ มันตาค้างแล้ว อาการอย่างนี้...ไอ้เจ้าชู้เอ๊ย
รถตอนนี้กำลังมุ่งสู่โรงพยาบาลเอ็นอย่างรวดเร็ว แม้ว่ารถจะติดขัดก็ตาม เพราะว่ารถคันนี้เปิดไซเรนไว้นั่นเอง ชาวบ้านต่างพากันชี้มาที่รถเรา (รถพยาบาลนั่นแหละ) และรถก็หยุดลงที่หน้าโรงพยาบาลพร้อมกับเสียงโอดโอยของปาร์ค
“คุณพยาบาลคะ เขาหลังหักจริงเหรอคะ”
“ไม่เชิงค่ะ”
เธอพูดแค่นั้นแล้วก็ลากเตียงพยาบาลที่ปาร์คนอนอยู่เข็นไปตามทางเดิน หนักขนาดนั้นเชียวเหรอ
“ห้องผ่าตัดว่างมั้ยคะคุณหมอ”
“อืม...ว่าง อาการคนไข้ตอนนี้เป็นไงบ้าง”
“มีแผลช้ำค่ะ มีการกระทบกระเทือนที่กระดูกไม่มาก”
“มีเลือกออกหนักมั้ย”
“ไม่ถึงขั้นหนักค่ะ แค่เล็กน้อย”
บนเบื้องหน้าฉันตอนนี้คนเดินพลุกพล่านไปหมด ทั้งพยาบาล หมอ หรือใครก็แล้วแต่...ถึงขนาดมีแผลช้ำ กระทบกระเทือนที่กระดูก ฉันนึกแล้วรู้สึกเสียววาบในใจ ว่าอาการจะหนักมากไปหรือเปล่า
“ฮ้าววว...”
ฉันหลับไปเหรอเนี่ย ตั้งแต่ตอนไหนนะ ฉันลุกจากเก้าอี้หน้าห้องผ่าตัดซึ่งยังไม่มีข่าวคราวออกมาว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง หกโมงครึ่งแล้ว หิวจัง...ป่านนี้ร้านอาหารในโรงพยาบาลคงยังไม่เปิดมั้ง ฉันขี้เกียจคิดเลยเดินลงไปซื้อน้ำผลไม้ตู้ข้างล่าง
“อ้าว...”
ฉันลืมเอาเงินมาจากบ้าน ติดตัวตอนนี้มีแค่...หนึ่งบาท ห้าบาท ยี่สิบห้าบาท ฉันจึงตัดสินจว่าไม่ซื้อดีกว่า ฉันเก็บเงินยี่สิบห้าบาทใส่กระเป๋ากางเกง ยังไม่อาบน้ำเลยอ่ะ ฉันดมเสื้อ เหม็นเป็นบ้า >_<
“อยากกินน้ำเหรอ”
ฉันถอดสายตาจากเสื้อตัวเองมองไปยังแขกผู้ไม่ได้รับเชิญ
“อื้อ...”
“เอาน้ำอะไรล่ะ ฉันซื้อให้”
“โนอา...ไม่เป็นไรหรอก ฉันแค่ว่างๆก็เลยว่าจะซื้อน้ำ แต่เสียดายตังค์”
“ก็ฉันจะซื้อให้ไง”
โนอาไม่ฟังฉันพูดต่อ เขาควักกระเป๋าเงินออกมาแล้วหยอดเหรียญไปสามสี่เหรียญ
“เชิญกดได้เลย...”
ฉันจึงกดน้ำผลไม้รสสัปปะรดมา และหลอดสองหลอดมาเผื่อโนอา
“อ้ะ...นายเป็นคนออกเงิน กินก่อนสิ”
ฉันยื่นน้ำให้เขา เขาก็ไม่รับ
“อาการของปาร์ค...”
“นายไม่เรียกเขาว่าพี่ปาร์คเหรอ ?”
“เกิดมาฉันไม่เคยเรียก -_-”
“ทำไมล่ะ! เป็นพี่น้องกันนะ!!”
“ก็เพราะว่าแม่ฉันไม่เคยสอน...”
คำพูดเมื่อตะกี้ทำให้ฉันรู้สึกทะแม่งๆกับครอบครัวของโนอาแล้วสิ -_-
“นี่...ฉันกินน้ำเลยนะ~!”
“...เชิญ...”
ฉันหยิบหลอดใส่กระป๋องน้ำสัปปะรด แล้วก็กินซะเยอะเลย (แฮะๆ ก็คนมันยังไม่ได้กินข้าวเลยนี่นา)
“อ้ะ...!”
ฉันยื่นน้ำให้เขาเป็นรอบสอง รอบนี้เขาคว้ามาอย่างง่ายดาย
“นี่! หลอดฉันอยู่ฝั่งนั้นนะ!!”
ดูเหมือนคำเตือนจะไม่มีผล เขาดื่มน้ำหลอดเดียวกับฉัน -_-;;
“ปาร์คเป็นไงมั่ง”
“หมอยังไม่บอกผลเลย นอนตั้งนานแล้วนะเนี่ย!”
“ได้ข่าวว่าเธอเป็นคนทำใช่มั้ย ?”
“เอ่อ... คือว่านะ -O- ตอนนั้นปาร์คเขา...ก็บุกไปที่ห้องนอนฉัน ฉันได้ยินเสียงกุกกักก็เลยคิดว่าเป็นโจร ก็เลยเอาไม้กอล์ฟเหล็กอันที่ใหญ่สุดน่ะ ฟาดไปกลางหลังเต็มแรงเลย...เอ่อ...แต่ก็ยังไม่เชิงเต็มแรงหรอกนะ แต่ฉันว่ามันแรงน่ะ ^-^;;”
“แล้วทำไมปาร์คถึงมาอยู่ที่บ้านเธอได้ล่ะ ?”
“ก็เมื่องวานฉันเจอปาร์คที่ห้าง -O- ก็ฉัน...จะซื้อข้าวเป็นกิโลๆใช่มะ ฉันก็เลยให้เขาหิ้วมาที่บ้านให้หน่อย...”
“เธอลืมไปแล้วเหรอ!”
“หืม...ลืมอะไร !?!”
“ที่ฉันบอกเธอไว้น่ะ !!”
“อะไร! นายบอกอะไรกับฉันไว้!?!”
“ฉันบอกเธอแล้วไงว่าอย่าออกไปไหน!!”
“นายบอกฉันว่าถึงบ้านแล้วอย่าออกไปไหนต่างหาก!!”
“มันก็เหมือนกันนั่นแหละ!”
เท้าฉันหยุดลงเมื่อถึงหน้าห้องผ่าตัด
“นี่น่ะเหรอ ?”
ปังๆๆๆ!!
“เฮ้ย พี่ชายฉันเป็นไงแล้วมั่ง!?!”
ตึงๆๆๆ!!
“เปิดสิ!! เปิด!”
โนอาทุบประตูและเตะประตูเคล้าคลุกกันไป ว่าไงนะ ห้องผ่าตัด หน้าห้องผ่าตัดที่ด้านในมีคนผ่าตัดจะตายไม่ตายออะไรอย่างนี้เนี่ยนะ เดี๋ยวหมอก็ตกใจเผลอเอามีดผ่าตัดแทงหลังปาร์คสิ
“เฮ้ย!! หยุดนะ! เดี๋ยวข้างในเขาด่าเรา!!!”
“ปาร์คๆๆ!!!”
“พอทีได้มั้ย!! อย่าทำตัวเป็นเด็กสิ!!”
โนอาชะงัก หันมามองหน้าฉันด้วยดวงตาที่มีรังสีอำมหิต น่ากลัว -_-^^
“เธอบอกว่าฉันทำตัวเป็นเด็กงั้นเหรอ!!!”
“ใช่...ทำยังกะพ่อนายเป็นหมอที่อยู่ข้างในเนี่ย!! แล้วก็ไม่ยอมซื้อของเล่นให้เลย -O-!!”
“ทำตัวเป็นเด็กเหรอ...”
“นายห่วงพี่ชายแท้ๆของนายที่นอนจะเป็นจะตายอยู่ข้างในมั้ย!!! ถ้าเสียงนายมันไปกระทบกระเทือนเขาเข้าล่ะ พี่ชายนายอาจตายนะ!! ไม่...”
เหมือนมีอะไรมาแปะอยู่ที่ปากฉัน!! โนอา...โนอาจูบฉัน!!! กรี๊ดๆๆๆๆ!! ฉันกำมือแน่นแบบว่าสงบความตื่นเต้นแล้วก็...
ผัวะ!!!
“โอ๊ยยย...”
“นะ นาย...ทำอะไรของนายน่ะ”
“จูบไง!”
“เออ! ถ้ามีใครมาทำอย่างนี้กับนายเขาเรียกว่าเอาข้าวมาหุงหรือไง!!! นายทำทำไมเนี่ย!!”
“ก็เธอหาว่าฉันเป็นเด็กนี่!!”
“นายนี่มัน...!!”
ฉันกล้ำกลืนด้วยความโมโห
“น่าเกลียด!! โสโครกที่สุด!! หึ...นายคงไม่ใช่คนที่ฉันรู้จักเมื่อก่อนนี้แน่...!”
“ว่าไงนะ !? เธอรู้จักฉันมาก่อนงั้นเหรอ!”
“ก็ก่อนหน้านี้ก็ตอนไหนล่ะ!! ไม่รู้! ฉันไม่อยากยุ่งกับนายแล้ว!!”
“ฉันเป็นแฟนเธอนะ!! จูบแค่นี้ไม่เห็นเป็นอะไรเลย!!”
“งั้นเราเลิกกัน!!”
“หาา!!”
“ก็เราเป็นแฟนกัน เราก็เลิกกันได้ไม่ใช่เหรอ!”
“เฮ้ย...โทษทีน่า!”
“ขออนุญาตนะคะ!! ที่นี่โรงพยาบาลนะคะ!! กรุณาเข้าใจและเคารพสถานที่ด้วยนะคะ!!”
“ขอโทษค่ะ !!คนไข้ผู้ชายที่มาผ่าตัดหลังตอนนี้อยู่ไหนคะ!!”
“ย้ายไปห้องธรรมดาตั้งนานแล้วค่ะ!”
“เหรอ...เหรอคะ! ห้องอะไรคะ!”
“อืมมม... ห้อง809มั้งคะ^-^”
“ทำไมต้องมั้งล่ะคะ -_-^!!”
“ดิฉันจำได้แล้วค่ะ! แปด ศูนย์ เก้า แน่นอนไม่มีผิดเพี้ยน!!”
“ขอบคุณค่ะ ^O^”
“เฮ้ย...พีซ อย่างเพิ่งไปสิ!!”
ก่อนจะไปหาปาร์คขอล้างปากหน่อยก่อนละกัน ไม่ใช่แน่ๆ ไม่ใช่โนอาเมื่อตอนเด็กแน่ๆ นิสัยมันคนละโลกกันเลยนะ อะไรเนี่ย!!
ซู่ๆๆ
“คร่อกกกกกๆๆๆ~~~”
ฉันบ้วนปาก!! ล้างปากเป็นการใหญ่ ทำไงดีอ่าาา ฉันนึกถึงตอนนั้นแล้วหน้าก็แดง แถมยังสยิวกิ๊วอีก >///<
-----------------------------------**
ช่วยเชียร์กันหน่อยค่ะ เมนต์กันมานะ ติชมกันมาบ้าง ไม่ต้องโหวตหรอก แค่เมนต์เฉรยๆก็ด้าย
ความคิดเห็น