คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ปาร์คโดนหักหลัง
ฉันเกือบช็อก โนอาติดอยู่ในฝูงสัตว์ป่ามหึมาราวๆ สามสิบถึงสี่สิบคน รุมอยู่แค่ดนอาคนเดียวแล้วก็แหกปากร้อง กรี๊ดๆๆๆ ว้ายๆๆ พี่โนอา เหมือนแค่พูดได้แค่นั้น
“เฮ้ย!! พีซ มาช่วยฉันหน่อยเด่ะ!!”
“อะไรๆๆ ไหน ใครคือพีซค้าพี่โนอา!?!”
“เอ่อ...”
“เร็วๆหน่อยสิ!! เฮ้ยหลบหน่อยได้มะ!! แฟนฉันอยู่โน่น! อย่ามาให้เกะกะตา!!”
“นี่น่ะเหรอยัยพีซ”
“ยัยคนที่ขัดห้องน้ำชายบ่อยๆใช่ป่ะ”
“ยัยนี่ก็รู้จักพี่ปาร์คด้วยนะ!”
“ว้ายๆๆๆ!!”
“หลบหน่อยได้มะ! ฉันจะไปหาแฟนฉันแล้วยัยแรด!!”
ฉันตะโกนคำที่ฉันยังคิดว่า ถ้าฉันมาโรงเรียนพรุ่งนี้เช้าฉันจะไม่โดนยัยพวกนี้ใช้นอประทุษร้ายฉันแน่ๆ ฉันผลักๆๆ และก็ผลักพวกนั้นออก และควงแขนโนอา พร้อมตะโกนสิ่งที่ฉันอยากจะบอกว่า พระเจ้าช่วย วิญญานผีร้ายตนไหนมาสิงข้าเจ้าเจ้าคะ
“นี่ พวกเธอน่ะ!! ใครใช้ให้มาใช้นอมาสุมใส่แฟนคนอื่น!! ตัวเองมีแฟนก็ไปทำใส่แฟนตัวเองสิ!! ถ้ายังไม่มีก็ตัดทิ้งซะ!! เข้าใจยัง! โนอา...เราไปกันเถอะ!!”
เสียงกรี๊ดๆๆ ที่ยาวนานกลับเงียบลง หน้าตากระดี๊กระด๊ากลับหายไป เหลือแต่บรรยากาศเงียบกึ๊กสักสามวิก่อนมีเสียงนินทาระงม
“ดูยัยนี่สิ...”
“งึมงำๆ”
“ยัยนี่เป็นใครน่ะ! แม่จะจับเชือดเลย...”
“ใครจะมาเชือดแฟนฉัน!!”
คราวนี้โนอาออกโรงแล้ว!! แทนแท้น ซูเป้อโน้อาาาา (จริงๆแล้วนะฮะ ต้องเป็น ซูเพ้อร์โน้อาฮ่ะ ; กระเทยเถือกออกโรง No.1)
“อุ๊ย...”
“ตราบใดที่ยัยนี่เป็นแฟนฉัน...ถ้าใครมาทำอะไรล่ะก็ ยัยนั่นจะโดนอย่างนั้นสิบเท่า!”
“อูยย...”
เสียงร้องของผู้หญิงหลายคนดังตามๆกัน
“โนอา...เราไปกันเหอะ!”
เอวังการปะทะกันที่ประตูโรงเรียนเพียงเท่านี้
“นี่...โนอา”
ฉันเริ่มบทสนทนาขึ้นหลังจากความเงียบเริ่มครอบครองประชาชนชาวไทยดุงดั่งใบหน้าสี่เหลี่ยมมาสักสิบนาทีระหว่างการเดินไปอย่างไร้จุดหมายของเราทั้งสองคน
“อะไร”
“เมื่อวานที่ฉันเมาน่ะ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นใช่มั้ย”
“ไม่มี...ก็แค่มีคนเมามาให้ฉันหิ้วกลับบ้าน แล้วก็อ้วกไม่บันยะบันยังยี่สิบกว่ารอบ แล้วยังต้องค้างคืนที่บ้านยัยนั่นอีก”
ฉันก้มหน้าต่อคำทุกคำจนกระทั่งถึงคำสุดท้าย ค้างคืนที่บ้านฉัน
“ว่าไงนะ ใครค้าง ค้างที่ไหน ทำไมค้าง ใครให้ค้าง”
“ฉันค้าง ค้างที่ห้องเธอ ค้างเพราะว่าพ่อแม่เธอบังคับ และ...พ่อแม่เธอให้ค้าง”
“ไม่นะ โธ่พระเจ้า...นายว่าห้องฉันมันสกปรกใช่มั้ย”
“ใช่”
ไม่เคยคาดคิดว่าจะมีใครมาเห็นห้องสกปรกรกรุงรังของฉันได้
“นี่ พอถึงบ้านแล้วห้ามออกไปไหนนะ”
“ทำไมล่ะ”
“เพราะว่าฉันเป็นแฟนเธอไง”
“ไม่มีเหตุผลเลย”
“ก็บอกว่าเพราะว่าฉันเป็นแฟนเธอไงยัยบ้า”
“แค่เก้าวันเนี่ยนะ”
ฉันบ่นงึมงำ
“แค่เก้าวัน แต่ก็เป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ”
ฉันเงียบไป และเราก็เดินกลับมาถึงบ้าน
“ฉันส่งแค่นี้นะ เผื่อพ่อแม่เธอจะซักไซ้อะไรอีก”
“อือ...นายก็...รีบกลับบ้านนะ”
“ฮึ...”
เขาไม่พูดอะไรแล้วก็เดินหันหลังไปเรียบร้อย
“ว้ากกก ข้าวหมด”
“แล้วจะกินอะไรกันดีอ่ะพี่จ๋า”
“ไปซื้อข้าวมาดิ”
“ไม่ได้จ๊ะพี่ พรุ่งนี้เค้าสอบ ต้องทบทวน”
“แกจะใช้ให้ฉันไปซื้อข้าวมาสิ ไปซื้อมา จะสอบตกก็เรื่องของแก”
“ไม่เอา”
“ฉันจะฟ้องแม่ว่าแกมีแฟน”
“ฟ้องไปเหอะ แม่รู้แล้ว”
“หึย”
สรุปว่าตอนนี้ฉันยืนอยู่หน้าแผนกข้าวสาร ห้ากิโล แล้วจะแบกกลับบ้านได้เหรอฉัน
“เฮ้...พีซจังนี่นา ไหนบอกไม่ว่างไง”
“อ้าว...ปาร์ค มานี่หน่อยสิ”
“ไปเที่ยวกันๆๆ”
“ฉันมาซื้อข้าว เฮ้...ไปบ้านฉันได้ใช่มั้ย”
“เย้...”
ครืด...ครืด...
เสียงถุงข้าวลากพื้น
“โอย...ไม่บอกว่าจะให้แบกข้าวสารสิบกิโล โธ่...พีซ”
“อย่าบ่นน่ะ นายมันเป็นผู้ชายภาษาอะไร ชิ...”
“โอย ถ้าสิบกิโลไม่เท่าไหร่นะ แต่ที่ห้างกับที่บ้านเธอมันห่างกันกี่กิโลเนี่ย นั่งรถก็ไม่ได้”
“ใกล้ถึงแล้วน่า”
“นี่ๆ พ่อแม่เธออยู่บ้านป่ะ”
“เมื่อกลางวันพ่อกับแม่ฉันเพิ่งไปนิวซีแลนด์”
“รัสเซียเหรอ”
“หูหนวกเหรอ”
“นิวซีแลนด์ใช่มั้ย”
“อืม”
“ไปต่างประเทศบ่อยมั้ย”
“พ่อกับแม่ฉันไม่ค่อยอยู่บ้านหรอก ไปต่างประเทศบ่อย”
“อื้อ...ไว้ฉันมาอยู่ด้วยนะ”
โป๊ก
“ไปอยู่บ้านตัวเองเหอะ ทำยังกะพวกไม่มีบ้านอยู่”
“โอย เธอนี่มันมือหนักจริงๆเลย”
“ไม่ต้องบ่น ถึงแล้ว หิ้วเข้าไปให้ด้วย”
“ครับผม”
หมอนั่นทำท่าตะเบ๊ะ ก่อนหิ้วถุงข้าวสารสองถุงเข้าบ้าน
“เฮ้ย”
หมอนั่นกระโจนมาเกาะหลังฉันไว้เหมือนกำลังลื่นอยู่บนลานน้ำแข็ง
“ขอกินน้ำหน่อยเดะ”
“-_-^”
“ว้าว ว้าว ว้าว นี่พี่ปาร์คตัวจริงรึเนี่ย หวัดดีครับพี่ ผมชื่อพอซครับ”
“ไหนบอกว่าแกต้องอ่านหนังสือไง รีบไปไกลๆเลยนะ”
“ว้ากก ทำไมพี่ถึงใช้งานพี่ปาร์คมาขนข้าวสารมาเนี่ยล่ะ พี่ครับ รอแป๊บนึงนะ”
ไอ้น้องบ้าของฉันมันรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องด้วยเสียงโครมคราม
ตึกๆๆ ตึกๆๆ
“หนึ่ง สองสาม ยิ้มหน่อยคร้าบบ”
แชะ
“อีกหน่อยครับ”
“พอซ แกบแกว่าแกจะสอบไม่ใช่เหรอ ไปได้แล้ว”
“อีกรูปๆๆ จะเอาไปขายสาวๆในห้อง”
“ไอ้บ้าเอ๊ย...”
แชะ
แชะ
แชะ
“พอๆๆ ไปอ่านหนังสือไป”
“เอ่อ พี่ครับ ขอลายเซ็นด้วยดิ”
“ฉันบอกให้ไปไงล่ะ”
“ไว้เจอกันนะครับพี่ ชิ...”
“ชิอะไร พูดให้มันดังๆหน่อย ชิคาโก้รึไง เดี๋ยวบั๊ด...”
“เธอแน่ใจนะว่ากำลังพูดกับน้องชายเธออยู่น่ะ”
“ใช่”
“ขอน้ำหน่อยดิ”
“เอ้า”
“ไม่มีน้ำเย็นเหรอ”
“นายนี่มันเรื่องมากจริงๆเลยนะ เฮ้อออ”
จ๊อกๆๆ ฉันเทน้ำเย็นใส่แก้วอีกใบนึง ก่อนเดินมาที่ห้องนั่งเล่น อ้าวว หายไปไหนแล้ว กลับไปแล้วรึไง เสียดายน้ำจริงๆ
กึก
ฉันวางแก้วน้ำไว้ที่โต๊ะรับแขกก่อนจะเอาข้าวสารบางส่วนเก็บใส่ตู้ และบางส่วนก็เอามาซาวๆๆๆแล้วก็เอาใส่หม้อ
“เฮ้อ...”
ระหว่างรอข้าวสุก ฉันก็ผัดคะน้าน้ำมันหอย ฉ่า ฉ่า ...เสียงยังคงดังเรื่อยๆ
“พอซ เอาไข่เจียวมั้ย”
“ผมจะต้องใช้สมองในการอ่านหนังสือนะ จะให้กินของประเภทนั้นได้ไงอ่ะ พี่นี่ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ”
ฉันค้นตู้เย็นจนเจอ ชีสที่ใกล้หมดอายุ กับเบคอนหมดอายุไปเมื่อวาน
ลองทำเบคอนผัดชีสดีกว่า
คิดก่อนสิว่าทำไง
เอาเบคอนลงไป ใส่ชีส เอาคะน้าใส่ด้วยดีกว่า...
“ฟู่วว เสร็จสักที ขอนอนหน่อยนะ”
ฉันยกจานอาหารสูดเด็ดมาไว้บนโต๊ะ ชื่อของมันก็คือ คือ... ไม่รู้แล้ว ฉันเดินไปที่ห้องนอน
กุกกัก กุกกัก
เสียงเหมือนรื้อค้นข้าวของดังมาจากในห้องฉัน ขโมย
ฉันค่อยๆย่องไปที่ห้องเก็บของแล้วหยิบไม้กอล์ฟของพ่ออันที่หนักที่สุดออกมา แล้วย่องไปที่ห้องนอน
ปึง
“ย้ากกก”
ผัวะ!!
“อ๊ากกกกกก!”
“เฮ้ย”
นี่มันไม่ใช่ขโมย แต่เป็น ปาร์ค ยังไม่กลับเหรอเนี่ย
“นายมาทำอะไรในห้องฉัน!!”
“เธอทุบหลังฉันทำไม!?! กระดูก...กระดูกหลังฉัน”
“นายมาทำอะไรที่ห้องฉัน!!”
“หลัง...หลังฉัน!!”
ปาร์คร้องครวญคราง สรุปว่าสองศรีพี่น้องได้มาสัมผัสห้องฉันหมดแล้วใช่มั้ยเนี่ย?
“หลังฉัน...พีซ...ช่วยด้วย...”
ปาร์คร้องครวญครางหนักเข้าไปใหญ่ น้ำตาเล็ดยังก็ไม่รู้
“พีซ...ซี่โครงฉัน หักแล้วแน่เลย”
ท่าทางจะเจ็บจริงนะเนี่ยฉันค่อยๆจิ้มหลังเขาเบาๆ
จึก
“อ๊ากกกก อ๊ากกกก อ๊ากกกก พาช้านปายหาหมอที”
“อะ...อือ เป็นอะไรมากเปล่า”
“ช่วยช้านด้วย”
ความคิดเห็น