คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : สาวๆมารุมหน่มโนอา
“กรอด...ยัยบ้า”
ฉันได้ยินเสียงสบถลอดไรฟันมาจากมุมไหนสักแห่ง ฉันมองไปที่แกว เธอทำหน้าโมโหมาก เสียงนั่นควรจะมาจากเธอแน่นอน แต่แกวรู้สึกจะวนไปวนมาเวียนไปเวียนมาข้างหน้าฉันจังเลย
“นี่...คงไม่คิดเอาจริงใช่มั้ยไอ้เชน”
“ยินดีด้วยครับท่าน”
“เยล ถ้าหากแกตั้งกฎอย่างนี้เป็นอีกครั้งฉันจะชกหน้าไอ้เชน”
“อ๊าา...อย่าทำอะไรเชนนะพี่โนอา”
“ประสาท นี่วันนี้เธอกลับเอง...เฮ้ย”
“อ้วกกกก”
“เธอนี่ไม่ไหวเลยนะ”
“อ้วกกก”
“ทำไมเธอต้องกินซะเยอะด้วย”
“ละ แล้วนายก็...นายก็กินเยอะ เหมือนกัน...ไม่ใช่เหรอ...ค่อก”
“ฉันกับเธอใช่คนเดียวกันมั้ยล่ะ ยัยบ้าเอ๊ย”
“อุ๊บ...อ้วกกก”
“โอย แค่ก อ้วกกก”
“นาย...นายอ้วกแล้ว ฮิๆ นายอ้วกแล้วนี่นา อ้วกกกก... ฮิๆ แฟนของฉันเหรอเนี่ย ไม่ไหวเลย”
“บ้านเธออยู่ไหน”
“บ้านฉัน...บ้านฉัน...อยู่บนฟ้า”
ฉันยกมือโงนเงนไปบนฟ้า
“เฮ้...ฉันถามว่าบ้านเธออยู่ไหน”
“ตรงปายๆๆ”
“เฮ้อ...”
โนอาแบกฉันไว้บนไหล่
“เลยแล้ววว ซ้ายๆๆ ซ้ายมือนี่ไง รั้วสีฟ้าๆๆ”
“เฮ้อ”
“เห็นมั้ย หลังที่มีพ่อแม่ฉันยืนหน้ามู่อยู่น่ะ ไงค้าพ่อ งายค้าแม่”
“พีซ ยัยลูกเหลวไหล อุ๊ย...หนูปาร์คขอบใจมาก...อ้าวหนู หนูชื่ออะไรเหรอ เข้ามาในบ้านก่อนเร็วมาๆ”
“เอ่อ...”
แรงกระแทกเบาๆจากการวางฉันลงบนที่นอนทำให้ฉันส่งเสียง
“อ๊าาาา...ฮ่าๆๆๆ ว้ากฮ่าๆๆ”
“พีซดื่มไปกี่แก้วเหรอไอ้หนู”
“สิบสี่แก้วครับคุณลุง”
“ไม่ต้องเรียกฉันว่าลุงร้อก พ่อนี่แหละ พ่อไงสมกับเป็นลูกฉันจริงๆ ฮ่าๆๆ ลูกพ่อ แล้วเธอกินไปเท่าไหร่”
“สิบสี่ครับคุณลุง”
ป๊าบบ
“บอกว่าใหเรียกว่าคุณพ่อไง เอาใหม่”
“สิบสี่ครับคุณพ่อ อูยย...”
“นี่จ๊ะลูก เสื้อเก่าๆของพ่อเขาน่ะ เดี๋ยวคืนนี้ล้างเนื้อล้างตัวหน่อยแล้วค้างที่นี่ไปเลยนะจ๊ะ อุตส่าห์แบกยัยลูกนี่มาที่บ้านให้”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่รบกวนดีกว่า”
“ค้างเถอะจ๊ะ เดี๋ยวรบกวนพายัยพีซไปวางไว้บนที่นอนด้วยนะ หนูไปอาบน้ำอาบท่าแล้วนอนกับพีซก็ได้นะจ๊ะ เตียงพีซออกจะใหญ่”
“เอ่ออ...”
“เชิญเลยจ๊ะ เชิญๆๆ”
“ครับ...”
วันถัดมา
“ทำไมเจ้าคนที่มาส่งไม่ใช่ปาร์คล่ะลูกแม่”
“นั่นสิ แต่หน้าตาคุ้นนะ ว่ามั้ยคุณ”
“ก็คุ้นๆ แต่จำไม่ได้ว่าใคร”
“ส่งอะไรคะแม่ อะไรเหรอคะพ่อ”
“เอ้า ลูกคุณยังไม่รู้เรื่องอีก ช่างมันเหอะ”
“แล้วทำไมที่นอนหนูมันยับจังเลยล่ะคะ”
“เอ...ถะ ถามพ่อแกดูสิ”
“อะไร อย่ามาโยนให้ฉันนะ”
“พ่อ...”
“เดี๋ยวไปกินข้าวก่อนนะ”
จากนั้นพ่อก็เดินไป
“แม่...”
“ลืมเลยว่าต้องล้างจานต่อ”
อะไรของเขานะเนี่ย
“โอย...ปวกหัวชะมัดยาด นี่วันนี้เอาเลขมาป่ะ”
“จะลอกอ่ะดิ เอาไปเลยไป”
คิมโยนสมุดเลขไว้ตรงหน้าฉัน
“ขอบใจ...ฉันจะไม่ล้อแม็กอีกต่อไปแล้ว”
“เฮอะๆ พระคุณอย่างยิ่ง”
“เออ”
ฉันเพ่งไปที่ตัวหนังสือ ไม่น่าเลย แล้วเมื่อคืนฉันกลับบ้านได้ยังไงวะเนี่ย ปวดหัวจี๊ดขึ้นมาอีกแล้ว ฉันถอนหายใจก่อนคืนสมุดเลขให้คิมไป
“ทำเสร็จไวเชียวนะ นี่ ได้ยินว่าเธอต้องคบกับโนอาหนึ่งอาทิตย์เหรอ”
“อะไรนะ ไม่ได้ยิน ฉันปวดหัว”
“ฉันบอกว่า เธอ ต้อง คบ กับ โนอา หนึ่ง อาทิตย์ เหรอ”
“ไม่ชัดเลย โอ๊ย ขอยาหน่อย”
“ฉันบอกว่า เธอ! ต้อง! คบ! กับ! โนอา! หนึ่ง! อาทิตย์! เหรอ!!!”
“หือ”
“คิม โนอาที่ว่านี่ใช่น้องชายพี่ปาร์คที่เพิ่งกลับจากนิวซีแลนด์เมื่อวานก่อนใช่มั้ย”
ยัยมิน ยัยคุณหนูปากมากจอมยุ่งมาที่โต๊ะฉันกับคิม
“ใช่”
“โกหกน่ายัยคิม ยัยนี่ด้วยอีกคน พีซ ฉันไม่เชื่อแกหรอกว่าแกจะได้คบกับโนอาหนึ่งอาทิตย์”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแกด้วย”
ฉันยืนขึ้น
“แสดงว่าแกกำลังเล่นละครตลกใส่กันสินะ น้ำหน้าอย่างแก แค่เคยเห็นหน้าพี่ปาร์คยังไม่รู้เคยรึเปล่า”
“เคยสิ เคยกลับบ้านด้วยกันด้วย”
แน่นอน...นั่นไม่ใช่คำตอบจากปากฉัน ยัยคิมก็ไม่มีทาง แต่ทว่าเรามีแขกไม่ได้รับเชิญมาคนหนึ่ง อีตาปาร์คนี่ไง
“พี่ปาร์ค”
ยัยมินอ้าปากค้างก่อนสั่งลูกน้องของเธอ
“ส้ม เอากล้องมาเร็วๆๆๆ”
“ค่ะๆ”
แชะ แชะ แชะ
“พี่ปาร์คๆๆ”
“ฉันจะเอาไปแปะไว้บนหัวนอนเลย”
“อัดรูปให้ฉันด้วยดิ”
“อ๊ายยย พี่ปาร์ค”
อีตาปาร์คยืนโพสต์ท่าให้ยัยมินถ่ายรูปสักสองสามรูปก่อนจะหันหน้ามาหาฉัน ตอนนี้ผู้หญิงทั้งห้องมารุมที่คิม ฉันและก็ปาร์ค
“ยินดีด้วยนะ”
“ยินดีอะไร”
“เอ้า...เธอจะได้เป็นน้องสะใภ้ฉันสัปดาห์นึงนะ”
“อ๋อ เรื่องนั้น...”
“บางทีอาจเป็นน้องสะใภ้ไปตลอดชาติเลยก็ได้”
“ปาร์ค...”
“เธอต้องเรียกฉันว่าพี่ปาร์คนะ”
“คุณพี่ปาร์คมาที่นี่มีธุระแค่นี้ใช่มั้ยคะ”
“ให้มันได้อย่างนี้นะพีซ พูดจาให้เข้าหูดีมาก ที่จริงแล้วเดี๋ยวโนอาจะมาเข้าโรงเรียนนี้ แต่พรุ่งนี้มันจะมาเรียน วันนี้มาแค่สมัคร แต่ว่าฉันสั่งให้มันมารับเธอตอนเย็น หลังเลิกเรียนน่ะ”
“...”
“แล้ว...แค่นี้แหละ ไปก่อนนะ”
หมอนั่นทำหน้าเท่ให้มินถ่ายรูปอีกแชะนึงก่อนจะออกจากห้องไป
“จริงเหรอเนี่ย เธอรู้จักกับพี่ปาร์คจริงๆด้วย นี่เป็นแม่สื่อให้หน่อยสิ”
“โทษที ไม่...”
“ใจร้าย แสดงว่าชอบพี่ปาร์คล่ะสิ คิดจะมุบมิบไว้คนเดียวหรือไง”
“เธอก็ไปจีบหมอนั่นเองสิ ถ้าฉันช่วยแล้วได้ตังค์สักนิดมั้ย หัดทำอะไรด้วยตัวเองสิ อย่าทำง่อยได้มั้ย”
“จริงสิ ฉันจ้างเธอ...ห้าพันบาท ถ้าเราเป็นแฟนกันได้”
“ฉันไม่อยากเป็นแฟนกับเธอซักหน่อย”
“ยัยโง่ ฉันหมายถึงพี่ปาร์คกับฉันย่ะ พี่ปาร์คกับฉัน”
“ไว้คิดดูก่อน อาทิตย์นึงได้มั้ย”
“แล้วแต่เธอ แต่อย่าช้ากว่านั้นนะ”
ยัยมินเดินสะบัดออกไปกับลูกน้องอีกสามสี่คน คิมถอนหายใจแล้วก็ยิ้ม
“เฮ้อ...ดีมั้ยนะ”
ยัยนั่นถอนหายใจแล้วทำหน้าเคร่งเครียด
“ฮิๆ ลองนึกดูหน้าซิ ว้ายย...จะทำหน้ายังไงนะ บอกไม่ถูกเลย”
ยัยนี่กลับมายิ้มแบบหลุดโลก
“แต่เอ...ถ้าไม่มีความรู้สึกเลยล่ะ ผู้ชายยิ่งไม่ค่อยเซ้นสิทีฟด้วย...เอาดีมั้ยนะ พีซ มานี่หน่อยสิ”
ยัยนั่นเรียกฉันแล้วเปิดกระเป๋านักเรียนออกมา
“นั่นอะไรน่ะ”
“ผ้าพันคอถักมือ ฉันทำเองเลยนะ”
“โฮ่...ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างแกจะทำอะไรอย่างนี้ได้”
“ฟังก่อน คือว่านะ...วันเนี้ยอ่ะนะนะ”
ยัยนี่เริ่มอาการหลุดโลกอีกแล้ว พูดจาไม่ค่อยรู้เรื่อง
“วันนี้อ่ะ ก็...ก็...ก็ครบรอบ...”
“วันเกิดพ่อเธอรึ ยินดีด้วยนะ”
“ฟังสิ แกนี่ก็...วันนี้น่ะนะ ครบสองเดือนที่ฉันกับแม็คคบกันไง”
“แกคบกันเดือนไหน”
“หนี่งธันวา”
“วันนี้สามสิบเอ็ดมกราคม”
“ก็งั้นไง ฉันก็เลย...ดูนี่สิ”
คิมหยิบผ้าผืนใหญ่พอๆกับผ้าเช็ดหน้าออกมาสองผืน ผืนนึงสีฟ้า ผืนนึงสีชมพู
“แกว่า...มันเป็นไงมั่ง!!”
“ก็...ก็ดี”
“แกช่วยไปหาแม็กเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ นะๆๆ”
“ฮึ่ย ไม่เอาน่า วันนี้แกก็ได้ยินไม่ใช่เหรอว่าวันนี้โนอาจะมารับฉันน่ะ”
“โธ่... แต่แกว่ามันดูโอเคใช่มั้ย”
“เออ”
“นี่ ไม่ไปเป็นเหื่อนฉันจริงเหรอ”
“อือ”
“ใจร้าย”
“อือ”
“นิสัยไม่ดี”
“อือ”
“เห็นแก่ตัว”
“เออ”
“เชอะ”
ยัยคิมเดินสะบัดไปด้วยอาการงอน ตายล่ะ ฉันต้องไปรีบรดน้ำต้นไม้ก่อนแล้วล่ะ เดี๋ยวโนอานั่นมาปุ๊บก็อด
ซู่ๆๆๆ ซ่าาาา
ฉันรีบรดน้ำโดยเร็วสุด แต่ไม่ได้ตะโกนเรียกชื่อโนอาเหมือนเดิมแล้ว เพราะเข็ดจากเหตุการณ์ที่เจ้าบ้าปาร์คมาเจอครั้งนั้น ยิ่งนึกยิ่งอายนะนี่
“วันนี้ไม่ตะโกนแล้วเหรอ พีซมาแล้วนะโนอาจ๋า โนอาเป็นไงมั่งหยอก๊า”
“มากวนทำไมเนี่ย ไปไกลๆเลยปะ”
“อย่าไล่กันสิ ไปเที่ยวกันนะ”
“ฉันต้องกลับบ้านกับโนอานะ ไม่ได้หรอก”
“ไม่เอา ฉันจะไปบอกเจ้านั่นว่าไม่ต้องมา โอเคมะ”
ปาร์คเริ่มลงมือหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา
“เฮ้ย...อย่าดิ เอาไว้เป็นวันอื่นได้มั้ย เสาร์นี้ก็ได้”
“วันนี้วันอังคาร ฉันขี้เกียจรอ วันนี้นี่แหละ”
“ถ้าเป็นวันนี้ฉันไม่ไป”
ปาร์ควางมือถือไว้ที่พื้น แล้วเดินมาหาฉันด้วยสีหน้าเหมือนนักเลงโต เขาจะทำอะไรของเขาน่ะ
“เธอคิดว่าเธอเป็นใคร อย่ามาถือดีต่อรองกับฉันนะ”
“เอ่อ...”
อะไรของเขาเนี่ย
“หุบปากแล้วตามฉันมา”
หยุดดดด
ที่จริงแล้วมันเป็นแบบนี้ต่างหาก
“โอ๋ๆๆๆ ไว้ไปวันเสาร์ก็ได้จ๊ะ แต่สัญญาแล้วนะ!”
“เออ”
“เกี่ยวก้อยๆๆ”
หมอนั่นชูนิ้วก้อยมาพร้อมยิ้มกริ่ม ฉันเอานิ้วไปคล้องแล้วเอาออกมาอย่างรวดเร็ว
“แค่นี้นะ ฉันกลับบ้านก่อน”
“เดินดีๆนะ อย่าให้ตกท่อล่ะ อย่าไปกินอะไรแผลงๆนะ รักษาสุขภาพด้วย!!!”
“นายนี่มันบ้าจริงๆ วันเดียวฉันไม่เป็นทั้งหมดนั่นหรอก!”
เขาไม่พูดอะไร เอาแต่ยิ้มแล้วโบกมือ แปลกๆยังไงไม่รู้
ตี๊ริติด ตี๊ริติด ตาดาบา จาฮูวี้ฮู ว้าวาอุวา ตารัดตั๊ด...
กริ๊ก
“สวัสดีค่ะ”
ฉันรับมือถือที่โชว์เบอร์ใครไม่รู้ ก็เลยต้องใช้เสียงหวานหน่อยนึงอ่านะ
“เธออยู่ไหนเนี่ย!! รอตั้งนานแล้วนะ!! (กรี๊ดๆ กรี๊ดๆๆ นั่นพี่โนอานี่ หล่อจังเลย~) นี่พวกเธอไปไกลๆหน่อยได้มั้ย!?! บ้าจริง!!”
“เอ่อ...รอฉันหน้าโรงเรียนแป๊บเดียว! เดี๋ยวฉันจะไปหานะ!!”
“เฮ้ย...เดี๋ยว...”
ฉันว่ามันไม่ทันแล้ว ฉันกดตัดสายไปก่อนเลยไม่รู้ว่าโนอาจะพูดรื่องอะไร ช่างมันเถอะ ฉันต้องรีบไปหาเขาแล้วล่ะ
“ไง รอนานมั้...”
ความคิดเห็น