<รักชุลมุลวุ่นหัวใจ>

ลำดับตอนที่ #3 : ปาร์คเยมิน

ฉันตกใจกับเสียง แล้วรีบเอาสมุดซ่อนไว้ด้านหลัง คนที่ปรากฏมาเป็นเด็กนักเรียนชายคนหนึ่ง รุ่นราวเดียวกับฉัน

"ใครน่ะ!?!"

"เอ่อ..."

"อ๋อ...พีซผู้โด่งดังแห่งห้องน้ำชายโรงเรียนเรานี่นา -O-!!"

"ว่าไงนะไอ้หน้าบาบูน -O-!!!"

"เฮ้ย!! เกิดมายังไม่เคยมีใครว่าว่าฉันหน้าเหมือนบาบูนเลยนะ!!"

"แล้วไงเหรอบาบูน~"

ฟุ่บ!! หมอนั่นนั่งลงบนดงพลูด่าง ดงพลูด่างของฉัน TTOTT

"เธอไม่คิดที่จะถามชื่อฉันเลยเหรอ~"

"ไม่คิดเว้ย!! ออกไปจากที่นี่ซะไอ้บาบูน -O-!!"

"ถ้าเธอไม่ถาม ก็ไม่มีทางที่ฉันจะลุกจากที่นี่!! อ๊ะ! มีส้มจิ๋วด้วย..."

"อย่าแตะต้องนะไอ้บาบูน!! นั่นมันของฉัน!!"

"มีชื่อเธออยู่ด้วยเหรอ!! ไม่เห็นมีเลย!?!"

"กรอด...นี่ไงเจ้าบ้า!!! ใต้ต้นน่ะ เนี่ยๆๆ!!!!"

"โอ้! ฉันเห็นแล้ว!! แล้วนี่ของใครน่ะ!?! โนอา? คนที่เธอตะโกนชื่อตะกี้น่ะเหรอ!?!"

"เออ...ทีนี้ก็รีบๆไปซะไป!!"

"เธอยังไม่รู้จักชื่อฉันจริงๆเหรอ?"

"ถ้านายถามเพื่อนฉัน พวกนั้นอาจรู้ แต่อย่ามาถามฉันเลยดีกว่า ฉันไม่สนพวกผู้ชาย!!"

"อ๊ะ... หรือเธอ!! หรือเธอเป็นเลสเบี้ยน!!!"

"ไอ้บาบูนบ้า!!!! ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น!! ฉันมีคนที่ชอบแล้วต่างหาก!!! อุ๊บ...!"

เสร็จกัน อุตส่าห์เก็บความลับตั้งหลายปี แต่กลับมาพูดให้ไอ้คนที่ยังไม่เคยพบหน้าค่าตามาก่อนเนี่ยนะ

"หา... จริงดิ O_O"

"ออกไปเลยไป!! เมื่อกี้ฉันล้อเล่น!!!"

"ล้อเล่นอะไร...หน้าแดงเชียว >_<"

"เจ้าบ้า...เงียบไปนะ !!!"

"เมื่อเธอไม่ถามชื่อฉัน ฉันขอแนะนำตัวแล้วกันว่าฉันชื่อว่า...ปาร์คเยมิน"

"ปาร์คเยมิน...เดี๋ยวก่อน นายมีพ่อเป็นเกาหลีเหรอ"

"ถูกต้อง...ใครๆก็เรียกฉันว่าปาร์ค"

"โอเคค่ะคุณปาร์คเยมิน ยินดีที่ได้รู้จักคุณอย่างสูงนะคะ หวังว่าจะไม่ได้เจอคุณอีก"

ฉันลุกขึ้นและเก็บของใส่กระเป๋า ฉันกำลังเดินไปยังหน้าโรงเรียน แต่ว่าเจ้าบ้าคนนั้นมันเรียกฉันไว้ก่อน

"เธอนี่น่าสนจังเลยนะพีซแห่งห้องน้ำชายอันเลื่องชื่อ"

"อ๊ะ...เงียบไปเลยนะ ถ้านายเรียกฉันอย่างนั้นอีกเดี๋ยวจะโดนรองเท้าฉันให้"

"จะกลับบ้านแล้วเหรอ"

"ก็เออน่ะสิ"

"โชคดีนะจ๊ะ"

หมอนี่น่ากลัวจริงๆ

วันรุ่งขึ้นอันสดใส

"นริยา เธอบ้าหรือไง แต่งให้สุภาพไม่ได้เหรอกลอนน่ะ"

"ก็นี่มันไม่ใช่กลอนสุภาพนี่คะ"

"นริยา หนอย วันนี้เธอมีหน้าที่เก็บลูกฟุตบอลและบาสเก็ตบอลที่สนามกีฬา แยกประเภทด้วย"

"อาจารย์พอลล่าคะ ไม่ทำไม่ได้เหรอคะ"

"นาริยา พูดถูกใจฉันจริงๆ แต่เสียใจนะ เธอต้องทำจ๊ะ"

วันรุ่งขึ้นอันหม่นหมองล่ะไม่ว่า

"ฮัลโหล แม็กเหรอ วันนี้จะไปร้านเหล้า จะบ้าเหรอ เธอยังอายุไม่ครบ18 นะ"

...

"จะบ้าเหรอไงแม็ก ชวนฉันกับพีซไปด้วยเหรอ"

ร้านเหล้า...ชวนคิม ชวนฉัน

"คิม ฉันไปนะ ฉันไป"

ฉันตะโกนออกมาเสียงดัง

"เอ่อออ...หา เมื่อกี้เพื่อนคิมน่ะ ไม่ใช่พีซ"

ยัยคิมจ้องตาฉัน

"ต้องไปให้ได้เหรอ ไม่งั้นรุ่นพี่ปาร์คต้องฆ่านาย ต้องไปจริงๆเหรอ"

"ไปกันเหอะน่าคิม อย่ามัวทำตัวเป็นสาวน้อยในร่มผ้าเลย"

"เธอจะบ้าเหรอ พูดอะไรน่ะ"

"โทษที สาวน้อยเรียบร้อยแบบพับผ้าต่างหาก"

"อะ อื้อ...ไปก็ได้"

คิมกดวางสาย ก่อนถอนหายใจ

"นี่พีซ...เธอรู้จักรุ่นพี่ปาร์คมั้ยอ่ะ"

"หือ...ไม่รู้จัก ทำไมเหรอ เค้าเป็นใคร"

"ไม่รู้จัก ก็เธอมัวแต่ไปคลุกดินที่ดงพลูด่างพลางคิดถึงหน้าเพื่อนรักโนอาอยู่นั่นแหละ หัดนึกถึงโลกปัจจุบันบ้าง"

"นี่ พูดดีๆหน่อยนะ"

"เฮ้อ นี่ก็เลิกเรียนแล้ว ไปเก็บลูกบาสกับลูกฟุตบอลซะสิ ฉันจะไปเป็นเพื่อน"

"คิม ฉันว่าแกน่าจะช่วย..."

"ไปกันเหอะ"

ยัยเพื่อนบ้า

"กรี๊ดดดดดดด...พี่ปาร์คเท่จัง"

"พี่เลย์เท่จัง พี่ปาร์คด้วย นั่นๆๆ ชู้ตลงแล้ว กรี๊ดดดด..."

"กรี๊ดกันทำไมนะ ไม่สงสารคนเก็บลูกบาสมั่ง"

ฉันนั่งยองๆแล้วเก็บลูกบาสที่กลิ้งมา

"ซู้ดด...นั่นไงรุ่นพี่ปาร์ค"

"อื้อ...ไหน นั่นน่ะเหรอปาร์ค"

ฉันมองไปที่เลข11ด้านหลังเสื้อ

"อื้อ..."

"ว่าไงนะ ปาร์ค ปาร์เยมินน่ะเหรอ"

"อ้าว รู้จักเหรอ"

หมอนั่นน่ะนะ ไอ้บ้าที่กวนตีนฉันที่ดงพลูด่าง คือคนที่อีตาแม็กกลัว

"ฉันขอไม่ไปแล้วไม่ได้เหรอ"

"หมายความว่าไงน่ะ ที่เขาบอกต้องชวนมาให้ได้ไม่ใช่ฉันนะ แต่เป็นเกอนะยัยพีซ"

"แกหรือเธอ"

"ทั้งสองอย่างนั่นแหละ"

"ทำไมต้องชวนฉัน"

"ไม่รู้สิ แต่ว่าครั้งนี้ที่ไปเนี่ย เห็นบอกว่าพี่ปาร์คจะต้อนับน้องชายที่กลับมาจากต่างประเทศน่ะ"

"หมอนั่นน่ะนะจะมีน้องชาย"

"ใช่แล้ว ฉันมี ไงหวัดดีนะพีซ หวัดดีคิม"

"อ่ะ...อ่า...พี่ปาร์ค"

"พี่ปาร์คคุยกับเด็กเก็บบอลเหรอ ใครน่ะ ผู้หญิงเหรอ ใครอ่ะ อ๊ายยยย..."

"ไม่เล่นบาสต่อเหรอ มายุ่งอะไรตรงนี้ เดี๋ยวแฟนคลับนายจะฆ่าฉันกับคิม"

"ว่าไง คืนนี้ไปมั้ย"

"เห็นๆอยู่ว่าบังคับ"

"ว่างไงนะ"

"เปล่านี่"

"เดี๋ยววันนี้ฉันไปส่งเอง คิม เธอกลับเองได้ใช่มั้ย"

"โอ้...ได้ค่ะพี่ปาร์ค "

"ขอบใจมากเลยนะคิม ไป...กลับบ้านกันเหอะ"

หมอนั่นลากฉันขึ้นมา ตามด้วยเสียงกรี๊ดสมทบ

"นายบ้า ฉันมีธุระต่อนะ"

"ที่ไปดงพลูด่างใช่มั้ย ไม่ต้องห่วง ฉันไปรดน้ำให้แล้ว"

ฉันตาโต

"ว่าไงนะ...นายมีสิทธิ์อะไรมายุ่งกับต้นส้มของฉัน"

"น่า...ไปบ้านเธอกันเถอะ"

เราเดินกันไปเรื่อยๆท่ามกลางเสียงกรี๊ดจนถึงป้ายรถเมล์ จริงสิ กระเป๋าฉันล่ะ

"หยุดก่อน กระเป๋าฉัน"

"ไม่เอามาล่ะสิ ไม่เป็นไรหรอกน่า"

"กระเป๋านายล่ะ"

"เฮ้ย ลืมเอามา ไปเอากันเร็ว"

หมอนั่นรีบลากฉันเข้าโรงรียน ไหนว่าไม่จำเป็นไงล่ะ

"ได้กระเป๋ายัง"

หมอนั่นพยักหน้า เราเดินมาที่ป้ารถอีกครั้งกับกระเป๋านักเรียน

"แล้วนายไม่เปลี่ยนเสื้อเหรอ"

"ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันเอาเสื้อใส่กระเป๋ามาเแล้ว เดี๋ยวว่าจะไปเปลี่ยนที่บ้านเธอน่ะ"

"ฮะๆ"

ไม่อยากโต้ตอบแล้ว อยากรู้จังว่าแม่กับพ่อจะว่าไง...

"อ้าวว เชิญเลยหนู เพื่อนพีซเหรอเนี่ย ชื่ออะไรเหรอ"

"ชื่อปาร์คเยมินครับ"

"อ๊ะ นี่มันชื่อเกาหลีนี่ รู้จักเรนมั้ยจ๊ะ ที่เขาเคยมาจัดคอนเสิร์ตน่ะ"

"อ๋อครับๆ ผมขอรบกวนคุณน้าทั้งสองคนใช้ห้องน้ำหน่อยนะครับ"

"ได้อยู่แล้ว แล้วจะให้พ่อเรียกว่าอะไรดี"

"โห ให้เรียกคุณน้าว่าพ่อเลยเหรอครับ ไม่ดีล่ะมั้ง อ้อ...เรียกผมว่าปาร์คได้เลยครับ"

เข้ากันได้ดีจริงๆเลย เหมือนกับว่าเคยเจอกันมาก่อนยังไงอย่างนั้น

"คุณพ่อครับ คุณแม่ครับ ลาก่อนนะครับ เดี๋ยวว่างๆจะมาเยี่ยมอีก"

"มาได้ทุกเมื่อนะจ๊ะปาร์ค"

แม่ฉันส่งยิ้มราวกับจะอวยพรให้เจริญกับชายปริศนานามว่า ปาร์คเยมิน

"เข้ามาได้เลยครับคุณปาร์ค โต๊ะ11อยู่ด้านหลังครับ"

"อื้อ..."

เราเดินเข้าไปในร้านเหล้าร้านนั้น เสียงดนตรีไม่ดังนักทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น (ก็หมายความว่าผ่อนคลายลงน่ะ) ส่วนฉันและปาร์คก็ได้ยินเสียงอึกทึกจากโต๊ะที่บริกรคนนั้นชี้ไป โต๊ะ11...

"ปาร์ค มาแล้วเหรอ มากับกิ๊กใหม่ด้วย นั่งลงสิ"

"เอ่อ...ฉันไม่ใช่กิ๊กเขานะคะ"

"ใช่ ยัยนี่ไม่ใช่กิ๊กหรือแฟนฉันแน่นอน"

"คิม นั่งด้วยดิ"

"อื้อ..."

"แล้วทำไมไม่นั่งกับแม็กล่ะ"

"ก็แม็กเค้าอยู่กับเพื่อนๆเขานี่"

"เราสองคนนี่มาทำไมก็ไม่รู้เนอะ"

"อื้อ...ฉันก็ว่างั้น"

"มาแล้วๆๆ เจ้าภาพเรามาแล้ว น้องชายของปาร์คที่ไปต่างประเทศมาสองปีตั้งแต่ม.3กลับมายามม.5นี้ เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก..."

"โนอาาาาาาาา"

"โนอาเป็นไงบ้างนะ"

"โนอามาแล้วล่ะ"

"โนอา โนอา"

"โนอา..."

ไม่ใช่ล่ะมั้ง