<รักชุลมุลวุ่นหัวใจ>

ลำดับตอนที่ #2 : ใครอยู่ตรงนั้น

“นาริยา”

ใครสักคนกำลังเรียกชื่อฉันด้วยน้ำเสียงดุดัน

“นาริยา...”

“...”

ผลตอบกับที่ฉันส่งไปให้คือ...ว่างเปล่า

“นาริยา!!”

...

“ใครวะ -_-^”

ฉันสบถด้วยอาการงัวเงีย

“ใครเขาสั่งสอนให้เธอหลับในคาบฉันล่ะ เป็นผู้บริหารฝ่ายากิจการนักเรียน คอย ‘ตรวจสอบ’ เด็กนักเรียนที่มีความประพฤติไม่ถูก แต่กลับมานอนหลับในชั้นอย่างนี้ ใช้ได้มั้ย?!?”

คนทั้งห้องหันมามองฉันเป็นตาเดียวด้วยสายตาว่า ‘อีกแล้วเหรอ’ เฮ้ออ...

“อาจารย์...คำว่า ‘ตรวจสอบ’ ของอาจารย์ หมายถึง ‘จับผิด’ หรือเปล่าคะ?”

“นาริยา -O- เธอกล้ามาเถียงอาจารย์แล้วเหรอ...?”

“กล้าค่ะ -O-!!”

“เย็นวันนี้...ไปขัดห้องน้ำชาย ห้ามหนีด้วย!!!”

“วะ...ว่ายังไงนะไอ้แก่...”

คนเกือบหมดห้องอ้าปากค้าง เพราะอาจารย์มัยพรคนนี้ได้ชื่อว่าวิปริตและหลงตัวเองอยู่แล้ว

“อะไรนะ -O- นาริยา...”

“เปล่าค่ะ หนูแค่ชมว่าอาจารย์หน้าตาเหมือนพอลล่า”

“ของมันแน่อยู่แล้วนาริยา”

‘แต่เป็นพอลล่ารุ่นลงโลงนะคะอาจารย์มัยพร’

“เอาอย่างนี้...เธอไปขัดห้องน้ำสองวันนี้แล้วก็ฉันจะคอยดูพฤติกรรมเธอ...หากแย่อย่างนี้ล่ะก็...เธอได้ช่วยขัดสนามกีฬายามอาทิตย์อัสดงแน่ อ้อ...เมื่อกี้ฉันสอนเรื่องการแต่งคำประพันธ์จำพวกร้อยกรอง กาพย์ยานี11 นะ แต่งมาให้ฉันด้วย เอาเพราะๆนะ ไม่งั้นเธออาจกลายเป็นเจ้าหญิงกลางฟลอร์สนามกีฬาแน่ โฮะๆๆๆๆ~”

ยัยอาจารย์แก่ลงโลงนั่นหัวเราะแบบเสียงแหลมปรี๊ดชวนหัวแล้วจึงออกจากห้องไปโดยง่าย -_-^

“ไอ้แก่ไมยราพ!! หนอย...คิม!! ฉันจะทำไงเนี่ย!! ขัดห้องน้ำชาย!! รอบที่ห้าของเทอมนี้แล้วนะ!! ไม่รู้ไอ้พวกกุ๊ยในส้วมจำหน้าฉันได้ยัง!!”

คิมและคนทั้งห้องมองหน้าฉัน -_-^

“แกก็หัดพูดดีๆกับอาจารย์เขาบ้างสิ อย่างที่แกชมว่าเค้าหน้าเหมือนพอลล่า...”

“เมื่อกี้ชมไปฉันแทบสำลักอ้วกตัวเอง อะไรกัน แถมยังบ้ายออีก...เออคิม เย็น...”

“พีซ...ฉันรู้นะว่าแกจะพูดว่า ‘คิม เย็นนี้เแกช่วยฉันไปขัดส้วมได้มั้ย’ ใช่มั้ยล่ะ และฉันขอบอกว่า ฉันน่ะเป็นเพื่อนที่ดีนะ...อยากให้เพื่อนสำนึกได้บ้าง ฉะนั้น...ขอลา~”

“แกนัดกะไอ้เสี้ยวลิ้มยี้ขี้ม้านั่นไว้น่ะสิ -O-!!”

“อ๊ายยย...ยัยบ้า!! อย่ามาเรียกแม็กของฉันว่าอย่างนั้นนะ!! เค้าแค่หน้าตาจีนๆเฉยๆ >_<!!”

“เค้ากำเนิดเกิดมาจากมณฑลเสฉวน -O- มณฑลเสฉวน เค้าก็กินแต่ปูเสฉวน ปูเสฉวน... จากนั้นแม่น้ำเหลืองทำปู่เค้าม่องเท่ง ใครฆ่าปู่ข้า ใครฆ่าปู่ข้า ลัล ลัล ลัล ลา~~”

“พีซ เงียบไปเลยนะ!! นี่ก็ไม่มีเรียนต่อแล้ว!! บ๊ายบาย~!!”

ไม่พูดพร่ำทำเพลง คิมก็หายวับไปกับตา...-_-;;

“เฮ้ย...พีซอีกแล้วเหรอ!!”

“เออว่ะ พีซจ๋า~ แค่รับรักฉัน แล้วฉัน...จะถูพื้นให้เธอไปทั้งชาตินี้เลยจ๊ะ จุ๊บๆ~”

“ไอ้บ้า!! หุบปากแล้วฉี่ต่อไปเลยไป!!”

ฉันก้มหน้าถูพื้นต่อด้วยใบหน้าแดงก่ำ อา...พวกบ้านี่

“พีซ...แต่ฉันรักเธอ!! ฉันรักเธอจริงๆนะ!!! ทำไมไม่รับรักฉันสักทีล่ะ!!!”

“หุบปาก...”

ฟึ่ดๆ ฟึ่ดๆแปรงถูพื้นขนาดฝ่ามือกดลงไปที่พื้นกระเบื้องโสโครกแรงขึ้น

“ฉันอุตส่าห์มาที่แห่งนี้เพื่อเธอทุกวันเลยนะ!!!”

“หุบ...ปาก!”

แรงกดจากมือฉันส่งลงไปยังพื้นกระเบื้อง

“ทำไมถึงพูดอย่างนั้นล่ะพีซ~ เฮ้ย!! สักขีพยาน ฉัน...โอม จะรักพีซตลอดไป~”

ปึง!!

เสียงฉันสะบัดแปรงถูพื้นออกจากมือ และลุกขึ้น ตอนนี้ฉันโมโหยิ่งกว่าตอนที่ยัยคิมนัดฉันไว้แล้วลืมกลับหนีไปหาแฟนมันที่สวนหย่อมแถวบ้านมัน!!

“บอกให้หุบปากไงวะไอ้สวะ!!!”

“พีซ...ไม่...ไม่นะ พีซ เธอโมโห~ -O-”

“ออกไปซะ ไม่งั้น...ไอ้โอ่งมังกร!! มาถูพื้นนี่แทนฉันสองวัน อย่าให้มัยพรรู้ โอเคมั้ย!?!”

“ได้จ๊ะที่รัก~~~”

ฉันล้างมือแล้วเดินเชิดออกไปจากสุขาชายโดยเท่มาก หุๆ

ไอ้โอมคนนี้มันเป็นพวกลูกคุณหนูรวยๆ ที่มีแต่เพื่อนนิสัยเลวๆ คบกันได้เพราะ ‘เงิน’ ของไอ้โอมนี่แหละ หน้าตาของมัน ถ้าให้จัดประเภทต้องขอบอกว่า ‘มนุษย์จีเอ็มโอ’ ตัวอ้วนเหมือนนายแบบฉลากซีอิ๊วเด็กสมบูรณ์ แต่หน้าเหมือนกับกินขยะมาตั้งแต่เกิด โอ...พ่อแม่ของโอมทำไมไม่บอกมันไปนะว่าเก็บมันมาจากถังขยะ

“สั่งอะไรอีกนะ... เออใช่ คำประพันธ์~”

ฉันนอนลงดงพลูด่างตรงหลังโรงเรียน อา...ลืมไปสนิท ฉันเดินไปเปิดสายยางจากก๊อกที่ติดกับอาคาร

ซ่าาา...ซ่าาาา...

“โตไวๆนะโนอา โตไวๆนะพีซ ^-^”

ฉันอมยิ้มให้กับต้นส้มที่สูงเท่าบ่าฉัน ต้นส้มสองต้นนี้ หัวเด็ดตีนขาด ก็ไม่ให้ใครทำอะไรแน่นอน~!!!

กริ๊ก! เสียงปิดก๊อก ฉันนอนบนดงพลูด่างอีกครั้ง ก่อนหยิบสมุดวาดเล่นมานึกคำกลอนเจ๋งๆ

ปากกาจรดลงสู่หน้ากระดาษสีขาว

ยามค่ำนิทรากาล ที่ในบ้านหลังหลังหนึ่ง

เจ้าโจรกำลังขึ้น                     ก้าวย่องย่างเยี้ยงเข้ามา

ในช่วงยามค่ำคืน   ไม่อาจฝืนตื่นกายา

อยู่ในห้วงนิทรา                      พอตีห้าบ้านโล่งเอย...

“เฮ้อ...ป่านนี้โนอาอยู่ไหนนะ โนอา!! ฉันจะแต่งกลอนเน่าๆให้นายนะ!! ไม่เอากลอนดีกว่า!! ฉันขี้เกียจคิดน่ะ!!!”

เวลาฉันมาอยู่ที่นี่ตอนเย็น ฉันมักตะโกนใส่อากาศดังๆ เผื่อโนอาจะได้ยินคำพูดของฉัน

สายลมฤดูหนาวพัดผ่านไป ช่างหนาวเหลือเกิน...หนาวเหน็บ อ้อมกอดที่คุ้นเคย กลิ่นไอเฉพาะที่ฉันจดจำได้ดี... แต่ตอนนี้ มันกลับกลืนหายไปกับสายลมฤดูหนาว ลมก็พัดส่งความหนาวเหน็บเยาะเย้ย...เธออยู่ไหน ฉันต้องการไออุ่นนั้นกลับมาอีกครั้ง...แค่สักครั้ง...

“ใครนั่งอยู่ตรงนั้นน่ะ!?!”