คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ย้อนอดีตตตตต
หลังโรงเรียนประถม->มัธยมแห่งหนึ่ง ที่ๆมีต้นไม้เขียวชอุ่มมากมาย
คนๆหนึ่งกำลังวิ่งมาหาฉันที่กำลังนอนแผ่อยู่บนพื้นดิน
“พีซ~”
“อะไรเหรอ”
ฉันลุกขึ้นนั่ง -_-
“เรา...เรามีเรื่องจะบอก”
“อะไร?”
“คือ...เราต้องย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้วล่ะ”
“จริงน่ะ! ไม่จริงมั้งโนอา!!”
“จริงสิ พ่อเราต้องย้ายไปทำงานที่อื่นน่ะ”
“ฮะๆ ย้ายไปไหนเหรอ”
“เห็นบอกว่าจะย้ายไปไม่ไกลนักหรอก แต่ท่าทางต้องย้ายโรงเรียนน่ะ!”
“ทำไม ทำไมต้องย้ายด้วยโน...”
“พีซ ดูนี่ก่อน!!”
โนอาหยิบส้มผลหนึ่งในกระเป๋ากางเกงเหมือนเตรียมการมาก่อนมาให้ฉัน
“นี่มันอะไรน่ะ”
“ส้มไง”
“จะทำอะไรล่ะ”
“ดูนี่นะ”
โนอาแกะเปลือกส้มออก แล้วยื่นส้มมาให้ฉันครึ่งหนึ่ง
“กินให้หมดนะ แล้วก็เอาเมล็ดมากองไว้ตรงนี้”
โนอาเอานิ้วจิ้มลงบนพื้นดินนิ่มๆ -_-
“อือ...”
จากนั้นไม่ถึงห้านาที เมล็ดส้มก็มากองรวมกัน ความสงสัยยังคงไม่หายไปว่า โนอาจะทำอะไรของเขา
“ทำอะไรน่ะ”
โนอาเอาเมล็ดส้มมาปนกันระหว่างกองสองกอง ก่อนแบ่งมาให้ฉันครึ่งหนึ่ง
“เรามาปลูกส้มกันเถอะ~!!”
“หา...!!”
ไม่ทันไรโนอาก็เอาเมล็ดมาฝังไว้ในพื้นดินตรงหน้า
“เอาไว้ให้พีซดูต่างหน้าเราไงล่ะ~”
“ฮะๆ...”
“แล้วมาดูกันว่าต้นส้มใครจะโตกว่ากัน”
“ฮะๆ...น่าขำจริงๆ ฮึก...โนอา แล้วไม่มีนาย ฉันจะมีเพื่อนคนไหนอีกล่ะ ทำไมต้องไป...”
“...ขอโทษนะ...”
อ้อมกอดของเพื่อนรักช่างอบอุ่นเหลือเกิน
“จะ...จะย้ายวันไหน...?”
“หือ...มะรืนนี้...”
“โนอา...”
“ขอโทษนะ เราขอโทษ...”
“โนอา ฉันสัญญาว่าจะดูแลส้มพวกนี้ให้ดีๆ จะไม่ให้ใครทำอะไรมันแน่นอน”
“อื้อ”
วันถัดมา
“โนอา...โนอา...เรามาแลกรูปกัน”
“หือ...”
“รูปน่ะ รูปถ่าย...”
“อ๋อ นี่...”
โนอายื่นรูปที่เขากำลังหัวเราะร่าให้ฉัน
“อยากให้พีซยิ้มแบบนี้...อย่างร้องไห้นะ~”
“เราจะไม่ร้อง...เราจะยิ้มให้นายต้องสยองเลย ^-^”
“ให้มันได้อย่างนี้สิเพื่อน ^O^”
“โนอา...นี่น่ะเอาไว้ดูต่างหน้าเรานะ ~”
ฉันยื่นสร้อยคอจี้แบบทหารที่มีชื่อสลักเป็นชื่อฉันให้กับโนอา พอกลับบ้านเมื่อวานเสร็จปุ๊บ ฉันรีบวิ่งไปที่ร้านสร้อยคอแถวบ้านแล้วรีบทำที่สุด
“เรามีอีกอันนึงน่ะ เป็นชื่อนาย แป๊บนึงนะ”
ฉันหยิบสร้อยเส้นนั้นออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
“ช่วยจับมันไว้แน่นๆได้มั้ย”
“อื้อ...ได้สิ”
โนอากำจี้อันนั้นแน่น
“อา...”
น้ำตาไหลอีกแล้ว
“ไหนบอกว่าจะยิ้มให้ฉันสยองเลยล่ะ”
“...อา...นั่นสินะ เรานี่มัน...”
หมับ
อ้อมกอดของโนอาเปรียบเสมือนความอบอุ่นดั่งฉันกำลังอยู่ในที่ๆหนาวเหน็บเกินลบสิบองศา รู้สึกอบอุ่น...
“โชคดีนะ”
“ฮื้อ...”
เรากอดกันครั้งสุดท้าย...ก่อนโนอาจะขึ้นรถไป น้ำตาอีกแล้ว...
“ยัยบ้า ไหนบอกจะยิ้มไง ให้เตือนอีกครั้งฉันจะจูบเธอ -_-///”
ขนาดจะไปแล้วนะ โนอาหน้าแดง เขาก้มหน้าหลบฉัน แต่ก็ไม่ลอดสายตาฉันได้อยู่ดี
“โนอา”
“...โน...”
แม้จะเป็นคำล้อเล่น แต่ทุกคนในที่นั้นต่างอ้าปากค้างแล้วเหงื่อตก -O-;;
“เอาสิตาบ้า ฮิๆ”
“สัญญานะ”
นิ้วก้อยผูกกัน
“โชคดีนะ”
“เธอด้วยนะ...”
บรืนน...
ลาก่อนนะ
โนอา...
ความคิดเห็น