บทกวีที่มีเพื่อเธอ

     เมื่อฤดูกาลผันเปลี่ยน หมุนเวียนไปดั่งบทกวีของธรรมชาติ เรื่องราวในวัยเยาว์จากความผูกพันก็พลันแปรเปลี่ยนมาเป็นความรัก อันแสนจะลึกซึ้งดั่งแสงจันทร์ที่ต้องสายสมุทรใต้คืนเดือนหงาย

เรื่องราวแห่งหัวใจอันแสนอบอุ่นและอ่อนหวานของสองหนุ่มสาวที่โชคชะตาได้ผูกพันไว้ ด้วยเส้นด้ายแห่งความทรงจำจึงได้เริ่มต้นขึ้น

“สมชาย” ชายหนุ่มผู้ร่าเริงและอ่อนโยนราวกับดวงตะวันเมื่อยามเช้า รอยยิ้มชวนเพ้อฝันดุจจอมจันทราเมื่อยามราตรี และยิ่งเปี่ยมด้วยความจิตใจที่ดีดั่งสายลำธารแสนหวานชื่น

“สมหญิง” สาวน้อยปากไม่ตรงกับใจ ร้อนแรงดั่งไฟ แต่ก็หวั่นไหวเหมือนต้นอ้อ แต่ก็มีเสน่ห์ลึกลับน่าค้นหา ภายใต้ความดื้อรั้นและความแข็งกระด้างอันแสนเยือกเย็น กลับแฝงไว้ด้วยความอ่อนโยนละมุนละไมดั่งกลีบกุหลาบ

เมื่อกาลเวลาพัดพาทั้งสองขึ้นสู่ชั้นมัธยมปลาย ความรู้สึกในใจจึงเริ่มเผยแสงดั่งอรุณรุ่งที่แต้มฟ้า ความรักที่เคยซ่อนเร้นในคำว่า “มิตรภาพ” ก็เริ่มขับขานเป็นบทกวีแห่งหัวใจ ผ่านฤดูกาลต่าง ๆ ที่หมุนเวียนไปอย่างไม่รู้จบ

ลำนำรักจากเสียงเรไรใต้แสงแดดคิมหันต์ เปี่ยมด้วยความหวานซึ้งอบอุ่นดั่งแสงตะวัน ทว่าแฝงไว้ด้วยความไม่แน่ใจดั่งเมฆหมอกจางเจือ ความคิดถึงอันแสนโดดเดี่ยวใต้สายฝนโปรยปรายแห่งเดือนพรรษา กระซิบกระซาบความรู้สึกที่ไม่อาจเอื้อนเอ่ย และความเหน็บหนาวของลมเหมันต์ที่พัดผ่าน ลึกซึ้งและคมคายดั่งใบมีดที่เฉือนหัวใจให้หวั่นไหว

ท่ามกลางบรรยากาศชนบทภาคเหนือที่โอบล้อมไปด้วยธรรมชาติ เงียบสงบและงดงามดั่งบทเพลงของผืนป่า ประเพณีแห่งล้านนาทั้งสงกรานต์ งานวัด ลอยกระทง และเทศกาลปีใหม่ ล้วนเป็นฉากหลังที่ขับเน้นความรักของสองหนุ่มสาวให้เจิดจรัสยิ่งขึ้น

ความรักอันอ่อนหวานดั่งบทกวี จะถูกเอื้อนเอ่ยและเผยออกมาสู่แสงจันทร์ได้หรือไม่ ความในใจที่มิอาจบอกเล่าของทั้งสองจะมีโอกาสได้สมหวังหรือเปล่า เรื่องราวแห่งหัวใจนี้คงต้องร้อยเรียงต่อไปใน "บทกวีที่มีเพื่อเธอ" บทกวีที่เขียนด้วยหยดน้ำตา รอยยิ้ม และสายลมแห่งความทรงจำ...

✰⋆⁺₊⋆ ☾⋆⁺₊⋆✰ (^ↀᴥↀ^) ✰⋆⁺₊⋆ ☽⋆⁺₊⋆✰

┊ ┊ ┊ ┊ ┊ ┊

┊ ┊ ┊ ┊ ˚★⋆｡˚ ⋆

┊ ┊ ┊ ⋆

┊ ┊ ★⋆

┊ ◦

★⋆ ┊ . ˚

˚★

⋆˚.☘︎ ݁˖บทกวีที่มีเพื่อเธอ˖ ݁݁☘︎.˚⋆

ไตรภาคแห่งลำนำรักนิรันดร์

 ภาคคิมหันตฤดู

⚀ บทที่ ๑ เมื่อสายลมแปรผัน เมื่อเพลานั้นที่เราได้พบกันอีกครา

⚁ บทที่ ๒ คิมหันต์ ดอกทานตะวัน และคำสัญญาของสองเรา

⚂ บทที่ ๓ หยาดเหงื่อเจือรักสลักใจ

⚃ บทที่ ๔ สายน้ำท่ามกลางห้วงกระแสอกอันเลือนลาง

⚄ บทที่ ๕ มงกุฎดอกไม้และสายสัมพันธ์ของเราสอง

-ˋˏ✄┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈

ภาควัสสานฤดู

⚀ บทที่ ๑ ผืนฟ้าที่แปรเปลี่ยนเป็นสีเทาคล้ายกำลังหมองเศร้าอยู่เสมอ

⚁ บทที่ ๒ ยามเมื่อหยาดฝนได้ห่างหายไป แต่ห้วงฤทัยยังชื่นฉ่ำอยู่เสมอ

⚂ บทที่ ๓ หยาดน้ำตาที่หลั่งล้นคือหยาดฝนที่หลั่งริน

⚃ บทที่ ๔ หยาดโศกาจากพระพิรุณมาพร้อมกับความอบอุ่น ณ ปลายสายรุ้งแห่งรุ่งสาง

⚄ บทที่ ๕ กลีบดอกไม้ที่โรยราคือหยาดน้ำตาและคำบอกลาจากวัสสานฤดู

-ˋˏ✄┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈

ภาคเหมันตฤดู