ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : นายแบบใสกิ๊ง VS ยัยจอมโหด
\"479 บาทจ้า\" แม่ค้าคนหนึ่งที่โบ๊เบ๊พูดขึ้น ฉันที่กำลังดูเสื้อผ้าอย่างอื่นหันไปมองอย่างงงๆ
\"เอ่อ...ป้าคะ หนูไม่ได้ซื้อนะคะ\" จะไม่ให้งงได้ไงล่ะ ก็เสื้อผ้าที่ป้าเค้าเอามายื่นให้ฉันแล้วคิดเงินเนี่ย ฉันไม่ได่ซื้อ
\"อ้าว หนู พูดแบบนี้ก็สวยน่ะสิ\" คุณป้าเริ่มขึ้นเสียง ฉันไม่ได้ซื้อ ยังไงฉันก็ไม่จ่ายหรอก
\"สวยอยู่แล้วป้า ไม่ต้องชม หนูรู้ตัวดี แล้ววันนี้หนูมาที่นี่ก็แค่มาเดินดู ไม่ได้พกตังค์มาซักบาท จะมาซื้อของเป็นร้อยได้ไงกัน\" ฉันยืนเท้าเอวอย่างเอาเรื่อง หลังจากนั้นฉันกับยัยป้านั่นก็ปะทะคารมกันนานพอสมควรเลยล่ะ
\"นี่ป้า เลิกยัดเยียดให้หนูได้ยัง ก็บอกแล้วไงว่าไม่มีเงินมาซักบาท\" ตอนนี้คนที่มารุมมองมีมากขึ้น บางคนก็เชียร์ให้ตบเลย บางคนก็มองฉันอย่างสมเพช แต่ฉันก็ไม่สะทกสะท้านอะไรหรอกนะ หน้าของฉันโดนฉาบด้วยปูนอย่างดีย่ะ ชิ
\"นี่นังหนู หล่อนซื้อแล้วไม่จ่ายมันเสียหายนะ\"
\"ตรงไหนที่ป้าบอกว่าเสียหาย หนูยังไม่ทันได้ใส่เลย จับก็ยังไม่ได้จับด้วยซ้ำ แล้วจะเสียหายตรงไหนมิทราบคะ\"
\"นี่...\"
\"หยุด!!!\" ฉันโบกมือห้าม แล้วหันไปกดโทรศัพท์ทันที
\"ฮัลโหล แม่อ๋อ อืมๆ แม่ๆมาหาเปญที่โบ๊เบ๊หน่อย อืมๆ แปปนะ\" ฉันชะโงกหน้าออกไปดูชื่อหน้าร้านแล้วหันมาบอกกับแม่ก่อนจะวางสายไป
\"รอหน่อยนะป้า เดี๋ยวแม่หนูมา\"
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
\"ขอโทษนะคะ\"
\"ไม่เป็นไรจ้า\"
\"นี่แม่ ไม่ขอโทษป้าเค้าทำไมอ่ะ เราไม่ได้ทำอะไรผิดนะ\" ได้ไงๆๆ
\"ก็เราน่ะไปสั่งของเค้าไว้แล้วไม่จ่ายตังค์ ผิดมั้ยล่ะ\"
\"ม่ายยยยยยยยยยยย ก็เปญบอกแม่แล้วไงว่ายัยป้าหน้าเลือดคนเนี๊ยเค้ายัดเยียดให้เปญ\"
\"นี่!!! ไปว่าป้าเค้าแบบนั้นได้ไง ขอโทษอีกครั้งนะคะ ไปกลับบ้าน ปล่อยให้มาเที่ยวคนเดียวทีไรเป็นแบบนี้ทุกที\" แม่หันมาเอ็ดฉันก่อนที่จะลากฉันกลับบ้าน แล้วก็ไม่ลืมที่จะขอโทษยัยป้ามหาภัยนั่นด้วย
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
\"แม่อ่ะ ทำแบบนี้ได้ไง ไปยอมเค้าทำไม เปญเรียกให้แม่มาช่วยเปญนะไม่ใช้ให้ไปยอมเค้า\" ฉันทิ้งตัวลงบนโซฟาที่ห้องนั่งเล่นก่อนจะบ่นๆๆๆๆ
\"ก็เรื่องจะได้จบๆ ไง แล้วนี่...\" แม่ทิ้งระยะห่างของการพูดแล้วเดินไปที่ประตู มันทำให้ฉันสนใจขึ้นมา
\"มีไรหรอแม่\"
\"แม่มีคนอยากแนะนำให้รู้จักจ้ะ\" แล้วแม่ก็เปิดประตูออก หลังประตูนั้นฉันเห็นผู้ชายคนหนึ่ง อายุอานามน่าจะพอๆ กับฉัน ไว้ผมซึ่งผิดกฎระเบียบโรงเรียนรัฐบาลที่ฉันเรียนอยู่แน่ๆ เขาตัวสูงจนเกือบจะถึงประตูบ้าน หน้าหล่อใสกิ๊ง มีสิวนิดหน่อยตามใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา อ๋า~~ หล่อ
\"ใครหรอคะ ^^\"
\"เขาชื่อเคนจ้ะ เป็นศิลปินใหม่ที่แม่กำลังจะปั้นขึ้น ^^\" แม่ยิ้มแป้นกับศิลปินใหม่ที่แม่หามาได้ แม่ของฉันเป็นโปรดิวเซอร์ของเบื้องหลังวงการบันเทิง ส่วน
ใหญ่ดาราดังๆ ฉันจะรู้จักหมดแหละเพราะตอนเข้ามาในวงการใหม่ๆ ฉันจะเป็นพี่เลี้ยงให้กับพวกเขา แต่พอดังก็ทิ้งกันเลย ไปมีผู้จัดการใหม่ เฮอะ
\"แล้วไงอ่ะ\" ฉันลุกจากโซฟาเพื่อไปหาน้ำในตู้เย็นกิน
\"แม่จะให้ลูกช่วยแม่หน่อยน่ะจ้ะ\"
\"อืม จะให้เปญช่วยอะไรล่ะคะ\" ฉันกระดกน้ำที่เพิ่งหยิบออกมาเมื่อกี้เข้าปาก
\"เป็นพี่เลี้ยงให้เคนที\"
พรวด!!!
น้ำที่ฉันกินเข้าไปออกมาหมด ไม่เหลือแม้แต่นิดเดียว เมื่อกี้แม่ว่าไงนะ เมื่อกี้แม่ว่างายน๊าาาาาาาาาาาาาาา
\"อะไรนะแม่\"
\"พี่เลี้ยงจ้ะ แม่อยากให้เปญเป็นพี่เลี้ยงให้เคนหน่อยน่ะจ้ะ ^^\"
\"แม่!!! คราวที่แล้วแม่ก็ให้หนูเป็นพี่เลี้ยงให้พี่ซี (ขอยืมชื่อหน่อยนะคะ) ไปแล้วนะ แล้วแม่ก็บอกเองว่าจะเป็นคนสุดท้าย\"
\"แหมๆๆๆๆ ก็พี่ซีเค้าดังไปแล้วนี่ลูก แม่ก็เห็นว่าคนที่ดังๆ มาจากฝีมือของลูกแม่เท่านั้น แม่ก็เลยอยากให้....\"
\"ให้เปญเป็นพี่เลี้ยงไอ้หน้าใสนี่หรอ\"
\"ถะ...ถะ...ถูกต้องนะคร้าบบบบบบบบบ!!! ลูกแม่นี่เก่งแถมยังแสนรู้อีกนะเนี่ย\" เอ่อ... แม่ นี่แม่ชมหรือด่าหนูเนี่ย
\"ตกลงมั้ยจ๊ะ\"
\"ไม่มีทาง noๆๆๆๆๆๆ\" ฉันโบกมือพัลวัน ไม่มีทางเด็ดขาด อิม - พอส - สิ - เบิล !!!
\"ถ้าแม่มีข้อเสนอล่ะ\" แม่ยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ฉันได้แต่เหลียวหลังมามองว่าแม่จะเอายังไงต่อ
\"แม่จะเพิ่มค่าขนมให้ลูกเท่าตัว จะซื้อโน้ตบุคเครื่องใหม่ให้ จะซื้อมือถือรุ่นใหม่ที่ลูกขอให้ แล้วก็ขออะไรก็ได้อีก 5 อย่าง\" เด็ดขาดและดูดี เฮอะ แต่ฉันไม่เห็น
แก่เงินหรอกนะ อย่ามาล่อซะให้ยาก
\"ตกลงค่ะ\" โอ๊ย!!! เกลียดตัวเองจริงๆ
\"เริ่มงานตอนนี้เลยนะจ๊ะ แล้วเดี๋ยวเปญไปจัดห้องให้เคนเค้าด้วยนะ เค้าจะเป็นซุปเปอร์สตาร์ในอนาโค้ดดดดดด\" แม่ลากเสียงยาวแล้วเดินสบายใจเฉิบไปข้าบนเรียบร้อยโรงเรียนจีนแล้ว ทิ้งให้ฉันกับไอ้หน้าใสนั่นอยู่กันตามลำพัง
\"เอ่อ... หวัดดีครับ\" เคนเปิดบทสนทนาก่อนเพื่อสร้างความเป็นมิตรกับฉัน
\"หวัดบ้านนายดีหรือไง ฉันเห็นมีแต่คนเป็นแล้วตาย ดูอย่างไข้หวัดนกซิ ตายกันตั้งเยอะตั้งแยะ แล้วไหนจะยัง....\"
\"โอเคครับๆๆ สวัสดีครับ คุณ....\"
\"แชมเปญ\"
\"ครับ คุณแชมเปญ\"
\"รอซักครึ่งชั่วโมงนะ เดี๋ยวจะไปจัดห้องให้\"
\"ครับ แชมเปญ\"
\"โอ๊ย!!! พอได้แล้วไอ้ที่พูดครับๆๆ เนี่ย แล้วก็เรียกฉันว่าเปญพอนะ ไม่ต้องเรียกซะเต็มยศขนาดนั้น มันขัดหู!!!\"
\"ครับ\"
\"นี่!!!\"
\"อืม\"
\"ดีมาก\"
ฉันขึ้นไปบนห้องเก่าของพี่ซี เพื่อจัดเก็บของใช้ที่ต้องเปลี่ยนใหม่ เช่น แปรงสีฟัน โฟมล้างหน้า ยาสีฟันอะไรแบบเนี๊ย แล้วก็จัดการเอาผ้าปูเตียงออกเพื่อเปลี่ยนอันใหม่ที่เตรียมเอาไว้
\"เรียบร้อย\" ฉันปัดมือและชื่นชมผลงานอย่างมีความสุข ฉันทำแบบนี้มาบ่อยแล้วล่ะ ตั้งแต่ 3 ปีที่แล้ว ดาราดังๆเป็นเพราะฉันทั้งนั้นแหละ หึหึ ไม่อยากจะ
คุย (นี่ขนาดไม่คุยนะเนี่ย -_-\" : น้ำผึ้ง)
\"เสร็จแล้วล่ะ นายขึ้นไปเก็บของได้เลยนะ ที่นี่กินข้าวเข้าตอนเจ็ดโมง ข้าวเที่ยงตอนห้าโมงครึ่งแล้วก็ข้าวเย็นตอนทุ่มนึง หลังจากนั้นอยากกินอะไรก็มาหยิบกินเองเพราะฉันจะไม่ไปเสิร์ฟแน่นอน แล้วก็เอาตารางงานนายมา ฉันจะได้จัดตารางถูก\"
\"อ๋อ อืมๆ แปปนะ\" เคนวิ่งไปที่กระเป๋าหน้าบ้านแล้วลากเข้ามาอย่างทุลักทุเลก่อนที่จะหยิบสมุดเล่มเล็กๆ ที่ไว้บันทึกตารางงานออกมา
\"นายอายุเท่าไหร่\"
\"18\"
\"อยู่ม. อะไร\"
\"ม. 6\"
\"อืมๆ เท่ากันนะ เตรียมเอ็นท์ปีนี้รึยัง\"
\"ก็เตรียมๆอ่านอยู่น่ะ\"
\"นี่!!! จะสอบตรงเดือนหน้าอยู่แล้วนะ ทำไมนายไม่รีบๆอ่านหนังสือนะ\" ฉันตวาดออกไป นี่คือหน้าที่ของฉันที่ต้องทำภาพลักษณ์ของดาราที่กำลังจะปั้นให้ออกมาดีที่สุด และนายนี่ก็ต้องเอ็นท์ให้ติดด้วย
\"งั้นพรุ่งนี้ตื่นหกโมง อาบน้ำแปรงฟันให้เรียบร้อยแล้วแล้วรีบลงมากินข้าว แปดโมงพรุ่งนี้นายไม่มีงาน ฉันจะพานายไปหาพี่ดีม ติวเตอร์ของฉัน โอเคนะ\"
\"แต่....\"
\"ไม่มีแต่ ฉันโอเคนายต้องโอเคด้วย ไม่มีสิทธิปฏิเสธ ฉันไปล่ะ บอกแม่ฉันด้วยนะว่าวันนี้ฉันงดข้าวเย็น\" ฉันรีบขึ้นห้องอย่างรวดเร็วเพื่อไปเตรียมอะไรหลายๆ อย่างที่จะต้องเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้
@ คุยกานก่อน @
อาแฮ่มๆ วันนี้ได้ฤกษ์ลงเรื่องใหม่แล้วลบเรื่องเก่าทิ้ง 555+ ไอ้ที่ลบเรื่องเก่าไม่ได้เพราะไปทำหนังสือหรอกนะ ที่ลบเพราะไม่คนอ่านน่ะ ฮ่ะๆๆ โอเคมาคุย
กันต่อดีกว่า วันนี้ผึ้งเอาเรื่องใหม่มาลงเพราะมันรู้สึกคันไม้คันมือเหลือเกิน อ่านของคนอื่นไปก็พล็อตเรื่องได้เป็นตับๆ เลยทนไม่ไหวต้องรีบเอามาลงก่อนที่
จะลงแดงตายเอง ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ ช่วยเม้นกันหน่อย
- - - - - - - - - - - - - - - ผึ้งน้อยแสนซน - - - - - - - - - - - - - - -
\"เอ่อ...ป้าคะ หนูไม่ได้ซื้อนะคะ\" จะไม่ให้งงได้ไงล่ะ ก็เสื้อผ้าที่ป้าเค้าเอามายื่นให้ฉันแล้วคิดเงินเนี่ย ฉันไม่ได่ซื้อ
\"อ้าว หนู พูดแบบนี้ก็สวยน่ะสิ\" คุณป้าเริ่มขึ้นเสียง ฉันไม่ได้ซื้อ ยังไงฉันก็ไม่จ่ายหรอก
\"สวยอยู่แล้วป้า ไม่ต้องชม หนูรู้ตัวดี แล้ววันนี้หนูมาที่นี่ก็แค่มาเดินดู ไม่ได้พกตังค์มาซักบาท จะมาซื้อของเป็นร้อยได้ไงกัน\" ฉันยืนเท้าเอวอย่างเอาเรื่อง หลังจากนั้นฉันกับยัยป้านั่นก็ปะทะคารมกันนานพอสมควรเลยล่ะ
\"นี่ป้า เลิกยัดเยียดให้หนูได้ยัง ก็บอกแล้วไงว่าไม่มีเงินมาซักบาท\" ตอนนี้คนที่มารุมมองมีมากขึ้น บางคนก็เชียร์ให้ตบเลย บางคนก็มองฉันอย่างสมเพช แต่ฉันก็ไม่สะทกสะท้านอะไรหรอกนะ หน้าของฉันโดนฉาบด้วยปูนอย่างดีย่ะ ชิ
\"นี่นังหนู หล่อนซื้อแล้วไม่จ่ายมันเสียหายนะ\"
\"ตรงไหนที่ป้าบอกว่าเสียหาย หนูยังไม่ทันได้ใส่เลย จับก็ยังไม่ได้จับด้วยซ้ำ แล้วจะเสียหายตรงไหนมิทราบคะ\"
\"นี่...\"
\"หยุด!!!\" ฉันโบกมือห้าม แล้วหันไปกดโทรศัพท์ทันที
\"ฮัลโหล แม่อ๋อ อืมๆ แม่ๆมาหาเปญที่โบ๊เบ๊หน่อย อืมๆ แปปนะ\" ฉันชะโงกหน้าออกไปดูชื่อหน้าร้านแล้วหันมาบอกกับแม่ก่อนจะวางสายไป
\"รอหน่อยนะป้า เดี๋ยวแม่หนูมา\"
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
\"ขอโทษนะคะ\"
\"ไม่เป็นไรจ้า\"
\"นี่แม่ ไม่ขอโทษป้าเค้าทำไมอ่ะ เราไม่ได้ทำอะไรผิดนะ\" ได้ไงๆๆ
\"ก็เราน่ะไปสั่งของเค้าไว้แล้วไม่จ่ายตังค์ ผิดมั้ยล่ะ\"
\"ม่ายยยยยยยยยยยย ก็เปญบอกแม่แล้วไงว่ายัยป้าหน้าเลือดคนเนี๊ยเค้ายัดเยียดให้เปญ\"
\"นี่!!! ไปว่าป้าเค้าแบบนั้นได้ไง ขอโทษอีกครั้งนะคะ ไปกลับบ้าน ปล่อยให้มาเที่ยวคนเดียวทีไรเป็นแบบนี้ทุกที\" แม่หันมาเอ็ดฉันก่อนที่จะลากฉันกลับบ้าน แล้วก็ไม่ลืมที่จะขอโทษยัยป้ามหาภัยนั่นด้วย
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
\"แม่อ่ะ ทำแบบนี้ได้ไง ไปยอมเค้าทำไม เปญเรียกให้แม่มาช่วยเปญนะไม่ใช้ให้ไปยอมเค้า\" ฉันทิ้งตัวลงบนโซฟาที่ห้องนั่งเล่นก่อนจะบ่นๆๆๆๆ
\"ก็เรื่องจะได้จบๆ ไง แล้วนี่...\" แม่ทิ้งระยะห่างของการพูดแล้วเดินไปที่ประตู มันทำให้ฉันสนใจขึ้นมา
\"มีไรหรอแม่\"
\"แม่มีคนอยากแนะนำให้รู้จักจ้ะ\" แล้วแม่ก็เปิดประตูออก หลังประตูนั้นฉันเห็นผู้ชายคนหนึ่ง อายุอานามน่าจะพอๆ กับฉัน ไว้ผมซึ่งผิดกฎระเบียบโรงเรียนรัฐบาลที่ฉันเรียนอยู่แน่ๆ เขาตัวสูงจนเกือบจะถึงประตูบ้าน หน้าหล่อใสกิ๊ง มีสิวนิดหน่อยตามใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา อ๋า~~ หล่อ
\"ใครหรอคะ ^^\"
\"เขาชื่อเคนจ้ะ เป็นศิลปินใหม่ที่แม่กำลังจะปั้นขึ้น ^^\" แม่ยิ้มแป้นกับศิลปินใหม่ที่แม่หามาได้ แม่ของฉันเป็นโปรดิวเซอร์ของเบื้องหลังวงการบันเทิง ส่วน
ใหญ่ดาราดังๆ ฉันจะรู้จักหมดแหละเพราะตอนเข้ามาในวงการใหม่ๆ ฉันจะเป็นพี่เลี้ยงให้กับพวกเขา แต่พอดังก็ทิ้งกันเลย ไปมีผู้จัดการใหม่ เฮอะ
\"แล้วไงอ่ะ\" ฉันลุกจากโซฟาเพื่อไปหาน้ำในตู้เย็นกิน
\"แม่จะให้ลูกช่วยแม่หน่อยน่ะจ้ะ\"
\"อืม จะให้เปญช่วยอะไรล่ะคะ\" ฉันกระดกน้ำที่เพิ่งหยิบออกมาเมื่อกี้เข้าปาก
\"เป็นพี่เลี้ยงให้เคนที\"
พรวด!!!
น้ำที่ฉันกินเข้าไปออกมาหมด ไม่เหลือแม้แต่นิดเดียว เมื่อกี้แม่ว่าไงนะ เมื่อกี้แม่ว่างายน๊าาาาาาาาาาาาาาา
\"อะไรนะแม่\"
\"พี่เลี้ยงจ้ะ แม่อยากให้เปญเป็นพี่เลี้ยงให้เคนหน่อยน่ะจ้ะ ^^\"
\"แม่!!! คราวที่แล้วแม่ก็ให้หนูเป็นพี่เลี้ยงให้พี่ซี (ขอยืมชื่อหน่อยนะคะ) ไปแล้วนะ แล้วแม่ก็บอกเองว่าจะเป็นคนสุดท้าย\"
\"แหมๆๆๆๆ ก็พี่ซีเค้าดังไปแล้วนี่ลูก แม่ก็เห็นว่าคนที่ดังๆ มาจากฝีมือของลูกแม่เท่านั้น แม่ก็เลยอยากให้....\"
\"ให้เปญเป็นพี่เลี้ยงไอ้หน้าใสนี่หรอ\"
\"ถะ...ถะ...ถูกต้องนะคร้าบบบบบบบบบ!!! ลูกแม่นี่เก่งแถมยังแสนรู้อีกนะเนี่ย\" เอ่อ... แม่ นี่แม่ชมหรือด่าหนูเนี่ย
\"ตกลงมั้ยจ๊ะ\"
\"ไม่มีทาง noๆๆๆๆๆๆ\" ฉันโบกมือพัลวัน ไม่มีทางเด็ดขาด อิม - พอส - สิ - เบิล !!!
\"ถ้าแม่มีข้อเสนอล่ะ\" แม่ยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ฉันได้แต่เหลียวหลังมามองว่าแม่จะเอายังไงต่อ
\"แม่จะเพิ่มค่าขนมให้ลูกเท่าตัว จะซื้อโน้ตบุคเครื่องใหม่ให้ จะซื้อมือถือรุ่นใหม่ที่ลูกขอให้ แล้วก็ขออะไรก็ได้อีก 5 อย่าง\" เด็ดขาดและดูดี เฮอะ แต่ฉันไม่เห็น
แก่เงินหรอกนะ อย่ามาล่อซะให้ยาก
\"ตกลงค่ะ\" โอ๊ย!!! เกลียดตัวเองจริงๆ
\"เริ่มงานตอนนี้เลยนะจ๊ะ แล้วเดี๋ยวเปญไปจัดห้องให้เคนเค้าด้วยนะ เค้าจะเป็นซุปเปอร์สตาร์ในอนาโค้ดดดดดด\" แม่ลากเสียงยาวแล้วเดินสบายใจเฉิบไปข้าบนเรียบร้อยโรงเรียนจีนแล้ว ทิ้งให้ฉันกับไอ้หน้าใสนั่นอยู่กันตามลำพัง
\"เอ่อ... หวัดดีครับ\" เคนเปิดบทสนทนาก่อนเพื่อสร้างความเป็นมิตรกับฉัน
\"หวัดบ้านนายดีหรือไง ฉันเห็นมีแต่คนเป็นแล้วตาย ดูอย่างไข้หวัดนกซิ ตายกันตั้งเยอะตั้งแยะ แล้วไหนจะยัง....\"
\"โอเคครับๆๆ สวัสดีครับ คุณ....\"
\"แชมเปญ\"
\"ครับ คุณแชมเปญ\"
\"รอซักครึ่งชั่วโมงนะ เดี๋ยวจะไปจัดห้องให้\"
\"ครับ แชมเปญ\"
\"โอ๊ย!!! พอได้แล้วไอ้ที่พูดครับๆๆ เนี่ย แล้วก็เรียกฉันว่าเปญพอนะ ไม่ต้องเรียกซะเต็มยศขนาดนั้น มันขัดหู!!!\"
\"ครับ\"
\"นี่!!!\"
\"อืม\"
\"ดีมาก\"
ฉันขึ้นไปบนห้องเก่าของพี่ซี เพื่อจัดเก็บของใช้ที่ต้องเปลี่ยนใหม่ เช่น แปรงสีฟัน โฟมล้างหน้า ยาสีฟันอะไรแบบเนี๊ย แล้วก็จัดการเอาผ้าปูเตียงออกเพื่อเปลี่ยนอันใหม่ที่เตรียมเอาไว้
\"เรียบร้อย\" ฉันปัดมือและชื่นชมผลงานอย่างมีความสุข ฉันทำแบบนี้มาบ่อยแล้วล่ะ ตั้งแต่ 3 ปีที่แล้ว ดาราดังๆเป็นเพราะฉันทั้งนั้นแหละ หึหึ ไม่อยากจะ
คุย (นี่ขนาดไม่คุยนะเนี่ย -_-\" : น้ำผึ้ง)
\"เสร็จแล้วล่ะ นายขึ้นไปเก็บของได้เลยนะ ที่นี่กินข้าวเข้าตอนเจ็ดโมง ข้าวเที่ยงตอนห้าโมงครึ่งแล้วก็ข้าวเย็นตอนทุ่มนึง หลังจากนั้นอยากกินอะไรก็มาหยิบกินเองเพราะฉันจะไม่ไปเสิร์ฟแน่นอน แล้วก็เอาตารางงานนายมา ฉันจะได้จัดตารางถูก\"
\"อ๋อ อืมๆ แปปนะ\" เคนวิ่งไปที่กระเป๋าหน้าบ้านแล้วลากเข้ามาอย่างทุลักทุเลก่อนที่จะหยิบสมุดเล่มเล็กๆ ที่ไว้บันทึกตารางงานออกมา
\"นายอายุเท่าไหร่\"
\"18\"
\"อยู่ม. อะไร\"
\"ม. 6\"
\"อืมๆ เท่ากันนะ เตรียมเอ็นท์ปีนี้รึยัง\"
\"ก็เตรียมๆอ่านอยู่น่ะ\"
\"นี่!!! จะสอบตรงเดือนหน้าอยู่แล้วนะ ทำไมนายไม่รีบๆอ่านหนังสือนะ\" ฉันตวาดออกไป นี่คือหน้าที่ของฉันที่ต้องทำภาพลักษณ์ของดาราที่กำลังจะปั้นให้ออกมาดีที่สุด และนายนี่ก็ต้องเอ็นท์ให้ติดด้วย
\"งั้นพรุ่งนี้ตื่นหกโมง อาบน้ำแปรงฟันให้เรียบร้อยแล้วแล้วรีบลงมากินข้าว แปดโมงพรุ่งนี้นายไม่มีงาน ฉันจะพานายไปหาพี่ดีม ติวเตอร์ของฉัน โอเคนะ\"
\"แต่....\"
\"ไม่มีแต่ ฉันโอเคนายต้องโอเคด้วย ไม่มีสิทธิปฏิเสธ ฉันไปล่ะ บอกแม่ฉันด้วยนะว่าวันนี้ฉันงดข้าวเย็น\" ฉันรีบขึ้นห้องอย่างรวดเร็วเพื่อไปเตรียมอะไรหลายๆ อย่างที่จะต้องเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้
@ คุยกานก่อน @
อาแฮ่มๆ วันนี้ได้ฤกษ์ลงเรื่องใหม่แล้วลบเรื่องเก่าทิ้ง 555+ ไอ้ที่ลบเรื่องเก่าไม่ได้เพราะไปทำหนังสือหรอกนะ ที่ลบเพราะไม่คนอ่านน่ะ ฮ่ะๆๆ โอเคมาคุย
กันต่อดีกว่า วันนี้ผึ้งเอาเรื่องใหม่มาลงเพราะมันรู้สึกคันไม้คันมือเหลือเกิน อ่านของคนอื่นไปก็พล็อตเรื่องได้เป็นตับๆ เลยทนไม่ไหวต้องรีบเอามาลงก่อนที่
จะลงแดงตายเอง ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ ช่วยเม้นกันหน่อย
- - - - - - - - - - - - - - - ผึ้งน้อยแสนซน - - - - - - - - - - - - - - -
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น