คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : เฮียโปรดใจดีกับทุกคน
ในยาม่ำืนมีเาะุ่ม ๆ ยืนอยู่รสวนุหลาบสีแ้าำแพบ้าน ไฟสีเหลือทออรถรุ่นหรูสาส่อไปยัร่านั้นพบเป็น้อเล็ที่ยืนรอใรบานอย่าใใ่อ เ้าพ่อเยาวราเินลรถ้วยลิ่นลุ้สุราเาเินัวโเไม่่อยมีสิมานั
ผมยืนลูบแนระบายวามหนาวในยาม่ำืนผมรอเปียปูนที่แอบออไปเยี่ยมป๊าอย่าใใ่อแ่เมื่อถึเวลาที่วระถึบ้านลับไร้แม้ระทั่เา ร่าบาระุเฮือเมื่อโนระบุำแหน่แถมยัโนเ้าพ่อเยาวราเินมาสำรวอี้วย
“หนูาว ยืนทำอะไรรนั้น” ลิ่นแอลอฮอล์เล็ลอออมาามไรฟันนผมเวียนหัว ผมประอัวเฮียโปรสุแรเพราะเาเไปเมาอย่าน่าเป็นห่ว
“เอ่อ ผมรู้สึหายใไม่สะวเลยออมาสูอาาศหน่อยน่ะรับ” ผมอบอึอั่อนะสรรหาำอบที่ะเป็นไปามวามริ
“หนูาวไม่สบายเหรอ” มือหนาพยายามแะลบนหน้าผาอผม
“เปล่ารับ”
“ผมเพียอยาเ็บอุหลาบเอาไปั้ไว้ในแัน ผมสามารถเ็บอไม้ไปไ้ไหม” ถึะรู้ว่าเ้าอที่แห่นี้ไม่ใ่เฮียโปรแ่ผมอยาะเ็อไม้แล้วรีบเ้าบ้านโยเร็ว
“อืม” โทนเสียทุ้ม่ำอบล
มือเรียวเอื้อมมือไปเ็อุหลาบสีแสโยไม่ทันระวั
“อ๊ะ!” น้ำสีแไหลออมาานิ้วี้สีี หนามอุหลาบำเ้าที่นิ้วมืออย่าั ผมสะุ้วาเบิโพล้วยวามใผมไม่อบเลือสัเท่าไหร่ เหื่อผุึมเ็มแผ่นหลับาอุหลาบสีแสวยที่ผมอยาะเ็มาเยมบันี้ล่วามือนมันเปื้อนินไปเสียแล้ว
“หนูาว!” เฮียโปรเ้ามาับที่มืออผมรวูแผลที่ไม่ลึมา
“เ็บมาไหม” วามลนลานพร้อมเสียสั่นทุ้มทำผมรู้ไ้ีว่าอีฝ่ายะสร่าเมาเรียบร้อย
“ผมไม่เป็นไรรับ” ผมัมือออมา
“เปียปูนไปไหนทำไมไม่มาูแลหนูาว” เฮียโปรว่าเสร็็หันรีหันว้าเพื่อหานใ้นสนิทอผม ที่อนนี้แอบลับไปยับ้านอัวเอ
ผมรีบออโรปปิวามผิที่เปียปูนระทำ
“เปียปูนหลับแล้วน่ะรับ ผมไม่อยาไปรบวนเา” ผมหลบาอย่าเลี่ยไม่ไ้ถึแม้น้ำเสียะมั่นและหนัแน่นเพียใ็ไม่สามารถปปิวามผิที่ล้นอ
“รีบเ้าบ้านเถอะน้ำ้าเริ่มลแล้วเี๋ยวะไม่สบายไปันให่” ร่าหนาอเฮียโปรพยุร่าอผมที่หน้าเผือสีเพราะใสั่นวุ่นวายับธารน้ำสีแที่ไหลหยลพื้นอย่าเือยา
“เี๋ยวเฮียทำแผลให้” ร่าสูทิ้ผมไว้ที่โฟา่อนะเรียมล่อยาสามัประำบ้านมาไว้เรียมทำวามสะอาแผล
“ไม่เป็นไรใ่ไหม” สีหน้าเป็นห่วเป็นใยแวนเ่นอยู่บนใบหน้าหล่อี๋ เาึมือผมไปรวูอีรอบอย่าับเป็นหมอ
“ไม่เป็นอะไรแล้วรับ” ผมปิเสธให้อีฝ่ายสบายใมาึ้นถึแม้ในใะสั่นไหวเพราะวามลัว
“เี๋ยวเฮียเรียหมอั์มาูแผลเลยีว่า” ผมว้าแนอเฮียโปรรั้เอาไว้เพราะเ้าัวำลัรีบรุายึ้นรีบไปามุหมอประำระูลมาทำแผลรูนิเียว
“แ่ทายาปิพลาสเอร์็น่าะโอเแล้วรับ” ผมรีบปรามอีฝ่ายที่หน้าไม่สู้ีนั เาเป็นห่วผมาใริใบหน้าสวยอมยิ้มหวานเอ็นูสามี
เฮียโปรใ้ปาอวบอิ่มีอพลาสเอร์่อนะแปะลบนรอยำหนิอผิวาวสวยที่นิ้วเรียวั่เล่มเทียน ผมมอภาพรหน้าที่วนใหวั่นไหววามีที่เฮียโปรแสออมาทำผมรู้สึร้อนไปถึใบหู
‘เฮียโปรใีับทุนแบบนี้หรือเปล่า?’
อ้อมแนแร่้อนร่าบาึ้นมาในท่าอุ้มเ้าสาวผมผะเล็น้อยับารระทำอเฮียโปร าเรียวสอ้ายับรัวเร็วท้วิ
“อยู่เย ๆ เฮียหนั” ิ้วเ้มผูันเป็นปมบ่นอุบอิบที่ผมยัื้อ้าน
“ถ้าไม่หยุเฮียะโยนลไป้านล่านะ” ร่าหนายั้าวึ้นบรรไอย่ามั่นแม้นมือะยื่นร่าบาออห่าเป็นาร่มวั
ผมผวาหลับาปี๋พร้อมบลไปที่แผอหนา แรที่ผมย้ำลบนุสูทสีำนเิรอยยับทำให้อีฝ่ายรับรู้ไ้ีว่าผมลัววามสูมานาไหน
เสียบำในลำออเฮียูะสะใมาที่แล้เย่าวัผมไ้สำเร็ ำปั้นสีาวนวลไปที่แผออันเิมอย่าหมั่นไส้
“ทีหลัอย่าเล่นแบบนี้อีนะรับเฮีย ผมลัว”
“เฮียอโทษไม่ิว่าหนูาวะลัววามสู” เท้ายาว้าวับ ๆ ่อนะเปิประูห้อนอนพร้อมวาร่าผมอย่าละเมียละไมนผมรับรู้ถึวามอบอุ่นที่เาส่ให้
“เฮียอนอนับหนูาวัืนนะรับ”
เีย้าายผมยวบลามน้ำหนััวอเฮียเป็นอีืนที่เฮียมานอนับผม แ่ืนนี้ผมรู้สึวูบไหวับเฮียเป็นพิเศษเหมือนลื่นห่าพายุรวมใันัลื่นน้ำเ้ามายัายฝั่นผมเปียปอน
“ไปปาน้ำโพับเฮียไหม” ู่ ๆ ำถามที่าไม่ถึ็ถูเอ่ยาปาอเฮีย
“ผมไม่ไ้อยู่ในานะที่เฮียะพาออหน้าออาไ้นะรับ” ผมเียมะลาหัวมาอย่าีเป็นเมียน้อยถึลำับที่ห้า ะให้เ้าพ่อเยาวราเอาไปเปิัวับสัมธุริ็หาใ่เรื่อ
อีอย่าแ่านเ้ามาไ้ไม่ถึเือนะไ้วามนับหน้าถือาานอื่นมีหวั้อทั้หลายพาันเลียัผมยิ่ว่าเิม แม้ระทั่ฟาินภรรยานที่หนึ่ยัไม่เยไ้ออานพร้อมเฮียโปรสัรั้
“ทุนมีสิทธิ์ออานับเฮียเพียแ่เฮียะพิาราเลือใรเท่านั้นเอ แ่านนี้เฮียเห็นสมวรว่ามันวรเป็นานที่หนูาวะ้อไปเพราะมันเี่ยวับโรน้ำาที่ปาน้ำโพ เรื่อโรน้ำาเฮียิว่าไม่มีใรเ่เินว่าหนูาว” ผมเม้มปาแน่นอย่าิหนัับ้อเสนอที่เฮียโปรให้ ผมั่ใอยู่นาน่อนะอบ
“ถ้าเฮียโปริมาีแล้วผม็ะไปับเฮีย”
“ทำไมไม่แทนัวเอว่าาวเหมือนรั้แร”
“รับ าวะไปับเฮีย
ความคิดเห็น