คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 4.1 : Don't get hurt because of me {อย่าเจ็บปวดเพราะผมเลยครับ}
ลิ่นเหม็นไหม้ลบอบอวลไปทั่วห้อรัว อเล็์เลื่อนระหน้า่าล เพื่อให้ลมโรเ้ามา หวัให้ลิ่นลายลบ้า
ผมำลัผสมเนื้อเ้ิฟฟ่อนอยู่บนเาน์เอร์บาร์ อานามทำเสียอึอัอยู่ในอ ไม่รู้ว่าลัวหรือประหม่า ทำให้เอิร์ธทนมอ่อไปไม่ไหว เป็นฝ่ายเอ่ยปาเสียเอ
“พอเถอะน่า พี่ผสมแป้มั่วนิฟฟ่อนแ็นานี้ ใระล้าินล่ะรับ”
เอิร์ธแย่เรื่อีแป้ออามือผม เาพู้วยสีหน้าอ่อนออ่อนใ
“อบเ้นไหม้ ิฟฟ่อน็ใ้ไม่ไ้ พี่ใลอยแบบนี้มีแ่ะทำให้แย่ลนะรับ”
“…”
“พี่ไปพัเถอะ มือพัหมแล้ว ทายาีว่ารับ”
ผม้มลมอมือัวเอ ปลายนิ้ว้า้ายบวมแนน่าลัว ่อนหน้านี้ผมไม่ทันระวั เผลอับถานมที่อบเสร็ใหม่ ๆ โยไม่ไ้สวมถุมือันวามร้อน
อานามพยัหน้าหึหั เห็น้วยับำพูอเอิร์ธ เาว้าล่อปมพยาบาลมาอแนบอ ไม่รู้ไปเอามาาไหน ผมเอ็ำไม่ไ้ว่ามีอแบบนี้หรือเปล่า
ผมนั่ลบนเ้าอี้ อเล็์ที่ไ้รับสัาาเอิร์ธ ็รีบวาอที่อยู่บนเาน์เอร์บาร์ออไป เศษิฟฟ่อนพวนั้นล้วนินไม่ไ้ ะลายเป็นอาหารปลาในไม่้า
อานามเปิล่อปมพยาบาล วานหาอที่้อารอยู่พัหนึ่ แ่ในล่อลับมีแ่ยาลไ้ ยาลร และพวพลาสเอร์ปิแผล่า ๆ
เา้าวไปที่อ่าล้าาน พร้อมเลื่อนะละมัใบเล็มาไว้รหน้าผม บอให้ผมวามือลไป น้ำในะละมัเย็นั อาารปวแสบปวร้อนแล่นาปลายนิ้วึ้นมาามแน ผมนิ่วหน้า้วยวามเ็บ
“อะ อทนหน่อยนะรับ ะ เี๋ยวผมไปเอาว่านหาระเ้่อน”
เาวิ่ออไปหลัร้าน สัพั็เ้ามาพร้อมับอในมือ เป็นว่านหาระเ้าสวน้านหลั ผมปลูไว้นานแล้ว ไม่ิว่าวันนี้ะไ้ใ้มัน
อานามใ้ผ้านหนูับมือให้ผมนแห้ เสร็แล้ว็ใ้ว่านหาระเ้ทาบนปลายนิ้วอผม เามือเบามา วามเย็นแผ่่านไปทั่วปลายนิ้ว เาเป่าลมใส่มือผมเบา ๆ ราวับุแม่ที่ำลัทายาให้ลูายัวน้อย
ผมยิ้มอย่าอ่อนโยน รู้สึอบอุ่นไปทั่วหัวใ
“อบในะ”
เมื่อ่อนผมรู้สึราวับว่านทั้โลำลัหันหลัให้ผม นัวเอไร้่าลเรื่อย ๆ
เบสเป็นเพื่อนที่ีมา อาฟ อานาม เอิร์ธ และอเล็์็เหมือนัน เราไม่ไ้เิมาาพ่อแม่เียวัน แ่วามเอาใใส่อพวเา ทำให้ผมรู้สึว่าัวเอ่าโี
อย่าน้อย็ยัมีพวเาอยู่
“ะ ุไุ่๋น็ูแลัวเอ้วยนะรับ”
น้ำเสียออานามสั่นเรือ นัยน์าแเรื่อ ผมไ้ยินเาสูมู รู่หนึ่เา็วิ่ออไป ผมหัวเราะเสียแผ่ว สีหน้าสใสึ้นมาอีนิแล้ว
หลัานั้นเอิร์ธ็บอให้ผมรีบไปหาหมอ เาลัวว่ามือสวย ๆ อผมะเป็นรอยแผลเป็น ผมเรียรถแท็ี่ไปโรพยาบาลที่ใล้ที่สุ เพราะไม่อยาับรถ้วยมือ้าเียว อีอย่าเ็พวนั้น็ทำาน ลู้า่อน้าเยอะ ผมเลยไม่อยารบวนพวเา
ผมมาถึโรพยาบาลในเวลาไม่นาน หมอื่นมว่าปมพยาบาลเบื้อ้นไ้ี ่วยทำให้เนื้อเยื่อไม่ถูทำลายมาึ้น ่อนะทายา่าเื้อให้ผม้วยโพวิโนไอโอีน เสร็แล้ว็ปิแผล้วยผ้าอ ำับผมว่าหายัปวแสบปวร้อนหรือมีุ่มพอึ้น ให้รีบลับมาหาหมออีรั้
อาารปวแสบทุเลาล ผมพูอบุหมอท่านนั้น แล้วเรียแท็ี่ลับไปที่ร้าน
อาฟบอว่ามีแมาหาผม ให้ไปที่โนวีไอพี
เามอมือผมพลาส่สายาำหนิ ทำปามุบมิบ ับใวามไ้ว่า่าไม่รู้ัระมัระวั ผมยิ้มเป็นเิอโทษ ้าวเท้ายาว ๆ ไปที่โนวีไอพีทันที
ไม่ใ่พี่ริสแน่นอน
ผมมั่นใ
ถ้าเป็นพี่ริส อาฟะเ้นเป็นเ้าเ้า แถมยัโทรฟ้อเบสให้มา่วยทัพับศึอี่าหา
“อ้าว! ไุ่๋นมาแล้วเหรอ”
ายที่นั่อยู่บนโฟาเอ่ยึ้น เาส่ยิ้มว้านเห็นฟันาว ใบหน้าม ริมฝีปาหยั ิ้วอเามีรอยบา้าหนึ่ ร่าสูสวมเสื้อฮาวายสีอ่อน ปลระุมลมาสอสามเม็ เผยให้เห็นระูไหปลาร้าและแผอสีเ้ม
แว่นันแสีำถูาไว้บนศีรษะ ปอยผมำนวนหนึ่ทิ้ัวลมาระทบหน้าผา
“พี่ทัมาไ้ยัไรับ ทำไมไม่โทรหาผมล่ะ”
ผมนั่ลร้ามับน้าหน้า
พี่อินทัเป็นรุ่นพี่ผมสอปี ผมถนัเรียว่าพี่ทัมาว่า เราบัเอิรู้ัันในานสัมมนาานหนึ่ เาอ่อทาิ่อผม หลัานั้นเรา็ุยัน แลเปลี่ยนวามรู้ันอยู่เสมอ เวลาว่า็แวะมาที่าเฟ่ผมอยู่ลอ นลายเป็นลู้านสำัไปแล้ว
ผมไม่ไ้เอพี่ทัมาเือนว่า
อไม่ไ้ที่ะรู้สึแปลใ ที่อยู่ ๆ ็แวะมาหาผมโยไม่บอไม่ล่าว
“มาเอร์ไพรส์เราน่ะสิ”
“รับ?”
“ล้อเล่น ิถึ ็เลยมาหาน่ะ”
ผมพูไม่ออ ไม่รู้ะ่อประโยนั่นยัไี
พี่ทัอบผม
้อนี้ผมรู้ เาเป็นผู้ายที่ีพร้อมนหนึ่ แ่ผมลับไม่ีพอสำหรับเา หัวใอผมไม่มีพื้นที่ให้เาเลยแม้แ่น้อย ผมพยายามเปิใ พยายามที่ะเริ่ม้นใหม่ แ่มันฝืนเินไปสำหรับผม อึอันไม่เป็นัวอัวเอ
ผมบอพี่ทัหลายรั้
แ่เาบอว่าเารอไ้
รอวันที่ผมะรัเาไ้อย่าเ็มหัวใ
ผมไม่อยาให้วามหวัพี่ทัเลย ผมไม่อยาให้เาเ็บปวเพียเพราะผมมีใรอีนที่ยัลืมไม่ไ้ เบสเยบอว่าวามีอพี่ทั ะเอานะใผมไ้ในสัวัน
ผมว่าไม่ริหรอ ผมรู้ใัวเอี
“พี่ทำแหวนอลเลั่นใหม่ เลยเอามาให้เราู่อน”
พี่ทัเปิล่อใส่เรื่อประับออ มีล่อำมะหยี่อีหลายล่อเรียอยู่ในนั้น เาเลื่อนล่อมารหน้าผม
“เปิูสิ อบวไหน็เอาเลย”
ผมสบานรหน้า แววาอเาเือวามละมุน อ่อนโยนนผมรับแทบไม่ไหว ้มลมอแหวนที่อยู่ในล่อทันที
พี่ทัเป็นนัออแบบเรื่อประับ เามีธุริิวเวลรี่หลายสาา แหวนบนนิ้วที่ผมสวมอยู่็เป็นเาที่ออแบบให้
“เหุผลที่พี่หายไป็เพราะมันนี่แหละ”
พี่ทัเอ่ย นัยน์าเปล่ประายระยิบระยับ
ทันในั้น เา็โน้มัวมา้าหน้า ว้า้อมืออผมไปับ
“เป็นอะไร”
“อ๋อ อุบัิเหุนิหน่อยรับ”
“ทำไมไม่ระวััวบ้า โแล้วนะรับ ทำไมอบทำให้พี่เป็นห่ว”
พี่ทัทำหน้าเร่ เาับมือผมพลิไปพลิมาเบา ๆ บาทีผม็รับวามห่วใยาเาไม่ไหว มันเยอะเินไปว่าที่ผมะรับไ้ และผมไม่้อาร้วย้ำ
ออะ...รำานิหน่อย
“มือสวย ๆ พัหมเลย”
“ไม่เป็นไรหรอรับ เี๋ยว็หาย”
“พี่ะิ่อับแพทย์เพาะทาให้นะ รับรอไม่ทิ้รอยแผลเป็นแน่”
พูบพี่ทั็โทรศัพท์่อสายหาใรสัน เา้อมืออผม้วยใบหน้าึ้เรีย ผมไม่อบเวลาที่เาทำแบบนี้ ึบิ้อมือออเบา ๆ
เาเยหน้ามอผม
ผมทำมือเป็นสัาว่าอออไป่อน เาพยัหน้าให้ พูไม่มีเสียว่าให้รีบลับมา ผมเินมาที่หน้าเาน์เอร์
ผ่อนลมหายใยาวเหยีย นอาฟหันหน้ามามอ
......................................
Talk
ะเลือลเรือลำไหนีน้ออออ
รอบัวน้อไุ่๋นอเ้ มีแ่นหล่อมารุมล้อม เฮ้ออ
แวะมาอมเม้น์ันบ้านะรับบบบ
ปล. ื่ออนยาวเหลือเิน ฮ่า ๆ
ความคิดเห็น