คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 06 - ปัญหาคือหมอนั่น
06
ปัหาือหมอนั่น
ไม่เป็นเรื่อีเลยเมื่อเมลไ้รับเอสารารอเยี่ยมมแอสลาส าร.าร์ล หัวหน้าทีมวิัยสายพันธุ์สัว์พิเศษ และยิ่ไปว่านั้นือเบื้อบน็เห็นีเห็นาม สาธยายวามสะวสบายที่แอสลาสะไ้รับ มัน็ไม่ไ้่าับารอยู่ในรันี่หรอ เพียแ่เปลี่ยนื่อใหู้ี็เท่านั้น
“เป็นอะไรไปเ้าหน้าที่เมล เอสารยับยู่ยี่หมแล้ว”
“...”
เ้าหน้าที่โลเินเ้ามาพร้อมับำทัทายทีู่หยามเหยียเล็น้อย เาูพอใมาับารที่แอสลาสะ้อไปาที่นี่ อันที่ริแล้วเ้าหน้าที่อศูนย์ูแลสัว์ป่าวรมีรรยาบรรไม่ใ่หรือ..
“สิโมัน็แ่สัว์ และผม็ไม่เห็นว่าสัว์มีประโยน์รไหนเลย”
“ันว่าุมาว่าที่ไม่มีประโยน์เ้าหน้าที่โล”
“นี่!”
“ุห่วยแว่าที่ันิไว้เยอะ” เมลที่อารม์ึ้นอหน้าเาอย่าไม่เรลัว ทว่าายหนุ่มมีปมฝัใเรื่อำ่าที่เมลพูออมา มือหนาว้า้อมือเธอและบีบมัน้วยอารม์โรธ
“มีสิทธิ์อะไรมาบอว่าันห่วยแ!”
“ปล่อยันนะ!!”
“เธอมัน็ประสาทเหมือนพ่ออเธอ ร.ไมเนอร์ที่ลั่เรื่อสัว์ป่าเหมือนเธอไม่มีผิ”
เพียะ!
ใบหน้าอโลหันไปอีทาาแรบอเมล หิสาวมอเา้วยสายาที่โรธั เาเป็นพวี่เ่าที่ล้ามา่อว่าพ่ออเธอ พ่อที่ทุ่มเททุอย่าเพื่อให้โลใบนี้ีึ้น
รอยยิ้มมุมปาอโลเผยึ้น เาระาัวอเธอพร้อมับบีบหัวไหล่อเมลแน่น หิสาวเบ้หน้าออมา้วยวามเ็บปว ่อนที่ร่าอโละระเ็นไปิผนั
โฮ!!!!!!!
แอสลาส้าวเท้าไปหานที่นอนุอยู่บนพื้น อุ้เท้าหนาะปบลลาลำัวและลนโลร้อโอโอย เสียอเาทำให้เ้าหน้าที่อีหลายนที่อยู่้านนอเ้ามา พวเาใับารระทำอสิโหนุ่มที่เยอ่อนโยน
“ันะแ้วามเอาเรื่อทีุ่ทำร้ายร่าายอัน ุมันเป็นสวะโยแท้”
ถ้อยำอเมลทำให้เ้าหน้าที่นอื่นมอสลับไปมาระหว่าแอสลาส ับโลที่นอนหมสภาพอยู่บนพื้น หิสาวไม่รอให้ใรไถ่ถาม เธอเินออไปพร้อมับสิโหนุ่มที่ามหลัไม่ห่า
“นับ้า!”
“ุทำร้ายเ้าหน้าที่เมลอย่านั้นหรอ? มันเรื่ออะไรันโล”
“อย่ามายุ่ับัน”
เาพยุัวเอ่อนะลุออไปาห้อทำาน ทิ้ทุนทีุ่นับเรื่อที่เิึ้น ทว่าพวเา็ไม่อาพูอะไรออมาไ้ เพราะไม่มีใรเห็นเหุาร์ทั้หม่อนหน้า
เมลลับมาที่บ้านพัอัวเอ เธอสบิสบใอัวเอไม่ให้หัวเือนไป่าไอ้บ้านั่น วามริเมลเอ็ไม่ไ้อยามีปัหาับใร พ่อบอเสมอว่าเราไม่วรเอาัวเอไปวุ่นวาย แ่มันไม่เินไปหน่อยรึไที่หมอนั่นล้าว่าพ่อที่เยเป็นเ้านายเา่อหน้าเมลที่เป็นลูสาว
แอสลาสส่เสียฟุฟิไม่พอใ หายใเสียัรืรา เาม้อมืออเมลที่เป็นรอย้ำแล้ว็ระทืบเท้านเียนอนอเมลสั่นสะเทือน
“เมลไม่เป็นอะไร เมลอบุมานะที่มา่วยเมลเอาไว้”
‘ไม่อบ! หมอนั่นเลว!!’
“็ริ.. แ่แอสลาสเ่มาเลยนะที่ระโออาร เมลสบายใที่เห็นว่ารนั่นัแอสลาสไม่ไ้”
‘เ็บไหม?’
“เล็น้อย เป่าให้เมลหน่อย เมละไ้หายไวๆ”
หิสาวส่เสียอ้อนสิโหนุ่มที่หูระิเพราะเริ่มเิน เมลรู้ทัน้มลไปับสออุ้เท้าหน้าอเาไว้ นั่น็ทำให้แอสลาสไม่มีที่่อนใบหน้าอีแล้ว
‘ไม่อยาให้เมลเ็บ’
“เมลไม่เ็บเลย แอสลาสปป้อเมลเอาไว้ เมล็เลยปลอภัย” เธอเยหน้ามอพลาระพริบาู่สวย ใบหน้าหวานเผยรอยยิ้มทุรั้ที่เห็นว่าแอสลาสเสียอาาร
ถึเสียอาารแ่ไหนแอสลาส็ยัสูหอมหน้าผาอเมลไปหนึ่ที หัวใอเามันระเบิออมาเป็นสีมพูทุรั้ที่เมลอยู่ใล้ ถึอนที่เห็นเมลเ็บแล้วหัวใอแอสลาสะมีสีำมาปนนิหน่อย็เถอะ
“แบบนี้เมลหายสนิทเลย”
ุ๊บ!
เ้าแมวยัษ์ัวโโนสาวสวยที่รัุ๊บแ้มไปอีหนึ่ เมละทำให้เาระเบิหัวใสีมพูอีี่รอบัน หิสาวผละออาสิโหนุ่ม วาเอสารในมือลบนโ๊ะ มันยับยู่ยี่นเมลนึอยาเอาไฟเผาให้สิ้นา
เธอูเหม่อลอยนแอสลาสเป็นห่ว เาับายเสื้ออเมลเพื่อเรียสิ เมลหันลับมามอเาพร้อมับลูบใบหน้าอแอสลาส สิโหนุ่มส่เสียรืราอบใ
“แอสลาส ถ้าเมลพูอะไรสัอย่าะทำให้เมลไ้ไหม?”
ฮื่อ.. เ้าสิโยัษ์ส่เสียร้อถาม เมละให้เาทำอะไร็พร้อมทำให้ทั้นั้น เาทำให้เมลไ้ทุอย่าเลย
“เมลอยาให้แอสลาสหนีไปาที่นี่ หนีไปให้ไล..”
ึ!
แมวยัษ์อเมลหยุนิ่เป็น้อนหิน ทำไมเมล้ออยาให้เาหนีไป หรือเมลไม่อยาอยู่ับสิโแบบเาอีแล้ว สารพัวามิอแอสลาสนั้นทำให้ิใอเาเ็บแปลบึ้นมา
“เ็ี..เมลไม่อยาให้แอสลาส้อไปอยู่ในป่าำลอ”
อ่า..ที่แท้เมล็เป็นห่วเา เมลไม่ไ้อยาไล่เาไปที่อื่น เมลน่ารัอีแล้ว
“ร.าร์ลอยาไ้ัวแอสลาส และเมลไม่ไ้้อารแบบนั้น เมละปล่อยแมวยัษ์อเมลไปไ้ยัไัน”
‘ไม่้อห่ว ไม่ไปาเมล’
“เมลรู้ว่าแอสลาสไม่อยาไป แ่ะทำยัไับนพวนั้นไ้ เมลสู้ับพวเาสุัวแน่นอน แ่เมล็อยาให้แอสลาสปลอภัย”
‘อย่าห่วเลย’
“แอสลาสไม่ไปะปบนพวนั้นนบาเ็บหรอใ่ไหม? เมลอเลยนะ ทำแบบนั้นเรื่อะยิ่แย่”
วาอสิโหนุ่มลิโลเิ้า เาอบมาที่เมลเป็นห่ว เาอบสีหน้าอเมลที่มอเา้วยวามห่วหาาหัวใ แมวยัษ์เยิบไปใล้พร้อมับโน้มหน้าผาลไปหาหน้าผาอเมล
“ทำอะไรน่ะ..”
มันเป็นวิธีลายัวลที่แม่อบใ้ับเาเมื่ออนที่ยัเล็ แอสลาสไม่อยาเห็นเมลิ้วมว เมลเหมาะับรอยยิ้มที่สวยามและสใส เมลเหมาะับารเป็นนสวยอเา เรื่อบ้าพวนั้นปล่อยให้เป็นเาัารเอ
เมลหลับไปแล้วในอ้อมออแอสลาส วันทั้วันหิสาว้อลับไปเ้าห้อประุมเรื่อที่มีปัหาับเ้าหน้าที่โล หมอนั่นไม่เป็นลูผู้ายเลยสันิ ล่าวโทษเมลแบบหน้าไม่อาย ทว่าเมลเอ็ไม่ยอมแพ้เหมือนัน ลายเป็นว่าทั้สอะวามวยอีรอบ ลเอย้วยหลัานที่้อมือับไหล่อเมลที่เป็นรอย้ำ ส่วนโล็บอว่าเาโนแอสลาสทำร้าย
“แอสลาสไม่เยทำร้ายใร เาปป้อันาัวปัหาอย่าุ!”
ทุอย่าบที่เมลโนพัานสามวัน ส่วนเ้าหน้าที่โล้อรับทั์บนที่ทำร้ายเมล และให้เาพัานสออาทิย์ แถมเ้าหน้าที่โล้อเียนรายานสารภาพวามผิยาวยืเป็นหน้าระาษ
แอสลาสเห็นวาไฟลุอเ้าหน้าที่โลอนที่มอมา สิโหนุ่มเิหน้าใส่อย่าไม่ใส่ใ หมอนี่็เป็นแ่นี้ลาที่อยแ่ะ่อวนประสาท เฮเลเยบอว่าารแ่านับหมอนี่ถือเป็นวามผิพลา ็น่าะริอย่าที่เธอว่า โลทำัวไม่เป็นโล้เป็นพายในทุวัน เาเป็นเ้าหน้าที่ใับแบนหนึ่อศูนย์
เมลอลำัวอแอสลาสไว้ ะที่เาเอ็ใ้สอาหน้าอัวอเธอ ่าเป็นหิสาวที่น่าทะนุถนอม และเารู้สึว่าวามรัที่มี่อเมลมันท่วมท้นหัวใ เพียแ่ิหัวใอแอสลาส็ระเบิู้มออมาเป็นสีมพูอีแล้ว เาไม่มีที่่อนหน้าอีามเย
“แอส..อยู่ับเมล..”
นในอ้อมอส่เสียละเมอออมา เมลุหน้าเ้าับออแอสลาสที่หัวใเ้นระรัว สิโหนุ่มสูหอมเส้นผมสีน้ำาลยาวสลวยอเมล ลิ่นยาสระผมหอมหวานเหมือนาราเมล แอสลาสไม่อบหรอสิโสาวที่อยู่ในป่า ไม่มีอะไรมานะเมลอเาไ้หรอ
“แม่ฮะ.. เยมีมนุษย์ไ้รอู่ับเผ่าพันธุ์อเราไหม?”
“เป็นไปไม่ไ้หรอลู..” ในืนันทร์เ็มว แอสลาสถามแม่เี่ยวับเรื่อที่ัวเอสสัยมาลอ
“แ่ผม..ผมอยาอยู่ับใรสัน และเธอเป็นมนุษย์”
“มนุษย์ผู้นั้นไม่มีริ..” แม่อเา้มหน้าพร้อมับทอสายาเศร้าสร้อยมอลูสิโในบนั “ไม่มีมนุษย์ที่ยอมปป้อเรา หรือมอบรัแท้ให้ับเรา มนุษย์ึ้ออยู่ห่าไลาเราอย่าไรล่ะ..”
แอสลาสอยาบอว่ามันไม่ริเลย เาเอแล้วมนุษย์ที่อยาปป้อูแลเา มนุษย์ที่เป็นรัแท้ให้ับเา และมนุษย์ที่ไม่ไ้อยู่ห่าาายอเาเลยแม้แ่น้อย
‘เรารัเมล.. เรารัเมลมาเลย’
เาบอรัเมลในวามเียบ้วยเสียะโน้อในใ หิสาวัวเียเยหน้าาอพร้อมับ่อยลืมา
“หัวใแอสลาสเ้นแรั เมลนึว่านอนอยู่ในลำโพ”
อึ!
“เี๋ยวเมลล่อมนอน วาหัวลมารนี้” หิสาวบอให้สิโยัษ์วาหัวลไปับพื้น เธอบแผ่นหลัอแอสลาสเบาๆ พร้อมับรอยยิ้มน้อยะที่วายัหลับอยู่
มนุษย์มีวิธีล่อมนอนที่แปลีเหมือนัน ทว่ามัน็่วยให้ผ่อนลายอยู่หรอ แอสลาสะเรียนรู้ำสิ่ที่เมลทำให้เยอะเลย เพื่อที่เาะไู้แลเมลในทุวัน
สิโอย่าเา็มีวามฝันที่าม เาน่ะวาฝันถึหน้าเ้าสาวนสวยที่นอนอยู่รนี้ ถึยัไม่ล้าีบแ่็ระทำไปหลายอย่าเหมือนัน เมลิว่าเาเป็นสัว์ัวหนึ่ที่พิเศษ แ่เายัพิเศษว่านี้ไ้อี แ่ยัไม่ไ้บอให้เมลรับรู้
‘รัเมล..’
เาแอบุ๊บริมฝีปานิ่มอเมลอนหลับ หัวใเ้นแรว่าเิมอี เมละหาว่าเาเป็นสิโโริไหมนะ ทำยัไไ้็แอสลาสลั่รัเมล เาเป็นบ้าาสิทุรั้ที่ไม่เห็นเมลอยู่ในสายา
เมลลืมาึ้นมาพร้อมับอมยิ้ม สิโหนุ่มึแล้หลับาปี๋เพราะเินอายมาที่แอบุ๊บเมลนสวย
ความคิดเห็น