คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 05 - เมลเป็นอะไร
05
เมลเป็นอะไร
แอสลาสย่อออาบ้านพัอเมลอนใล้รุ่สา เมลที่นอนหลับสนิทไม่ไ้รู้สึัว สิโหนุ่มยัไม่ลืมที่ะหอมแ้มเมลอีฟอ ่อนะุหน้าเ้าับอผ้า้วยวามเิน หัวใสีมพูที่โอบล้อม้วยวามรัออมา็พบเฮเลที่ำลัะลับพอี
“เี๋ยวนี้รมันไม่อบอุ่นแล้วรึไ? ันะลับแล้วนะเ้าแมวยัษ์” เฮเลส่เสียทัทายสิโัวลมที่่อยเินมาทาเธอ พร้อมับไถหัวอออ้อนนทีู่แลเามาเป็นอย่าี
‘ะลับมาที่นี่อีไหม?’
“แน่นอน ันะลับมาเยี่ยมบ่อยๆถ้าทำไ้”
‘อบุเฮเล’
“แมันเป็นแมวอ้วนที่ลาเินไป ันะิถึแให้บ่อย แล้ว็อย่าไปยุ่ับเ้าหน้าที่โล เลี่ยไ้็เลี่ย”
‘ผมเลียี้หน้าหมอนั่น!’
“ฮ่าฮ่า” เฮเลหัวเราะออมาเสียเบา “แเลียใรเป็นแล้วหรือไ? อย่าเลียเลยมันไม่ีหรอ”
‘เาทำเมลอึอั หมอนั่นอบพูายั่วโมโหผม’
“แอสลาส” เ้าหน้าที่สาว้มลไปลูบหัวอสิโหนุ่มทีู่ไม่พอใับโล “มนุษย์็แบบนี้มีทั้ีและไม่ี แ็แ่ให้วามสำัับสิ่ที่อบ็พอ เราเปลี่ยนใรไม่ไ้ แ่แเปลี่ยนีวิัวเอไ้”
‘อบเมล อบนเียว’
“อะไรัน..ไม่อบันบ้าเรอะ?” อีฝ่ายถาม้วยรอยยิ้มบัน ที่เ้าสิโหนุ่มัวนี้แสวามในใออมาหมไม่ิปิบั แล้วยัทำสีหน้าเินอายแบบนั้นอี
‘อบุ้วย แ่แบบเพื่อน ุือเพื่อนที่ีอผม’
“แล้วเ้าหน้าที่เมลล่ะ? เป็นเพื่อนที่ีอแ้วยไหม?” เธอยัอยาแล้เา่อ ทว่าสิโหนุ่มลับ่อนหน้าลบนอุ้เท้า เาไม่อบหรอว่าับเมลือนรั เาอยาีบเมลแ่ยัไม่ล้าพอ
เมลื่นึ้นมามอารสนทนาอทั้สอ เห็นแอสลาสับเฮเลำลัุยันอย่ามีวามสุ ไม่รู้ทำไมเมลถึไม่อบภาพนั้น ไม่อบที่แอสลาสเินน่อนหน้าลในอุ้เท้า อาัปิริยาแบบนั้นแอสลาสวรเป็นับเธอแ่นเียว ็้อยอมรับว่าเฮเลเป็นผู้หิที่สวย ผิสีแทนมาพร้อมวาหวานหย
แ่เี๋ยวนะ! ทำไม้อิอะไรแบบนี้้วยล่ะ แอสลาสเป็นสิโนะเมล ั้สิหน่อยไ้ไหม!
หิสาวสะบัหน้าไล่วามรู้สึผิแปลนี่ออาหัว ะบอว่าเธออบแอสลาสและหวแอสลาส หวสิโที่เป็นสัว์ป่า หวแบบไม่อยาให้สิโัวนี้ไปยุ่ับใร นี่มันวามรู้สึอะไรอเธอนะเมล
อาหารเ้าอแอสลาสอนแปโม ับใบหน้าอเมลที่ไม่ไ้มีรอยยิ้มอย่าทุวัน เมลำลัสับสนับวามิอัวเออยู่ หิสาวไม่ไ้พู้ออย่าทุวัน เธอเียบและถามำอบำเท่านั้น
‘เมลเป็นอะไร?’
ำถามแรที่แอสลาสเป็นนเริ่ม้น หิสาวมอหน้าสิโหนุ่มที่เธอรู้สึว่าหล่อว่าปิ
“แอสลาส เมล..ือ เมลอัวนะ”
‘เี๋ยวเมล’
เสียโฮอเาไม่ไ้ทำให้เมลลับมาเอาใเหมือนเิม แมวยัษ์นั่ลับพื้นอย่าอ่อนแร เ็บหัวใึ้นมาที่เห็นว่าเมลาไปโยไม่สนใ เาไม่รู้ว่าเมลเป็นอะไรไป หรือเมละโรธที่เาผิสัาเรื่อปลุเธอให้พาเาลับร ็เห็นว่าเมลไม่สบาย็เลยไม่อยาปลุนี่นา..
เมลลับมาที่บ้านพัพร้อมับหัวใที่สั่นเล็น้อย เธอ้อบ้าไปแล้วแน่นอน เมลอบแอสลาสมา็ริ แ่เมละมาิับสิโแบบนี้ไม่ไ้ แอสลาสไม่ใ่น ถึเาลา เอาอเอาใเมล แ่เา็เป็นสิโ วามิสับสนวุ่นวายทำให้ารูแลแอสลาสไปอยู่ับเ้าหน้าที่อีนโยปริยาย ้วยเหุผลที่ว่าเมล้อ่วยานเอสารบาอย่า
อาหารที่ถูยมาไม่อร่อยเท่าที่เมลทำ มันไม่ไ้ทำให้แอสลาสที่มอยู่ับวามิถึเมลเริอาหารไ้ เาไม่หิวแล้วเอาแ่นอนทั้วัน เ้าหน้าที่นนั้นลับไปบอเมลว่าแอสลาสไม่ิน้าวอีแล้ว
“แอสลาสนอนึมทั้วัน เาไม่แะอาหารเลยลอทั้บ่าย”
สุท้ายเมล็ลับมามอยู่ับวามรู้สึผิที่ไม่ใส่ใแอสลาส หิสาวลบวามิบ้าบอในหัว่อนะเินไปหาสิโหนุ่มที่นอนนิ่อยู่ในร
“เมลอโทษ เมลไม่น่าเป็นแบบนั้นเลย ไม่น่าทำนิสัยไม่ีับแอสลาส”
ใบหูอสิโหนุ่มระิ เาน่ะปวใลอวันเลยที่เมลไม่ยอมพูหรือสนใเา หัวใสีมพูอแอสลาสไม่ระเบิออมาอีแล้ว มันมีสีเทาปนมานิหน่อยในอนนี้
“โรธเมลหรอ?”
หิสาวเปิรเ้าไปหาสิโหนุ่มที่ปิ้อระโนออมาหาเธอ้วยวามีใ แ่อนนี้เาลับเอาแ่นอนนิ่ ไม่ยอมเินออมาหา นั่น็เลยทำให้เมลเป็นห่วลัวว่าแอสลาสะไม่สบาย
“เมลแ่..เมล็ไม่รู้อ่ะแอสลาส เมล้อบ้าไปแล้วแน่เลย”
‘หือ?..บ้าหรอ..’
“ถ้าไม่อยาเห็นหน้าเมลอนนี้ เี๋ยวเมลมาใหม่อนเย็น” หิสาวิว่าอนนี้แอสลาสอนอยู่ และิว่าะลับมา้ออนเย็นอีที สอาเรียวเรียมหันหลัลับ แอสลาส็ระโนาที่นอน้ามหัวเมลมายืนวาหน้า ่อนที่เาะันให้เมลไปนั่บนที่นอนอัวเอ
“แอสลาส เี๋ยว่อน”
‘เมลใร้าย’
ถ้อยำแรถูเียนลบนพื้น เมลอ่านแล้ว็ทำหน้าาอึ้สุ
“เมลอโทษ ือเมลไม่ไ้ั้ใ”
‘เราไม่เยโรธเมล เรา็แ่ปวใ เมลอาะมอเราเป็นแ่สิโ แ่เรามีหัวใเหมือนัน’
นี่เป็นถ้อยำที่เียนยาวที่สุแล้วั้แ่สื่อสารับมนุษย์ เมื่อยมือไปหมแ่็้อเียนเพื่อให้เมลเ้าใ เาอยาุยับหิสาวที่ัวเอรัเสมอ อนนี้เหมือนสีเทาในหัวใะหายไปบ้าแล้ว
“ไม่ใ่! เมลไม่เยมอแอสลาสเป็นแ่สิโนะ!”
บึ้ม!
หัวใอแอสลาสลับมาเป็นสีมพูอีรั้ เมลมอเาแบบไหนัน ใ่แบบเียวับที่เามอเมลไหม?
“ือว่า..เมล็แ่ไม่อบเลยที่แอสลาสไปเินับนอื่น”
‘...’ สาบานเลยว่าอนนี้แอสลาสหัวใเ้นแรสุ แ่เาไม่เยเินับใรนะ เาเินับเมลนเียว
“เมลหว”
เป็นำพูที่แผ่วเบามานแอสลาสอยาัลิ้นัวเอ เาอยาำรามโฮออมาให้สะเทือนผืนป่า เมลน่ารันแอสลาสไม่อยาให้ออาร สิโหนุ่ม้มหน้า่อนับอุ้เท้าอีามเย เา้านทานวามน่ารัอเมลไม่ไหวหรอ
‘เราไม่ไ้เินับใร’
“เมลเห็น แอสลาสเินับเฮเล”
‘เฮเลหรอ?’ สิโหนุ่มิย้อนหลัไปถึเรื่อเมื่อเ้าที่เาุยับอีนที่เยูแล เรื่อที่เาเิน็เป็นเรื่อที่เฮเลถามว่าเาิแบบไหนับเมล
‘ไม่ไ้เินเฮเล’
“อบนสวยหรอ? เฮเล็สวย สวยว่าเมลเยอะเลย”
‘ไม่! เมลสวยที่สุ ไม่มีใรสวยว่าเมล’
“พวสิโสาวในป่า็ไม่สวยอย่านั้นหรอ? แอสลาสปลอบใเมลอยู่ใ่ไหมเนี่ย” หิสาวลับมาย่นหน้าใส่สิโหนุ่มที่ปาหวานมว่าเธอสวยที่สุ น่าแปลที่หัวใอเมลลิโลนะบินออมา
‘เราไม่สนอะไรนอาเมลนเียว’
เาเียนเสร็็ระโไปบนหินที่เมลำลันั่อยู่ หอมแ้มเมลนสวยไปหนึ่ที ่อนะพาอลบนัอเมล เพียเท่านั้นสาวน้อยที่หน้าาแห้แล้เมื่อเ้า ็ลับมามีรอยยิ้มสใสสว่าเหมือนเิม เมลลูบใบหน้าแมวยัษ์ที่อยู่บนั หัวอแอสลาสให่ว่าัอเธอ ถึแบบนั้นเา็ไม่ไ้วาเ็มแรนเธอเ็บา
“แมวยัษ์อเมล เป็นอเมลแ่นเียว”
ูเหมือนว่าลอบ่ายนั้นวามสัมพันธ์อเมลและแมวยัษ์ไ้ปรับวามเ้าใัน ถึไ้มีรอยยิ้มอนทัู้่ออไปเินเล่นมพระอาทิย์ เ้าหน้าโลมอทั้สอผ่านหน้า่าห้อทำาน เาิว่าสิโัวนี้มีอะไรบาอย่า และเมล็ทำทีเหมือนว่าเ้าใมันทั้หมนั่น
บ้าเหมือนพ่อไม่มีผิ!
วามิอโลผุึ้นในหัว ร.ไมเนอร์เป็นนแรที่ทำให้เฮเลเปลี่ยนไป ่อมา็เป็นไอ้สิโี่เ่านั่น!
ทิวเาเบื้อหน้าเป็นสถานที่สวยามยามพระอาทิย์ำลัลับอบฟ้า เมลนอนแผ่ลบนพื้นห้าอย่าสบายใ เธออบอาบาเนียและที่นี่เป็นบ้านอเธอ เป็นสถานที่ที่พ่ออเธอรั
แอสลาสล้มัวนอนามเมล เามอใบหน้าาวเนียนที่มีแ้มนุ่ม รอยยิ้มอเมลมันสวยามเหลือเิน เาลายเป็นสิโลั่รันิที่เห็นอะไร็เป็นหน้าเมลไปหม
“อบูพระอาทิย์ไม่ใ่หรอ? ทำไมเอาแ่มอเมลล่ะ”
‘เมลสวย.. สวยว่าพระอาทิย์อี’ เสียในใอแอสลาสที่ไม่ล้าบอออไปสัที
“อย่าส่สายาเหมือนหลุมรัเมลอย่านั้นสิ หัเป็นสิโหนุ่มเ้าู้อยู่หรอ?..”
เี๋ยว! นี่เาส่สายาแบบไหนออไปหาเธอเนี่ย แอสลาสผุลุนั่ทันที ใอเาะระเบิออมาเป็นสีมพูอีแล้ว อยู่ใล้เมลแล้วเ็บอาารไม่ไหวเลยสัรั้
“ิิ..” เมลลุึ้นามพร้อมับหัวเราะออมา เห็นหูที่โผล่ออมาำลัระิแบบนั้น เมล็อยาแล้มาว่าเิมอี เธอะไม่รู้ไ้ไว่าแมวยัษ์อเธอำลัเินอาย
“แอสลาสะเินับสิโสาวในป่าไหม? อนที่แอสลาสไม่เอหน้าเมล”
‘เมละไปไหน? เมละไปาเราหรอ?’ อาารเินอายหายไปหม แอสลาสไม่อยาไ้ยินเลยว่าเมละไม่อยู่ับเา ่อให้เมลเป็นนเา็หาวิธีอยู่ับเมลนไ้นั่นแหละ
“เปล่าสัหน่อย เมล็แ่สสัยว่าถ้าอนที่แอสลาสพร้อมมีู่ ะเินสิโสาวในป่าแบบนี้ไหม?”
‘ไม่เิน’
“หึย..” เมลทำหน้าย่นเล็น้อย “เมลไม่เื่อหรอ แอสลาสเป็นสิโนะ ะไม่อบสิโสาวในป่าไ้ยัไัน”
‘ไม่อบ ไม่อบเลย’
“ั้นถ้าเมลมีหนุ่มมาะ อ๊ะ!” อุ้เท้าให่ะปบเมลลไปนอนับพื้นห้า สีหน้าอเธอบอว่าใไม่น้อย ่อนะเผยรอยยิ้มออมา ทันทีที่เ้าแมวยัษ์นุ่มนิ่มแปลร่าเป็นสิโเ้าป่า
“เป็นอะไรไปเ้าแมวยัษ์ เมลยัพูไม่ทันบเลย”
เาไม่อยาฟั่อหรอว่าเมละบรรยายไอ้หนุ่มนั่นแบบไหน เาหวเมลมาว่าอะไรในโล แอสลาสไม่ยอมแน่ถ้าเมละ้อไปยิ้มให้นอื่น พูบแล้ว็หอมแ้มเมลไปห้าที นเมลส่เสียหัวเราะอบใ
“เมลไม่อบหนุ่มที่ไหนหรอน่า..” เธอผหัวึ้นมาระิบ้วยรอยยิ้ม “เมลมีแมวยัษ์แ่ัวนี้็พอแล้ว”
ความคิดเห็น