คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 03 - ความพิเศษ
03
วามพิเศษ
แอสลาสไ้วิธีารสื่อสารับเมลแบบที่ไม่้อโฮอีแล้ว เาเ็ับเสียอัวเอะายไป ถึแบบนั้นเมล็บอว่าอบที่แอสลาสส่เสีย อะไรที่เมลอบเา็พร้อมทำให้หมนั่นแหละน่า..
ยเว้นอนนี้ที่หัวใอสิโหนุ่มห่อเหี่ยวเหลือเิน เมลไม่ไปประุมที่่าเมือถึสามวัน แอสลาสิน้าวินปลาไม่ล วา้อมอว่าเมื่อไระมีรถอศูนย์วิัยลับมาสัที
“ิถึเ้าหน้าที่เมลมาเลยรึไ? ้าวปลาไม่ยอมแะ”
เ้าหน้าที่โลเป็นนทีู่แลแอสลาสแทนระหว่าที่เมลไม่อยู่ หมอนี่อบพูายียวนวนประสาท เมลบอให้เารอเป็นเ็ี ถ้าไม่ิที่สัาับเมล แอสลาสลุไปะปบหน้าหมอนี่ให้หายหุหิ
“แมันเป็นสิโที่โรประหลาเลย ันไม่เยเห็นสิโที่อ่อนแอ เหยาะแหยะแบบแมา่อน”
‘…’
“เ้าหน้าที่เมลูสนใแมา แ่ันน่ะไม่เหมือนเธอหรอนะ ันไม่อยาเอาอเอาใสัว์ไร้ประโยน์” โลพูบ็ว้าอาหารที่วาอยู่ับออไป มันเป็นเนื้อิบที่แอสลาสไม่อบ อย่าเาไม่ิน้าวเป็นอาทิย์็ยัอยู่ไ้
สิโหนุ่มมอแผ่นหลัอเ้าหน้าที่โลทีู่หัวเสียอยู่เล็น้อย หมอนี่เป็นบ้าอะไรมาพูาัเาอยู่เรื่อย แอสลาสถอนหายใฟุฟิ เาิถึเมลมา เมื่อไรเมละลับมาหาเาสัที
หารู้ไม่ว่าหิสาวเอ็ิถึสิโหนุ่มเหมือนัน น่าแปลที่เธอผูพันับแอสลาสมา เพียมอไม่เห็นใบหน้าอ่อนโยนอแอสลาส นิสัยนุ่มนิ่มี้อาย ใอเมล็ห่อเหี่ยวึ้นมาะอย่านั้น
“เป็นอะไรไปหรอเ้าหน้าที่เมล”
“เอ่อ..”
“ิถึเ้าเหมียวยัษ์อยู่รึ? โลโทรมาบอว่าสิโนั่นไม่ยอมิน้าวินปลา นอนึมลอวัน”
“อ..อะไรนะะ!”
เมลรู้สึใและเป็นห่วแมวยัษ์ึ้นมา แอสลาสไม่ินอาหาร ไม่นอนและึม แปลว่าเาำลัป่วยหรือเปล่า วามวุ่นวายใทำให้เมลอลับ่อนในืนวันสุท้ายอารประุม
เสียรถยน์ที่ไมุ่้นาออยู่้านหน้า มาพร้อมับหิสาวที่แอสลาสิถึลอเวลา เมลมีสีหน้าทีู่ใและเป็นห่วมา เธอรีบมาที่รอแอสลาสทั้ที่หอบอมามายในมือ
“แอสลาส.. เมลลับมาแล้ว ทำไมไม่ิน้าว ไม่สบายหรอ?”
‘สบายี’ แอสลาสเียนำอบลพบพื้นให้เมลรับรู้
“เมลเป็นห่วมาเลยนะ เลยอลับมา่อน เมลิว่าแอสลาสไม่ยอมิน้าวเพราะไม่สบาย”
‘เราแ่..’ แอสลาสเียนแ่นั้น็้มหน้าุหลบเ้าอุ้เท้าให่โอนเอ ท่าทาเินอายแบบนี้ไม่้อบอเมล็เ้าใว่ามันหมายวามว่าอะไร..
“ิถึเมลมาเลยใ่ไหม? เมล็ิถึแอสลาส ิถึมาๆเลย”
ฮื่อ..
แมวยัษ์ส่เสียบาอย่าออมาทั้ที่ยั่อนหน้าับอุ้เท้า เมลเลย้อ้มลไปหอมแ้มนั้นหนึ่ฟอ เป็นราวัลที่แอสลาสเป็นเ็ีมาลอสามวัน ยเว้นเรื่อที่ิถึันนไม่ิน้าว
“แ่แอสลาสอย่าอ้าวไ้ไหม..”
น้ำเสียอ่อนโยนนั้นทำให้แอสลาสยอมเยหน้าาอุ้เท้า เามอเมลที่สีหน้าูเหนื่อยล้า ยเว้น็แ่รอยยิ้มสว่าสใสไม่เยเปลี่ยน รอยยิ้มที่แอสลาสหลุรัในทุวัน
‘เมลเหนื่อย.. ้อไปนอนพันะ’
“แอสลาสไปนอนับเมลสิ.. ืนนี้เ้าหน้าที่โล้อไปรวป่า ไม่มีใรมาับาูหรอ”
‘…’ สิโหนุ่มทำาปริบ รู้ัวอีที็มาอยู่ในห้ออเมลแล้ว ผ้าอเิมถูเอาออมาปู แอสลาสทิ้ัวนอนลอย่า่ายาย ระหว่าที่รอเมลไปอาบน้ำ
มันเหมือนู่รัที่ใ้ีวิร่วมันมานาน พูแล้วแอสลาส็้มหน้าับอผ้า หัวใอเาระเบิเป็นสีมพูอีแล้ว เาิถึเมล ิถึลิ่นหอมอเมล เาไม่อยาอยู่ห่าเมลเลยถึะเินมา็เถอะ
“แอสลาส นอนหรือยั?”
เมลออาห้อน้ำมา้วยสภาพหัวเปีย เธอสวมุนอนลายาร์ูนสิโ แอสลาสมอเห็นเรียวาาว หิสาวสวมาเาสั้นทั้ที่อาาศมัน่อน้าเย็น แอสลาสลัวว่าเมละไม่สบายเอา
“เ็ีทำไมนอนไวั ไม่อยาุยับเมลหรือไ? เมลมีเรื่อเล่าเยอะนะ”
‘เมล้อนอน่อน’
เ้าสิโหนุ่มยอุ้เท้าหน้าุ่มน้ำในอ่า แล้วเียนมันลบนพื้นไม้แทนารเียนบนิน
“็ยัไม่่วนี่ เมลนอนมาเยอะแล้ว”
‘ริหรือเปล่า..’
นถูถามาโเล็น้อย นี่แอสลาสลาล้ำเินว่าะเป็นสิโ เมลิว่าแอสลาสลาพอที่ะเป็นมนุษย์ไ้เลย และหลัานมัน็ัอนที่เมลหาวออมา
“นอน็ไ้ มาอเมลสิ”
‘…’
“แอสลาส.. มาอเมลหน่อยสิ เมลิถึมาเลยนะ เมลรีบลับมาเพราะแอสลาสเลย”
ถ้อยำพร้อมรอยยิ้มนั้นทำเอาสิโหนุ่มี้อายพ่ายแพ้ไม่เป็นท่า ใอเาเหลวเป็นน้ำไหลออหู เาทิ้ัวพร้อมับะปบอุ้เท้านุ่มๆไว้บนไหล่อเมล ในะที่หิสาวลับเยิบัวมาุอยู่บนัวเาแทน
“แอสลาสัวนิ่ม แถมยัออุ่นอี”
ไม่รู้หรือไว่าารที่เมลทำแบบนี้มันอันราย่อใอเา เสียระเบิู้มเป็นสีมพูลอยออมาาใ เามอเมลที่นอนหลับาพริ้มพร้อมรอยยิ้มน้อย แอสลาสเลยอใไม่ไ้้อ้มลไปหอมแ้มฟอให่
“เมลรู้นะแอสลาส เมลยัไม่หลับ”
อึ!
ราวนี้เาัวแ็ทื่อเป็นหินไม่ล้ายับเยื้อน ่อนที่เมละลืมาแล้วุ๊บแ้มเาลับ านั้น็ล้มัวนอน่อโยไม่สนว่าอนนี้แอสลาสเินมา ไม่มีอุ้เท้าให้่อนหน้าอี้วยเพราะเมลยึมันไปแล้ว
ูเหมือนแอสลาสะหลุมรัมนุษย์สาวมาว่าเิม นอยาเลยบาอย่าให้เธอไ้เห็น
เมลื่นมาอนที่ฟ้ายัไม่สว่า มอหาแอสลาส็พบว่าไม่อยู่ในบ้าน หิสาวเปิประูบ้านออไป็พบเพียวามว่าเปล่า ทว่าพอเินมาอีนิ็เห็นแอสลาสนอนอยู่ในร ใล้ัน็ยัมีเ้าหน้าที่โลที่เพิ่ลับมาารวป่า เธอไ้ยินเาพูบาอย่าับแอสลาส
“แมัน็แ่สิโไร้ประโยน์ นอนอือยู่ไ้ทั้วี่ทั้วัน อีหน่อยันะเียนเรื่อส่แไปอยู่ในป่าทุรันาร”
ราวนี้เมลทนฟั่อไม่ไหว เธอเินออมาพร้อมับพูประโยอบลับเสียเรียบ
“ุ็อย่าลืมเียนให้ัวเอไปอยู่ที่แบบนั้น้วยนะะ”
“ผม็ว่าอยู่ ุฝึมันนเสียนิสัย เอาใมันนลืมไปว่ามันเป็นสัว์ป่า”
“แอสลาสอยู่ในวามูแลอัน ไม่ว่าันะูแลเาอย่าไรมัน็เป็นสิทธิ์อัน อีอย่าเาอยู่ในศูนย์นี้มาั้แ่เล็ เาะเป็นอย่าไร็ไม่เห็นะเี่ยวับุ”
“หึหึ” เ้าหน้าที่โลส่เสียอยู่ในลำอ “มันเป็นสิโ ูแลมันอย่าับเป็นมนุษย์นสำั ผมถามริเถอะเ้าหน้าที่เมล ุมาที่นี่เพื่อูแลสิโ่อยนี่หรอ? หรือมาเพราะอยารู้เรื่อพ่อที่หายัวไป”
“ไม่อยาเื่อว่าเ้าหน้าที่โล็รู้เรื่อพ่ออัน้วย”
“ผมทึ่อยู่นะที่เาทำัวเป็นฮีโร่ บอว่าะปป้อสัว์ทุัวาารถูล่าในอาบาเนีย ใระรู้ว่าเาสร้าศัรูมามายนาไหน ุเอ็เหมือนันเ้าหน้าที่เมล อย่าทำัวเหมือนเป็นเ้าอสิโนั่น”
โฮ! รร์!!!!
แอสลาสที่เยนุ่มนิ่มลุมาะปบรและำรามู่เสียันเ้าหน้าที่โลถอยร่น แววานั้นมัน่าออไปาทุวันที่แอสลาสเป็น เมลรีบเินไปหาพร้อมับปลอบให้แอสลาสสบล
“เมลอยู่นี่ มอหน้าเมลแอสลาส ไม่มีอะไร..”
“บ้ารึไห๊ะ! แมาู่ันทำไมวะ”
“ออไปเ้าหน้าที่โล ถ้ายัยุ่ับันหรือแอสลาส ันะเียนรายานเบื้อบน รวมถึำพูทีุ่ใ้พูับแอสลาสและพ่ออัน”
สีหน้าที่บอว่าเอาริทำให้เ้าหน้าที่โลยอมเินออไป เมลลูบใบหน้าอแอสลาสให้ใเย็นล วามริแล้วสิโหนุ่ม็ไม่อบารระทำเมื่อรู่ แ่เาหวเมลมา เาไม่อบารพูาอไอ้หมอนั่น
“เ่สุไปเลย เมลมีแมวยัษ์ทีู่่เ่มา”
‘ะ อบหรอ..’
“อบุนะแอสลาส เมลไม่เป็นอะไรหรอ”
‘อโทษที่ออมาไม่บอ’
“แอสลาสเ้ามาในรไ้ไอ่ะ? เมลไม่ไ้เปิรให้” เธอถามเพราะเห็นว่ารถูล็อสนิทอยู่ แ่แอสลาสลับเ้ามานอนสบายในนี้ แอสลาสหลบาเพราะไม่อยาบอวามริออไป เมลอาใมา็ไ้
“ระโ้ามใ่ไหม? มันสูมาเลยนะ แอสลาส็ัวให่นานี้”
เา็้อยอมรับว่าัวเอไม่ไ้เป็นสิโหุ่นำยำหรอ ออแนวะเป็นสิโพุพลุ้ยมาว่า แ่็ใ่ว่าเาะระโเ้าออที่นี่ไม่ไ้สัหน่อย เมลไม่ิว่าเาอ่อนหันานั้นหรอมั้
“ทีหลั็ปลุเมลนะ อย่าระโเ้าออ มันอันรายมาเลย เมลเป็นห่ว”
‘็ไ้..’
แอสลาสเียนบนพื้นเป็นำอบ ฟ้าเริ่มสานมอเห็นอาทิย์ำลัึ้น เมล้อลับไปอาบน้ำเพื่อเรียมอาหารเ้าให้ับแอสลาส รถอเ้าหน้าที่ลับมาาประุมอนิ่อยู่ในโรรถ เห็นเฮเลเินลมาพร้อมับนอื่น็ทำให้เมล่อน้าประหลาใ
“ันมาเยี่ยมแอสลาส เห็นว่าอบเ้าหน้าที่เมลมา ถึนาไม่ยอมินยอมนอน”
“อันนั้น็น่าะริ่ะ”
“ที่ริแล้วแอสลาสวรมีที่อยู่ใหม่ อาบาเนียอาเป็นบ้านอเา แ่เรา็อยาให้แอสลาสุ้นินับารเป็นเ้าป่า”
“..ะ?”
“ันผิเอที่เลี้ยเาให้เป็นแบบนั้น ที่นี่ะเป็นเพียศูนย์วิัยสายพันธุ์สัว์ป่า และแอสลาสอา้อ..”
“ไม่่ะ” เมลส่ายหน้าปิเสธทันที “แอสลาสอยู่ที่นี่มาลอ ันรู้ว่าเราอาเลี้ยเาลอไปไม่ไ้ แ่ันะเป็นนที่เลี้ยเาเอ”
“เ้าหน้าที่เมล นี่มันไม่ใ่ารทำานที่ถู้อ วามผูพันอุับแอสลาสเราเ้าใ แ่แอสลาสเป็นสัว์ป่า อย่าที่บอว่าเบื้อบนเอ็เห็น้วย ปิธานอพ่อุืออยาปป้อพวเา”
ความคิดเห็น