คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 01 - เจ้าหน้าที่คนใหม่
01
เ้าหน้าที่นใหม่
“แอสลาสื่นหรือยั? เมลเอาอาหารมาให้”
เ้าสิโหนุ่มที่นอนหูระิอยาะโนว่าื่นลอืน นอนไม่หลับเพราิถึแ่หน้าอเมล ทว่า็้อถอนหายใที่ไม่อาพูแบบนั้นไ้ เาเินออมาาที่นอนพร้อมับรอยยิ้มที่เมลไม่รู้
“เฮเลบอว่าแอสลาสไม่อบอิบ เมล็เลยเอาไป้มทำเป็นุบมาให้”
‘หอมมา..หอมที่สุ’ นั่นือวามในใที่แอสลาสะโน้อ อยาพูับเมลัเลย..
“แปลัที่สิโไม่ินอิบ พวเาฝึให้แอสลาสเป็นสิโที่อ่อนนุ่ม มาว่าะเป็นผู้ล่า อย่านั้นเมลวาไว้ให้รนี้นะ”
‘เมละไปไหน..? เมลอยู่้วยัน่อนไ้ไหม?’ ำพูอแอสลาสเปล่ออมาเป็นเสียร้อที่ฟัูน่าเห็นใ เมลระบายยิ้ม่อนะเปิรแล้วเ้าไปนั่ับแอสลาส
“อยาให้เมลอยู่้วยหรอ? อยาให้เมลป้อน้วยไหม?”
‘มะ..’
“น่ารัอ่า.. แอสลาสเป็นสิโที่แสนน่ารั เมลอบมาเลยนะ เมลไม่อบพวนัล่า”
‘อบหรอ.. เมลำลับอว่าอบเราหรอ’
“เอาล่ะินอาหารไ้แล้ว วันนี้เมละมาหาอนเย็นนะ แล้วเราไปเินเล่นันอีีไหม?”
โฮ!
“นั่นือำอบอแอสลาสหรอ โอเเลย เมล้อไปประุมเ้าหน้าที่ใหม่่อน” เมลสูหอมแ้มเ้าแมวยัษ์ที่ำลัินอาหารอย่าเรียบร้อย มันหยุินทันทีพร้อมับหลุบามอลพื้น หูทั้สอระิไปมา
“เินเมลหรอ ิิ..”
แอสลาสไม่อบแ่ใล้าเอาหน้ามาไถไปับัวอเมล วามริแล้วแอสลาส็แ่อยาให้ลิ่นอเาิัวเมล พวนั้นะไ้รู้ว่าเมลมีเ้าอแล้ว แ่เมลไม่เ้าใมันหรอ เมลเอาแ่หัวเราะนแอสลาส้อยิ้มาม
“เป็นแมวยัษ์เ็ีนะ ห้ามน แล้วเมละให้ราวัล”
ำพูอเมลมันทำให้แอสลาสยืนแทบไม่ไหว หัวใอ่อนยวบไปหม เาไม่อยาเป็นแล้วสิโเ้าป่า นัล่าอะไร็ามที่ใรพร่ำบอ เาอยาเป็นแมวยัษ์อเมล และเป็นแมวที่เมลอบลอไป
เมลหายไปลอทั้วันนท้อฟ้ายามเย็นมาเยือน แอสลาสยัรออยเมล้วยใ่อ บาทีเา็อยาระโนออารให่ที่อยู่มาั้แ่เ็ ทว่าเพียไม่นานเมล็วิ่มาอย่าระหืระหอบ
“อโทษนะแอสลาส เมล้ออยู่ฟัารทำาน่อ สายนิหนึ่แอสลาสไม่โรธเมลหรอเนอะ”
เธอพูเหมือนว่าแอสลาสนั้นเป็นมนุษย์ที่ฟัภาษานไ้ และโ้อบับเมล้วยเสียโฮที่นุ่มเินว่าะเป็นสิโเ้าป่าน่าเราม พอรเปิแอสลาส็เินไปถูไถอออ้อนับเมลทันที
็นมันิถึนี่นา.. สิโ็มีหัวใเหมือนัน
ส่วนเมล็ระบายยิ้ม ลูบนนิ่มอแอสลาสพร้อมับเินนำให้สิโหนุ่มเินาม ทั้สอมุ่หน้าไปยัทุ่ห้าที่ไม่ไลมานั มอเห็นวอาทิย์ินในยามเย็น
“วิวสวยมา มานั่นี่แอสลาส”
เมลโอบเ้าแมวยัษ์ที่ล้มัวนั่เบียเสียับเมล วามสัมพันธ์อเ้าหน้าที่นใหม่ับสิโยัษ์เ้าันไ้ีนหลายน เป็นเพราะแอสลาสุ้นินับมนุษย์ แถมยัมีนิสัยที่อ่อนโยนเินว่าะเป็นสิโ ทุวันนี้มีแ่นแวว่าแอสลาสือแมวยัษ์ที่ปลอมัวมาเป็นสิโ
“อนเ็เมลเยอยู่ที่นี่้วยนะ เมลอบมาวิ่เล่นแถวนี้ประำเลย เพราะพ่ออเมลเป็นเ้าหน้าที่ที่นี่”
โฮ..
แอสลาสอยาพูภาษาอมนุษย์ใแทบา ิที่ว่าอยู่ในร่าอสิโ แ่เมลลับยิ้มเมื่อไ้ยินเสียอบรับอแอสลาส รอยยิ้มอเมลสว่า้าว่าวอาทิย์รหน้าะอี
“เมลำเรื่อราวในวัยเ็ไม่่อยไ้แล้ว”
“...”
“ีใัที่เมลมีแอสลาส เมลอยามีเพื่อนเป็นสิโให่ยัษ์มานานมา เมลอบสิโที่สุเลยนะ”
‘อบหรอ..เมลอบที่เาเป็นสิโ!’
“แอสลาสิถึบ้านไหม? เมลอยาให้แอสลาสไ้ลับบ้านเอรอบรัว เมลรู้ว่าารอยู่ในรไม่มีวามสุหรอ”
‘อยู่ไ้ เราอยู่ที่ไหน็ไ้ เมลไม่้อห่วเลย’
ทุอย่าที่เาพูมันเปล่ออมาแ่เสียโฮ มันน่าหุหินัที่พูให้เมลรู้เรื่อไม่ไ้
“ั้นเมลเป็นบ้านให้แอสลาส เป็นรอบรัวอแอสลาส เื่อใเมลไ้เสมอนะ”
‘มะ..เมล..’
“อาหารเย็นอแอสลาสไม่เินหโม เอาล่ะเ็ี เมล้อพาแอสลาสลับไปิน้าว”
‘ไม่เอาเมล อยู่้วยัน่อน ยัไม่หิวเลย’
“แอสลาสเป็นอะไรไป?”
เ้าสิโหนุ่มหายใฟึฟั ผหัวให้เมลลับมานั่ที่เิม ่อนะมอวิวแสสีส้มที่ทำให้เมล้อหลุยิ้ม แมวยัษ์ัวนุ่มอยาให้เธอมอาทิย์้วยัน
“แล้วอาหารเย็นอแอสลาสล่ะ?”
‘่ามันเถอะเมล’
พูออไป็ลายเป็นเสียโฮ เาอยาเป็นมนุษย์!
แอสลาสสิโี้เินที่เมลอบโมยุ๊บแ้มบ่อยๆ อยาสารภาพรัออไปแ่ใยัลัวอยู่ เลยทำไ้เพียอออ้อนแบบที่แมวอบทำ มันเป็นที่ลหาสิโัวอื่นมาพบ แ่แอสลาสไม่สนใหรอ
“เป็นแมวหรือเป็นสิโเนี่ย เมลอยาเอาไปนอน้วยเลย”
‘นะ นอนหรอ! ไม่ไ้หรอนะเมล เราเป็นผู้าย’
“อะไรัน..แ่นี้็เินเมลแล้ว เป็นหนุ่มหล่อที่ยัไม่เยมีสาวมาลอเลียสินะ”
‘เมลม..เมลบอว่าเราหล่อ’
หัวใเ้าสิโหนุ่มพอโนหูระิ เาอยาะใล้าแบบเมลบ้า แ่ลัวว่าเมละไม่อบแล้วหนีาไป แบบนั้นแอสลาสเ็บปวหัวใ เาแอบอบเมลแบบนี้่อไป็ไ้
“แอสเบื่อรบ้าหรือเปล่า ไปนอนับเมลีไหม?”
‘!!!’
หาอแอสลาสลู่ลไปับพื้น วาสิโสั่นไหว้มหน้ามอพื้น หัวใอเาเ้นแรอีแล้ว มันำลัะระเบิออมาเพราะเินมา
“บ้านพัอเมลไม่เท่ารแอสลาส อืม..” หิสาวมีสีหน้าที่รุ่นิอยู่ในใ “แอสลาสะอึอัหรือเปล่า..”
สิโหนุ่มเยหน้ามอหิสาวที่เาหลรั เมลเป็นนที่ิใีมา เมลไม่แบ่แยสิ่มีีวิออาัน เมลูแลแอสลาส ใส่ใประหนึ่ว่าแอสลาส็ือมนุษย์ ทั้ที่เาเป็นแ่สิโัวหนึ่
‘เราอบเมล..’
เสียะโน้ออยู่ในใที่เมลไม่มีวันไ้ยิน แอสลาสอยาเ็บวามทรำและรอยยิ้มนี้ไว้ แอสลาสอบที่เมลมีวามสุ อบที่เมลร่าเริอยู่เสมอ
“เมล็อบเหมือนันนั่นแหละ เมลอบแอสลาส เมลอบที่เรามีัน”
เี๋ยว!
แอสลาสมอหน้าเมลที่ำลัส่ยิ้มหวาน เมลอบลับเหมือนับว่าไ้ยินที่เาพูในใเมื่อรู่
“เมลแ่อยาบอน่ะ”
หิสาวอบแ่นั้น็บอให้แอสลาสลับไปทานอาหารเย็น ึ่็เป็นเนื้อสุที่เาอบ ไม่ใ่เนื้อิบอย่าที่สิโทั่วไปิน แอสลาสใ้ีวิ่าับสิโที่อาศัยอยู่ับธรรมาิ
“เี๋ยวเมลมาหาอนึนะ”
หิสาวโน้มัวไประิบ้าหูแมวยัษ์ที่อยู่ในอาารวยเิน เาเป็นผู้ายที่ไม่ล้าอะไรสัอย่า เาแพ้เมลมา และ็สู้หน้าอเมลไม่่อยไหวเพราะน่ารัเินไป
เาอยาบอวามลับับเมล อยาุยับเมล ไม่อยาให้เมลอยู่ลำพันเียว
แล้ววามลับอเาเมละรับไ้ไหม?
เมลทำามสัาที่พูไว้้วยารโผล่มาลาึ อนที่ทุนหลับใหลเป็นาย หิสาวแอบมาเปิรพร้อมับส่เสียเรียแอสลาสแบบระิบ สิโหนุ่มระโลมาา้อนหินที่เาใ้นอน รีบเินมาหาเมลเพราะไม่อยาให้ใรโผล่ออเห็นเมลในอนนี้
“ไปันเถอะ แ่ที่นอนเมลเล็มานะ บ้านพัเมล็น่าะพอีับัวอแอสลาส เอ่อ..อาเหลือที่นิหน่อย”
ริมฝีปาอมมพูับใบหน้าที่ไร้เรื่อสำอา พูเสียเบาว่าปิ เ้าสิโหนุ่มรู้สึว่าหน้าอัวเอเห่อร้อนึ้นมา นี่เาำลัเ้าไปในเพื้นที่ส่วนัวอเมล ไ้อยู่ับเมลแบบลอทั้ืน
แ่ิหัวใอแอสลาส็ะระเ็นออมาอยู่แล้ว
เมลเปิประูบ้านพัที่มีนาะทัรั ไม่เล็เินไปแล้ว็ไม่ให่เินไป แอสลาสเ้าไป้าในอย่าว่า่าย เา้มหน้าเมื่อไ้ลิ่นหอมอเมลลอยฟุ้ทั่วห้อ
“เียเมลเล็ไปสำหรับแอสลาส เี๋ยวเมลปูผ้าให้นอนนะ”
สิโหนุ่มผ่อนลมหายใออมา เาไม่อยานอนบนเียับเมลในอนนี้หรอ มีหวัหัวใอเาเ้นรัวนไม่เป็นอันหลับนอน แ่นี้เา็้านทานวามน่ารัอเมลไม่ไหวอยู่แล้ว
แ่เี๋ยว่อน ทำไมเมลปูผ้าหลายผืนั ที่ริเานอนบนพื้น็ไ้ ไม่ำเป็น้อนอนบนผ้า้วย้ำ
“แอสลาสมานอนเร็ว อาาศหนาวมาอัน”
บึ้ม!
หัวใอแอสลาสระเบิออมาเป็นสีมพู รอยยิ้มอเมลับใบหน้าสวยๆที่ำลัเื้อเิให้สิโหนุ่มเ้าไปลอเลีย อนนี้เมลอันรายมาับหัวใอแอสลาส
“เป็นอะไรไป ไม่อยาให้เมลนอน้วยหรอ?..”
น้ำเสียอหิสาวเอ่ยถามสิโหนุ่มที่ยัยืน้มหน้าทำมูฟุฟิ เมลิว่ามันอาอบวามเป็นส่วนัว ทว่าเ้าแมวยัษ์ัวอ้วน็สาวเท้ามาทิ้ัวนอน้าเมล แถมอุ้เท้าให่็ยัะปบัวเมลให้นอนล้าัน รอยยิ้มอเ้าหน้าที่สาวเผยึ้นมา ่อนะโน้มใบหน้าไปฝัมูเ้าับแ้มนิ่มอแอสลาส
“ฝันีแมวยัษ์อเมล”
เมลหลับปุ๋ยทั้ที่มือยัอาหน้าอแอสลาสไว้ สิโี้เินนอนไม่หลับ าสว่าโล่ลอทั้ืน หัวใ็เ้นแรมานมันะระเบิออ รู้สึว่าสัมผัสพวนี้ะทำให้สิโหนุ่มลายเป็นอเหลว
‘เราอบเมลมาๆ’
็ใล้าอนที่เมลไม่ไ้ยินนี่แหละ เามันเป็นสิโหนุ่มที่ี้อายเินว่าะพูอะไรออมา แ่็นึม้อีอารอยู่ในร่านี้ เาไ้ใล้ิับเมลมาว่าที่ิ เมลไม่ไ้สสัยารระทำอเาเพราะเธอไม่เ้าใ
‘ฝันีนะเมล’ แมวยัษ์ใล้าโน้มหน้าไปหอมแ้มเ้าหน้าที่สาวหนึ่ฟอ ่อนะุหน้าเ้าับอผ้าอเมล้วยวามเินอาย นี่เาละม่อมเินว่าะไปออล่า ็เาอยาเป็นแมวยัษ์อเมลมาว่า
ความคิดเห็น