คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 09 - หมดกันความลับ
09
หมันวามลับ
“ไม่ใ่แ่พูไ้หรอ เาเป็นมนุษย์ไ้้วย ไม่เื่อ็ถามเาสิุเ้าหน้าที่นสวย”
สิโน้อายพูบ็หันูวิ่แนบเ้าป่าไป ทิ้แอสลาสที่ยืนใเ้นอยู่ับสายาที่เย็นาและใบหน้าเรียบเย แ่เาำลัะเอ่ยปาพู เมล็หันหลัเินออไปในทันทีโยไม่รอฟัอะไรทั้นั้น
หิสาว้าวเ้ามาในบ้านพั้วยหัวใที่สั่นไหว แอสลาสือสิโสายพันธุ์พิเศษที่แมพูถึ เาพูไ้และยัแปลร่าเป็นมนุษย์ไ้้วย เมลเินวนไปมาในบ้านอย่าหนูิั่น วามลับที่แอสลาสไม่ไ้บอเธอแ่เธอเอที่ันไปล่วรู้โยไม่ไ้ั้ใ
ประูบ้านพัถูเปิออพร้อมับายหนุ่มนหนึ่ ผมสีน้ำาลเ้มยาวประบ่าถูมัไว้รึ่หัว ไม่ไ้สวมเสื้อ สวมแ่าเายาวที่่อน้าเ่า น่าะเป็นาเอเ้าหน้าที่สัน สายาอเมลูลนลาน เธอหลบเลี่ยมอไปทาอื่นเพราะมัล้ามำยำมัน่า..
“แอสลาสหลอเมลมาลอเลย”
“...”
“เมลิว่าแอสลาสพิเศษ แ่เมลไม่ิว่าแอสลาสะพิเศษมานานี้” เธอพูทั้ที่สายามอไปทาอื่น แอสลาสิว่าเมลโรธมาที่เาปิบันไม่อยามอหน้าัน
“ะ..อโทษ แ่ไม่ไ้ิหลอเมล”
“ทำไมไม่บอเมลล่ะ?”
“เป็นห่วเมล”
“ริหรอ?” เมลยับัวมาใล้พร้อมับเยหน้ามอแอสลาส พิาราอย่าละเอียถี่ถ้วน็พบว่าแอสลาสสิโหนุ่มี้อ้อนเป็นมนุษย์ไ้อย่าสมบูร์แบบ
“แ่แบบนั้นแอสลาส็โหเมลอยู่ี!”
“ใเย็น่อนเมล”
เมลหันลับไปออและทำหน้าาบูบึ้ไ้น่ารัที่สุ ยัไม่เยเห็นใรที่โรธแล้วแล้วมันน่าหลใหลไ้เท่านี้มา่อนเลย
“ที่ผ่านมาเมลอหอมแอสลาส เมลุ๊บแอสลาส เมลนอนอแอสลาส้วย”
“เอ่อ..” พอพูมาถึรนี้เาเอ็หอมแ้มเมล ุ๊บปาเมล อเมล โยที่ไม่ไ้บอว่าัวเอเป็นมนุษย์ไ้ เาิว่าะบอเมลในอนที่พร้อม
“อโทษนะเมล เราไม่ไ้ั้ใ”
“ะบอว่าอนหอมแ้มเมล็ไม่ไ้ั้ใหรอ? ไม่ไ้ั้ใแล้วมาหอมเมลทำไม?”
“ือเราไม่ไ้หมายวามแบบนั้น”
“แล้วแบบไหน?” เมลนั่ลบนเ้าอี้เท้าามอายหนุ่มที่ยืนไม่นิ่ เาเาหัวเล็น้อย้วยวามเิน
“เราไม่ไ้ั้ใหลอเมล”
“อ่อ”
“แ่หอมแ้มเมลือเราั้ใ ั้ใมาๆเลย”
“...” เมลไม่รู้เลยว่าัวเอำลัทำหน้าแบบไหนอยู่ ทำไมมันร้อนวูบวาบนอยา่อนหน้าเหมือนที่แอสลาสอบทำ นี่เธอำลัเินสิโัวยัษ์อยู่หรอเนี่ย
“เมลไม่อบที่เราเป็นมนุษย์ใ่ไหม? เี๋ยวเราลับไปเป็นสิโเหมือนเิม”
“..อบสิ” เมลอบลับ้วยเสียที่เลื่อนลอย วา้ออยู่บนล้ามหน้าท้ออแอสลาส เาเป็นสิโที่อ้วนพลุ้ยพุนิ่ม เป็นแมวยัษ์ที่นอนนิ่ทั้วันโยไม่ทำอะไร แ่พอเป็นมนุษย์แล้วล้ามพวนี้มาาไหน
“...”
“แอสลาสไปออำลัายที่ไหนมา ล้ามพวนั้นูี..”
“เมล..”
“เมล เมล!”
“หา!” เมลลับมาอยู่ับสิอีรั้ แอสลาสหน้าแเพราะเา็อายเหมือนันที่้อมายืนเปลือยท่อนบน่อหน้าอเมล เาหาเสื้อไม่เอ แ่อย่าน้อย็โีที่เอาเ เฮเลเยหาให้เาเมื่อนานมาแล้ว
“เี๋ยวเมลหาเสื้อให้ใส่ แล้วเมละออไปื้อาเให้้วย”
“ไม่้อหรอเมล ยัไเรา็ลับไปเป็นสิโ”
“ทำไม? แอสลาสไม่อยาอยู่ับเมลในร่านี้หรอ?”
“ถ้าเราหายไปเมละเือร้อน เรา้อลับไปอยู่ในรามเิม” แอสลาสอธิบายให้หิสาวเ้าใ
“ั้นลาืนแอสลาส็มาอยู่ับเมล”
“ห..หา!” สิโหนุ่มเริ่มลำหาเสียอัวเอไม่เอ เมละอยาให้เามาอยู่้วยในอนลาืน ้วยร่ามนุษย์หรอ แบบนั้นมันะ..เป็นยัไ่อ
“แอสลาสไม่อยานอนอเมลแล้วหรอ.. หรือว่าพอเป็นมนุษย์็ไม่อยาทำ”
“อยา!”
รอยยิ้มอเมลเผยึ้นเมื่อสิโหนุ่มทีู่ะเ็บ่อนวามรู้สึไม่อยู่โพล่ออมา เมลน่ะมีลูอ้อนมามายที่ะทำให้แอสลาสพ่ายแพ้อยู่ลอเวลานั่นแหละน่า..
“่อนอื่นเลยแอสลาส้อเล่าทุอย่าให้เมลฟั่อน ทุเรื่อรวมไปถึเรื่อสิโเมื่อรู่้วย”
“ไม่เล่า.. เมล้อไม่สนใสิโัวอื่น”
“เมลไม่ไ้สนใ เมลแ่อยารู้ัรอบรัวอแอสลาส” หิสาวอธิบาย้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าอแอสลาสที่ึเรียึ้นมา
“ื่ออลัน เป็นสิโหลฝู แม่็เลยูแลอลัน แ่อลันเป็นมนุษย์ไม่ไ้ เาเป็นไ้แ่สิโป่าทั่วไปที่เ้าใภาษาอมนุษย์”
“อ่อ..”
“แล้วแม่อแอสลาสอยู่ที่ไหนหรอ?”
“ในป่าลึ ลึสุออาบาเนีย”
“เมลไปหาแม่อแอสลาสไ้หรือเปล่า เมลอยาเอรอบรัวอแอสลาส เผื่อว่าวันหนึ่เมละไ้สบายใว่าแอสลาสะปลอภัยามนุษย์ที่นิสัยไม่ี”
“ไปไ้อยู่แล้ว เราอยาพาเมลไปทุที่ในป่านี้เลย”
“แล้วเมล้อเินี่วันะถึบ้านแอสลาส” เธอถามพาื่อและนั่น็ทำให้แอสลาสหลุยิ้มออมา มันเป็นรอยยิ้มที่หล่อเหลาและสมบูร์แบบที่สุ เมลไม่ิเลยว่าวันหนึ่ะ้อมาใอ่อนยวบับสิโัวนี้
“ให้เมลี่หลัเรา”
“ี่หลั! โอ้.. เมลัวหนัมานะ แอสลาสะแบเมลไหวหรอ?”
“เมลัวเบา”
“รู้ไ้ไ แอสลาสยัไม่เยอุ้มเมลเลย ว้าย!” นที่ำลัพูัวลอยหวือาพื้นทันที แอสลาสมอหิสาวที่ัวเอำลัอุ้ม เารู้สึว่าเมลัวเบามา แบบนี้ให้แบเมลี่หลัทั้วัน็ยัมีแรเหลือ
“ป..ปล่อยเมลเถอะ เมลลัว”
“เราไม่ให้เมลลไปหรอ เราไม่อบให้เมลเ็บัว”
“เมลลัวแอสลาสหนั”
“แบบนี้แรเราเหลือเยอะเลยล่ะ เมลัวนิเียวเอ” แอสลาสเป็นสิโื่อที่ิอย่าบริสุทธิ์ใ ในะที่เมลนั้นหัวใเ้นแร สอมือที่ออแอสลาสมันสั่นึ้นมาเล็น้อย
“ลัวหรอ? เมลไม่หรอ”
“เมลไม่ไ้ลัว”
“ทำไมเมลูสั่นล่ะ?” นหล่ออเมลำลัมอ้วยรอยยิ้มน้อย นี่แอสลาสเป็นสิโอมื่อหรือำลัเ้าเล่ห์าใสแบบที่เมลเอ็เาไม่ไ้ะ้วย
“ือเมลเินอ่ะ ยัไม่เยมีใรอุ้มเมลมา่อนเลย”
“เราเป็นนแรที่อุ้มเมลหรอ?”
“อ่าหะ”
ู้ม!
เสียหัวใอแอสลาสระเบิออมาเป็นสีมพู เาไม่มีอุ้เท้า่อนหน้าที่ร้อนวูบวาบอีแล้ว ลับเป็นสิโไม่ไ้้วยเพราะอุ้มเมลอยู่ อาารเินอแอสลาสอนเป็นมนุษย์นี่น่ารัึ้นอีสิบเท่าเลย
“เินเมลสินะ”
ฮื่อ..
“ปล่อยเมลล่อน ไม่เมื่อยหรือไ”
แอสลาสปล่อยเมลนั่บนเ้าอี้อย่า่ายาย เาไม่สวมเสื้อแบบนี้เมลสัมผัสไ้เลยว่าล้ามเาแน่นมา เธอไม่ไ้ำลัเป็นโริอะไรหรอ ็แ่มันน่าื่นมที่แอสลาสเพอร์เฟสมบูร์ไปทุอย่า
“เมลไ้ยินว่าแม่อแอสลาสอยาให้ลับบ้าน”
“ใ่”
“เมลว่าแอสลาสวรลับไปนะ อยู่ในรไม่เห็นีเลย เมลอยาเห็นแอสลาสไ้อยู่ับรอบรัว”
“แ่บ้านไม่มีเมล”
“หา?”
“เราอยาอยู่ที่ที่มีเมล” ำพูแบบนั้นมัน็ทำเอาเมลเินอยู่เหมือนัน เธอำลัโนสิโหนุ่มีบอยู่หรือเปล่านะ หวัว่าแอสลาสะเ้าใวามรัแบบหนุ่มสาวอย่ามนุษย์
“ีบเมลอยู่หรอ?”
บึ้ม! ำถามที่ทำให้สิโหนุ่มนิ่้าเหมือนัวระเบิ หูอเาโผล่พร้อมับหาเป็นำอบทุอย่า
“อบเมลใ่ไหม?”
“...”
“แอสลาสเมลถาม แอสลาสอบเมลใ่ไหม? และำลัีบเมลอยู่รึเปล่า?”
ถึเวลาแล้วสินะที่แอสลาส้อสารภาพทุอย่า แม้ว่าใอเาำลัะระเบิออมาเป็นสีมพู้ำแล้ว้ำเล่า็าม เห็นแอสลาสเียบไปเมล็ิว่าแอสลาสอาไม่เ้าใำว่าอบและีบแบบมนุษย์
“เรารัเมล”
เาพูออไปแล้ว! สิโหนุ่มี้อายที่ไม่ล้าีบสาวอนนั้นสารภาพรัับเมลในที่สุ มันเหมือนไ้ยวามหนัใออาอ แอสลาสหูโผล่ระิไปมา หาเา็แว่เล็น้อย ทั้ที่ร่าายส่วนอื่นยัเป็นมนุษย์อยู่
“รัแบบไหน? แบบเพื่อนหรอ? หรือแบบที่เมลเป็นนูแลแอสลาส”
“เราไม่ไ้รัเมลแบบนั้นนะ! เรารัเมลแบบผู้ายนหนึ่ เราอยาแ่านับเมล” แอสลาสใล้าพูออมาทั้หม เสียหัวใระเบิเป็นรั้ที่เท่าไร็ไม่รู้ แ่เา้อารอุ้เท้า่อนหน้าในอนนี้แบบ่วนๆ
ความคิดเห็น