Free zone 2

ลำดับตอนที่ #196 : ToD

“Good and evil, reward and punishment, are the only motives to a rational creature”

John Locke

"การที่จะถามว่าผมจดจำคุณได้หรือไม่ คุณควรถามตัวเองเสียก่อนนะครับ ว่าคุณจำลักษณะของแมลงทุกตัวที่คุณเดินผ่านได้หรือเปล่า"

          บทที่เลือก : The Emperor || ถ้าไม่ติดก็ย้ายบทตามสะดวกเลยครับ เป็น The Judgement ก็ได้

          ชื่อ - นามสกุล [ TH, EN ] : ดร. ธีโอดอร์ แมกเจลเลน || Dr. Theodore Magellan

          เพศ : ชาย

          อายุ : 37 ปี

          รูปร่างลักษณะตัวละคร : ชายหนุ่มเรือนผมสีดำสนิทรวมถึงนัยน์ตาที่เป็นสีเดียวกัน ผิวสีขาวนวลราวกับอยู่ใต้ร่มเงาตลอดเวลา จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางมุมปากตกเล็กน้อย ทั้งหมดนี้จัดวางอยู่บนใบหน้าที่ยังคงไร้รอยเหี่ยวย่นทำให้เขาดูเด็กกว่าอายุของเขามาก มักจะมีสีหน้าที่เรียบเฉยราวกับไม่ต้องการที่จะรับรู้สิ่งใด จะมีเพียงแต่ดวงตาเท่านั้นที่จะแสดงถึงสภาวะอารมณ์ของเขาได้ดีที่สุด เขานั้นมีรูปร่างที่เรียกได้ว่าผอม ปราศจากทั้งกล้ามเนื้อและไขมันต่างจากคนในวัยเดียวกัน แต่ความสูงของเขานั้นก็เรียกได้ว่าอยู่ในเกณฑ์ที่สูงมากเลยทีเดียว จนทำให้ร่างกายของเขาดูไม่สมส่วนเท่าไหร่นัก || สูง 180 หนัก 61

          อุปนิสัย :

          [หยิ่งยโส] "ก่อนที่คุณจะทำตัวสนิทสนมกับผม คุณควรไปตายแล้วเกิดใหม่ซักล้านรอบนะครับ"

ธีโอดอร์นั้นเป็นชายที่เรียกได้ว่าเย่อหยิ่งจองหองอย่างเห็นได้ชัด ชายคนนี้ปฏิเสธการถูกเรียกด้วยชื่อห้วนๆ เขานั้นยอมรับการถูกเรียกนำหน้านามสกุลว่าด็อกเตอร์ ท่าน หรือในกรณีที่อนุโลมที่สุด คือคุณเท่านั้น รวมถึงการที่เขาจะพูดกับคนอื่นเช่นกัน เขานั้นมีสำนวนการพูดที่เป็นทางการและห่างเห็น และพยายามหลีกเลี่ยงการสนทนากับคนที่เขาตัดสินแล้วว่าไม่เหมาะสมกับตัวเขา

          [เผด็จการ] "มันยากตรงไหนครับกับการทำตามคำสั่งน่ะ ผมว่าสมองระดับคุณก็น่าจะรู้นะ"

เขานั้นชอบที่จะเป็นผู้สั่งการมากกว่าผู้ถูกสั่งการ และเขาก็แทบจะไม่เคยรับฟังความคิดเห็นของผู้อื่นเลยด้วยอีโก้อันสูงเทียมสวรรค์ของเขา  เขานั้นเชื่อว่าการตัดสินของเขานั้นถูกต้องร้อยเปอร์เซ็นต์ไรข้อผิดพลาด หากใครปฏิเสธก็ไม่ลังเลที่จะกำจัดทิ้ง เพราะการปล่อยให้เนื้อร้ายอยู่รอด มันไม่ใช่เรื่องดีใช่ไหมล่ะ? นั่นทำให้คนส่วนมากเกรงกลัวในตัวเขา ราวกับคำกล่าวที่ว่าความกลัวคือสิ่งที่ควบคุมมนุษย์ และทุกคนก็ปฏิบัติตามเขาโดยดี

          [เท่าเทียม] "ชาย หญิง เด็ก ผู้ใหญ่ ต่อหน้าผม ก็เป็นเพียงแค่ทรัพยากรมนุษย์เท่านั้นครับ"

มองทุกอย่างและทุกคนเป็นเพียงแค่ทรัพยากรเท่านั้น ไม่ว่าใครก็ไม่ได้มีค่าไปกว่าใครหากอยู่ต่อหน้าเขา ทรัพยากรใช้แล้วทิ้งนั่นแหละคือสิ่งที่ผู้อื่นเป็น เขานั้นไม่ได้เลือกสุภาพหรือหยาบคายกับใคร เพศไหน อายุเท่าไหร่เป็นพิเศษ และจะทำราวกับทุกคนเสมอภาคเท่าเทียม ความเป็นสุภาพบุรุษหรือมีศีลธรรมนั้นหาได้ยากจากเขา ทั้งชีวิตเขานั้นไม่เคยที่จะลุกให้ผู้หญิง พาคนแก่ข้ามถนน หรือเปิดประตูให้เด็กเลยแม้แต่ครั้งเดียว

          [อัจฉริยะ] "เรื่องแค่นี้เอง ไม่ต้องพึ่งคนอื่นคนไกลหรอกครับ ผมก็เพียงพอ"

ความอัจฉริยะของเขานั้นฉายแววมาตั้งแต่เด็ก เมื่อเขาอายุเพียงแค่สิบสองปี นักศึกษาระดับมหาวิทยาลัยก็เป็นเพียงแค่เด็กอมมือต่อหน้าเขาเท่านั้น ธีโอดอร์มีสติปัญญาที่เลิศล้ำในหลายๆ ด้าน ทั้งการบริหาร ตรรกศาสตร์ การเจรจา ฯลฯ รวมถึงเขานั้นยังนำมันออกมาใช้ได้อย่างเต็มประสิทธิภาพจนอาจจะเรียกได้ว่าปีศาจก็ว่าได้ และเขานั้นยังมีความสามารถในการเรียนรู้สิ่งต่างๆ ได้อย่างรวดเร็วมากถึงขั้นที่ไม่มีอะไรที่เขาไม่สามารถทำได้ 

          [หลงตัวเอง] "ระดับอัจฉริยะอย่างผมแล้ว แค่นี้ก็ไม่หนักหนาอะไรหรอกครับ"

เป็นเหมือนผลเกี่ยวเนื่องจากความอัจฉริยะของธีโอดอร์ เขานั้นเป็นคนที่หลงตัวเองเป็นอย่างมาก ชื่นชอมที่จะยกตัวเองเหนือผู้อื่น รวมถึงมักจะพูดจาอวยตัวเองอยู่บ่อยๆ จนเรียกได้ว่าเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ แต่นั่นก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าความอัจฉริยะของเขานั้นเป็นของจริง และทำให้เขาไม่ค่อยชอบที่จะขอความช่วยเหลือจากคนอื่น เนื่องจากกลัวจะเสียหน้าและเหมือนเป็นการยอมลดตัวลงไปขอให้คนที่เขาดูถูกมาตลอดช่วยเหลือ 

          [จอมบงการ] "ต่อให้คุณคิดว่าคุณเป็นมากกว่านั้น แต่คุณก็เป็นแค่ทรัพยากรใช้แล้วทิ้งอยู่ดี"

นั่นอาจจะเป็นฉายาที่ดีสำหรับธีโอดอร์ เขานั้นเป็นชายที่ซึ่งมีความสามารถรวมถึงชื่นชอบในการบงการหรือใช้งานคนอื่นมากกว่าจะจัดการด้วยตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นการแบล็คเมล์ หรือการจ้างวาน รวมถึงการปั่นหัวและเกลี้ยกล่อมด้วยวาจา ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำหรือสั่งให้คนอื่นทำนั้นล้วนเป็นสิ่งที่เกิดจากการวางแผนอย่างเป็นขั้นเป็นตอนและรัดกุมทั้งสิ้น ผสานกับความอัจฉริยะของเขาแล้ว ทำให้แผนการของเขาอาจจะเทียบเคียงคำว่าสมบูณ์แบบเลยทีเดียว

          [มีความสุขบนความทุกข์ผู้อื่น] "การที่ได้เห็นลูกไก่ดิ้นไปมาในกำมือมันน่าสนุกไม่ใช่หรือไงครับ?"

ชื่นชอบในการกลั่นแกล้งและกดให้คนอื่นต่ำลงอย่างมาก แต่การกลั่นแกล้งของเขานั้นไม่ใช่การกลั่นแกล้งทางกาย เช่นการทำร้าย หรือทางวาจาด้วยตัวเอง เขานั้นมักจะใช้สังคมรอบตัวของเป้าหมายเข้าเป็นตัวกดดันและกลั่นแกล้ง ทั้งการสร้างเรื่องหรือการบีบบังคับให้ทำเรื่องผิดพลาดต่างๆ และเขานั้นจะเป็นผู้ที่ยืนมองและยิ้มเยาะอยุ่ภายนอกวงการกลั่นแกล้งนั้น

          [ไร้ศรัทธา] "สวดภาวนาต่อไปเถอะครับ เพราะยังไงพระเจ้าก็ไม่ได้ยินหรอก เพราะท่านตายไปแล้วยังไงล่ะครับ"

ธีโอดอร์นั้นไม่นับถือศาสนาใดๆ รวมถึงปฏิเสธที่จะเชื่อมั่นในพระเจ้าองค์ใดทั้งสิ้น เขานั้นคิดแต่ว่าหากพระเจ้ามีจริงแล้ว โลกก็คงไม่เป็นเช่นนี้ และในเมื่อโลกเป็นเช่นนี้ ดังนั้นพระเจ้าก็เป็นตัวตนที่ไม่มีจริง และเขานั้นก็มักจะพูดจาเหน็บแนมพวกที่คอยสวดภาวนาเพื่ออ้อนวอนต่อพระเจ้าให้ผ่านพ้นเหตุการณ์นั้น เขานั้นเชื่อมั่นในพลังและเจตจำนงค์เสรีของมนุษย์ที่จะเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของตน ไม่ใช่สิ่งที่ถูกกำหนดโดยพระเจ้าจอมปลอม

          [จิกกัด] "ราวกับฝูงลิงย่อมๆ เลยนะครับ พวกคุณน่ะ"

ปากของเขานั้นราวกับได้ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อจิกกัดโดยเฉพาะ โดยถ้อยคำต่างๆ ของเขานั้นต่อให้จะเป็นคำที่เป็นทางการขนาดไหนก็ตาม แต่มันก็ย่อมแฝงไปด้วยคำที่คอยจิกกัดคู่สนทนาอยู่ตลอดในทุกๆ เรื่อง หรือบางครั้งเขานั้นก็มักจะพูดออกมาลอยๆ เพื่อจิกกัดกับสิ่งที่เขาพบเห็นในชีวิตประจำวัน

          [ทุ่มเท] "การทุ่มเทเป็นสิ่งที่ดีนะครับ มันจะทำให้ได้รับกำไรหลายเท่าเลยล่ะ"

ชายคนนี้เป็นคนที่ทุ่มเทในเรื่องต่างๆ เป็นอย่างมาก เขานั้นมักจะทำงานทุกอย่างโดยเต็มที่เพื่อให้ได้รับผลที่ดีตอบกลับมา ไม่ว่ามันจะเป็นงานอะไรก็ตาม แต่เขานั้นมองเห็นแค่ผลประโยชน์ของตนเองเท่านั้น ส่วนคนอื่นที่ได้รับผลด้วยนั้นถือเป็นผลพลอยได้ เขานั้นชื่นชอบที่จะทำงานหรือทำอะไรทีละอย่างและปฏิเสธหัวชนฝาที่จะทำงานหลายอย่างพร้อมๆ กันเพราะเชื่อว่าจะเต็มที่กับมันไม่ได้ และถ้ากำลังทำอะไรอยู่นั้น ไม่มีอะไรจะขัดได้เลยจนกว่าจะสำเร็จแม้แต่ความตายก็ตาม

          [สงบนิ่ง] "ทำไมต้องฟังเสียงเห่าหอนของสุนัขตัวน้อยด้วยล่ะครับ?"

เขานั้นมีใบหน้าที่เรียบนิ่งอยู่ตลอดและมีบรรยากาศอันสงบนิ่งอยู่รอบตัว ธีโอดอร์ควบคุมอารมณ์ของตนเองได้ดีมากจนทำให้ในบางครั้งนั้นก็มีแค่ดวงตาของเขาเท่านั้นที่แสดงอารมณ์ออกมา และอารมณ์ก็เป็นสิ่งที่หาได้ยากจากเขาเช่นกัน เพราะเขานั้นกดมันเอาไว้ในส่วนลึกของจิตใจ เนื่องด้วยเห็นว่าความโกรธก็เปรียบเหมือนการเล่นไปตามเกมของคนที่ต่ำกว่าเขาเท่านั้น ทำให้เขานั้นไม่แสดงอารมณ์หรือรู้สึกถึงอารมณ์เท่าไหร่นัก แม้กระทั่งความสงสารหรือเห็นใจก็ตาม แต่นั่นไม่รวมถึงเวลาที่เขาถูกเรียกแบบสนิทสนมเกินไปล่ะนะ

          [รักสะอาด] "ยอมรับไม่ได้จริงๆ นะครับ สถานที่อันโสโครกเช่นนี้น่ะ"

เป็นเรื่องแปลกที่เขาคนนี้จะแคร์กับความสะอาดอย่างมาก ธีโอดอร์นั้นรักความสะอาดจนเรียกได้ว่ามากเกินไป เขานั้นจะใช้แอลกอฮอล์ฆ่าเชื้อเช็ดไปที่ทุกๆ สิ่งที่เขาต้องสัมผัส รวมถึงใช้แอลกอฮอล์ล้างมือหลังสัมผัสแล้วเช่นกัน นั่นยังไม่พอ เขาใช้เวลาในการล้างมือเกือบ 5 นาที รวมถึงทนอยู่ในสถานที่สกปรกเกิน 2 นาทีไม่ได้เช่นกัน ทำให้สไตล์ของเขานั้นคือไม่ทำให้เลือดออกมาเปรอะเปื้อนตัวของเขาเป็นอันขาด และชุดสูทของเขาต้องอยู่ในสภาพที่สะอาดไร้ฝุ่นหรือรอยเปื้อนตลอดเวลา

        

          ตัวอย่างคำพูด : 

[Mr.Theodore]

"เมื่อกี้คุณเรียกผมว่าอะไรนะครับ..." สายตาเรียบนิ่งของเขากวาดไปยังบุคคลที่พึ่งจะเรียกเขาด้วยชื่อต้น ธีโอดอร์แค่นเสียงออกมาเล็กน้อย ก่อนจะจ้องไปยังชายคนนั้นด้วยสายตาราวกับนักล่า "เรียกผมว่าด็อกเตอร์แมคเจลแลน...และอย่าให้มีครั้งที่สอง" เขาให้มือดันแว่นสายตาของเขา ก่อนที่จะหันหน้ากลับมาสนใจยังเอกสารของตนต่อ 

[Evil Genius]

"สำหรับอัจฉริยะอย่างผมแล้ว ไม่มีคำว่าพลาดหรอกครับ" ชายหนุ่มในชุดสูทพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งราวกับไม่สนใจในสิ่งที่เขาพูดเมื่อสักครู่เลยแม้แต่น้อยว่ามันจะเป็นการยกยอตัวเองแค่ไหน "เพราะเช่นนี้ พวกคุณต้องปฏิบัติตามคำสั่งต่อไปของผมอย่างเคร่งครัด โดยไม่มีข้อโต้แย้งหรือคำถามใดๆ ทั้งสิ้นครับ ไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าผมไม่เตือน" เสียงอันเยือกเย็นและดวงตาของเขากวาดไปทั่วห้อง ทำให้ผู้ที่อยู่ให้ห้องนั้นสะดุ้งกันเป็นแถบๆ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ธีโอดอร์รู้สึกผิดแปลกแต่อย่างใด กลับกันเขาก็พูดต่อราวกับเมื่อกี้เป็นเรื่องปกติ

[Equality]

ธีโอดอร์เงยหน้าขึ้นมองไปยังหญิงสาวตรงหน้าที่เหมือนจะพึ่งรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป เหงื่อกาฬของเธอผุดขึ้นตามใบหน้าราวกับรับแรงกดดันทางสายตาของเขาไม่ไหว เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ นี่เป็นไม่กี่ครั้งที่ชายหนุ่มใช้บริการขนส่งสาธารณะ แต่กลับต้องมาเจอเรื่องเช่นนี้ "ชายหรือหญิงเสมอภาคกันแล้วไม่ใช่หรือไงครับ...แล้วคุณจะให้ผมลุกให้คุณนั่งเพื่ออะไร" เมื่อเขาพูดจบเขาก็หันหน้ากลับไปยังหนังสือพิมพ์ที่กางอยู่ในมือของเขาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

          สิ่งที่ชอบ : กฎระเบียบ - สิ่งที่คอยควบคุมสังคมอันวุ่นวายนี้

ความสะอาด - ใครอยากให้ตัวเองป่วยบ้าง?

คนฉลาด - ผู้รู้ว่าอะไรควร หรืออะไรไม่ควร

คาเฟอีน - อาการติดคาเฟอีน

          สิ่งที่ไม่ชอบ - เกลียด : ความวุ่นวาย - น่ารำคาญจนหงุดหงิด

คนไร้มารยาท - ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง

ความสกปรก - บ่อเกิดแห่งโรคภัย

ของเผ็ด - ใครชอบทรมาณตนเองบ้าง?

          สิ่งที่หวาดกลัว : ความสกปรกและเชื้อโรค - เขานั้นมักจะพกแอลกอฮอล์ฆ่าเชื้อติดตัวตลอดเวลา ทั้งแบบสเปรย์และแบบเช็ด จะใช้มันชะโลมไปยังทุกสิ่งที่เขาต้องสัมผัสเสมอ เพราะในอดีตเขาร่างกายอ่อนแอจนป่วยหลายครั้งจนฝังใจเรื่องเชื้อโรค

          สิ่งที่แพ้ : ขาดคาเฟอีน - เขานั้นติดคาเฟอีนอย่างมาก หากขาดแม้แต่นิดเดียวเขานั้นจะมีอาการปวดหัวอย่างรุนแรง ปากสั่น หัวใจเต้นเร็วผิดปกติ จนต้องพกคาเฟอีนสกัดแคปซูลติดตัวตลอดเวลา (ถ้าไม่นับว่าแพ้ก็ย้ายไปเพิ่มเติมนะครับ)

          เพิ่มเติม : - จบปริญญาเอก (ที่ทำแบบนี้เพราะอยากจะเอาคำนำหน้าว่าด็อกเตอร์) รวมถึงปริญญาโทอีกสองใบในต่างสาขา

- รอยยิ้มของเขาเป็นสิ่งที่หาได้ยาก และหากออกมาจากความจริงใจจะยากเข้าไปอีก สิ่งที่มักเห็นๆ คือรอยยิ้มอันไม่น่าไว้วางใจและเย้ยหยันผู้ที่ยิ้มให้

- แทนทุกๆ คนว่าคุณ และใช้คำแทนตัวว่าผม คำลงท้ายของเขานั้นมีไว้เพื่อเพิ่มความเป็นทางการและสุภาพ

          ความคิดเห็นต่อเมืองไลท์วู้ด : "เป็นสนามเด็กเล่---เมืองที่ดีนะครับ ใช่ เมืองที่ดี"

B
E
R
L
I
N
❀