นายเย็นชากับยัยหมอสัตว์

มะลินักศึกษาสัตวเเพทย์ปี 5 วันนี้ฉันมาซื้อของกินที่ร้านสะดวกซื้อหลังมหาวิทยาลัยหลังจากวันนี้อีก 2 วัน เธอจะต้องย้ายไปฝึกงานที่จังหวัดน่านเเล้ว ตอนนี้ฉันกำลังเลือกขนม เเต่พอมองไปที่ตู้เครื่องดื่มเธอกลับต้องเห็นภาพที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นเเรง เพราะของขวัญเพื่อนร่วมกลุ่มเดียวกับเธอ กำลังยืนควงเเขนก้องทั้งสองคนยิ้มให้กันมองก็รู็ว่าไม่ใช่เเค่เพื่อนกัน ฉันยืนนิ่งมองภาพนั้นจนทั้งสองเดินจากไป หัวใจฉันเต้นเเรงจนต้องใช้มือที่ว่างอยู่มากุมมันเอาไว้เพราะกลัวมันจะเต้นจนทะลุออกมา ฉันยืนรอจนคิดว่าทั้งสองคนออกไปเเล้วจึงเอาของกินไปคิดเงินเเล้วรีบกลับไปที่ห้องพัก 

เมื่อถึงห้องพักฉันหมดเรี่ยวเเรงไม่มีเเรงเเม้เเต่ถือถุงของกินจึงปล่อยมันลงไปที่พื้น ปล่อยตัวนอนแผ่หลาลงบนเตียง ฉันมองออกไปที่นอกระเบียงมองภาพท้องฟ้ายามเย็นที่กำลังค่อย ๆ เปลี่ยนสี ความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ข้างในมันทะลักออกมาเป็นน้ำตาที่ไม่รู้มาจากไหนไหลออกมาพร้อมเสียงสะอื้นนานจนไม่รู้ว่ามันจะจบลงตอนไหน ทำไมถึงร้องไห้นะเหรอ เพราะชายคนนั้นคือคนที่ฉันเเอบชอบมาตั้งเเต่ปี 1 จนตอนนี้ปี 5 ฉันไม่เคยจีบเขาเพราะรู้ว่าตัวเองต่างกับผู้หญิงเเบบที่เขาชอบราวฟ้ากับเหว เเต่ก็เคยบอกเพื่อนในกลุ่มว่าปลื้มเขาอยู่บ้าง ตลอด 5 ปีที่ผ่านมาเขาก็คบคนอื่นอยู่บ้าง เเต่ครั้งนี้ทำไมมันเจ็บจังเลยล่ะ เจ็บจนไม่รู้ว่ามันจะเจ็บถึงตรงไหนเลย

“ฮือ…” ฉันร้องไห้จนท้องฟ้าตอนนี้มือไปหมดเเล้ว ฉันร้องไห้จนไม่มีน้ำตาให้ไหลเเล้ว 

“ตืด ตืด ตืด” เสียงมือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงดังขึ้น

“ผ้าไหมเหรอ” เธอกดรับสาย

“ว่าไงไหม” 

“มะลิวันนี้มาดื่มกันเดี๋ยวมะลิต้องไปน่านเเล้วคงไม่ได้เจอกันเป็นปี     ไหมเลี้ยงเองมานะ ๆ” ผ้าไหมเพื่อนสนิทตั้งเเต่มัธยมปลายเราเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันเเต่คนละคณะ ผ้าไหมเป็นหุ้นส่วนผับที่อยู่ในเมืองไม่ไกลจากที่นี้นัก 
ตอนนี้เองฉันก็ไม่อยากอยู่คนเดียวเลยเหมือนมันจะเศร้าตลอดเวลา

“โอเค มารับมะลิด้วยนะ”

“เย้…จ้า อีก 2 ชั่วโมงเดี๋ยวไปรับนะ” ผ้าไหมดีใจเพราะมะลิไม่ค่อยยอมไปเวลาชวนไปผับ

“โอเคจ้า” เธอมองหน้าจอมือถือสักพัก

“ต้องไม่ทำตัวเศร้าสิ เขามีสิทธิจะคบใครก็ได้ ไม่เอาไม่ร้อง" เธอรู้สึกเหมือนจะร้องไห้อีกเเล้ว เธอรีบหาวิดีโออะไรตลกหรือสนุก ๆ ดู เพื่อจะไม่ต้องคิดถึงเรื่องพวกนี้อีก เธอดูไปเเละกินขนมให้มันจุใจไปเลย เธอมองเวลาอีกครั้งตอนนี้ก็เหลือเวลา 1 ชั่วโมงจึงไปอาบน้ำ เสร็จเเล้วเธอเลือกใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งเเละกระโปรงยีนสั้นเหนือเข่ากับรองเท้าผ้าใบ เธอยืนมองตัวเองในกระจกน้ำตาก็ไหลออกมา เธอรีบเช็ดมันออกตั้งสติเเล้วจับแปรงปัดแก้มทั้งมือที่สั่น 

“ไปเจอคนเยอะเราต้องสวยนะมะลิ” เธอพยายามเเต่งหน้าให้ตัวเองให้รู้สึกสวยที่สุด 

“ตืด ตืด” 

“ว่าไงไหม”

“ไหมมาถึงเเล้วนะอยู่หน้าหอพักเสร็จเเล้วลงมาได้เลยนะ”

“จ้ากำลังลงไป” เธอหยิบกระเป๋าสะพายข้างเเล้วลงไปหาเพื่อน

พอมาถึงเธอเห็นรถของเพื่อนจึงเปิดประตูที่นั่งข้างคนขับเข้าไปนั่งเหมือนอย่างเคย ผ้าไหมเห็นเพื่อนคาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อยจึงออกรถ

“ตอนเเรกไหมคิดว่ามะลิจะไม่ไปเเล้วนะเนี่ย”

“ทำไมล่ะ”

“ก็ปกติยากมากที่มะลิจะไปไง”

“วันนี้อยากไปค่ะ” เธอตอบพร้อมรอยยิ้มสดใส

“วันนี้ดื่มเต็มที่เลยนะเดี๋ยวไหมดูเเลมะลิเอง” ผ้าไหมทำท่าทางเหมือนมีกล้ามเเขนพร้อมปกป้องเพื่อน

“ได้เลยมะลิจะดื่มให้เมาเลยคืนนี้ฮ่า ๆ”

“จัดเลยจ๊ะสาว” ผ้าไหมสนับสนุนเพื่อนเต็มที่ ถึงร้านเรียบร้อยเวลานี้พึ่งถึงเวลาเปิดร้านคนจึงมีเเค่ 4 โต๊ะ ไหมพามะลิไปนั่งโต๊ะวีไอพีที่มีกันนั่งเเค่ 2 คน เพราะผ้าไหมรู้ว่ามะลิไม่ชอบให้คนไม่รู้จักมานั่งด้วยผ้าไหมสั่งอาหารเครื่องดื่มมาเต็มโต๊ะ 

อย่าคิดว่าการที่มะลิอกหักจะทำให้เธอกินไม่ได้เเต่ยิ่งอกหักนี้เเหละยิ่งกินอร่อยมะลิเริ่มกินอาหาร ยิ่งของเเซ่บ ๆ ตรงหน้ายิ่งดื่มเเอลกอฮอล์ตามอร่อยจนแทบจะลืมอาการอกหัก

“มะลิค่อย ๆ ดื่มก็ได้” ผ้าไหมมองเพื่อนด้วยความงงงวย วันนี้เพื่อนเธอดื่มเยอะจนแปลก

“ก็ไหมบอกจะดูเเลมะลิไง มะลิเลยไม่กลัว ชน” เธอยกเเล้วไปชนกับเพื่อนเเล้วยกดื่มหมดเเก้ว มานั่งยังไม่นานเลยเริ่มมึนละ หืมเพลงน่าเต้นจัง อยากเต้นก็เต้นเลยสิมะลิ เธอคิดได้เเบบนั้นก็ลุกขึ้นไปเต้นทันทีปล่อยใจไปตามเพลงเลย

“เพื่อนฉันไปอกหักจากใครมาหรือเปล่าเนี่ยไม่เคยเห็นหลุดขนาดนี้เลยนะ” ผ้าไหมนั่งอึ้งกับการเต้นของเพื่อนเเต่ก็ดีปล่อย ๆ มันออกมาบ้าง ผ้าไหมจึงดื่มน้อยจะได้ดูเเลมะลิได้ตามที่บอกไว้ 

มะลิทั้งดื่ม ทั้งกิน ทั้งเต้นจนผับใกล้ปิดพอดีกับมะลิที่พึ่งเต้นเสร็จเเล้วมานั่งเมาคอพับไปพับมาอยู่ข้าง ๆ ไหมกำลังจะพามะลิไปส่ง เเต่มือถือของไหมก็มีข้อความจากคนรัก 
ข้อความระหว่างโอลิเวอร์เเละผ้าไหม

โอลิเวอร์: ที่รักผมต้องกลับออสเตรเลียก่อนนะครับ มีเรื่องด่วนที่ต้องบินในอีก 2 ชั่วโมง

ผ้าไหม: ที่รักรอไหมก่อนนะ

โอลิเวอร์: ผมจะรอไหมนะครับ

“ทำไงดีอะฉันต้องไปส่งเขาสิ” ไหมมองไปที่เพื่อนเมื่อคิดได้จึงรีบวิ่งขึ้นไปชั้น 2 ของผับไปที่ห้องหุ้นส่วนที่ร่วมทำธุรกิจกันซึ่งเป็นพี่ชายที่ผ้าไหมไว้ใจ

“พี่ดินไหมฝากเพื่อนได้ไหม เดี๋ยวตอนเช้ามารับ เเฟนไหมกำลังจะบินนาน ๆ เจอกันที่อะ” ผ้าไหมทำหน้าวิงวอนผู้ที่ตนนับถือเป็นพี่ชาย จนเขาพยักหน้า

“ขอบคุณค่ะ” ผ้าไหมรีบกลับไปให้พนักงานช่วยพยุงเพื่อนเข้ามาห้องพักของเธอที่ทำไว้นอนพักเวลาเมาหนัก ๆ 
เมื่อวางมะลิลงบนเตียงไหมก็นั่งลงไปบอกเพื่อนที่ตอนนี้ลืมตามองเธออยู่

“มะลิไหมขอไปส่งเเฟนเเป๊บนึงนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้ามารับ” มะลิมองตาปริบ ๆ ตอนที่ผ้าไหมจะรีบวิ่งออกไปจากห้อง
เตียงนุ่มจังนอนดีกว่า มะลิคิดได้เเบบนั้นเธอก็นอนหลับไป

เช้าวันใหม่เธอตื่นมาพร้อมกับอาการเเฮงค์ที่ทำเอาปวดหัวไม่หายเลยที่เดียว 

"ที่ไหนละเนี่ย" เธอมองไปรอบ ๆ ห้องสีดำที่มีผ้าม่านสีขาวจู่ ๆ ประตูก็เปิดเข้ามา 

"ตื่นเเล้วเหรอ" เสียงเข้มดังขึ้น

"คุณเป็นใคร" ตาเธอเบิกโพลงก่อนจะคิดอะไรบางอย่างเธอรีบเปิดผ้าห่มขึ้นสำรวจร่างกายตัวเอง หะ! เสื้อเชิ้ตล่ะ เธอหันซ้ายเเลขวาก็ไม่เห็นเสื้อตัวเอง  เธอมีสีหน้าตกใจเเต่ไม่รู้สึกเเปลกอะไรตรงนั้นนะ