คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ร่างสะท้อนในคันฉ่อง
ผมิว่าผมใล้บ้าเ็มทีแล้ว ผมพยายามรวบรวมสิมอหาอะไรที่ะมาใ้ัหรือเปิประูออไป ออไปาห้อบ้าๆ นี่
ผมยับไปที่ั้นวาอ ภาพสะท้อนในัน่อสะผมให้ผมมอ
โธ่! เธอินนิ้วายน้อย... เลือไหลริน
ผมไม่อยามออะไร่อไปแล้ว ผมยับัน่อึ้นสะท้อนหน้านบ้า... หน้าผมเอ
เาสะท้อนอผม... มัน... มันมีสามา...
โยที่ผมไม่ไ้ยิ้มให้มัน แ่วาทั้สามในัน่อยิ้มให้ผม ผมนิ่มอเาสะท้อนอผม ึ่บันี้ไม่ใ่เาสะท้อนอผมอี่อไป
เหมือนผมูโว์ ผ่านอโทรทัศน์มาว่า มันเป็นอิสระอมันเอ ใบหน้าสามาถอยห่าออาระ ร่าอผม มันเปลือยายอยู่
ร่าเปลือยสามาอผมหันไปหยิบถ้วยสำริที่รอเลืออบอย เลือาปลายนิ้วบอยล้นออาแ้วลบนโ๊ะ
ร่าบอยบันีู้ีเียว มันยถ้วยึ้นิบในปาผมรู้สึถึลิ่นรสอเลือ แหวะ! ผมแทบย้อน
มันรไปหานาเปลือย ใ้นิ้วแะที่ริมฝีปาัวเอและแะที่หน้าผาเธอ ปราปาึ้นที่หน้าผาเธอ
แล้วเาผม็ยถ้วยโลหินั้นึ้นรที่ริมฝีปาอวบอิ่มที่หน้าผา ป้อนให้เธอื่ม เธอื่มอย่ามูมมาม เลือไหลล้นออามุมปาแล้วมัน็เทเลือที่เหลือในถ้วยรลที่ร่าอเธอ ร่าเปลือยเปล่าาวีอเธอบันี้แานไป้วยเลือ
นาเปลือย หันไปว้านโทโลหิามืออายน้อยเทรลบนร่าเาสะท้อนอผม ไอ้หนูสามาเปลือยที่เปรอะไป้วยเลือยิ้มให้สรีร่าุ่มเลือนั่น
มันโผเ้าอร่าเธอเาสามาอผม้มลประทับูบับปาที่หน้าฝานั้นอย่า ผมลื่นไส้นแทบอาเียนออมา
เปรี้ย! เสียฟ้าผ่าัสนั่น ฝนำลัหนั เธอลุึ้นไปเปิม่านออ แสสว่าา้านอเ้ามาน้อหรี่า อาารย์สาวหยิบแว่นึ้นใส่ นี่ผมมานั่ให้อาารย์ทำแผลที่มือั้แ่เมื่อไหร่
ผมมอหน้าเธอ อนนี้เธอสวมแว่นสีเ้ม เธอำลัมอหน้าผม
"ุนี่เ่ัเลย นาเราแล้ล้าแผลแรๆ ใหุ้เ็บ็ไม่ร้อเลยสัแอะ"
"็ไม่รู้สึเ็บนี่รับ" ผมอยาะบอว่าผมไม่รู้ัวเลยว่ามานั่ให้อาารย์ทำแผล
"นิ้วุหนัเปินานี้เนี่ยนะ ไม่รู้สึเ็บ"
ผมไม่อบเธอ ผมนึถึภาพสะท้อนอัวผมที่มีสามาับหิเปลือยที่ผมเห็นในัน่อ ผมมานั่ให้เธอทำแผลไ้ไ ็เมื่อสัรู่ผมำลั้อมอภาพสะท้อน
แล้วบอยับน้อยล่ะ มันไม่ไ้อยู่ในห้อ ผมมอไปที่ัน่อ มันยัวาอยู่ที่เิม เาสะท้อนในนั้น เห็นบอยและน้อยำลัยิ้มให้ผมอยู่นอประู ผมเหลียวลับไปที่ประู มันเปิ้าอยู่ บอยับน้อยยิ้มให้ผมมันูนิ้วที่ทำแผลเสร็ใหม่ให้ผมู ผมยิ้มให้พวมัน านั้นทัู้่็เินออาห้อพัอาารย์ไป ในมืออี้าอบอยมีแ้วสำริ น้อยมีนโท
"เอ้า เสร็ะที"
อาารย์พูพร้อมหยิบมีัเอร์ึ้นัพลาสเอร์ เวลาเห็นเธอถือมีัเอร์มๆ มันทำให้ผมรู้สึหวาเสียวอบลล้ายอนะถูียา ผมไม่ล้ามอ้อหันไปทาอื่น ผมมอทาัน่อ เธอน่าะใ้รรไรมาว่านะ
เธอับมือผมแน่น ผมรู้สึเสียวแปล๊บที่้อมือ เธอบ้าไปแล้ว เธอใ้ัเอร์รี้อมือผมเลือไหลรินา้อมือ
"ุไม่รู้สึเ็บเลยเหรอ" เธอถามผมหันลับมามอเธอ
"ไม่รับ ผมว่าอาารย์มือเบาะาย" ผมมอ้อมือ มันไม่ไ้ถูรี แผลที่นิ้วมือถูล้าสะอา มีพลาสเอร์ปิแผลเรียบร้อย
"เราเห็นุ้อัน่ออันนั้นมานานแล้ว ัน่ออันนั้นมันเป็นอเ่าั้แ่สมัยรุศรีอยุธยา เยเป็นอใ้ส่วนัวนาในนหนึ่ เธอเสียสิและ่อมา็แวนอาย" อาารย์สาวพู้วยน้ำเสียเศร้าสร้อย
"ว่าันว่า่อนเธอะเสียสิ เธอเอาแ่้อมอเาสะท้อนในัน่ออันนี้" เธอลุไปหยิบัน่อึ้นมาและส่ให้ผม มัน่อน้ามีน้ำหนัทีเียว
"ัน่ออันนี้ะสะท้อนให้เห็น้านมืในใไ้ เรายใหุ้"
"ผมไม่ล้ารับรับอาารย์ มันเป็นอมี่ามา"
ผมปิเสธเสียแ็ไม่ใ่เพราะมันเป็นอมี่าแ่ถ้ารับมันไปผม้อบ้าามนาในนนั้นแน่ๆ เธอหัวเราะิัแล้วเลยให้ผมฟัว่าเธอหลอผมเล่น ัน่ออันนี้เธอื้อมาาสวนุัรในราาแสนถู และยัำับว่าอย่าบอบอยับน้อยว่าอที่เธอให้เป็นอวันั้น็ื้อมาาุัร
"พวุนี่หลอ่ายริๆ เราไม่ไ้รู้สึสนุอย่านี้มานานแล้ว"
"อเ่าที่อาารย์มีนี่อปลอมหมเลยเหรอรับ" ผมมอไปที่เหรียที่ห้อยอยู่ที่อเธอ
"มีอยู่อย่าหนึ่ที่เป็นอริ" เธอพูพร้อมยนิ้วึ้นแะที่เหรีย
"เราอยาใหุ้มอเห็นมันใล้ๆ"
เธอลุึ้นโน้มัวลให้ผมมอเหรียใล้ๆ ลิ่นหอมอเธอลอยเ้ามูผม น่ารัวนในผมอยาะอเธอ ผมระอัระอ่วนบอไม่ถู ผมมอเหรียนั้นใล้ๆ
ในห้อเรียนผมเยเห็นมันในระยะใล้มาแล้วแ่รั้นี้มัน่าไป มันูหมอเ่าและลายเป็นรูปล้ายวาที่หลับใหล มันเหมือนเป็นนละเหรียับที่ผมเห็นในห้อเรียน แ่็รู้สึเหมือนเยเห็นเหรียนี้มา่อน มันทำให้ผมรู้สึเหมือนมีอะไรสัอย่าหนึ่ที่สำัมาแ่หลลืมไปล้ายับอนทำ้อสอบที่เราเรียมอ่านมาอย่าี แ่เราพัผ่อนไม่พอึนึถึวิธีทำมันไม่ไ้ และเราะนึออทันทีอนที่ลับไปหยิบหนัสือที่เป็นเนื้อหาเล่มนั้น อะไรสัอย่าาใ ้าาในหัวสมอ ับเหรีย และอาับหิสาวนนี้
"ุไม่ิะวิาร์อะไรเหรียนี้เลยเหรอ" อาารย์สาวถามผม
"ไม่รับ"
"เราเห็นุ้อมอมันั้แ่ในห้อเรียน"
ผมยิ้มแห้ๆ พร้อมส่ายหน้า ถ้าผมเล่าให้เธอฟัถึเรื่อเหรียที่ผมเห็นในห้อเรียนหรือเรื่อหน้าาอเหรียที่เปลี่ยนไป เธอ็หาว่าผมบ้า
เธอ็อาะเปลี่ยนเหรียริๆ เพื่อแล้ผมเล่น และถ้าผมถามอะไรเธอ ๆ็อามีำอบมาหลอผมเพื่อเล่นสนุ แ่ผมไม่อยาให้ารสนทนาืืไปผมึถามเธอไปว่าไ้มาาไหน เธออบ่ายๆ ว่าประมูลมาไ้าทาเน็
ผมพูุยับเธออีรู่หนึ่ อาารย์สาวเล่าให้ผมฟัเี่ยวับเรื่อัวอเธอ ารที่เธอมีผิวาวี าสีทับทิม ทำไมเธอึเหลือวาแ่้าเียว วามริที่ไ้รับฟันั้นแปลี แ่็ไม่ไ้แปลนเินไป เพราะผมเอ็อามีบาอย่าที่แปลเ่นเธอแฝอยู่ในสายเลืออผม
่อนลับเธอถามผมอีว่าะไม่เอาัน่ออันนั้นลับไปใ้เหรอ ผมนึถึภาพที่เห็นในัน่อเมื่อรู่ับภาพที่ผมมีสามาที่ผมเห็นในระที่ห้อเมื่อเ้า ผมึอบเธอไปว่าไม่เอาหรอเพราะระที่ห้อผม็ส่อไ้ภาพที่แปลพอัน แม้ะไม่แปลเท่าัน่อนี้
ผมลาาเธอมา้วยวามรู้สึเหมือนนยัไม่สร่าเมาที่ื่นเ้าึ้นมาแล้วพบว่าัวเอยัพเอาวามเศร้าและวามัวลบาอย่าวบันมา้วย
บาทีนบ้าอาะรู้สึเ่นที่ผมเป็นอยู่นี้็ไ้ มีอะไรบาอย่าที่้าา เรื่อเหรียนั่น ใรสันที่หายไป อาารย์สาวับหิเปลือยผิวาวี บอย ายน้อยับนิ้วุ่มโลหิ และภาพที่เห็นในัน่อ ผมิว่าผมใล้ะนึออแล้วแม้ว่าอนนี้มันยัว่าเปล่า
ความคิดเห็น