คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter8
Chapter8
ฮยอนซึงหาย จุนฮยองห่วง
Junhyung's Part
"ห้อยยยย~" ใช่แล้วล่ะ เสียงนี้ เสียงไอ้ดื้อจริงๆ ถึงมันจะหันหลังอยู่ แต่ผมก็จำเสียงมันได้ ชิ! ไอ้เราก็หาแทบพลิกแผ่นดิน แต่มันดันมานั่งอี๋อ๋อกับผู้ชาย มันน่าหมั่นไส้จริงๆเลย!!! ผมยืนมองทั้งคู่อี๋อ๋อกันสักพัก(?) ไอ้ผู้ชายที่ผมคาดว่าจะเป็นแฟนฮยอนซึงก็ลุกไป แหม.. กว่าจะบอกลาได้เนี่ย ผมยืนจนเมื่อยขาเลยทีเดียว(ยืนเพื่อ?) พอได้คุยกับผู้ชายหน่อยดูจะอารมณ์ดีซะเหลือเกิน แล้วอยู่ดีๆมันก็หันมาเห็นผม..!
"ห้อ..! จุนฮยอง!!" มันจะเรียกผมทำไมวะ แหม.. ยังมาทำหน้าระรื่นใส่ผมอีก!
"จุนฮยอง! มานี่ๆ" ฮยอนซึงมันกวักมือเรียกผมด้วยอ่ะ แถมยังทำหน้าตื่นเต้นอีก ไหนๆมันก็เรียกผมแล้ว ผมก็ควรจะเดินไปสักหน่อยสินะ(?)
"มีอะไรไอ้ตัวยุ่ง คนอื่นเขาหาตัวนายกันให้วุ่น แอบมานัดเจอกับผู้ชายก็บอกกันบ้างก็ได้ คนเขาเป็นห่วง" ผมเดินเข้าไปหามันที่นั่งหันหลังอยู่โดยเว้นระยะห่างเมตร ไม่อยากเข้าใกล้ กลิ่นน้ำหอมแฟนมันยังเหม็น(?)อยู่เลย
"ห๊ะ?! อ๋อ โทษทีที่ไม่ได้บอก แต่ฉันไม่ได้นัดเจอกับผู้ชายสักหน่อย"
"แล้วไอ้คนเมื่อกี้อ่ะใคร? อย่าบอกนะว่าเพื่อน ฉันไม่เชื่อหรอกนะจะบอกให้"
"อ่า.. นี่นายมาตามหาฉันเหรอเนี่ย?! ดีใจจัง^^"
"อะ.. เปล่าสักหน่อย มาเดินเล่น" ดูมันๆ มันยิ้มล้อเลียนผมด้วยอ้ะ!
"หรา.. เป็นห่วงฉันอ่ะดิ นี่นายคงจะวิ่งตามหาฉันใช่ป้ะ?! เหงื่อท่วมตัวเลย" ห่วงบ้าไรฟ้ะ?!! อย่างฉันเนี่ยนะจะห่วงแก ไอ้ดื้อ!
"อากาศมันร้อนเฉยๆเฟ้ย! แล้วนายเรียกฉันมามีธุระอะไรมิทราบ ถ้าไม่มีฉันจะกลับหอละ"
"อ๋อ.. นายมาดูนี่ดิ!! น้องชายฉัน"
"ห๊ะ!!!" มันเรียกให้ผมมาดูน้องชายมันเนี่ยนะ..!!!
"เห้ย! ทะลึ่ง ไม่ใช่น้องชายอย่างนั้นโว้ยย นี่ต่างหาก" แล้วมันก็อุ้มน้องชายของมันขึ้นมาให้ผมดู อ๋อ.. ที่แท้ก็ลูกแมว ตกใจหมด!
"ก็แค่ลูกแมว ทำเป็นอวด"
"น่ารักไหมๆ?" ฮยอนซึงเหมือนจะไม่ได้ยินที่ผมพูดนะ มีหน้ามาถามอีกว่าน่ารักไหม แถมยังทำหน้าตาตื่นเต้นราวกับเด็กได้ขนมอย่างนั้นแหละ ทำไมวันนี้มันไม่เหมือนกับไอ้ฮยอนซึงจอมดื้อวันก่อนเลยล่ะ?! แต่เป็นแบบนี้ก็ดีนะ(?)
"เออๆ ก็น่ารักดี แต่มอมไปหน่อย" ผมตอบไปตามความจริง
"ฉันก็ว่างั้นแหละ จุนฮยอง.. นายไปซื้อสบู่สำหรับอาบน้ำแมวกับอาหารให้ฉันหน่อยดิ ฉันอยากอาบน้ำให้มันอ่ะ"
"ห๊ะ! นายเรียกฉันมาเพื่ออวดแมวกับใช้ไปซื้อของงั้นเหรอ!"
"นะๆๆๆ ฉันขอร้อง นะๆ ฮี่ ^++^ " เอ้อะ.. ไอ้หมอนี่มันอ้อนผมงั้นเหรอ.. อึ้ก! น่ารัก...
"เออๆๆ ก็ได้วะ เอาเงินมาดิ"
"ฉันไม่ได้หยิบกระเป๋าเงินมาอ่ะ กลับหอเมื่อไหร่เดี๋ยวฉันจ่ายให้ นายออกให้ฉันก่อนแล้วกันนะ" ปากมันก็ตอบผมแจ้วๆอ่ะนะ แต่มันไม่เงยหน้ามาสนใจผมเลยอ้ะ! มือก็ลูบแมว สายตาก็มองแต่แมว นี่มันคุยกับอยู่จริงๆหรือเปล่าเนี่ย?!
"จุนฮยอง" โอ้ะ! มันเงยหน้ามาคุยกับผมแล้ว
"รีบไปซื้อของสักทีสิ เดี๋ยวร้านก็ปิดหมดหรอก" เงยหน้ามาใช้ผมเสร็จ ก็ก้มไปเล่นกับแมวเหมือนเดิม... 10นาทีผ่านไป
"เอ้า! เอาไป ไอ้ดื้อ"
"ขอบใจนะ^^" มันเงยหน้าจากแมวแล้วยิ้มให้ผมอย่างใสซื่อ ผมไม่เคยคิดเลยว่าคนดื้อๆอย่างฮยอนซึงจะมีมุมอ่อนโยนอย่างนี้กับเขาด้วย
"ไปห้อย ไปอาบน้ำกัน!!" อะไรนะ มันชวนผมไปอาบน้ำงั้นเหรอ?
"???" ผมยืนมองฮยอนซึงแล้วเลิกคิ้ว
"ฉันไม่ได้เรียกนายหรอกน่า.. ฉันเรียกแมวฉันต่างหาก ห้อยยยย~ คิก!"
"นี่นายกวนประสาทฉันเหรอ?!!"
"เปล่าสักหน่อย มันชื่อห้อยจริงๆนะ ฉันตั้งชื่อให้เองเลยด้วย จริงไหมห้อย?" แล้วมันก็หันไปถามแมว
"เมี้ยวๆ"
"เห็นไหม? ห้อยมันชื่อห้อยจริงๆ"
"ฮึ่ย! นายตั้งใจตั้งชื่อนี้เอาไว้ด่าฉันใช่ไหม?!"
"เปล๊าาาา" ชัดเลยว่ามันตั้งใจ
"ชิ!"
"จุนฮยอง.. ไปอาบน้ำห้อยกับฉันไหม?"
"ไม่ต้องมากวนฉันเลยนะ"
"ไม่ได้กวน.. ชวนจริงๆนะเนี่ย"
"ไม่เอาอ่ะ ไม่อยากเปียก เดี๋ยวเดินไปเป็นเพื่อนละกัน"
"อ่า.. ลืมไปว่านายเป็นหมานี่นะ หมาก็ต้องกลัวน้ำเป็นธรรมดา"
"งั้นเดินไปคนเดียวเลยไป"
"ล้อเล่นนนน~ ไปๆ ไปเป็นเพื่อนผมหน่อยนะครับคุณจุนฮยอง" แล้วผมกับฮยอนซึงก็เดินไปที่ห้องน้ำสาธารณะใกล้ๆโดยที่มือของผมถูกมือของฮยอนซึงจับอยู่...
Junhyung's Part end.
.......................................................
"ดงอุนอา.. หาจนทั่วแล้วยังไม่เจอฮยอนซึงเลยอ่ะ หายไปไหนของเขานะ" โยซอบบ่นอย่างเป็นห่วง วันนี้หลังจากที่ฮยอนซึงหายตัวไป โยซอบกับดงอุนก็ออกตามหาเป็นชั่วโมง แต่ก็ไม่เจอ สุดท้ายก็เลยมานั่งรอกันที่ห้อง เผื่อว่าฮยอนซึงจะกลับมาแล้ว แต่ฮยอนซึงก็ยังไม่กลับมาอยู่ดี
"ฮยอนซึงฮยองอาจจะไปหาเพื่อนหรือครอบครัวไรงี้เป็นไปได้ไหมครับ?" ดงอุนเริ่มตั้งข้อสันนิษฐาน
"ไม่น่าจะใช่นะ ครอบครัวของฮยอนซึงอยู่ต่างจังหวัด ถ้าจะไปหาก็ต้องไปหลายวันสิ หรือไม่อย่างน้อยๆก็ต้องพกโทรศัพท์ไปด้วย.. โอ้ะ!" อยู่ดีๆ โยซอบก็ร้องขึ้นมาเสียงดังเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้
"มีอะไรเหรอครับฮยอง?"
"หรือว่าฮยอนซึงจะงอนฉัน? เพราะเมื่อเช้าฉันอารมณ์เสียใส่ฮยอนซึงนิดหน่อยที่ทำให้ฉันเล่นเกมแพ้อ่ะ ต้องใช่แน่ๆเลย" "แล้วก็ตอนที่ฮยอนซึงฮยองมาช่วยผมทำอาหารกลางวัน ผมมัวแต่สอนฮยอนซึงฮยองหั่นผักจนลืมว่าทอดปลาอยู่..!"
"อ๋อ.. ปลาก็เลยไหม้สินะ"
"ครับ แล้วฮยอนซึงฮยองก็บอกว่าตัวเองเป็นต้นเหตุ ขอโทษขอโพยผมใหญ่เลยครับ"
"ฮยอนซึงก็เลยคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุของทุกอย่างสินะ ก็เลยไม่อยากอยู่กับพวกเราอีกต่อไป เลยหนีไปแล้ว ไม่นะ ฮืออออ~" แล้วโยซอบก็เริ่มมโนมากเกินเหตุ ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ดงอุนเลยต้องรีบห้ามก่อนที่เขื่อนจะแตก
"ฮยองอย่าเพิ่งร้องๆ ผมว่าลองโทรหาจุนฮยองฮยองก่อนดีไหม เผื่อว่าจะเจอกันแล้ว"
.
.
Rrrrr
.
.
"ยอโบเซโย" จุนฮยองรับสายเสียงนิ่งตามสไตล์
"ฮยอง! ฮยองเจอฮยอนซึงฮยองยังครับ?"
"อ๋อ.. ไอ้ดื้ออ่ะเหรอ อยู่กับฉันเองแหละ"
"อ่า.. แล้วฮยองอยู่กันที่ไหนเหรอครับ? ทำไมไม่กลับหอสักที โยซอบฮยองเป็นห่วงจนจะร้องไห้แล้วเนี่ย"
"อยู่ที่.. ซ่าาา เห้ย!! ไอ้ตุ๊ด!! ฉีดน้ำใส่ทำไมวะ มันเปียกนะเว้ย ดงอุน แค่นี้ก่อนนะ กูมีเรื่องต้องเคลียร์กับฮยองของมึงละ" แล้วจุนฮยองก็ตัดสายไปทันที เท่าที่ฟังเสียงดูแล้วคงจะมีความสุขกันอยู่สินะ(?)
"ว่าไงบ้างดงอุนอา?"
"จุนฮยองฮยองเจอฮยอนซึงฮยองแล้วครับ อยู่ด้วยกัน อีกสักพักก็คงกลับกันมาแหละครับ"
"อ่าาา โล่งใจไปที"
"ผมว่าต่อไปเราคงต้องใส่ใจฮยอนซึงฮยองมากขึ้นแล้วล่ะครับ ผมไม่รู้มาก่อนเลยนะเนี่ยว่าฮยอนซึงฮยองจะคิดมากแบบนี้ เหมือน..."
"เหมือนใครเหรอ?" ก็เหมือนฮยองนั่นแหละ!!
"อ๋อ.. เปล่าหรอกครับฮยอง เดี๋ยวผมไปทำอาหารเย็นก่อนดีกว่าครับ วันนี้ทำของโปรดของฮยอนซึงฮยองปลอบใจซะหน่อยดีกว่า"
"เดี๋ยวฮยองช่วยๆ" โยซอบเสนอตัวอย่างดี๊ด๊า
"ได้ครับ เริ่มจากล้างจานเลยนะครับฮยอง ผมขี้เกียจล้าง"
"นี่สั่งฉันเหรอ?! ฉันเป็นฮยองนายนะเฟ้ย!"
"ผมก็เป็นน้องฮยองไง แต่เป็นน้องที่สั่งฮยองได้ ฮ่าๆๆ" แล้วสองศรีพี่น้องก็กอดคอ(ถึงเหรอ?)กันเดินเข้าครัว..
.......................................................
"อยู่ที่.. ซ่าาา เห้ย!! ไอ้ตุ๊ด!! ฉีดน้ำใส่ทำไมวะ มันเปียกนะเว้ย ดงอุน แค่นี้ก่อนนะ กูมีเรื่องต้องเคลียร์กับฮยองของมึงละ" จุนฮยองวางสายดงอุนเสร็จก็เก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋ากางเกงแล้วเดินไปฮยอนซึงอย่างน่ากลัวจนฮยอนซึงที่ตอนนี้ถือสายยางอยู่ต้องถอยหลังเล็กน้อย
"ยะ.. อย่าเข้ามานะเว้ยไอ้ห้อย! ไม่งั้นฉันฉีดน้ำใส่นายแน่"
"นายก็ฉีดไปแล้วนี่!!! มันเปียกนะเห็นไหม?!!"
"ก็นายด่าฉันตอนคุยโทรศัพท์นี่หว่า.. ฉันได้ยินนะ!"
"แล้วถ้าโทรศัพท์ฉันเจ๊งนายจะทำไงห๊ะ!!!"
"ทำใจไง" ฮยอนซึงตอบอย่างไม่แคร์สายตาอาฆาตของจุนฮยอง
"ได้.. นายจะเล่นงี้ใช่ไหม?! จัดให้..!"
"อย่าเข้ามานะเว้ยไอ้ห้อยยยยย"
.......................................................
12/04/2015#
ผัดกะเพรา#
ความคิดเห็น