คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter6
Chapter6
จาง ฮยอนซึงผู้สงสัยทุกอย่างบนโลก
วันนี้เป็นว่างๆของฮยอนซึงอีกวันหนึ่ง ตื่นมาฮยอนซึงก็เห็นดงอุนเข้าครัวทำอาหารกลางวัน จุนฮยองก็นั่งแต่งเพลงที่ห้องนั่งเล่นแต่เช้าโดยมีโยซอบนั่งเล่นเกมชกมวยอยู่ข้างๆ ทีอย่างนี้ไม่เห็นจุนฮยองจะรำคาญบ้างเลย ฮยอนซึงนอยด์นิดๆ เอ๊ะ! แล้วดูจุนกับกีกวังล่ะ?! ฮยอนซึงเลยเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นเพื่อถามโยซอบ เพราะถ้าถามจุนฮยองเดี๋ยวก็จะโดนถามกลับมาอีกว่า ฉันชื่ออะไร? นึกแล้วฮยอนซึงยังเซ็งเรื่องเมื่อวานไม่หาย
"โย.. ดูจุนกับกีกวังอ่ะ?" ฮยอนซึงเอ่ยถามขณะที่โยซอบกำลังชกมวยอย่างเมามันส์
"กีกวังไปเป็นพิธีกรรายการอะไรไม่รู้ ส่วนดูจุนไปเล่นซีรี่ส์อ่ะ" โยซอบตอบแต่สายตาและมือยังคงจดจ่ออยู่กับเกมชกมวยสุดโปรด
"ดูจุนเล่นซีรี่ส์เรื่องอะไรเหรอ?" ฮยอนซึงถามออกไปอย่างอยากรู้
"Iris2" โยซอบตอบสั้นๆ ตอนนี้เขากำลังจะชนะแล้ว อีกนิดเดียว อีกนิดเดียว
"แล้วเป็นซีรี่ส์แนวไหนเหรอโย?" ฮยอนซึงก็ยังคงถามไปเรื่อยโดยไม่สังเกตเลยว่าตอนนี้โยซอบเริ่มเดือดนิดๆกับความอยากรู้อยากเห็นของตน
"แนวสืบสวนสอบสวน" อีกนิดเดียว อีกนิดเดียว
"ใครเล่นเป็นนางเอกอ่ะ?"
'Mr.Yang Loser!!!' เสียงเกมดังขึ้นว่าโยซอบเป็นผู้แพ้ เพราะเขาเพิ่งโดนน็อคคาเวที
"ย๊าาาา ฉันแพ้เลยอ่ะซึงอา... นายจะถามอะไรฉันหนักหนาเนี่ยยย" โยซอบบอกฮยอนซึงด้วยความเสียดายที่แพ้เกม
"อะ.. เอ่อ ฉันทำนายแพ้เหรอ.. ขอโทษที ฉันไม่กวนแล้วก็ได้" ฮยอนซึงขอโทษอย่างสำนึกผิด
"อื้อ! เล่นใหม่ดีกว่า คราวนี้ซึงอาอย่ากวนโยนะ โยชนะแน่ตานี้" โยซอบพูดอย่างร่าเริง ผิดกับฮยอนซึงที่ตอนนี้รู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกิน ไม่มีใครคุยด้วยหรือเล่นด้วยเลยสักคน ฮยอนซึงจึงลุกออกจากห้องนั่งเล่นไปโดยที่โยซอบไม่ทันสังเกตเพราะมัวแต่จดจ่ออยู่กับเกม แต่จุนฮยองที่นั่งแต่งเพลงอยู่ ทำเหมือนไม่สนใจสิ่งรอบข้างกลับสังเกตเห็นทุกความเคลื่อนไหวและทุกความรู้สึกของฮยอนซึง...
.......................................................
ฮยอนซึงเดินคอตกออกจากห้องนั่งเล่นมา เหลือบไปเห็นดงอุนที่อยู่ในครัวจึงเดินเข้าไปหา
"ดงอุนอา.. ทำอะไรอยู่เหรอ?"
"อ๋อ.. ผมกำลังจะทำผัดเปรี้ยวหวานกับปลาซาบะทอดสำหรับมื้อกลางวันนี้น่ะครับ" ดงอุนตอบขณะที่ตนกำลังยุ่งอยู่กับการจัดเตรียมส่วนผสม
"งั้นให้ฮยองช่วยไหม ฮยองเบื่อมากเลยอ่ะ ไม่มีอะไรทำ"
"อ่า.. ได้ครับ งั้นฮยองหั่นแตงกวาให้ผมหน่อยนะครับ ผมจะได้ทอดปลาเลย"
"ได้ๆๆ" ฮยอนซึงตอบอย่างกระตือรือร้น ดงอุนยื่นแตงกวาให้ฮยอนซึง แล้วก็หันไปติดเตาแก๊สเพื่อตั้งน้ำมัน
"ดงอุนอา.. หั่นยังไงอ่ะ เอารูปทรงไหน?" ในขณะที่ฮยอนซึงกำลังจะหั่นแตงกวา อยู่ๆก็ตะโกนถามขึ้นมา
"หันตามขวางเลยครับฮยอง ให้มันได้เป็นแผ่นกลมๆอ่ะ"
"อ่า ได้ๆ" แล้วดงอุนก็หันกลับไปหากะทะเพื่อหย่อนปลาลงกะทะ พอหย่อนปลาเสร็จก็มีเสียงเรียกดังขึ้นอีกครั้ง
"ดงอุนอา.. เอาหนาขนาดไหนอ่ะ?" ฮยอนซึงถามอีกแล้ววว ดงอุนเลยต้องหันมาหั่นให้ดู
"เอาประมาณนี้นะครับฮยอง"
"แล้วมะเขือเทศอ่ะ ให้ฮยองหั่นให้เลยไหม?"
"หั่นเลยก็ได้ครับฮยอง"
"หั่นแบบไหนอ่ะ?"
"แบบนี้ครับฮยอง" แล้วดงอุนก็หยิบมะเขือเทศมาหั่นให้ฮยอนซึงดูเป็นตัวอย่าง จนลืมไปว่าตอนนี้ตนกำลังทอดปลาอยู่...
"เห้ย!!! ปลาทอด ไหม้หมดเลย ชิบหายแล้วไง" ฮยอนซึงที่ได้ยินเสียงตะโกนของดงอุนหันมาดู แล้วถามด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด..
"เพราะนายมัวแต่มาสอนฮยองใช่ไหม? ปลาเลยไหม้อดกินกันหมดเลย ฮยองขอโทษนะดงอุนอา.."
"ปะ.. เปล่าหรอกครับฮยอง ผมลืมเองว่าตัวเองทอดปลาอยู่ ไม่ได้เป็นความผิดของฮยองหรอกนะครับ" ดงอุนพยายามปลอบฮยอนซึงไม่ให้คิดมาก
"..." ฮยอนซึงทำเพียงแค่พยักหน้ารับ ทั้งที่ในใจก็รู้ว่าตนเป็นต้นเหตุที่ทำให้ปลาไหม้ ฮยอนซึงก้มหน้าก้มตาหั่นผักจนเสร็จแล้วเดินคอตกออกไปโดยที่ดงอุนไม่ทันสังเกตเพราะมันแต่ยุ่งอยู่กับปลาที่ไหม้
.......................................................
"ฮยองงงงงงงง กินข้าวเที่ยงครับ" ดงอุนที่เพิ่งจัดโต๊ะเสร็จตะโกนเรียกเหล่าฮยองทั้งหลายที่มีกันอยู่สามคนให้มากินข้าว พร้อมทั้งเคาะกะละมัง(?)เรียกเสียงดัง ทุกคนที่ได้ยินเสียงเรียกของดงอุนก็เดินมา ยกเว้นฮยอนซึง...
"ฮยอนซึงฮยองล่ะครับ?" ดงอุนถาม
"ไม่รู้อ่ะ ฮยองเล่นเกมอยู่ ไม่เห็นเหมือนกันว่าไปไหน จุนฮยองอาเห็นบ้างไหมอ่ะ?" โยซอบตอบดงอุนแล้วหันไปถามจุนฮยอง
"ไม่เห็น" จุนฮยองตอบเสียงนิ่ง
"สงสัยนอนอยู่มั้งครับ ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมไปเรียกเองครับ ฮยองทานกันไปเลยครับ" แล้วดงอุนก็เดินออกจากห้องครัว เดินไปที่ห้องนอนกลับพบแต่โทรศัพท์มือถือวางอยู่บนเตียงไม่พบตัวฮยอนซึง! เดินไปดูที่ห้องน้ำก็ว่าเปล่า.. ห้องนั่งเล่นที่เป็นห้องสุดท้ายก็ไม่มีแม้แต่เงาของฮยอนซึงเช่นกัน!!! ดงอุนเลยร้อนรนเดินมาบอกฮยองทั้งสองที่กำลังทานข้าวกลางวันกันอยู่ ทันทีที่เห็นดงอุนเดินมา โยซอบก็เอ่ยเป็นคนแรก..
"ดงอุนอาาา นายทอดปลาไหม้เหรอ? ขมปี๋เลยย" โยซอบพูดพร้อมทั้งทำหน้าเหมือนเด็กเวลากินยาขมๆ
"อ่าา ครับฮยอง แต่เรื่องปลาเอาก่อน ตอนนี้ฮยอนซึงฮยองหายไปครับ!!!" ดงอุนตอบอย่างร้อนรน
"ห๊ะ!! หายหาทั่วหรือเปล่าดงอุนอา?" โยซอบถามอย่างเป็นห่วงฮยอนซึงเล็กน้อย
"ผมหาทุกห้องแล้วฮยอง แต่ไม่เห็นเลย โทรศัพท์ก็ไม่ได้เอาไปอ่ะฮยอง" ได้ยินดังนั้น จุนฮยองก็วิ่งออกไปจากห้องทันทีอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
"อะ.. อ้าว จุนฮยองฮยองจะรีบไปไหนอ่ะครับ?!" ดงอุนที่ตะโกนไล่หลังไป แต่จุนฮยองก็ไม่สนใจจะหันกลับมาตอบเลยสักนิด
"คงไปตามหาฮยอนซึงแหละมั้ง เราก็ไปช่วยตามหาฮยอนซึงกันเถอะดงอุนอา"
"ครับฮยอง"
.......................................................
Junhyung's Part
ทันทีที่ดงอุนมันบอกว่าฮยอนซึงหายตัวไป อยู่ๆร่างกายผมมันก็วิ่งออกมาโดยอัตโนมัติ ตอนนี้ผมวิ่งมาหยุดหอบอยู่ที่หน้าหอพัก สมองผมค่อยๆประมวลผลว่าเมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น ผมค่อยๆคิดว่า หมอนั่นมันหายตัวไปไหน ถ้าเกิดมันแค่ไปซื้อของข้างนอกเฉยๆ ผมไม่หน้าแตกแย่เหรอ แต่ช่างเถอะ หาให้เจอตัวก่อนค่อยว่ากัน ว่าแต่.. ผมจะไปหาที่ไหนล่ะ วันนี้ผมเห็นมันดูนอยด์ๆที่โยไปดุมันสะด้วยสิ มันคงไม่เสียใจกลับบ้านไปเลยหรอกนะ งั้นไปหาที่มินิทมาร์ทใกล้หอก่อนแล้วกัน เผื่อมันจะไปซื้อของจริงๆ ตอนนี้ผมวิ่งมาถึงหน้ามินิทมาร์ท ผมมองเข้าไปในร้าน ก็เห็น.. นั่นไง ไอ้จอมดื้อมาซื้อของจริงๆด้วย ผมเลยรีบเดินเข้าไปในร้านแล้วไปยืนข้างหลังมัน
"จาง ฮยอนซึง!!!"
Junhyung's Part end.
.......................................................
11/04/2015#
ผัดกะเพรา#
ความคิดเห็น