คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter5
Chapter5
ยังโย.. ดูจุนมีอะไรจะบอก
ด้านดูจุนที่เดินออกมาจากห้องนั่งเล่น เขาเดินตรงดิ่งไปที่ห้องนอน ในใจได้แต่คิดทบทวนถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ว่าสิ่งที่เขาทำอยู่มันถูกต้องแล้วเหรอ? แค่เพียงต้องการคำตอบว่าโยซอบชอบเขาหรือเปล่าแต่กลับต้องแลกด้วยน้ำตาของโยซอบ มันสมควรแล้วเหรอ? ทั้งๆที่เพียงเขาบอกโยซอบไปว่าเขาคิดยังไง เขาก็สามารถรู้คำตอบแล้ว ทำแบบนี้มันจะเห็นแก่ตัวเกินไปนะ ขณะที่ดูจุนยืนคิดอะไรไปเรื่อยเปลื่อย จุนฮยองก็เดินเข้ามา..
"ดูจุน กูมีเรื่องต้องคุยกับมึง..." จุนฮยองพูดด้วยน้ำเสียงเครียดเล็กน้อย
"มึงมีไร?" ดูจุนตอบด้วยน้ำเสียงห้วน ตอนนี้เขาสับสนจนไม่อยากจะคุยกับใครเลยด้วยซ้ำ
"คือกู.. ยังไงดีล่ะ คือ.. ถ้ากูบอกอะไรไปมึงต้องไม่โกรธกูนะ" จุนฮยองบอกด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้ม
"เออๆ มีไรก็รีบพูดมา" ดูจุนว่าอย่างรำคาญนิดๆ
"คือที่กูบอกให้มึงอยู่ห่างๆโยอ่ะ จริงๆแล้ว.. กูล้อเล่น^^" จุนฮยองตอบแล้วยิ้มตาหยีอย่างกลัวๆนิดๆ
"มึงว่าไงนะ!!!" ดูจุนถึงกับตาเบิกกว้างกับคำสารภาพของจุนฮยอง
"คือแบบ.. กูเห็นมึงชอบนู่นนี่นั่นไรงี้กับโยตลอดเลยไง กูเลยหมั่นไส้มึง เลยอยากแกล้งเล่นเฉยๆ แต่มึงดันเสือกเชื่อกูไง กูก็แบบ.. ปล่อยเลยตามเลย กูก็ไม่คิดว่าเรื่องมันจะใหญ่ขนาดนี้^^"
"มึง.. ไอ้จุนฮยอง.." ดูจุนถึงกับกัดฟันพูด
"เห้ยๆๆ มึงสัญญาแล้วไงว่าจะไม่โกรธกูอ่ะ"
"เอ๊อ.. มึง.. คอยดูนะ กูต้องเอาคืนมึงแน่ รอถึงทีกูบ้างเถอะ!" ดูจุนพูดพร้อมจิกสายตาด้วยความอาฆาต
"อย่างมึงจะทำอะไรกูด๊ายยยย มึงไปจัดการเรื่องมึงก่อนไป ป่านนี้โยร้องไห้น้ำท่วมห้องแล้วมั้ง" จุนฮยองพูดพลางยักไหล่อย่าง(เกือบ)สำนึกผิด
"เออ!! กูฝากไว้ก่อนเถอะมึง!!!" ดูจุนชี้หน้าจุนฮยองอย่างฆาตโทษก่อนเดินออกไปจากห้องเพื่อตามหาโยซอบ
.......................................................
โยซอบเลือกวิธีจัดการกับความเศร้าด้วยการเดินมาที่ห้องครัวเพื่อหาขนมกิน ดูจุนที่พอจะเดาใจโยซอบได้ก็เดินมาที่ห้องครัวเช่นกัน มาถึงก็เห็นหันหลังกำลังหาขนมในตู้เย็นอยู่ ดูจุนจึงเรียกออกไป..
"ยังโย..." ดูจุนเรียกด้วยเสียงที่ไม่ดังมากแต่ก็ดังพอที่โยซอบจะได้ยิน โยซอบหันมาเห็นดูจุนยืนอยู่ก็รีบลุกปิดประตูตู้เย็นเตรียมจะวิ่งออกไปจากห้องครัว ตอนนี้เขาไม่กล้าอยู่ใกล้ดูจุนเลยจริงๆ เขากลัวว่าดูจุนจะโกรธเขาเหมือนตอนเที่ยงที่ทะเลาะกัน โยซอบที่วิ่งไปเกือบจะพ้นเขตประตูห้องครัวก็ต้องชะงัก เพราะอยู่ๆดูจุนก็ดึงเขาไปกอดจากทางด้านหลัง โยซอบทำได้เพียงแค่ยืนนิ่ง เพราะเขากลัวจริงๆ กลัวว่าดูจุนจะโกรธเขามากกว่าเดิม
"โยซอบ.. ดูจุนขอโทษ"
.......................................................
"นี่ไอ้ห้อย นายจะเบียดฉันทำไมวะเนี่ย?! ที่ว่างก็มีตั้งเยอะตั้งแยะ" ฮยองซึงเอ็ดจุนฮยองเสียงเบา เพราะตอนนี้ทั้งคู่กำลังแอบฟังดูจุนง้อโยซอบอยู่ แต่จุนฮยองก็ยังหาเรื่องแกล้งฮยอนซึงด้วยการไปยืนเบียดฮยอนซึง จนฮยอนซึงทนไม่ไหว
"นายจะเสียงดังทำไมเนี่ยตุ๊ด เดี๋ยวสองคนนั้นก็ได้ยินพอดีหรอก และอีกอย่าง ฉันจะยืนตรงไหนมันก็เรื่องของฉัน" จุนฮยองว่าพรางยักคิ้วอย่างยียวนกวนติง
"ฮึ่ย! นายนี่มัน.." ฮยอนซึงจนปัญญาที่จะเถียงจริงๆ
"^++^" จุนฮยองยิ้มอย่าง...
.......................................................
กลับมาที่คู่ดูซอบดีกว่า...
"โยซอบ.. ดูจุนขอโทษ" ดูจุนกอดโยซอบด้านหลังพร้อมเอ่ยคำขอโทษ
"เรื่องอะไรเหรอ?" โยซอบถาม เพราะเขาไม่ได้โกรธดูจุนเลย กลับกันเขากลัวว่าดูจุนจะโกรธเขามากกว่า
"ทุกเรื่อง ทั้งเรื่องที่วันนี้ดูจุนเมินใส่โย ที่ตะคอกโย ดูจุนขอโทษ"
"โยก็ขอโทษที่วันนี้โยดึงจอยเกมมาจากดูจุนอา ดูจุนอาอย่าโกรธโยเลยนะ" "ดูจุนไม่โกรธโยหรอกน่า.."
"ฮึก!" ทันทีที่ดูจุนได้ยินเสียงสะอื้นของโยซอบ ดูจุนก็รีบคลายกอดออกแล้วจับโยซอบหันหน้ามาทางตน
"โย.. เป็นอะไร?" ดูจุนถามอย่างเป็นห่วง
"ฮึก! โย.. โยดีใจ.. ที่ดูจุนอาไม่โกรธโย ฮึก!" ได้ยินดังนั้นดูจุนก็ถึงกับคลี่ยิ้มออกมาทันที
"ไม่เอา ไม่ร้องนะโย.. ดูจุนไม่อยากเห็นน้ำตาโยอีกแล้ว"
"ฮึก! โย.. ไม่ได้ร้องไห้นะ ฮึก ฝุ่นมันเข้าตาต่างหาก"
"หรา.. หัดเป็นเด็กขี้โกหกตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยห๊ะ?!"
"เปล่าสักหน่อย โยพูดจริงจริ๊ง"
"ยังโย.. ดูจุนอามีอะไรจะบอก" จู่ๆดูจุนก็ทำสีหน้าจริงจัง
"อะไรเหรอดูจุนอา?"
"เอาหูมาใกล้ๆสิ" แล้วดูจุนก็กระซิบกับโยซอบ พอผละออกจากกัน โยซอบก็ทำท่าทีเขินอาย
"งั้นเราไปหาอะไรกินกันเถอะ"
"อื้ม^^"
.......................................................
พอดูจุนและโยซอบออกจากห้องไปหาอะไรกินข้างนอก ฮยอนซึงและจุนฮยองก็จูงมือ(?)มานั่งแง่วกันที่ห้องนั่งเล่นตามประสาคนไม่มีอะไรจะทำ..
"นี่ห้อย.. นายว่าดูจุนกระซิบบอกอะไรโยอ่ะ?" เพราะไม่มีอะไรทำก็เลยมานั่งเมาท์เรื่องชาวบ้าน...
"ฉันชื่ออะไร?" จุนฮยองถามเสียงนิ่งทำเอาฮยอนซึงเดาใจไม่ถูก
"กะ.. ก็จุนฮยองไง"
"ก็รู้ชื่อฉันนี่ ต่อไปก็เรียกชื่อฉันสิ"
"อะ.. เออ ก็ได้ๆ จุนฮยอง นายว่าเมื่อกี้ดูจุนกระซิบอะไรกับโยอ่ะ? ฉันล่ะสงสัยจริงๆ" ฮยอนซึงถาม
"ฉันชื่ออะไร?" จุนฮยองถามเสียงนิ่งด้วยประโยคเดิมอีกครั้ง
"โอ๊ยย นายกวนฉันหรือไงเนี่ยห๊ะ!!!"
"เปล่า ตอบฉันมาสิ"
"นายก็ชื่อจุนฮยองงายยย"
"ก็รู้นี่ว่าฉันชื่ออะไร แล้วมาถามทำไมว่าไอ้ดูจุนกระซิบอะไรกับโย ฉันไม่ได้ชื่อดูจุนสักหน่อย" จุนฮยองตอบพลางยักไหล่อย่างกวนๆ
"อะ.. ไอ้ ไอ้ ไอ้..!" ฮยอนซึงถึงกับด่าไม่ออกเลยทีเดียว
"ชิ! ฉันไม่คุยกับนายแร่วว -^-" ฮยอนซึงทำหน้างอน
"..." จุนฮยองไม่สนใจแล้วหันไปหยิบสมุดโน้ตของตัวเองมานั่งเขียนยุกๆยิกๆ ฮยอนซึงผู้ว่างงานไม่มีอะไรทำก็นั่งหายใจทิ้งไปเล่นๆ แอบเหล่ไปมองจุนฮยองนิดหน่อยว่าเขียนอะไร พอจุนฮยองเงยหน้าขึ้นมามอง ฮยอนซึงก็แสร้งทำเป็นเขี่ยพื้นเล่นบ้าง มองนู่นมองนี่เล่นบ้าง . .
ผ่านไป10นาที . .
"จุนฮยอง นายเขียนอะไรอยู่อ่ะ?" ฮยอนซึงผู้มีความอยากรู้อยากเห็นสูงเอ่ยถาม
"ไหนบอกจะไม่คุยกับฉันไง?"
"ก็.. ก็ฉันสงสัยนี่หว่าา ไม่มีใครอยู่คุยกับฉันเลยด้วย มีแต่นายเนี่ย" ได้ยินอย่างนั้น จุนฮยองก็กระตุกยิ้มมุมปากนิดๆให้กับคำตอบที่แสนจะซื่อตรงของฮยอนซึง
"ดงอุนมันก็อยู่ในห้องครัวนั่นไง ไม่ไปคุยกับมันล่ะ"
"ไม่เอาอ่ะ ในครัวร้อนจะตาย"
"งั้นก็เล่นเกมไปดิ"
"เล่นคนเดียวมันไม่หนุกกก นายก็มัวแต่เขียนอะไรยุกๆยิกๆอยู่นั่นแหละ ฉันถามก็ไม่ตอบ"
"แต่งเพลงอยู่.. รู้แล้วก็อยู่เงียบๆซะ ฉันต้องใช้สมาธิ"
"นายแต่งเพลงเป็นด้วยเหรอ?!!" ฮยอนซึงถามพลางทำตาลุกวาวอย่างกับเด็กที่เจอของเล่นที่ถูกใจ
"ตะลึงอะไรของนายมิทราบ?" จุนฮยองถามงงๆ แค่เขาแต่งเพลงได้มันจะน่าตื่นเต้นอะไรกันนักกันหนา
"นายแต่งถึงไหนแล้วอ่ะ? ขออ่านมั่งดิ"
"ไม่ได้"
"ทำไมอ่ะ นะๆ จุนฮยองนะ" ฮยอนซึงขอร้องพลางทำตาแป๋ว
"ไม่ได้ก็คือไม่ได้ ไม่เข้าใจหรือไง? ฉันไปที่อื่นดีกว่า นายนี่ตัวทำลายสมาธิจริงๆ" จุนฮยองพูดก่อนเดินออกจากห้องนั่งเล่นไป
"ไอ้ห้อยขี้หวงเอ๊ย! ขอดูแค่นี้ก็ไม่ได้ วันไหนนายไม่อยู่บ้านนะ ฉันจะเอามานั่งอ่านสักสิบรอบเลยคอยดู!!!" ฮยอนซึงก็ตะโกนเหมือนเด็กน้อยที่โดนขัดใจ
"เออ! ฉันจะคอยดู แต่เวลาฉันจะออกไปข้างนอก ฉันพกสมุดไปด้วยทุกครั้งโว้ยยยย ฮ่าๆๆๆ"
.......................................................
08/04/2015#
ผัดกะเพรา#
ความคิดเห็น