คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter3
Chapter3
Goodbye Stage
"วันนี้Goodbye Stageแล้วนะเว้ย! ทำให้เต็มที่เลยนะ!" ยุนดูจุนพูดปลุกกำลังใจเหล่าอสูรผู้เหนื่อยล้า เพราะตลอดหนึ่งเดือนมานี้ พวกเขาเดินสายโปรโมทเพลงไม่ได้หยุดเลย วันนี้เป็นวันที่จะขึ้นแสดงวันสุดท้าย แล้วเขาก็จะได้พักซะที เย่! "ไปๆ ได้เวลาขึ้นแสดงละ มาไฟท์ติ้งกันหน่อย ฮนา ทูล เซท(1 2 3) Fighting!!!" แล้วอสูรวงB2$Tก็ขึ้นแสดงอย่าสง่างาม ไม่ว่าจะขึ้นแสดงเวทีไหน พวกเขาก็เต็มที่เสมอ แค่ได้เห็นแฟนๆของพวกเขามีความสุขยามที่ได้ยินเพลงของพวกเขา แค่นี้เพียงพอแล้ว...
.......................................................
"เย่!!!!!!!! Goodbye Stageแล้ว จะได้พักซะที ฮู่เร่ๆ^#£$¥#@%÷$" เมื่อการแสดงจบลง เหล่าอสูรวงB2$Tก็ดิ่งขึ้นรถเพื่อจะกลับหอไปนอนทันที แล้วเมื่อก้นถึงเบาะรถ ดูจุนก็ตะโกนลั่นรถอย่างมีความสุข แม้สมาชิกจะรำคาญนิดหน่อย แต่ดูจุนก็หาสนใจไม่ ตะโกนด้วยคำแปลกๆจนเหมือนกับหัวหน้าเผ่าอะไรสักอย่าง
"ดีใจไปเถอะดูจุน พรุ่งนี้น่ะแกได้หยุดนะ แต่มะรืนนี้แกมีซีรี่ส์เรื่องใหม่ บทอยู่บนเตียงนอนแกละ พรุ่งนี้ก็ท่องบทให้เต็มที่นะ ฮ่าๆๆๆ" จินแทคบอกดูจุนอย่างอารมณ์ดี แม้ว่าการเป็นนักร้องจะดูเหนื่อย แต่หารู้ไม่ว่า การเป็นผู้จัดการนักร้องน่ะ เหนื่อยกว่าเป็นร้อยเท่า! เพราะต้องรับงาน จัดคิวงาน พาไปส่งที่ทำงาน แม้แต่ไปซื้อข้าวให้นักร้องยังเป็นหน้าที่ของผู้จัดการเลย แต่ด้วยหลังจากที่B2$Tเดบิวต์แล้วความดังและฮอตของพวกเขาก็พุ่งทะยานขึ้นสูงอย่างรวดเร็ว จะให้ผู้จัดการวงทำหน้าที่ทุกอย่างคนเดียวเลยก็คงไม่ไหว เพราะหากมีงานเดี่ยวของแต่ละคนเข้ามาพร้อมๆกันคงดูแลได้ไม่ทั่วถึงแน่ ทางบริษัทเลยต้องจ้างเมเนเจอร์มาช่วยผู้จัดการ
"ห๊ะ!!! พักวันเดียวเนี่ยนะ โอ้ววว ม่ายยย" ดูจุนโอดครวญให้ชีวิตตัวเอง
"นายยังดีนะดูจุน ฉันน่ะต้องไปเป็นmcให้รายการอะไรไม่รู้ตั้งแต่พรุ่งนี้เช้าอ่ะ เหนื่อยกว่าแกอีก อย่ามาทำเป็นบ่น" กีกวังแย้งขึ้นมาเมื่อเห็นว่าดูจุนชักจะโอดครวญเวอร์เกินไป
"จริงดิ ฮ่าๆๆๆ" ดูจุนได้ยินอย่างนี้ถึงกับยิ้มออก อย่างน้อยก็ไม่ได้มีเขาคนเดียวที่มีงานต่อ
"ทำไงได้ล่ะ ก็พวกเรามันดังนี่ งานแน่นมากกก ฮ่าๆๆๆ" กีกวังพูดคุยอย่างสนุกพร้อมกับยิ้มจนตาหยี
"พวกนายนี่ดังจังเนอะ.." อยู่ๆโยซอบก็เอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
"เป็นอะไรอ่ะโย" ดูจุนถามด้วยความเป็นห่วง
"ก็พวกนายอ่ะดัง คือฉันไม่ได้อิจฉานะ แต่เห็นพวกนายมีงานเยอะ ก็ต้องเหนื่อยมากกว่าฉันใช่ไหมล่ะ รู้สึกผิดจัง" โยซอบพูดอย่างจริงใจ
"โธ่.. โยก็คิดมาก ฉันเหนื่อยแต่ก็มีความสุขมากเลยนะ ยิ่งทำงานเยอะๆ เราก็จะได้มีเยอะๆไง ยังไงเราก็คือทีมเดียวกันนะ ไม่แน่นะ ต่อไปนายอาจจะดังกว่าฉันก็ได้ อย่าคิดมากเลย^^" ดูจุนพูดอย่างสบายๆ เพื่อไม่ให้โยซอบคิดมาก เพราะคนตัวเล็กคนนี้น่ะ คิดมากกว่าใครเสมอเลย "ช่ายยย ฉันก็บ่นๆไปงั้นแหละ" กีกวังก็ช่วยพูดอีกแรง
"ขอโทษนะที่ทำให้เครียด^^" โยซอบบอกอย่างรู้สึกผิด
"ไม่ได้เครียดสักหน่อย โยนั่นแหละเครียด เลิกเครียดได้แล้วครับ รู้มั้ย?" ดูจุนพูดอย่างอ่อนโยนพลางเอามือยีหัวโยซอบไปด้วย ทำเอาทุกคนบนรถถึงกับหมั่นไส้
"อะแฮ่มๆๆๆ แค่กๆๆๆ" จุนฮยองไออย่างกวงติง
"ตีนติดคอเหรอยง?!" ดูจุนตะหวัดสายตาถาม
"เปล๊าาาาา กลับหอกันเถอะ รู้สึกอยากจะอ้วก ฮยองออกรถ!"
"เออ! สั่งเหมือนกูเป็นคนขับรถแท็กซี่เลยนะมึงไอ้จุนฮยอง" "เปล่าหรอก ฮยองไม่ได้เป็นคนขับแท็กซี่ แต่ฮยองอ่ะเป็นขี้ข้าาาาา ฮ่าๆๆๆ" จุนฮยองก็ยังคงกวงติงไม่เลิก
"เอ๊อออ.. คอยดูนะมึง กูจะจัดคิวงานให้มึงทำไม่ต้องได้หลับได้นอนเลย คอยดู!" จินแทคพูดอย่างคาดเดาไม่ถูกว่าพูดจริงหรือพูดเล่น
"ฮยองงง~ ผมล้อเล่นนะครับบบ กลับหอกันเถอะครับ ทุกคนมันคงงะ...!" จุนฮยองพูดพลางหันไปมองสมาชิกวงแล้วถึงกับอึ้ง หลับกันหมดแล้วครับตอนนี้ มีเพียงจุนฮยองนี่แหละ ไม่หลับไม่นอน มัวแต่กวงติงคนนู้นทีคนนี้ที
"หลับกันหมดเลยเหรอวะ หลับไวกันชิบ"
"นายก็นอนเถอะจุนฮยอง เดี๋ยวถึงหอเมื่อไรเดี๋ยวฮยองปลุก"
"ครับผม คร่อก!" เดี๋ยวนะ ตอบจินแทคเสร็จก็หลับเลยทันที หลับง่ายเนอะคนนี้ เด็กน้อยจริงๆ จินแทคคิด..
.......................................................
เวลาของวันใหม่เริ่มขึ้นล่วงเลยไปถึงช่วงเที่ยง ซนดงอุน มักเน่วงตื่นเป็นคนแรก เพื่อมาทำอาหารเที่ยงให้เหล่าฮยองกิน มีแต่กีกวังที่ต้อง ไปทำงานตั้งแต่เช้า วันนี้ดงอุนเลือกทำสปาเกตตีไก่ซอสแดง ทำไปจนเกือบเสร็จ แต่ก็ไม่เห็นจะมีวี่แววของฮยองคนไหนที่จะลุกมาเลย กะตื่นกันตอนเย็นเลยมั้งเนี่ย..
"ดงอุนอา.. ทำไรอ่ะ?" ฮยอนซึง ผู้ที่ตื่นมาเพราะกลิ่นอาหารที่ดงอุนกำลังทำ และกำลังยืนเกาะขอบประตูเอ่ยถามด้วยความอยากกิน(?)
"วันนี้ผมทำสปาเกตตีไก่ซอสแดงน่ะครับ พอดีของในตู้เย็นเหลือพอให้ทำได้แค่เมนูนี้^^" ดงอุนตอบพร้อมรอยยิ้มตามแบบฉบับคุณชายผู้หล่อเหลาและอบอุ่น
"มีอะไรให้ฮยองช่วยไหม? ฮยองก็พอทำเป็นน๊าาา" ฮยอนซึงเสนออย่างตื่นเต้น
"ฮยองแปรงฟันยังครับ?"
"แปรงแล้ววว" ฮยอนซึงตอบอย่างอารมณ์ดี เพราะตื่นมาก็มีของกินอร่อยๆรออยู่ ชีวิต ดี๊ดี ^0^
"งั้นฮยองมาเฝ้าซอสให้ผมหน่อยดิ เดือดแล้วปิดแก๊สเลย ผมปวดฉี่อ่ะ"
"เคๆ เดี๋ยวฮยองดูให้" ฮยอนซึงรับปากแล้วเดินเข้าไปในห้องครัวหลังจากที่เกาะขอบประตู(?)มาเนิ่นนาน . .
5นาทีผ่านไป . .
"ฮยองงง~ ปิดแก๊สยังครับบบ"
"ปิดแล้ว กำลังจะกินแล้วเนี่ย มาๆ มากินเป็นเพื่อนฮยองหน่อย เดี๋ยวฮยองตักให้"
"ขอบคุณครับ^^"
Junhyung's Part
ผมตื่นมาอย่างงัวเงีย กำลังจะเดินไปเข้าห้องน้ำ พอเดินผ่านห้องครัวก็เหลือบไปเห็นคนที่อยู่ข้างในห้องครัว ไอ้ดงอุนกับไอ้หน้าตุ๊ดฮยอนซึงนี่เอง ทำเป็นยืนคุยกระหนุงหนิง ทำอย่างกับรู้จักสนิทสนมกันมาก่อนอย่างนั้นแหละ เห็นแล้วหมั่นไส้ชะมัด มีป้อนอะไรกันกินด้วย แหวะ! มือไม่มีหรือไงฟะ แล้วนี่ผมมายืนแอบมองพวกนี้ทำไมเนี่ย?! จะไปฉี่นี่หว่า ลืม.. ไปละ ผมมาแค่นี้แหละครับ
Junhyung's Part end.
.......................................................
เมื่อตื่นกันครบทุกคนแล้ว ดงอุนและฮยอนซึงเลยช่วยกันจัดโต๊ะ ทั้งสองคุยเล่นกันตามปกติ โดยมีสายตาของจุนฮยองกำลังจ้องมองอยู่(แล้วทำไมไม่ช่วยเขาจัดโต๊ะ?)
"ดูสนิทกันจังนะ" จุนฮยองเปิดประเด็น
"อะไรของนาย?" ฮยอนซึงถามอย่างสงสัย อยู่ดีๆก็มาพูดแทรกขณะเขากำลังคุยกับดงอุน เสียมารยาท!
"นายสองคนดูสนิทกันเร็วจังนะ เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน แต่ทำตัวเหมือนกับเคยรู้จักกันมาก่อนอย่างนั้นแหละ" จุนฮยองสงสัย "อะ.. เอ่อ..!" ดงอุนถึงกับอึกอัก
"แต่นั้นมันก็เรื่องของพวกฉันป้ะ?! ห้อยอย่าเสื..สิครับ" ฮยอนซึงเห็นท่าไม่มีเลยชิงตอบไปอย่างกวนๆ
"ไอ้ตุ๊ด! ด่าฉันแต่เช้าอีกแล้วนะ!!" จุนฮยองขึ้นนิดๆ
"โธ่.. ฮยอง~ อย่าทะเลาะกันเลยนะครับ ผมก็สนิทกับคนง่ายอย่างนี้แหละ อย่าคิดมากเลยครับ กินสปาเกตตีกันดีครับ เดี๋ยวจะเย็นหมด^^" ดงอุนถึงกับต้องรีบดับไฟ แต่ถึงอย่างนั้น ทั้งจุนฮยองและฮยอนซึงก็ยังคงมองหน้าหาเรื่องกันอย่างเอาเป็นเอาตาย
"โว้วว.. วันนี้มีไรกินวะดงอุน?" เสียงของดูจุนผู้มาใหม่ดังขึ้นพลางเดินไปนั่งที่ประจำของตน
"สปาเกตตีไก่ซอสแดงครับดูจุนฮยอง" ดงอุนตอบ
"ว้าวว เดี๋ยวไปตามโยแปป" ดูจุนทำท่าจะวิ่งไปหาโย แต่ก็ต้องชะงัก..
"โยมันก็มีมือมีตีน เดี๋ยวมันหิวมันก็มาเองแหละน่า.. มึงจะไปยุ่งอะไรกับโยมันนักหนา ระวังโยมันจะรำคาญเอานะเว้ย" จุนฮยองแกล้งพูด
"จริงเหรอมึง?" ไอ้นี่ก็ดันเชื่อ
"เออดิ! มึงไปตามต้อยๆตลอด24ชั่วโมงขนาดนี้ ใครๆก็รำคาญ แถมโยมันก็ไม่รู้ด้วยว่ามึงชอบมันอ่ะ" จุนฮยองพูดด้วยสีหน้าจริงจัง(?)
"แล้วกูต้องทำไงอ่ะ?" ดูจุนถึงเครียดจริง "มึงก็แค่อยู่ห่างๆโยเอาไว้ อย่าไปยุ่งกับมัน อย่าไปคุยยิ่งดี บางทีห่างๆกัน โยมันอาจจะรู้สึกว่าขาดมึงไม่ได้ก็ได้ ใครจะไปรู้" หึ หึ (ยิ้มชั่วร้าย)
"ทุกคน.. โยมาแล้ววว^^" และแล้วโยก็มา โชคเข้าข้างแผนชั่วๆของจุนฮยองจริงๆ
"มากินเร็วๆเลยโย ดงอุนทำสปาเกตตีอร่อยมากกก><" ฮยอนซึงพูดขณะยังเคี้ยวสปาเกตตีไปด้วย โยซอบได้ยินอย่างนั้นก็รีบวิ่งไปนั่งประจำที่ของตนซึ่งอยู่ข้างๆที่นั่งของดูจุน
"ว้าว! อร่อยอย่างที่ฮยอนซึงบอกจริงๆด้วย เนาะดูจุนเนอะ^^" โยซอบหันไปถามดูจุนอย่างร่าเริง
"..." แต่สิ่งที่ได้กลับมาจากดูจุนกลับเป็นความเงียบ ทำเอาโยซอบถึงกับหน้าเสีย เพราะดูจุนไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยสักครั้ง
"ดูจุนอาเป็นอะไรหรือเปล่า.. ไม่สบายเหรอ?" โยซอบถามดูจุนด้วยความเป็นห่วงพร้อมทั้งยื่นมือไปหวังจะแตะหน้าผากดูจุนเพื่อวัดอุณหภูมิ แต่ก่อนที่มือของโยซอบจะแตะหน้าผากดูจุน ดูจุนก็ลุกพรวดขึ้นมาเสียก่อน ทำเอาโยซอบไม่เข้าใจ
"ฉันอิ่มแล้ว ไปท่องบทก่อนนะ" อยู่ดีๆดูจุนก็อิ่มทั้งๆที่เขาเพิ่งจะทานไปได้สองสามคำเท่านั้น แล้วเขาก็เดินออกไปจากห้องครัวทันทีหลังจากที่พูดจบ
"ดูจุนอา..." โยซอบได้แต่พูดอย่างแผ่วเบา
.......................................................
หลังจากที่ทานอาหารกันเสร็จ ฮยอนซึงก็รีบลากตัวจุนฮยอง ต้นเหตุปัญหามาเคลียร์.. สองต่อสอง(?)
"ไอ้ห้อย!!!" มาถึงฮยอนซึงก็ตะโกนใส่หน้าจุนฮยองทันที
"อะไรไอ้ตุ๊ด!!!" จุนฮยองก็ตะโกนตอบกลับไปด้วยระดับเดซิเบลที่ใกล้เคียงกัน
"นายไปแกล้งดูจุนกับโยซอบทำไมห๊ะ?!"
"แกล้งอะไร๊.."
"อย่ามาเถิก เอ้ย! อย่ามาแถ ก็นายไปบอกว่าดูจุนจะทำให้โยรำคาญทำไม หมอนั่นยิ่งคิดมากอยู่ แล้วไหนยังจะเรื่องที่นายสะเออะไปแนะนำให้ดูจุนอยู่ไกลๆจากโยอีก นายต้องการอะไรกันแน่?!"
"ก็ไม่ได้ต้องการอะไร แกล้งไอ้ดูจุนแล้วสนุกดี" จุนฮยองตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน
"โรคจิต!"
"แล้วไง!!! แล้วนายมาเกี่ยวอะไรด้วย!!!" จุนฮยองเริ่มมีน้ำโหขึ้นมา เพราะฮยอนซึงชักจะด่าเขาเยอะเกินไปแล้ว
"ก็นั่นมันเพื่อนฉัน!!! นายมาทำให้เพื่อนฉันทะเลาะกันแล้วยังจะบอกว่าสนุกอีก นายมันโรคจิต!!!" ฮยอนซึงก็เริ่มมีน้ำโหเหมือนกัน คนอะไร ทำผิดแล้วยังไม่ละอายอีก
"ฮยอนซึง!!! มันชักจะมากไปแล้วนะ!!!" จุนฮยองตะโกนใส่ฮยอนซึงพร้อมกับกระชากคอเสื้อฮยอนซึงด้วนความโกรธจัด...
.......................................................
05/04/2015#
ผัดกะเพรา#
ความคิดเห็น