คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter4
Chapter4
ดูจุนอา...
"ฮยอนซึง!!! มันชักจะมากไปแล้วนะ!!!" จุนฮยองตะโกนใส่ฮยอนซึงพร้อมกับกระชากคอเสื้อฮยอนซึงด้วนความโกรธจัด... "ทำไม?! จะทำอะไรฉันหรือไง!" ฮยอนซึงตอบอย่างไม่เกรงกลัว
"หรือว่า..." อยู่ๆจุนฮยองเริ่มสงสัยอะไรบางอย่าง(อารมณ์เปลี่ยนไวเหลือเกิน - -)
"อะไร?"
"ที่นายทำตัวเป็นเดือดเป็นร้อนขนาดนี้.. เป็นเพราะ..."
"เพราะอะไรของนาย?" ฮยอนซึงสงสัย..
"เพราะนายชอบไอ้ดูจุนไง!"
"ห๊ะ! ฮ่าๆๆๆๆ" ฮยอนซึงได้ยินอย่างนั้นก็ถึงกับระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
"ขำอะไรวะ?" คราวนี้เป็นจุนฮยองที่เป็นฝ่ายสงสัยบ้าง
"ฮ่าๆๆๆๆ นะ.. นาย ฮ่าๆๆๆๆ" ฮยอนซึงยังคงหยุดขำไม่ได้
"ขำอะไร?!!!" จุนฮยองหมดความอดทน กระชากคอเสื้อฮยอนซึง(อีกครั้ง?)พร้อมทั้งกัดฟันถาม
"นายคิดได้ไงวะว่าฉันชอบไอ้ดูจุน มันเป็นเพื่อนกับฉันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนะเว้ย ฉันคิดอะไรกับมันไม่ลงหรอก"
"แล้วฉันจะไปรู้ความสัมพันธ์ของพวกนายได้ไงล่ะวะ" จุนฮยองตอบอย่างหน้าแตกนิดๆ
"แล้วอีกอย่างหนึ่งนะ ถ้าฉันชอบดูจุนจริงๆ ฉันจะโกรธนายทำไม นายอุตส่าห์หาหนทางเสียบแทนโยให้ฉันเนี่ย"
"..." จุนฮยองรู้สึกหน้าชานิดๆ
"ฉันขอเตือนไว้เลยนะ อย่าทำแบบนี้อีก หัวใจคนไม่ใช่ของเล่น" ฮยอนซึงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"..." เหมือนตะคริวจะกินหน้าฮยอนซึงไปแล้วแหละ ฮยอนซึงทำท่าเหมือนจะเดินจากไปแต่ก็หยุดชะงักไว้ก่อนเพื่อทิ้งท้ายว่า..
"อ้อ! นายน่ะ มีสมองก็หัดใช้บ้างนะ จะคิดอะไรก็หัดคิดถึงความเป็นจริงบ้าง ที่สำคัญ คิดอะไรที่มันดีๆหน่อยนะ ไม่ใช่วันๆคิดแต่เรื่องชั่วๆ คิก!"
"อึ้ก!" จุนฮยองรู้สึกเหมือนโดนน้ำเย็นสาดหน้าเลยทีเดียว
.......................................................
Dujun's Part
ผมเดินออกมาจากห้องครัวแล้วดิ่งตรงมาที่ห้องนั่งเล่น ผมเดินมาเปิดเกมฟุตบอลขึ้นมาแล้วนั่งลงเล่น ทั้งๆที่เกมนี้เป็นเกมโปรดของผม แต่ทำไมวันนี้ผมเล่นแล้วไม่สนุกเลยล่ะ ตอนนี้ในหัวผมมีแต่คำพูดของไอ้จุนฮยอง ที่ผมคอยอยู่ใกล้ๆโยแบบนี้ โยจะรำคาญผมจริงเหรอ? ผมควรอยู่ห่างจากโยจริงเหรอ? ทั้งๆที่ผมแสดงออกว่าชอบโยขนาดนี้ ทุกคนคงดูออก ยกเว้นก็แต่โย เพราะโยน่ะสดใส ร่าเริง มองโลกในแง่ดีเสมอ จริงๆมันก็เป็นความผิดของผมเองแหละที่ไม่บอกโยไปตรงๆ ทั้งๆที่ผมชอบโยตั้งแต่เจอกันครั้งแรก ตอนนั้นเราเป็นเด็กฝึกกันทั้งคู่ โยดูเป็นคนขี้อาย ผมเลยเริ่มเข้าไปคุยก่อน แล้วก็รู้จักกันมากขึ้นเรื่อย แถมผมก็ชอบโยมากขึ้นเรื่อยๆด้วยเช่นกัน แต่ผมมันขี้ขลาดไง เป็นเด็กฝึกกันมานาน6ปี ผมก็มองแค่โยคนเดียวมาตลอด ผมมันปากหนักเองแหละ..!
"ดูจุนอา.." ทำไงดีอ่ะ โยมา.. ผมเลยพยักหน้ารับ แล้วหันมาเล่นเกมต่อ ผมต้องพยายามไม่สนใจโย โยจะได้รู้สึกว่าขาดผมไม่ได้!
"ดูจุนอา.." โยเรียกผมอีกครั้ง ผมควรทำยังไงดี..?
"มีอะไร.." ผมตอบไปเสียงนิ่ง แต่มือและสายตาก็ยังจดจ่ออยู่กับเกม
"ดูจุนอาเป็นอะไรหรือเปล่า? ทำไมวันนี้ดูแปลกๆ" โยถามผมเสียงเศร้า ที่ผมกำลังทำอยู่ตอนนี้มันถูกแล้วเหรอ..?
"เปล่า" ผมหันไปมองโยแปปนึง แล้วก็หันกลับมาสนใจเกมต่อ
"จะเปล่าได้ยังไง! ก็ดูจุนอาเมินโยอยู่เนี่ย!" โยซอบดูเหมือนจะโกรธจนควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ เลยเผลอตะคอกผม รวมทั้งดึงจอยเกมออกจากมือผม ผมเลยหันมามองหน้าโยซอบด้วยสายตาที่โกรธเช่นกัน ตั้งแต่รู้จักกันมา ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่โยซอบจะโกรธผมจนถึงขั้นขึ้นเสียงใส่ผมขนาดนี้ . . แต่หากมองในมุมมองของโยซอบ ตั้งแต่รู้จักกันมาก็ไม่เคยมีครั้งไหนที่ดูจุนจะเมินเขาอย่างนี้เช่นเดียวกัน . .
"นายกล้าดียังไงมาตะคอกชั้นห๊ะ! ถ้าจะเป็นอย่างนี้ก็ไม่ต้องมาคุยกับชั้น!!!" ผมพูดจบก็ลุกออกไปจากห้องทันที
Dujun's Part end.
"ฮึก!" ทันทีที่ดูจุนก้าวออกจากห้อง น้ำตาของโยซอบก็ไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
อีกด้าน ฮยอนซึงและจุนฮยองยืนฟังเหตุการณ์ตั้งแต่ต้น จุนฮยองรู้สึกว่าเรื่องเขาแกล้งดูจุนเล่นๆ ชักจะเริ่มบานปลายเกินที่เขาคาดหมายไว้มาก ฮยอนซึงที่ยืนฟังอยู่ข้างๆหันมาจิกตาใส่จุนฮยองทันที และเจ้าตัวก็รู้ตัวเช่นกัน..
"เออ ฉันรู้น่าว่าต้องทำไง.." จุนฮยองตอบอย่างเกร็งนิดๆ ตอนนี้รังสีอำมหิตของฮยอนซึงแรงมากจนเขาไม่กล้าเล่นด้วย "รู้ตัวก็ดี ถ้าคู่นี้โกรธกันไม่หายนะ ฉันไม่เอานายไว้แน่!" พูดจบฮยอนซึงก็เดินไปหาโยซอบที่นั่งร้องไห้อยู่ในห้องนั่งเล่น
"โย..." ฮยอนซึงเรียกโยซอบด้วยน้ำเสียงเห็นใจ โยซอบเงยหน้าขึ้นมา ฮยอนซึงถึงกับตกใจมาก เขาไม่คิดว่าโยซอบจะร้องไห้หนักขนาดนี้ ฮยอนซึงเดินเข้าไปโยซอบแล้วนั่งลง โยซอบโผกอดฮยอนซึงทันที ฮยอนซึงก็ทำอะไรไม่ถูก เขาปลอบคนไม่เก่ง เขาจึงทำได้เพียงลูบหลังโยซอบเบาๆ
"ไม่เป็นไรนะโย.."
"ฮือ.. ซึงอา.. ฮึก ดูจุนอาโกรธโยแล้ว ฮือ.. ดู.. จุน.. ฮึก โกรธโย.. โยทำอะไรผิด ฮึก ซึงอา.. เพราะโยดึงจอยเกมดูจุนอาเหรอ.. ฮึก หรือเป็นเพราะโย.. ฮึก ตะโกนใส่ ฮือ.. โยจะทำยังไงดี ซึงอา.. ดูจุนต้องโกรธโยมากแน่ๆเลย ฮือ..." โยซอบกอดฮยอนซึงไปด้วย แล้วก็ระบายความรู้สึกที่มีอยู่ตอนนี้ไปด้วย
"โย.. ฟังซึงนะ ดูจุนมันไม่โกรธโยหรอก มันคงเครียดๆอ่ะแหละ โยต้องเข้าใจมันหน่อยนะ ช่วงนี้งานมันหนัก แต่โยเชื่อซึงสิ ดูจุนมันไม่ได้โกรธโยแน่นอน เดี๋ยวซึงจะไปคุยกับมันเอง แล้วก็จะไปด่ามันด้วยที่ทำให้ยังโยของซึงร้องไห้แบบนี้!" ฮยอนซึงทำหน้าจริงจัง
"อย่านะซึงอา.. ดูจุนไม่ผิด"
"จะผิดไม่ผิดมันก็เป็นต้นเหตุทำให้โยร้องไห้ ซึงจะไปด่ามันแล้วเตะสักทีสองที"
"ไม่นะๆ ซึงอา โย.. ฮึก ไม่ได้ร้องไห้นะ" โยซอบพูดไปก็สูดน้ำมูกไป
"ไม่ร้องอะไร โยยังร้องเลยเนี่ย"
"ไม่ๆๆ โยไม่ได้ร้องไห้นะ โยหยุดร้องแล้วๆ อย่าไปว่าดูจุนอาเลยนะซึงอา นะๆ"
"ได้ แต่โยต้องยิ้มให้ซึงเห็นก่อน ซึงจะได้มั่นใจว่าโยจะไม่ร้องไห้แล้ว"
"ได้ๆ นี่ไง ยิ้มมม " โยซอบรีบยิ้มทันที
"ดีมากเด็กน้อย! ต่อไปอย่าร้องไห้อีกนะ ฉันไม่อยากเห็นน้ำตาของโย ไปๆ ไปล้างหน้าไปโย"
"ได้ๆ แต่ซึงอาอย่าไปว่าดูจุนอานะ อย่าเตะด้วยนะ!"
"จ้าาา แหม.. เป็นห่วงจังนะดูจุนอาของยังโยเนี่ย!"
"บ้า!" แล้วโยซอบก็เขินเดินออกจากห้องไป
"ก็ชอบกันนี่หว่า.. ทำไมไม่บอกๆกันไปวะคู่นี้ ฮ่าๆ" ฮยอนซึงนั่งยิ้มคนเดียวให้กับคู่รักน่ารักคู่นี้
.......................................................
ด้านดูจุนที่เดินออกมาจากห้องนั่งเล่น เขาเดินตรงดิ่งไปที่ห้องนอน ในใจได้แต่คิดทบทวนถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ว่าสิ่งที่เขาทำอยู่มันถูกต้องแล้วเหรอ? แค่เพียงต้องการคำตอบว่าโยซอบชอบเขาหรือเปล่าแต่กลับต้องแลกด้วยน้ำตาของโยซอบ มันสมควรแล้วเหรอ? ทั้งๆที่เพียงเขาบอกโยซอบไปว่าเขาคิดยังไง เขาก็สามารถรู้คำตอบแล้ว ทำแบบนี้มันจะเห็นแก่ตัวเกินไปนะ ขณะที่ดูจุนยืนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จุนฮยองก็เดินเข้ามา..
"ดูจุน กูมีเรื่องต้องคุยกับมึง..."
.......................................................
07/04/2015#
ผัดกะเพราะ#
ความคิดเห็น