คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter12
Chapter12
ขอโทษ
"แล้วทำไมต้องตะคอกฉันด้วย?!!! เออ! ฉันขอโทษที่แอบกินโค้กอันเลอค่าของนาย ต่อไปฉันจะไม่แตะต้องของๆนายอีกเลย พอใจยัง?!!! ฮึก!" ฮยอนซึงตะโกนขอโทษใส่หน้าจุนฮยองพร้อมทั้งน้ำตาคลอเบ้าก่อนจะวิ่งออกไปจากหอ..
"โย.. ไม่ต้องตามไปหรอก ฮยอนซึงคงอยากอยู่คนเดียว" ดูจุนที่เห็นโยซอบจะวิ่งตามฮยอนซึงไปก็รั้งเอาไว้ก่อน
"จุนฮยอง มึงจะโกรธอะไรนักหนาวะ?!" ดูจุนถามอย่างไม่เข้าใจ ทุกคนก็พอเข้าใจนะว่าจุนฮยองเป็นคนหวงของที่แฟนคลับให้ แต่ก็ไม่คิดว่าจะหวงจนต้องตะหวาดฮยอนซึงจนวิ่งหนีไปขนาดนี้..
"..." จุนฮยองเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเป็นอะไร โกรธที่ฮยอนซึงแอบกินโค้กก็ไม่เท่าไหร่หรอก แต่พอในหัวคิดถึงเรื่องที่ฮยอนซึงคุยโทรศัพท์กับใครสักคนเมื่อคืนด้วยใบหน้ามีความสุขแล้วเขาก็รู้สึกโกรธขึ้นมาดื้อๆจนเผลอตะหวาดฮยอนซึงไป..
"มึงคงไม่รู้สินะ ฮยอนซึงน่ะ ที่บ้านมันเลี้ยงมาอย่างคุณหนู ตอนอยู่ที่บ้านมันก็เป็นเด็กดีมากก็เลยไม่เคยโดนดุ มึงอ่ะเป็นแรกเลยที่ดุแล้วก็ตะคอกมัน มันเป็นคนที่ชอบคิดมากและก็ขี้กลัว มึงไปตะคอกใส่อย่างนั้น ก็เลยเตลิดหนีไปเลยไง" ดูจุนอธิบายเพื่อให้จุนฮยองเข้าใจฮยอนซึง
"ก็..." จุนฮยองกล่าวรู้สึกผิด
"ก็อะไรของมึง ช่างเถอะ ต่อไปก็อย่าไปตะคอกมันมากละกัน แล้วนี่มันวิ่งไปไหนแล้ววะเนี่ย มีใครพอจะรู้ไหม?" ดูจุนถามอย่างใจเย็น เขาเชื่อว่าฮยอนซึงไม่ทำอะไรที่สิ้นคิดแน่ เขารู้ดี..
"ไม่มีใครรู้เลยเหรอ? แล้วจะทำยังไงดีอ่ะ ฮือออ" เมื่อดูจุนถามแล้วทุกคนก็นิ่ง นั่นก็แสดงว่าไม่มีใครรู้ว่าฮยอนซึงจะวิ่งไปไหน โยซอบเริ่มวิตกเกินเหตุจนจะร้องไห้(?) แต่ขณะที่โยซอบกำลังร่ำไห้อยู่ จุนฮยองก็วิ่งพรวดพราดออกไป..
"อ้าว! จุนฮยอง นายจะไปไหนน่ะ?!" กีกวังตะโกนถามอย่างสงสัย แต่จุนฮยองก็ไม่สนใจจะตอบ
"คงไปหาฮยอนซึงฮยองมั้งครับ^^" ดงอุนตอบยิ้มๆ
"ฮืออออ" (ยังไม่เลิกคร่ำครวญ - -)
"โอ๋ๆๆๆ โยจ๋าาา จุนฮยองออกไปหาฮยอนซึงแล้ว เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว ไม่ร้องนะๆ" เมื่อโยซอบร้องไห้ไม่หยุด ดูจุนเลยต้องปลอบกันต่อไป...
.......................................................
"ฮึก ทำไมต้องมาตะคอกฉันด้วย ฮืออออ" ด้านฮยอนซึงที่วิ่งออกมาจากหอโดยไม่รู้ว่าจะไปไหนก็มาหยุดที่สวนสาธารณะใกล้ๆหอที่เคยมา กลับมานั่งม้านั่งตัวเก่าที่เคยมานั่ง แล้วแมวตัวที่ฮยอนซึงเคยอาบน้ำให้ก็เดินมาคลอเคลียด้วยแบบครั้งแรกที่เจอกัน
"ฮือออ ฮึก อ๊ะ! ห้อ..! ฮืออออ ห้อยยยย" ฮยอนซึงที่สะดุ้งเพราะเจ้าห้อยมาคลอเคลียที่ขาตน พอจะเรียกชื่อก็ทำให้นึกถึงคนใจร้ายที่ตะคอกเขาเมื่อครู่ เขาเลยอุ้มเจ้าห้อยขึ้นมานอนบนตักของตน เอามือลูบตามตัวอย่างที่ชอบทำ
"ฮึก ไม่ได้เจอกันไม่กี่วันมอม.. ฮึก มอมแมมจังเลยนะนายอ่ะ" ฮยอนซึงเลี่ยงการเรียกชื่อเจ้าห้อยด้วยการใช้สรรพนามเรียกแทน
"ฮึก เปล่าสักหน่อย ฉัน.. ฮึก ไม่ได้ร้องไห้ ฮึก ไม่ได้ร้องจริงๆนะ ฮืออออ" ยิ่งคุยกับเจ้าห้อย ฮยอนซึงก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้นราวกับกำลังถูกผู้ใหญ่คาดคั้นความจริงอยู่
"ก็ได้ๆ ฮึก ฉันร้องไห้อยู่ ฮึก ฉัน.. ฉันโดนจุนฮยองตะคอกอ่ะ" ฮยอนซึงพูดไปพลางสะอื้นไป
"ฉันก็แค่.. ฮึก แอบกินโค้กของหมอนั่น ฉันก็แค่เห็นโค้กมันแปลกๆ ฉันไม่เคยเห็น จิบไปนิดเดียวเอง ฮึก" ฮยอนซึงยังคงระบายเรื่องที่อัดอั้นในใจให้เจ้าห้อยฟังทั้งๆที่ยังคงสะอื้นไม่หยุด
"แล้วอีก.. ฮึก อย่างฉันก็ไม่รู้ด้วยว่ามันเป็นของหมอนั่น ฮึก ฉันไม่รู้.. ฮือออ" ฮยอนซึงเริ่มร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยเมื่อพูดถึงเหตุผลของเรื่องทั้งหมด
"ฉัน.. ฮือออ ฉันว่าหมอนั่นต้องเกลียดฉันแน่เลย ฮือออ ที่ฉันโกหก.. ฮึก เพราะ.. ฮึก" ขณะที่ฮยอนซึงกำลังระบายความในใจก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
"เพราะอะไรหล่ะ? บอกมาสิ ฉันฟังอยู่"
"จุนฮยอง!!!"
.......................................................
"นี่ดงอุน! นายรู้อะไรดีๆมาใช่ไหม?! บอกฉันมาเดี๋ยวนี้เลยนะ" เมื่อสถานการณ์สงบ กีกวังก็ลากดงอุนมาคุยแบบส่วนตั๊วส่วนตัว(?)กันในห้องครัว
"รู้อะไรครับฮยอง? ^^" ดงอุนตอบแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย
"ก็แล้วนายรู้ได้ยังไงว่าจุนฮยองวิ่งไปหาฮยอนซึง?!" กีกวังเข้าประเด็น
"ผมก็แค่เดาน่ะครับกีกวังฮยอง^^"
"ฉันไม่เชื่อ.. ตอนนายพูด นายยิ้มๆด้วยอ่ะ ฉันเห็นนะ!" กีกวังถามด้วยสายตาไม่เชื่อ เพราะความกะล่อนในตัวมักเน่มันมีมากจนเขาทำใจยอมรับได้ยาก แม้ภายนอกดงอุนจะดูอบอุ่น ทำหารเก่ง แต่คงมีแค่สมาชิกในเท่านั้นที่รู้ว่ามักเน่คนนี้กะล่อนมากกก
"ผมพูดจริงๆนะครับฮยอง^^"
"จริงอ้ะ?! อย่าให้รู้นะว่ารู้อะไรดีๆแล้วไม่บอกฉันน่ะ ถ้ารู้นะนายโดนแน่!!!"
"โดนอะไรเหรอครับฮยอง? โซ่? แซ่? หรือกุญแจครับฮยองงงง~"
"อะ.. อะ.. ไอ้..!" กีกวังที่กำลังจะอ้าปากด่าดงอุนกลับเงียบเสียงลง เพราะอยู่ๆดงอุนก็เชยคางกีกวังขึ้นเพื่อให้ได้องศาในการรับจูบอันหอมหวานจากตน กีกวังเบิกตากว้างเล็กน้อยแล้วจูบตอบอย่างไม่ขัดเขินแต่อย่างใด...
"อื้มมมม~" ทั้งคู่ยังคงมอบจูบที่หอมหวานให้กันไปเรื่อยๆ ดูจุนและโยซอบที่จูงมือ(?)กันเดินมาทางห้องครัวเพื่อจะหาอะไรกิน อยู่ๆดูจุนที่เดินนำหน้าโยซอบก็หยุดเดินกระทันหัน ทำให้โยซอบที่เดินตามหลังมาชนเข้ากับแผ่นหลังกว้างของดูจุนเข้าเต็มๆ โยซอบที่กำลังจะโอ้ปากโวยวายก็โดนมือใหญ่ของดูจุนปิดเอาไว้ซะก่อน แล้วดูจุนก็ลากโยซอบกลับมาที่ห้องนั่งเล่นตามเดิม
"นี่! ดูจุนอาลากโยมาทำไมเนี่ย?!! โยหิวนะ!!" เมื่อดูจุนเอามือออกจากปากโยซอบ โยซอบก็โวยวายขึ้นมาทันที
"อะ.. เอ่อ คือ ดูจุนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าขนมมันหมดน่ะ ใช่ๆ ขนมหมดแล้ว เราลงไปหาขนมกินข้างล่างดีกว่าเนอะ แฮะๆ^^ " ดูจุนถึงกับแถสดเลยทีเดียว
"อ่าา งั้นเหรอ งั้นลงไปหาอะไรกินก็ได้ ไปกันดูจุนอา^^" โยซอบว่าอย่างกระตือรือร้น
"ครับบบ^^" โล่งอกไปทีกู ดูจุนคิดในใจ..
.......................................................
"แล้วอีก.. ฮึก อย่างฉันก็ไม่รู้ด้วยว่ามันเป็นของหมอนั่น ฮึก ฉันไม่รู้.. ฮือออ" ฮยอนซึงเริ่มร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยเมื่อพูดถึงเหตุผลของเรื่องทั้งหมด
"ฉัน.. ฮือออ ฉันว่าหมอนั่นต้องเกลียดฉันแน่เลย ฮือออ ที่ฉันโกหก.. ฮึก เพราะ.. ฮึก" ขณะที่ฮยอนซึงกำลังระบายความในใจก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
"เพราะอะไรหล่ะ? บอกมาสิ ฉันฟังอยู่"
"จุนฮยอง!!!" ฮยอนซึงตะโกนลั่นอย่างตกใจที่คนตรงหน้าคือจุนฮยอง
"ว่าไง?! เพราะอะไร ทำไมเมื่อกี้ต้องโกหก?" จุนฮยองเดินมานั่งบนม้านั่งตัวเดียวฮยอนซึงแล้วถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ซึ่งเป็นน้ำเสียงที่ต่างจากคนที่เคยตะคอกฮยอนซึงมาก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง
"..." ฮยอนซึงก้มหน้าทันทีที่จุนฮยองมานั่งข้างๆ ตัวก็สั่นนิดๆ ไม่รู้ว่ากลัวหรือสะอื้น
"ไง.. ตอบฉันมาสิ ฉันรอฟังอยู่นะ" จุนฮยองพูดอย่างใจเย็น
"ก็.. ฮึก ฉัน.." ฮยอนซึงตอบแต่ยังก้มหน้าอยู่
"เห้ยๆๆ อะไรเล่า ไม่เอาไม่ร้องนะเด็กขี้แย^^" จุนฮยองว่าพลางเอามือเชยคางฮยอนซึงให้ขึ้นและหันมาหาตน จุนฮยองค่อยๆวางฝ่ามือหนาลงบนแก้มใสของฮยอนซึงอย่างแผ่วเบา และบรรจงเกลี่ยน้ำตาใสๆบนแก้มฮยอนซึงออก ช่างเป็นการกระทำที่อ่อนโยนเหลือเกิน ฮยอนซึงเริ่มหยุดร้องไห้แต่ยังสะอื้นอยู่เล็กน้อย
"หยุดร้องแล้วใช่ไหม งั้นตอบคำถามฉันมาสิว่าโกหกฉันทำไม?" จุนฮยองถามด้วยใบหน้าเจือยิ้ม
"ฉัน.. ฉัน.. กลัว"
"กลัวอะไร?"
"กลัวนาย"
"กลัวฉันทำไม? ฉันหน้ากลัวตรงไหน" จุนฮยองถามอย่างงงๆ
"ก็ตอนนั้นนายทำหน้าดุอย่างกับหมา ใครไม่กลัวก็บ้าแล้ว" ฮยอนซึงตอบซื่อๆ
"วะ.. ว่าไงนะ?!!" จุนฮยองคิ้วกระตุกเล็กน้อย เมื่อกี้ฮยอนซึงว่าเขาเหมือนหมาเหรอ..
"อะ.. เปล่าๆ^^ ก็ตามนั้นนั่นแหละ ฉันกลัวนายเพราะนายทำหน้าโหด" ฮยอนซึงหยุดร้องไห้แล้ว และเริ่มยิ้มเล็กน้อย
"ทีหลังอย่าโกหก ฉันไม่ชอบคนโกหก" จุนฮยองพูดเสียงนิ่ง
"อะ.. อื้อๆ" ฮยอนซึงกระตุกเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้ารับ
"เรื่องวันนี้ก็ขอโทษ...นะ" จุนฮยองเอ่ยเบาๆอย่างเคอะเขิน
"หะ.. ห๊ะ!! เมื่อกี้นายว่าอะไร?!!" ฮยอนซึงถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง คู่กัดอย่างจุนฮยองนี่นะจะมาขอโทษตน เป็นไปไม่ได้ม้างงงง
"พูดได้รอบเดียว เย็นแล้ว กลับได้แล้ว คนอื่นเขาเป็นห่วง เอะอะก็หนีออกจากหอ ทำตัวเป็นเด็กเป็นเล็ก" จุนฮยองเปลี่ยนเรื่องคุยอย่างรวดเร็วแล้วลุกขึ้นเพื่อจะกลับหอ แต่เสียงฮยอนซึงก็ดังขึ้นก่อน..
"ดะ.. เดี๋ยวจุนฮยอง อยู่ก่อนอีกแปปได้ไหม? ฉันอยากอาบน้ำให้ห้อยอ่ะ นะๆ~" ฮยอนซึงทำตาแป๋ว พยายามอ้อนจุนฮยองสุดฤทธิ์
"เออๆๆ" จุนฮยองแสร้งทำเป็นรู้สึกเหนื่อยหน่าย แต่จริงๆแล้วกลับรู้สึกชอบที่ฮยอนซึงอ้อนอย่างนี้
"เย้~!" ฮยอนซึงลุกพรวดขึ้นยืนโดยไม่ลืมอุ้มเจ้าห้อยไปด้วยและตรงดิ่งไปยังห้องน้ำสาธารณะทันที หมอนี่ก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย จุนฮยองคิดในใจ...
.......................................................
24/04/2015#
ผัดกะเพรา#
ความคิดเห็น