คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter10
Chapter10
เด็กดื้อไม่ยอมกินยา
Junhyung's Part
วันนี้ผมตื่นขึ้นมาประมาณเกือบๆเที่ยงตามปกติ แต่แปลกที่วันนี้ไอ้ดื้อมันไม่ได้มากอดผม(?) แต่ช่างมันเถอะ ผมลุกออกจากเตียงไปล้างหน้าแปรงฟัน แล้วก็กินอาหารเช้า(?)ที่ดงอุนทำไว้ อ่า.. วันนี้ไม่มีใครอยู่นอกจากผมกับไอ้ดื้อสินะ อ๋อ.. ดงอุนมันบอกว่าวันนี้มีเรียนนี่ แต่มันก็ยังขยันทำอาหารไว้เผื่อผมด้วย(?) ช่างเป็นน้องที่น่ารักจริงๆ เอ่อ.. แต่จะให้ผมกินข้าวคนเดียวมันก็ยังไงๆอยู่นะ ไปปลุกไอ้ดื้อมากินด้วยกันดีกว่า.. ผมเป็นผู้ชายขี้เหงาาา>//< ผมเดินมาถึงเตียง ผมก็ก้มลงไปเขย่าตัวไอ้ดื้อเล็กน้อย..
"ฮยอนซึง ตื่นๆ มากินข้าวเป็นเพื่อนฉันหน่อย" เอ๊ะ! ทำไมมันไม่ตอบไม่อะไรผมเลยล่ะ ขาที่ผมจับอยู่(?)ก็เหมือนจะร้อนๆนะ
"ไข้ขึ้นนี่หว่าาา!!!" ทันทีที่ผมมุดเข้าไปในเตียงและใช้มือทาบวัดอุณหภูมิที่หน้าผากไอ้ดื้อ โอ้โห.. ร้อนเชรดดดด อ่า.. เมื่อวานมันบอกผมว่ามีไข้นี่ ไหนบอกว่ากินยาแล้วไง?! โกหกไงวะ?!!
"ฮยอนซึงๆ ตื่น! ทำไมไข้ขึ้นงี้ห๊ะ?! ไหนบอกว่ากินยาแล้วไง"
"อือ.. เดี๋ยวนอนสักพักก็หายแล้ววว" แล้วมันก็ตอบผมเบาๆด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
"ไหนบอกกินยาแล้วไง?! โกหกฉันใช่ไหม?!!!"
"เปล๊าาา" แหม่.. ขนาดมันนอนหลับตาตอบผมยังจะกวนได้อีกนะ ที่มันไม่ลืมตาคงเพราะพิษไข้แหละ แค่มีแรงตอบผมก็เก่งละ ตัวร้อนซะขนาดนี้อ่ะ
"นี่! เดี๋ยวนอนรอฉันตรงนี้ก่อน เดี๋ยวไปเอาข้าวกับยามาให้กิน" ดีนะเนี่ยที่วันนี้ดงอุนมันทำข้าวต้มไว้พอดี เหมือนรู้ว่าจะมีคนป่วยงั้นแหละ..
"อืมมม" ตอบแค่นั้นแล้วผมก็เดินมาตักข้าวต้มและก็หายาให้ฮยอนซึงกิน แล้วทำไมผมต้องทำอะไรให้ฮยอนซึงเยอะแยะขนาดนี้ด้วยเนี่ย?! อ่า.. เพราะสงสารที่มันป่วยอยู่สินะ ผมนี่มันจิตใจดีมีเมตตาแถมยังหล่ออีก อุว๊ะฮ่าๆ(?)
"ตื่นๆ ฮยอนซึง กินข้าวเร็ว แล้วจะได้กินยา" พอมันลุกขึ้นมา ผมก็ตักข้าวต้มให้พอดีคำ เป่าเล็กน้อย ก่อนจะยื่นไปที่ปากไอ้ดื้อ
"อะ.. เอ่อ ไม่ต้องป้อนก็ได้ ฉันกินเองได้" แหม.. แรงจะพูดยังไม่ค่อยจะมียังจะดื้ออีก!
"นายป่วยอยู่ แรงก็ไม่ค่อยมี อย่ามาทำอวดเก่งน่าา"
"เปล่าสักหน่อย เกรงใจเฉยๆ -^-" แหน่ะ! ทำปากเบะเป็นเด็กไปได้
"ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า.. กินๆเข้าไปเลยเร็วๆ เดี๋ยวก็เย็นพอดี"
"อ่าๆ อ้ามมมม" คงเพราะป่วยแหละ ไอ้ดื้อถึงได้ทำตามที่ผมบอกทุกอย่าง ผมกวนไปก็ไม่ตอบโต้ แต่มีอยู่เรื่องหนึ่งที่มันไม่ยอมทำตามที่ผมพูด...
"ไม่อาววว ไม่กินยา ยังไงฉันก็ไม่กิน -^-" มันดื้อไม่ยอมกินยาอ้ะ โตเป็นคะ.. คนแล้วยังดื้อไม่กินยาเป็นเด็กๆไปได้
"อ่า.. แสดงว่าเมื่อคืนนายก็ไม่ได้กินยาด้วยสินะ"
"อือ.. ก็มันขมนี่หว่าา"
"กินไปเลย เร็วๆ นายโตแล้วนะ ทำตัวเป็นเด็กไปได้"
"ชิ! ยังไงฉันก็ไม่กิน -^-" ดื้ออีก...
"ไม่กินยาแล้วจะหายไหม?"
"เดี๋ยวก็หายน่าาา" ดื้อไม่เลิก...
"จะให้ฉันป้อนดีๆ หรือจะให้ใช้กำลัง?" ผมพูดเสียงนิ่งและทำหน้าโหด
"ไม่กินนนน>^<"
"อ๋อ.. ที่นายทำเป็นไม่ยอมกินยานี่หวังอะไรอยู่ใช่ไหม?"
"หวัง..?"
"ก็หวังให้ฉันทำแบบพระเอกซีรี่ส์ไง ตอนนางเอกป่วยไม่ยอมกินยา พระเอกก็จะป้อนยาด้วยปาก"
"แหวะ!"
"ถ้าไม่อยากให้ฉันทำอย่างนั้นก็กินยาซะ จะได้นอนพักผ่อน"
"-^-"
"อ่า.. อยากให้ฉันป้อนด้วยปากสินะ ได้ๆๆ" ผมทำท่าจะเอายาเข้าปาก ฮยอนซึงก็ร้องลั่น
"เออๆๆ กินก็ได้ เอามาๆ" แล้วฮยอนซึงก็รับยาไปกิน กว่าจะกินยาได้ มันกระดกน้ำไปหนึ่งแก้วเต็มๆอ่ะ เหลือเชื่อ พอกินเสร็จมันก็ทำหน้าขมอย่างกับกินบอระเพ็ดเข้าไป เด็กน้อยจริงๆ
"ก็แค่นั้นแหละ นอนพักได้แล้ว จะได้หาย" ผมบอกขณะรับแก้วน้ำจากฮยอนซึง
"ขอบใจนะ^^" อึ้ก! มันยิ้มให้ผมอีกแล้ว น่ารักเกินไปแล้ววว
"อะ.. เออๆ ฉันไปล่ะ"
Junhyung' Part end.
.......................................................
"อ้าว! ฮยอนซึงอาตื่นแล้วเหรอ? โยกำลังจะไปปลุกพอดีเลย" หลังจากที่ทุกคนทำงานเสร็จก็ทยอยกันกลับหอเพื่อมาทานมื้อเย็นด้วยกัน จะเว้นก็แต่กีกวัง รายนั้นเขาเลิกดึกทุกวัน โยซอบที่เพิ่งรู้จากจุนฮยองว่าวันนี้ฮยอนซึงป่วยก็กำลังจะลุกไปหา แต่ฮยอนซึงก็เดินเข้ามาในห้องครัวซะก่อน
"อื้ม! ขอบใจนะ นี่รอซึงอยู่เหรอ? โทษทีนะพอดีกินยาไปเลยนอนยาวไปหน่อย"
"เอ๋..? ที่หอเราไม่มียาแก้ไข้นี่ นายเอายาที่ไหนมากินน่ะฮยอนซึง" ดูจุนถามอย่างสงสัย
"จุ..!!!"ก่อนที่ฮยอนซึงจะตอบดูจุนว่าจุนฮยองเอายามาให้กิน จุนฮยองก็รีบพูดแทรกขึ้นมาก่อน
"มี! ทำไมจะไม่มีวะ ยุนดู มึงอ่ะมั่วแล้ว เมื่อวานกูเห็นวางอยู่แถวๆทีวีอ่ะ" จุนฮยองแถ
"งั้นเหรอวะ กูจำได้ว่าไม่มีน๊าาา เออๆ ช่างเหอะ แล้วนายโอเคยังฮยอนซึง"
"อื้ม! ดีขึ้นมากแล้วล่ะ จุ..!"
"ดีขึ้นก็ดีแล้ว! กินข้าวได้แล้ว หิว!" เมื่อเห็นว่าฮยอนซึงจะหันมาขอบคุณตน จุนฮยองรีบพูดแทรกทันที คงกลัวเสียเซลฟ์ล่ะมั้งที่วันนี้คอยเฝ้าดูแลคู่กัดของตัวเองมาทั้งวัน...
.......................................................
"ลุก! ฮยอนซึง ฉันรู้นะว่านายยังไม่ได้กินยา" เมื่อทานมื้อค่ำเสร็จ ฮยอนซึงก็ขอตัวเข้านอนทันที จุนฮยองเลยรีบลุกตามมาอย่างรู้ทันแผนเด็กดื้อที่จะไม่ยอมกินยา
"..." เนียน.. ฮยอนซึงยังคงแกล้งทำเป็นนอนหลับต่อไป
"ไม่ลุกฉันจะเข้าไปป้อนให้ถึงบนเตียงนายเลยนะ นายคงรู้ใช่ไหมว่าฉันจะไม่ใช้มือป้อน"
"จุนฮยอง.. ฉันหายแล้ว ไม่ต้องกินยาแล้ววว" ฮยอนซึงเด้งจากเตียงขึ้นมานั่งทันที
"หายไม่หายก็ต้องกิน ไม่งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็กลับมาป่วยอีกน่ะสิ"
"ฉันหายแล้วจริงๆนะ นายก็เห็นไม่ใช่เหรอว่าฉันกินข้าวได้เยอะขึ้นแล้ว"
"แล้วไง? ยังไงก็ต้องกินยา ไม่ต้องมาอ้างนู่นอ้างนี่เลยนายน่ะ"
"มันขมมมม -^-"
"หรือจะให้ฉันป้อน.. ด้วยปาก?"
"เอามาเลยเร็วๆ คนจะกินยา.." หึ! นายมันเด็กน้อยจริงๆ จุนฮยองคิดในใจ
"ก็แค่นั้น เอาแก้วมาจะได้เอาไปเก็บให้"
"อ่ะเอาไป จุนฮยอง ทำไมวันนี้นายใจดีจัง?" ฮยอนซึงยื่นแก้วคืนให้จุนฮยองแล้วถามเอียงคออย่างน่ารักน่าชัง
"อะ.. ก็... เอ่อ..."
"ชอบฉันอ่ะดิ" ห๊ะ!!!
"ละ.. หลงตัวเองว่ะ" จุนฮยองตอบอย่างอ้อมแอ้ม เพราะเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าชอบคนตรงหน้าหรือเปล่า..?
"ฮ่าๆๆๆ อ้ะ!" แล้วอยู่ๆโทรศัพท์ของฮยอนซึงก็ดังขึ้น ฮยอนซึงเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์บนหัวเตียงมาดูชื่อคนที่โทรมา ทันทีที่เห็นฮยอนซึงก็ยิ้มออกมาทันที จุนฮยองที่เห็นอย่างนั้นก็นึกสงสัยว่าใครโทรมา
"ว่าไงจีจี้?"
'ไม่ว่าไง ก็แค่คิดถึง'
"แหวะ! คิดถึงอะไรของนาย เลี่ยนอ่ะ ฮ่าๆๆ" ฮยอนซึงคุยไปหัวเราะไปอย่างมีความสุข สงสัยคงจะเป็นคนที่เจอที่สวนสาธารณะเมื่อวานแน่ๆ เมื่อเห็นอย่างนั้นจุนฮยองก็อารมณ์เสียขึ้นมาดื้อๆ เลยเดินออกไปเงียบๆโดยที่ฮยอนซึงไม่ทันสังเกต...
.......................................................
16/04/2015#
ผัดกะเพรา#
ความคิดเห็น