Temporary Maid รักไม่ใช่เล่นของสาวใช้จำเป็น

Temporary Maid รักไม่ใช่เล่นของสาวใช้จำเป็น

By ภาพในฝัน

บทนำ     

     ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด... กริ๊ก!

     เสียงกดรหัสประตูหน้าบ้านตามมาด้วยเสียงปลดล็อคเมื่อรหัสผ่านถูกต้อง

     ฉันเปิดประตูแล้วก้าวเข้าไปข้างใน สิ่งแรกที่ฉันพบเจอคือสิ่งมีชีวิตที่น่ารัก มันรีบวิ่งเข้ามาหาฉัน ราวกับว่ากำลังรอคอยการมาของฉันซะอย่างงั้น ฉันก้มลงเพื่อจะอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมาทักทาย  แต่มือฉันยังไม่ทันได้แตะตัวมัน มันกลับทำสิ่งที่ทำให้ฉันงงๆนิดหน่อย ด้วยการวิ่งมางับขากางเกงของฉัน แล้วออกแรงลาก เหมือนต้องการจะพาไปที่ไหนสักที่

     ซอจีอึน เดินตามเจ้าตัวเล็กขนฟูที่วิ่งนำหน้าไปหยุดอยู่หน้าห้องห้องหนึ่ง มันหันหน้ากลับมามองฉัน แล้วทำหน้าตาประหนึ่งว่ากำลังขอความช่วยเหลือจากฉันอยู่

     “แกอยากให้ฉันพาเข้าไปในห้องนี้ว่างั้น” จีอึนยิ้มแล้วก้มลงอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมา มันทำจมูกฟุดฟิดๆ ครางหงิงๆ แล้วใช้ขาหน้าตะกุยประตูห้อง

     “โอเคๆ ฉันจะเปิดให้” มือเรียวเอื้อมจับลูกบิดแล้วเปิดประตูเข้าไป และเจ้าตัวเล็กในอ้อมแขนก็ดิ้นจนฉันต้องปล่อยมันลงที่พื้น 

     ทันทีที่เท้าเล็กแตะพื้น มันก็วิ่งฝ่าความมืดในห้องนั้น ไปยังเตียงนอนที่ตั้งอยู่กลางห้อง มองเห็นลางๆว่ามีเงาร่างหนึ่งนอนห่มผ้าอยู่กลางเตียงนั้น

     จีอึนเดินเข้าไปจนถึงเตียงนอนที่เจ้าตัวเล็กกระโดดขึ้นไปนั่งเฝ้าคนๆนั้นอยู่ ทั้งๆที่เจ้าตัวเล็กนั่นใช้เท้าตะปบลงไปบนร่างของคนที่นอนอยู่หลายต่อหลายครั้ง แต่ร่างนั้นกลับไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา จีอึนจึงเอื้อมมือไปเปิดไฟที่โต๊ะข้างเตียง เมื่อแสงจากโคมไฟส่องสว่าง จีอึนถึงได้รู้สาเหตุที่ทำให้เขาไม่รู้สึกตัว

     ใบหน้าที่โผล่พ้นผ้าห่มออกมาเต็มไปด้วยเหงื่อ ริมฝีปากของเขาแห้งผาก จีอึนรีบยื่นหลังมือไปสัมผัสหน้าผากเขา

     “ร้อนบรรลัย! ตายรึยังเนี่ย” มือเล็กรีบผละออกจากความร้อนบนหน้าผาก แล้วเอานิ้วชี้ยื่นไปเช็คลมหายใจที่จมูกของเขาแทน ก่อนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อพบว่าเขายังมีชีวิตอยู่

     แต่ก่อนที่ฉันจะทันได้ทำอะไรต่อ ก็มีเท้าเล็กๆยื่นมาสัมผัสมือของฉัน เจ้าขนฟูทำหน้าตาเศร้าสร้อย ราวกับกำลังจะสูญเสียสิ่งสำคัญในชีวิตไป ฉันเข้าใจว่ามันต้องการให้ฉันช่วยเขา ฉันจึงยิ้มให้และยื่นมือไปลูบหัวมันด้วยความเอ็นดูในความกตัญญูของมัน

     “เอาล่ะ แกลงไปนั่งรอข้างล่างก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะดูแลเขาแทนแกเอง” ฉันจับเจ้าขนฟูลงไปวางที่พื้นห้อง มันก็ยอมแต่โดยดี 

     ฉันต้องหาผ้า และกะละมังใบเล็กสักใบ ในหัวครุ่นคิดไป ส่วนเท้าก็ออกก้าวเดินไปตามหาสิ่งที่ต้องการ เมื่อได้ครบแล้วฉันก็เทน้ำเย็นที่หยิบออกมาจากตู้เย็นใส่ในกะละมัง และเริ่มลงมือเช็ดตัวให้เขา เรื่องการดูแลคนป่วยไม่ใช่งานยากสำหรับฉันเลย ในเมื่อที่ผ่านมาฉันต้องทำสิ่งนี้ให้กับคนที่ฉันรักอยู่เสมอ 

     อุณหภูมิร่างกายของเขาลดลงจนเกือบจะเป็นปกติ เพราะฉันคอยเช็ดตัวให้เขาตลอดหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา มือเล็กวางปรอทวัดไข้ลงแล้วเขย่าแขนคนป่วยเบาๆ เขารู้สึกตัวและพยายามจะลืมตา แต่คงเพราะยังเพลียอยู่ จึงทำได้ไม่เต็มที่

     “ฝืนทานยาหน่อยนะคะ คุณจะได้ดีขึ้น” เขาพยักหน้า ฉันจึงช่วยให้เขาลุกนั่งแล้วเอาหมอนมารองที่หลังให้ ก่อนจะป้อนยาใส่ปากเขา และจับหลอดให้เขาดื่มน้ำจากแก้ว แล้วช่วยให้เขานอนลงเหมือนเดิม

     เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ก็ถึงเวลาที่ฉันต้องทำงานจริงๆของตัวเองซะที สายตาของฉันกวาดมองคนป่วยตรงหน้า แล้วเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มที่กองอยู่ช่วงเอวของเขา ขึ้นมาห่มให้จนถึงอก แต่แล้วเหมือนฉันจะได้ยินเขาพึมพำอะไรสักอย่าง แต่ได้ยินไม่ชัดจึงก้มลงไปใกล้เขาอีกนิด

     “อย่าไป... อยู่กับผมก่อน อย่าทิ้งผม...” 

     “คุณนอนพักเถอะค่ะ” เขาคงจะละเมอหรืออาจจะฝันร้ายสักอย่าง ฉันจึงตบหลังมือเขาเบาๆเพื่อปลอบขวัญ แต่เขากลับคว้ามือของฉันไปกุมไว้จนแน่น เมื่อลองขยับจะดึงมือกลับ เขากลับไม่ยอมปล่อย

     เฮ้อ... แล้วนี่ฉันจะได้ทำงานไหมเนี่ย ร่างเล็กของฉันจึงต้องยอมนั่งลงเก้าอี้ตามเดิม แล้วปล่อยให้เขานอนกุมมือฉันไว้อย่างนั้น เป็นเวลานานกว่าสองชั่วโมงฉันถึงเป็นอิสระได้ เมื่อยามที่เขานอนหลับสนิทดีแล้ว

     

     “เสร็จซะที อ๊าาา... เมื่อยจังเลย” จีอึนยกแขนขึ้นบิดตัวไล่ความเมื่อยขบออกจากร่างน้อย

     “ถ้าแกนวดเป็น ฉันก็อยากจะจ้างแกนะ คิดว่าดีไหม?” ฉันย่อตัวลงนั่งลูบหัวเจ้าขนฟูที่คอยเดิน และวิ่งตามฉันไปทุกที่ที่ฉันทำความสะอาดในบ้านหลังนี้ 

     “แกอยากจะขอบคุณฉันล่ะสิ ที่ฉันเป็นเหมือนฮีโร่ของแก เพราะฉันช่วยดูแลเจ้านายของแกใช่ไหมล่ะ” มันกระดิกหางไปมา แล้ววิ่งวนรอบตัวฉัน ก่อนจะกระโดดขึ้นเลียแก้มของฉันหนึ่งที มันส่งเสียงร้องหงิงๆ ราวกับกำลังกล่าวขอบคุณฉัน ความน่ารักแสนรู้ของมันทำให้ฉันคลายความเหนื่อยล้าลงไปมากโข

     “เอาล่ะ เราต้องลากันแล้วจริงๆ ฉันกับแกคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว ขอบใจนะที่อยู่เป็นเพื่อนกันทั้งวัน” หลังจากร่ำลาเจ้าขนฟูที่นั่งทำตาละห้อยอยู่เรียบร้อยแล้ว ฉันก็เดินไปเปิดประตูห้องคนป่วย แล้วเดินเข้าไปเช็คว่าเขามีไข้อีกหรือเปล่า เมื่อรับรู้ว่าเขาปกติดี ฉันก็เบาใจ แต่ก่อนที่จะออกมาจากห้องของเขา ฉันก็ไม่ลืมที่จะตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้บนหัวเตียง ฉันแค่อยากจะให้เขาได้ตื่นขึ้นมาหาอะไรใส่ท้องบ้าง เพราะเขานอนมาไม่รู้ตั้งกี่ชั่วโมงแล้ว ทั้งก่อนหน้าที่ฉันจะมาพบว่าเขาป่วย และวันนี้อีกทั้งวันที่เขานอนหลับตลอด 

     ฉันกำลังจะข้ามถนนเพื่อไปขึ้นรถไฟใต้ดินที่ฝั่งตรงข้าม แต่เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือดังขึ้นซะก่อน

     “ค่ะ จีอึนพูดค่ะ”

     “เป็นยังไงบ้างจีอึน ทุกอย่างเรียบร้อยดีไหมจ๊ะ”

     เสียงของป้า ดาจอง ป้าข้างบ้านที่ฉันมาทำงานแทนเธอในวันนี้ดังมาตามสาย

     “ค่ะ ฉันทำทุกอย่างตามที่ป้าบอกแล้วค่ะ ทุกอย่างเรียบร้อยดี ป้าไม่ต้องห่วงนะคะ”

     “จ้ะ ขอบใจมากนะจ๊ะ อ้อ แล้วได้เจอกับคุณจุนซาไหมจ๊ะ”

     “ใครนะคะ”

     “คุณ คังจุนซา เจ้าของบ้านน่ะจ้ะ”

     “อ่อ ถ้าป้าหมายถึงผู้ชายที่นอนป่วยอยู่ในห้อง ก็ได้เจอนะคะ”

     “ตายแล้ว! เขาเป็นอะไรมากไหม แล้วไปหาหมอหรือยัง”

     “เขาไม่เป็นอะไรแล้วล่ะค่ะ ป้าไม่ต้องกังวลไปนะคะ อ้อ ป้าคะ ฉันหยิบซองค่าจ้างของวันนี้ที่ลิ้นชักตามที่ป้าบอกมาแล้วนะคะ”

     “จ้ะ ขอบใจมากจริงๆสำหรับวันนี้”

     หลังจากวางสายจากป้าดาจอง ฉันจึงล้วงหยิบซองค่าจ้างของวันนี้ขึ้นมาเปิดดู จำนวนเงินในซองทำให้ฉันหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง เงินคือสิ่งที่สำคัญและจำเป็นกับคนที่ฉันรักมากที่สุด ต่อให้ต้องเหนื่อยหนักขนาดไหน ฉันก็จะต้องหาเงินให้ได้มากที่สุด... 

***นิยายเรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นตามจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น ตัวละครในเรื่องไม่มีอยู่จริง นิยายเรื่องนี้ไม่ได้ตั้งใจจะให้เนื้อหาไปคล้ายคลึง หรือพาดพิงถึงบุคคลใด หากว่าชื่อตัวละครในเรื่องไปตรงกับผู้ใด ผู้เขียนต้องกราบขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ ไม่มีเจตนาจะให้เนื้อหา หรือตัวละครสร้างความเสียหายแก่ผู้ใด 

***ผู้เขียนขอสงวนสิทธิ์งานเขียนตามกฎหมาย ไม่อนุญาตให้ผู้ใดนำไปใช้ ดัดแปลง แก้ไข คัดลอก ทำซ้ำ และเผยแพร่ส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายเรื่องนี้โดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้เขียนโดยเด็ดขาด