คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เป็นส่วนหนึ่ง
‘สนใจมาเป็นส่วนหนึ่งขององค์กรชุดดำของเรามั้ย ปีศาจจิ้งจอกแดง’
หลังจากที่รินได้รับการตอบกลับมา รินเองก็ตอบกลับไปเช่นเดียวกัน หลังจากที่ส่งกลับไปอีกฝ่ายก็ส่งวัน เวลา สถานที่ที่นัดเจอมา แล้วก็ไม่สามารถส่งข้อความกลับไปได้อีกเลย
“อีก 2 วันเราจะได้เจอกับคนในองค์กรแล้ว ใครกันนะที่จะมาทดสอบเรา ตื่นเต้นจังเลยยย” รินไม่เคยรู้สึกตื่นเต้นขนาดนี้มาก่อนเลย นี่ขนาดยังไม่ได้เจอกับยินเธอยังเป็นขนาดนี้ถ้าได้เจอกับยินเธอจะต้องตายตรงนั้นแน่ๆ
“ไม่ได้สิ ชุดที่มีก็มีแค่ไม่กี่ชุดต้องซื้อใหม่” รินรีบลุกออกจากเตียงแล้วจัดการแต่งตัวออกไปข้างนอก ไม่สนว่าตอนนี้มันดึกแค่ไหนแล้ว
รินรีบล็อกห้องแล้วลงมาด้านล่างที่ซึ่งเป็นบาร์ เธอเดินเข้าไปหาบาร์เทนเดอร์คนเดิมที่เคยทำเครื่องดื่มให้เธอในวันแรกที่พัก
“คุณบาร์เทนเดอร์คะ” รินเรียกบาร์เทนเดอร์ที่กำลังยุ่งกับการเช็ดแก้วให้สนใจตัวเธอที่ยืนอยู่ด้านหน้า
“อ้าวคุณลูกค้า มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ” บาร์เทนเดอร์วางแก้วในมือลง
“พอจะทราบมั้ยคะว่าแถวนี้มีร้านที่ขายชุดกิโมโนมั้ยคะ” ริน
“ครับ คุณลูกค้ารอสักครู่นะครับผมจะเขียนแผนที่ให้ เดินไปนิดหน่อยก็ถึงแล้วครับ” บาร์เทนเดอร์หยิบกระดาษออกมาวาดแผนที่ให้กับริน วาดเสร็จแล้วก็ยื่นกระดาษที่เขียนทางไปร้านมาให้กับเธอ
“ขอบคุณค่ะ” รินรับมาแล้วโค้งตัวขอบคุณก่อนจะออกจากร้านเพื่อไปยังร้านขายชุดตามที่บาร์เทนเดอร์เขียนแผนที่ให้เธอ
ใช้เวลาไม่นานตามที่บาร์เทนเดอร์บอกเธอก็มาถึงร้านที่ว่าดูเหมือนจะยังไม่ถึงเวลาปิด เธอเลยตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปภายในร้าน
กรุ้งกริ้ง
“สวัสดีค่ะคุณลูกค้า สนใจสินค้าชิ้นไหนสามารถสอบถามได้เลยนะคะ” พนักงานสาวเดินเข้ามาต้อนรับเธอ
“สวัสดีค่ะ คือว่าฉันต้องการชุดกิโมโนสวยๆสักชุดน่ะค่ะ” รินส่งยิ้มหวานให้กับพนักงานสาว
“โอกาสพิเศษหรอคะ” พนักงานสาวถาม
“เอ๋ ก็ใช่ค่ะ อีกสองวันฉันมีนัดสำคัญน่ะค่ะ” รินบีบมือตัวเองแน่น ตอนนี้เธอมีความสุขสุดๆไปเลย
“ถ้าอย่างนั้นคุณลูกค้าเชิญทางด้านนี้เลยค่ะ” พนักงานสาวเดินนำรินมาที่โซนชุดกิโมโนสีสันอ่อนหวาน “ถ้าเป็นนัดดิฉันขอแนะนำกิโมโนทางนี้เลยค่ะ”
รินมองชุดกิโมโนหลากหลายรูปแบบและหลายลวดลาย มีสีพาสเทลจนไปถึงสีที่เป็นทางการ รินเลือกที่จะเดินดูไปเรื่อยๆจนกระทั่งสะดุดตากับชุดๆหนึ่ง รินหยิบมันออกมาแล้วหันไปหาพนักงานที่เดินตามเธอมา
“ขอลองตัวนี้ได้มั้ยคะ” รินชูชุดที่เธอเลือกมาให้พนักงานดู
“เอ๋ สีแดงหรอคะ” พนักงานสาวถามอีกครั้งไม่คิดว่าลูกค้าจะเลือกชุดนี้ ชุดนี้เป็นสีแดงโดดเด่นแถมยังโชว์เนินอกกับเรียวขาอีกด้วย ดูเหมือนตอนที่จัดกิโมโนจะมีคนเอามาแขวนผิดที่
“ใช่ค่ะ มันเหมือนกับชุดที่ฉันชอบใส่เป็นประจำน่ะค่ะ แต่ว่าฉันยังไม่เคยมีลายนี้มาก่อน” รินหมุนชุดดูอีกครั้ง เธอชอบลวดลายที่อยู่บนชุดนี้มากถ้าหากใส่ไปทดสอบล่ะก็คงจะโดดเด่นน่าดู
“ถ้าอย่างนั้นเชิญที่ห้องลองเสื้อทางด้านนี้ค่ะ” พนักงานเดินนำรินมายังห้องลองเสื้อ
“ถ้าอย่างนั้นขอรบกวนด้วยนะคะ” รินส่งยิ้มให้อีกครั้งก่อนจะเดินเข้าไปในห้องลองเสื้อ จัดการเปลี่ยนชุดเดิมที่เป็นชุดกิโมโนธรรมดาออกแล้วใส่ชุดที่เลือกมาเมื่อกี้แทน หลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จเรียบร้อยแล้วรินก็เปิดประตูออกมา “เป็นอย่างไรบ้างคะ”
“……” พนักงานสาวตกตะลึงกับภาพตรงหน้า ลูกค้าตรงหน้าของเธอตอนที่อยู่ในชุดกิโมโนธรรมดาว่าสวยแล้ว พอมาอยู่ในชุดที่เธอเลือกเข้าไปลองแล้วยิ่งสวยเข้าไปใหญ่มันดูเหมือนจิ้งจอกที่กำลังล่อลวงผู้คนให้ต้องมนต์เลย
“ฉันรู้คำตอบแล้วค่ะ55555” รินหันหลังกลับเข้าไปในห้องลองเสื้อจัดการเปลี่ยนชุดกลับเป็นชุดเดิม “รบกวนคิดเงินชุดนี้หน่อยนะคะ”
“รอสักครู่นะคะ” พนักงานสาวรีบนำชุดไปคิดเงินทันที ส่วนรินนั้นหลังจากที่ยื่นชุดและเงินสดจำนวนนึงให้พนักงานไปก็เดินชมชุดกิโมโนต่อ
“ถ้าได้ทำงานร่วมกับยินคงต้องหาซื้อสีดำไว้บ้างแล้วสิ ยินคงไม่ชอบที่เราใส่ชุดสีโดดเด่นเป็นแน่” รินมองไปยังชุดกิโมโนที่เป็นสีดำ
“เรียบร้อยแล้วค่ะคุณลูกค้า” พนักงานสาวยื่นถุงกระดาษที่ด้านในเป็นชุดกิโมโนและเงินทอนให้กับริน
“ขอบคุณค่ะ ไว้วันหลังจะมาใช้บริการใหม่นะคะ” รินรับถุงและเงินทอนมาจากพนักงานสาว
“ขอบคุณที่ไว้ใจทางเราและขอบคุณที่เข้ามาใช้บริการเรานะคะ” พนักงานสาวโค้งให้ริน ส่วนรินเองก็โค้งตอบกลับ
รินเดินออกมานอกร้านมองดูนาฬิกาที่ห้อยอยู่ข้างเอวบ่งบอกว่าอีกไม่ถึง 1 ชั่วโมงจะเข้าวันใหม่แล้ว รินตัดสินใจโบกรถนั่งกลับแทนที่จะเดินกลับ เพราะตอนขามานั้นเธอมาด้วยแรงฮึดแต่พอขากลับเธอบรรลุเป้าหมายแล้วก็รู้สึกเหนื่อยขึ้นมาทันที วันนี้เธอเองก็ไม่ได้พักเลยด้วยสิ กลับห้องไปคงได้นอนยาวๆ
.
.
.
.
13:32 น. โกดังติดทะเล, แถบชานเมือง
รินมาถึงที่นัดหมายก่อนเวลาเกือบครึ่งชั่วโมง ในตามที่นัดหมายองค์กรนัดเธอมาบ่าย 2 โมงตรงที่โกดังแห่งนี้ แต่เพราะความตื่นเต้นเลยทำให้รินมาไวกว่าเวลานัดหมาย
รินที่อยู่ในชุดสีแดงสดที่ชุดมีลายดอกไม้เล็กๆสีขาวฟ้าประดับอยู่ประปรายที่สวมทับชุดสีขาวด้านใน ช่วงอกแหวกให้เห็นเนินอกสวยช่วงล่างเองก็แหวกให้เห็นเรียวขาสวย ผ้าคาดเอวสีแดงสดมีเชือกสีทองผูกทับอีกที ทรงผมที่รินทำมาในวันนี้คือรวบผมขึ้นปักด้วยปิ่นระย้าสีทอง 2 ชิ้น ใบหน้าถูกแต่งแต้มด้วยสีแดงตัวของปากถูกแต่งเติมด้วยสีแดงสด ดวงตาถูกแต่งแต้มจุดแดงทั้งหมด 4 จุดจุดที่หนึ่งตรงเปลือกตา ส่วนอีกสามจุดอยู่ใต้ตาในส่วนของหางตา แต่ตอนนี้พวกมันกลับถูกซ่อนอยู่ภายใต้หน้ากากจิ้งจอก
วันนี้รินไม่ได้พกดาบคาตานะคู่ใจมาด้วยแต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีอาวุธ 2 วันที่ผ่านมาเธอนั่งดัดแปลงชุดของเธอให้ซ่อนอาวุธได้และวันนี้เธอก็พกพัดที่ซ่อนมีดมาด้วยเช่นกัน
“ขอโทษนะครับ คุณคือปีศาจจิ้งจอกแดงใช่มั้ยครับ” เสียงดังมาจากทางด้านหลังของริน
“ใช่ค่ะ คุณคือ?” รินหันหลังมามองคนที่ทักเธอ หืม หน้าตาคุ้นๆนะ
“ผมคือเบอร์เบิ้น คือคนที่จะมาทำการทดสอบคุณในวันนี้ครับ” อ๋าาาก็นึกว่าใคร ที่ไหนได้หนูสกปรกขององค์กรนี่เอง
“เบอร์เบิ้น อืมมเบอร์เบิ้นวิสกี้ฉันชอบดื่มมันนะคะมันมีรสชาติที่หวาน มีกลิ่นหอมของไม้ และก็มีกลิ่นอ่อนๆของวานิลลา แต่ว่า” รินเดินเข้าไปใกล้เบอร์เบิ้นเล็กน้อย “มันอันตรายค่ะ ถึงรสของมันจะหวานแต่มันกลับทำให้เราตายได้ถ้าหากเราไว้ใจและดื่มมันเยอะเกินไป น่าเสียดายว่ามั้ยคะ”
“นั่นสินะครับ รสชาติของมันนั้นอร่อยมากแต่ก็ไม่ควรดื่มเยอะจริงๆนั่นแหละครับ” เบอร์เบิ้นปั้นรอยยิ้มขึ้นมากลบความระแวงที่เกิดขึ้นในใจของเขา “ไหนๆคุณก็มาแล้วเราเข้าไปคุยกันข้างในดีกว่าครับ”
“ได้สิคะ” รินเดินตามเบอร์เบิ้นเข้าไปในโกดังที่ไม่ได้ร้างอย่างที่คิด เพราะข้างในนั้นเต็มไปด้วยอุปกรณ์อำนวยความสะดวกทั้งสิ้น “ฉันนึกว่าข้างในจะร้างซะอีก”
“555555 ใครๆก็คิดแบบนี้กันทั้งนั้นแหละครับ” เบอร์เบิ้นผายมือเชิญให้รินนั่งลงที่โซฟาส่วนตัวเขานั้นก็นั่งอยู่ตรงข้ามเธอ “เรามาเข้าเรื่องกันเลยดีมั้ยครับ”
“ค่ะ ฉันอดใจรอไม่ไหวแล้ว” รินส่งยิ้มหวานให้กับเบอร์เบิ้น เขาทำเป็นมองไม่เห็นแล้วเข้าเรื่องทันที
“ทางองค์กรต้องการตัวของคุณมาเป็นส่วนหนึ่งขององค์กรครับ หากวันนี้คุณสามารถผ่านการทดสอบตามที่ทางองค์กรได้กำหนดเอาไว้ได้คุณจะได้รับโค้ชเนมทันที แต่ถ้าหากคุณไม่สามารถผ่านได้ถึงระดับนั้นคุณจะเป็นเพียงสมาชิกระดับล่างเท่านั้น” เบอร์เบิ้นสังเกตุท่าทีของคนตรงหน้า “คุณยอมรับมั้ยครับ”
“แน่นอนค่ะ แต่ฉันมีคำถาม” รินสบตาเข้ากับเบอร์เบิ้น “ถ้าหากฉันได้โค้ชเนมแล้วฉันสามารถเลือกได้มั้ยคะว่าจะทำงานกับใคร”
“555555 นั่นคงเป็นไปไม่ได้หรอกครับทางองค์กรจะเป็นคนเลือกให้ อีกอย่างคุณไม่รู้โค้ชเนมของคนในองค์กรด้วยนะครับคุณอย่าลืม” เบอร์เบิ้น
“แน่ใจหรอคะ” รินหุบยิ้มแล้วค่อยๆกางพัดออกมาช้าๆแล้วยกขึ้นปิดปากของเธอ “คุณน่าจะได้อ่านแล้วนะคะว่าฉันมีความสามารถอะไรบ้าง”
“……” เบอร์เบิ้นไม่ตอบ
“ก็ว่าไปค่ะ คุณทำหน้าจริงจังแล้วดูหล่อไปอีกแบบนะคะ5555” รินหัวเราะให้กับท่าทางของเบอร์เบิ้น
“หยอกกันแรงนะครับ” เบอร์เบิ้นกลับมาปั้นยิ้มอีกครั้ง “ว่าแต่คุณพร้อมหรือยังครับ”
“พร้อมแล้วค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นฟังให้ดีนะครับ การทดสอบของคุณก็คือสังหารพวกคนที่อยู่ในโกดังที่ผมจะพาคุณไปในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ให้หมดภายในเวลาที่กำหนดครับ” เบอร์เบิ้นแม้ภายนอกจะดูเหมือนไม่มีอะไรแต่ภายในใจของเขากำลังกรีดร้องเพราะอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้คนจำนวนมากจะต้องสังเวยชีวิตให้กับผู้หญิงตรงหน้าของเขา
“เห้ ถ้าอย่างนั้นเสื้อผ้าฉันก็เปื้อนน่ะสิคะ ถึงจะโชคดีที่ใส่สีแดงมาก็เถอะ” ชุดนี้เธออุตส่าห์ใส่มาเผื่อว่าจะได้เจอยินเลยนะ
“ต้องขออภัยด้วยครับ ถ้ายังไงเดี๋ยวผมจะหาชุดมาให้เปลี่ยนนะครับ” เบอร์เบิ้นพยักหน้าให้กับลูกน้องที่ยืนอยู่ด้านหลัง
“ขอเป็นชุดกิโมโนแบบนี้และต้องเป็นสีแดงนะคะ” รินเอ่ยขึ้นก่อนที่ลูกน้องคนนั้นจะก้าวออกไป
“ตามที่เธอบอก” เบอร์เบิ้น “พร้อมมั้ยครับ”
“พร้อมค่ะ” รินยิ้ม
“ถ้าอย่างนั้นรอชุดก่อนนะครับ” เบอร์เบิ้นเองก็ส่งยิ้มตอบกลับ ผ่านไปได้ไม่นานลูกน้องก็กลับมาพร้อมกับชุดกิโมโนสีแดงไม่มีลวดลาย 1 ตัว “เชิญเปลี่ยนชุดที่ด้านนู้นครับ”
“ขอบคุณค่ะ” รินรับชุดมาถือไว้ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องที่เบอร์เบิ้นบอกเพื่อเปลี่ยนชุด ผ่านไปไม่นานรินก็ออกมาพร้อมกับชุดที่ถูกถอดออก “เรียบร้อยแล้วค่ะ ฝากดูแลชุดนี้ให้ทีนะคะ”
“ครับ ถ้าคุณเรียบร้อยแล้วเราไปที่โกดังกันดีกว่าครับ ว่าแต่คุณได้นำอาวุธติดมาด้วยมั้ยครับ” เบอร์เบิ้น
“แน่นอนค่ะ วันนี้พัดคืออาวุธของฉัน” รินโชว์พัดในมือให้เบอร์เบิ้นเห็น
“งั้นก็ดีครับ ตามผมมา” เดินนำออกมามุ่งหน้าไปยังโกดังที่อยู่ไม่ไกล
เมื่อเข้ามาภายในโกดังก็จะเจอเข้ากับลานกว้างที่ไม่มีสิ่งกีดขวางใดๆทั้งสิ้น เป็นเพียงลานโล่งๆเพียงเท่านั้น เมื่อมองไปด้านบนจะเป็นชั้นลอยที่สามารถมองลงมาด้านล่างได้
“พวกผมจะขึ้นไปอยู่ข้างบนนะครับ ส่วนคุณรอรับการทดสอบอยู่ที่ด้านล่าง” เบอร์เบิ้นและลูกน้องต่างเดินขึ้นไปประจำที่ด้านบน “พร้อมมั้ยครับ”
“พร้อมค่ะ” รินเดินเข้าไปยืนจุดกึ่งกลางของโกดัง
“ถ้าอย่างนั้น ผมของเริ่มการทำสอบครับคุณมีเวลา 15 นาทีในการสังหาร” เบอร์เบิ้นยกนาฬิกาขึ้นมา “ จับเวลา ”
ตึงงง! กึก!
หลังจากสิ้นเสียงประหลาดก็พบว่าทุกสารทิศได้มีคนเดินเข้ามาหาเธอพร้อมๆกัน กะจากสายตาคร่าวๆแล้วคงไม่ต่ำกว่ายี่สิบคน เสียงดายจังที่ไม่ได้เอามิมิมาด้วย ไม่เช่นนั้นคนพวกนี้ได้ถูกเธอแยกเป็นส่วนๆแน่
ไม่รอให้ใครส่งสัญญาณรินจัดการกางพัดออกแล้วดันใบมีดออกมา เธอพุ่งเข้าหาคนที่อยู่ใกล้เธอที่สุดจัดการสะบัดพัดในมือวาดผ่านคอของคนตรงหน้าลามไปถึงคนต่อๆไปด้วยท่านทีที่สบาย มือขวาสะบัดพัดเล็งจุดตายที่คอ มือซ้ายคอยปัดป้องอาวุธที่พุ่งเข้ามา ขาทั้งสองข้างคอยกำหนดทิศทางและถีบศัตรูให้ออกห่าง
วันนี้เธอใส่รองเท้าส้นตึกมาทำให้คนที่โดนถีบนั้นไม่เจ็บมาก แต่ก็ทำให้จุกไปสักพักเหมือนกัน คนแล้วคนเล่าที่ถูกรินสังหารทุกคนล้วนถูกคมมีดจากพัดเชือดเข้าที่คอทั้งนั้น ส่วนตัวรินนั้นแม้จะหลบหลีกพ้นแต่ก็ไม่วายโดนเฉี่ยวอยู่หลายครั้ง รินจัดการไปได้สิบกว่าคนแล้วเหลืออีกไม่มากเธอตัดสินใจหุบพัดแล้วดึงผ้าคาดเอวออกมาแทน
“พวกคุณรีบตายกันเร็วเกินไปจนฉันยังรู้สึกสนุกไม่พอเลยค่ะ เพราะฉะนั้นขออนุญาตเปลี่ยนอาวุธนะคะ” รินจัดการเตะคนที่พุ่งเข้ามาหาเธอแล้วนำผ้ารัดคออีกคนทางด้านขวามือ จัดการดึงเข้ามาเป็นโล่คอยรับมีดและดาบที่ฟาดฟันเข้ามา เธอจัดการดึงผ้าให้แน่นทำให้คนที่เธอใช้เป็นโล่เกิดอาการขาดอากาศหายใจตายอย่างช้าๆ เมื่อคนนี้ตายเธอก็ดึงคนต่อไปเข้ามาเรื่อยๆ ทำแบบนี้วนไปจนกระทั่ง
พรึ่บ!!
ไฟในโกดังดับลง ทำให้รินต้องถีบคนที่เธอกำลังใช้ผ้ารัดคออยู่ออกไปไกลๆ เกิดความโกลาหนทันทีเมื่อไม่สามารถมองเห็นศัตรูได้ แต่ไม่ใช่กับริน รินทิ้งผ้าในมือลงกับพื้นแล้วหยิบพัดออกมาอีกครั้ง เธอคอยฟังเสียงรอบข้างเพื่อระบุตำแหน่งของเหยื่อ เมื่อรู้ตำแหน่งเธอไม่รอช้าจัดการสังหารเหยื่ออย่างรวดเร็ว คิดว่าความมืดจะทำอะไรเธอได้อย่างนั้นหรอ ดูถูกกันเกินไปหน่อยนะคะ
รินจัดการสังหารคนในความมืดอย่างช้าๆไม่ได้รีบร้อนอะไร เธอไม่ได้รู้สึกว่าความมืดเป็นอุปสรรคเลยสักนิดกลับกันมันกลายเป็นสิ่งที่ช่วยให้เธอนั้นรู้สึกตื่นเต้นเข้าไปอีก และใช้เวลาไม่นานเสียงของเหยื่อคนสุดท้ายของเธอก็หายไปพร้อมกับลมหายใจของตัวมัน
พรึ่บ!
ไฟกลับมาเปิดอีกครั้ง รินที่ยืนอยู่ท่ามกลางศพมากมายที่นอนกองกันอยู่ที่พื้นนั้นช่างดูงดงามเหลือเกิน เลือดที่กระเซ็นโดนชุดและร่างกายของเธอนั้นชวนมองอย่างหน้าประหลาดโดยเฉพาะใบหน้าที่ถูกปกปิดด้วยหน้ากากจิ้งจอกนั้น
“จบแล้วหรือคะ ยังไม่ทันได้สนุกอย่างเต็มที่เลย” รินค่อยๆดึงหน้ากากจิ้งจอกออกช้าๆ “น่าเสียดายจริงๆ”
“……” เบอร์เบิ้นมองใบหน้าที่ไร้การปกปิดจากหน้ากากจิ้งจอกด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ดูจากหน้าตาแล้วไม่คิดเลยว่าจะเป็นคนที่โหดเหี้ยมขนาดนี้
“เป็นไงบ้างคะ แบบนี้ฉันจะได้โค้ชเนมหรือเปล่า” รินส่งยิ้มให้กับเบอร์เบิ้น
“ยินดีด้วยครับ คุณได้เป็นส่วนหนึ่งขององค์กรเราและยังได้รับโค้ชเนมอีกด้วย ในวันพรุ่งนี้ผมจะมารับคุณเพื่อเข้าแนะนำตัวกับคนในองค์กรครับ” เบอร์เบิ้น
“ในที่สุด!” รินดีใจที่สุด ต่อจากวันนี้ไปเธออาจจะได้เจอกับยินในเร็วๆนี้ “ฉันขอล้างตัวกับชุดคืนด้วยนะคะ”
“ได้ครับ”
…..
….
เรฟชุดที่รินใส่มาพบกับเบอร์เบิ้นค่ะ
CR. ชุด
เมคอัพที่รินแต่งค่ะ
CR. เมคอัพค่ะ
…
.3.
ความคิดเห็น