คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ในที่สุด
หลังจากที่ดื่มด่ำกับรสชาติของเหล้าเป็นที่เรียบร้อยแล้วเธอก็เข้ามาพักยังห้องที่พนักงานเตรียมเอาไว้ให้ ภายในห้องไม่มีอะไรมากนอกจากตู้เสื้อผ้า เตียง โต๊ะ โทรทัศน์ ห้องอาบน้ำและของใช้ส่วนตัวเล็กน้อย
เธอเดินเข้าไปอาบน้ำล้างตัวให้เรียบร้อย นำเสื้อคลุมกับเสื้อด้านนอกแขวนเอาไว้เธอสวมใส่เพียงชุดด้านในของกิโมโนเท่านั้น เธอนั่งลงกับเตียง
“ถ้าที่นี่คือโลกของโคนันเขาก็จะต้องอยู่ที่นี่ที่องค์กรชุดดำ การที่จะได้อยู่ใกล้ยินล่ะก็คงต้องเข้าร่วมกับองค์กร ให้ตายสิแค่คิดก็ตื่นเต้นมากแล้ว” ใบหน้าของรินเต็มไปด้วยสีแดงเธอรู้สึกว่าหน้าเธอในตอนนี้นั้นร้อนเป็นอย่างมาก รวมถึงหัวใจของเธอที่กำลังเต้นระรัว
“ก่อนอื่นต้องหาเงินและก็สร้างชื่อเสียงให้ได้ซะก่อน หลังจากนั้นก็หาทางเข้าองค์กรให้ได้ แล้วพอเราเข้าองค์กรได้เราก็จะได้เจอกับยิน แฮ่ก!..แค่คิดใจมันก็สั่นไม่หยุดแล้วสิ” นอกจากใจที่สั่นแล้วตัวของรินเองก็สั่นด้วยเช่นกันมันเป็นอาการที่เกิดขึ้นตอนที่เธอนั้นรู้สึกตื่นเต้นและมีความสุขถึงขีดสุด นอกจากร่ายกายจะสั่นแล้วเธอก็มีอาการหอบอีกด้วย
“อยากให้ถึงวันพรุ่งนี้เร็วๆจังเลยน้าาาา” รินในตอนนี้จมอยู่กับอาการของคนเพ้อฝันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ถ้าหากถามว่ารินคือใคร ในโลกเดิมของเธอรินเป็นนักฆ่าที่จิตไม่ปกติและมากฝีมือของโลกใต้ดิน เธอรับจ้างฆ่าและรับจ้างสืบหาข้อมูลอยู่บ่อยครั้งจุดเด่นของเธอคือวิธีการฆ่า เหยื่อของรินทุกคนนั้นจะถูกแยกออกเป็นชิ้นๆและเธอเองก็ชอบทรมานเหยี่ออีกด้วย และอีกเรื่องหนึ่งที่เป็นจุดเด่นของเธอก็คือเธอไม่เคยทำงานพลาดเลยสักครั้งเดียว
ภาพจำของรินนั้นคือตัวเธอที่ใส่ชุดกิโมโนสีขาวพร้อมกับหน้ากากจิ้งจอกสีขาวที่มีลวดลายสีแดงประดับเอาไว้ บางทีถ้าเธออารมณ์ดีก็จะร้องเพลงออกมาให้ได้ยิน แต่ส่วนมากพวกที่ได้ยินมักจะเป็นเหยื่อซะมากกว่า
ก่อนหน้านี้ก่อนที่รินจะมายังโลกนี้เธอกำลังเดินกลับบ้านหลังจากที่ทำภารกิจเสร็จ เธอเดินตามทางที่คุ้นเคยไปเรื่อยๆก่อนจะถูกคุณลุงที่เป็นเหยื่อที่เพิ่งจะฆ่าไปมาขอซื้อบริการ จำได้ว่าเธอกำลังไล่ล่าคุณลุงคนนั้นจนถึงตอนที่เล่นเสร็จแล้ว ก็มาเจอกับตัวละครที่ชื่อว่าโมริ รัน แถมยังเจอเข้ากับนักสืบเยาวชนกับตัวเอกของเรื่องอีกต่างหาก คิดไปคิดว่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงก็ไม่รู้
.
.
.
ผ่านไปแล้ว 1 เดือนกับการที่เธอยังอยู่ที่โลกของโคนันนี้ ภายในหนึ่งเดือนนี้เธอได้ใช้ความสามารถเหมือนที่เธอทำเป็นประจำในโลกของเธอเธอจัดการนำเงินไปซื้อโน้ตบุ๊กกับโทรศัพท์มาอย่างละเครื่องจัดการเข้าดาร์คเว็บที่เป็นแหล่งตลาดมืดมีทั้งของผิดกฎหมายและข่าวสารต่างๆ เธอจัดการเข้าไปในเว็บและสร้างตัวตนของเธอขึ้นมาโดยหน้าเว็บเพจของเธอนั้นเขียนเกี่ยวกับการรับจ้างฆ่าและหาข่าว
ซึ่งในช่วงแรกๆยอมรับเลยว่าไม่มีใครให้ความสนใจมากนักเพราะเธอยังคงเป็นมือใหม่แต่หลังจากที่เธอรับงานแรกไปผลออกมาว่าชื่อเสียงของเธออยู่ๆก็โด่งดังขึ้นมา โด่งดังเพราะอะไรน่ะหรอก็โด่งดังในเรื่องของวิธีการฆ่ายังไงล่ะ เมื่อหลายวันก่อนมีคนเข้ามาจ้างเธอผ่านทางดาร์คเว็บงานนี้เป็นงานง่ายๆราคาถูกก็แค่งานฆ่าแค่นั้นเอง
เธอได้ถูกจ้างวานให้ฆ่าสาวสวยคนนึงดูเหมือนจะเป็นเรื่องชู้สาวด้วยนะ เจ้านายของเธอ- ขอเรียกว่าเจ้านายละกันไหนๆเธอคนนั้นก็เป็นคนจ้างเธอนี่นะ เจ้านายของเธอบอกว่าจัดการยังไงก็ได้ไม่ให้ผู้หญิงในรูปมายุ่งวุ่นวายกับคนของเธออีก เธอก็เลยจัดการฆ่าเธอให้แถมยังใจดีอัดคลิปตอนที่เธอเล่นกับเหยื่อให้ด้วยนะ แต่ดูเหมือนคลิปของเธอจะถูกนายจ้างโพสลงรีวิวให้คะแนนการฆ่าของเธอเลยทำให้เธอนั้นดังระเบิดไปเลยในตอนนี้ แถมในตอนนี้เธอถูกเรียกว่าจิ้งจอกแดงด้วยแหละ
“มีคนเข้ามาจ้างเยอะเลยแหะ แต่ทำไมถึงไม่มีคนขององค์กรติดต่อมาเลยล่ะ” รินนั่งไล่ดูข้อความที่ถูกส่งมาให้เธอมากกว่าร้อยข้อความ “หรือว่าต้องทำให้มากกว่านี้”
รินจัดการโพสข้อความลงที่หน้าเพจในดาร์คเว็บของตัวเองว่า ‘รับจ้างฆ่า - ผู้ที่มีชื่อเสียงเท่านั้น งานหาข่าว - ผู้ที่มีชื่อเสียงเท่านั้น’ หวังว่าการเพิ่มระดับความยากของเธอจะไปเตะตาใครสักคนในองค์กรนะ
.
.
.
1 อาทิตย์ต่อมา
รินเปิดหน้าเพจของต้วเองอีกครั้งเลื่อนหางานที่น่าสนใจ เลื่อนมาเรื่อยๆก็เห็นชื่อผู้ใช้แปลกๆกับรูปโปรไฟล์แปลกๆเลยตัดสินใจกดเข้าไปดู เนื้อหาไม่มีอะไรมากมีเพียงแค่รูปกับชื่อและสถานที่เวลาเท่านั้นพร้อมกับข้อความสั้นๆว่า ‘จะรอ’ แค่นั้นไม่มีแม้กระทั่งค่าจ้างด้วย เป็นลูกค้าที่ไม่เหมือนใครเลยจริงๆ จะทำให้ก็ได้เห็นว่าน่าสนใจดีหรอกนะ
20:35 น. โรงแรมxxx ห้องพักเลข 225
ก๊อกๆๆๆ
ชายหนุ่มบอดี้การ์ดของเจ้าของห้องเดินมาส่องตาแมวเพื่อดูหน้าคนที่เข้ามาขัดจังหวะในตอนที่เจ้านายของเขากำลังเสพยาอยู่ในห้อง เจ้านายของเขาหงุดหงิดที่ถูกขัดจังหวะและหงุดหงิดเรื่องงานที่เจอวันนี้ด้วยทำให้เธอตะโกนไล่เขาออกมาเปิดประตู
“มีอะไร” บอดี้การ์ดชายถามผู้หญิงที่ใจกล้ามาเคาะประตูห้องของเจ้านายของเขา
“ขออภัยคุณลูกค้าด้วยนะคะ ดิฉันชื่ออาคุมิ รินค่ะ ได้รับคำสั่งจากผู้จัดการของเจ้านายคุณให้เข้ามาช่วยเจ้านายของคุณระบายอารมณ์หงุดหงิดค่ะ” รินที่ตอนนี้อยู่ในชุดกิโมโนสีขาวลายดอกไม้แหวกอวดเรียวขาขาวทั้งสองข้างและเปิดโชว์เนินอกที่เกือบจะทะลักออกมาดวงหน้าถูกปิดด้วยหน้ากากจิ้งจอก
“…….” บอดี้การ์ดมองสำรวจร่างกายของรินอย่างเปิดเผย “ถอดหน้ากากออก”
“ถ้าฉันถอดออกคุณจะตายนะคะ” รินยิ้มก่อนจะพูดต่อ “ฉันสวยมากนะคะจะบอกให้และอีกอย่างคนที่จะเปิดหน้ากากของฉันได้คือเจ้านายของคุณที่อยู่ในห้องนั้นต่างหากค่ะ”
บอดี้การ์ดพยักหน้าคนตรงหน้าถูกส่งมาจริง เพราะถ้าหากคนตรงหน้าแอบอ้างมาคงไม่ได้ทำตามกฎที่ผู้จัดการเป็นคนบอกไว้แน่นอน เขาถอยออกห่างจากประตูให้เธอเข้ามาก่อนจะปิดประตูแล้วเดินนำทางไปหาเจ้านายของเขา
“ใครมา” หญิงสาวผมสั้นอายุราวๆ 17-18 ปี ถามในขณะที่ในมือนั้นถือสารเสพติดเอาไว้อยู่
“คนของผู้จัดการครับ” บอดี้การ์ดถอยออกไปด้านข้างเผยให้เห็นคนด้านหลัง หญิงสาวรีบวางสารเสพติดในมือลงทันทีเมื่อเห็นริน
“คนของผู้จัดการ? เขาส่งเธอมาทำไม” หญิงสาวมองรินไม่วางตาเธอมองสำรวจร่างกายของรินทุกตารางนิ้วเลยก็ว่าได้
“ใช่ค่ะ ดิฉันชื่ออาคุมิ รินค่ะถูกส่งมาที่นี่เพื่อช่วยให้คุณอารมณ์ดีขึ้นค่ะ” รินย่อกายลงช้าๆทำให้ผ้าส่วนที่ปกปิดช่วงขาเปิดกว้างมากขึ้นไปอีกแล้วค่อยๆยืดตัวตรงเหมือนเดิม
“รู้ดีหนิ สมแล้วที่เป็นผู้จัดการฉัน” หญิงสาวหัวเราะเสียงดัง “รู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร”
“รู้ค่ะ คุณคือคุณเวนดี้ดาราสาวที่กำลังมาแรงในตอนนี้และยังเป็นทายาทของDJกรุ๊ปที่ทำเกี่ยวกับวงการบันเทิง ใครๆก็ต้องรู้จักคุณเวนดี้อยู่แล้วค่ะ” รินมองหญิงสาวที่กำลังจัดแจงอุปกรณ์เสพยาตรงหน้า
“55555555555 เก่งมากๆๆๆ” เวนดี้ตบมือชอบใจเด็กคนนี้แตกต่างจากเด็กคนก่อนๆที่ชอบทำตัวกลัวเธอจนไม่กล้าพูดแถมบางคนก็พูดกระตุกกระตักจนเธอรำคาญ แต่คนนี้แตกต่าง “เธอรู้ใช่มั้ยว่าต้องทำอะไรบ้างและฉันชอบแบบไหน”
“ท่านหญิงต้องการให้ข้าน้อยรับใช้อะไรหรือเจ้าคะ ท่านหญิงสามารถรับสั่งมาได้เลยเจ้าค่ะ” รินค่อยๆทรุดตัวลงในท่าคุกเข่าแล้วค่อยๆคลานเข่าเข้าไปหาเหยื่อของเขาที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวยาว
“55555555 ฉันชอบเธอซะแล้วสิ” เวนดี้ค่อยๆนำมือไปจับที่หน้ากากของริน แต่ก่อนที่เวนดี้จะดึงมันออกมาก็ถูกมือของรินจับเอาไว้ เวนดี้ชักสีหน้าให้กับการกระทำของริน “นี่-”
“ท่านหญิงต้องรับผิดชอบนะเจ้าคะ ถ้าหากท่านหญิงเปิดหน้ากากออกแล้วท่านหญิงจะต้องรับผิดชอบข้าน้อยนะเจ้าคะ” รินใช้ดวงตาของตนเองจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเวนดี้พร้อมกับใช้น้ำเสียงที่หวานออดอ้อนเวนดี้อีกที
“แน่นอนจิ้กจอกน้อย” เวนดี้ค่อยๆดึงหน้ากากออกพร้อมกับใจที่เต้นระรัวเพียงแค่เห็นดวงตาใจของเธอก็เหมือนมีระเบิดอยู่ข้างใน เวนดี้อดใจรอไม่ไหวดึงหน้ากากออกมาทีเดียวเผยให้เห็นหน้าตาของรินชัดเจน “สวย…”
“ขอบคุณท่านหญิงที่ชมเจ้าค่ะ” เหล่าบอดี้การ์ดที่อยู่ทางด้านหลังของเวนดี้ต่างจ้องรินไม่วางตาไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือสัดส่วนล้วนน่ามองไปหมด เวนดี้ที่เห็นรินจ้องไปทางด้านหลังก็หันไปตวาดใส่บอดี้การ์ดของเธอ
“ปิดตาพวกแกให้หมด!! ใครสั่งให้พวกแกมองห๊ะ!” บอดี้การ์ดต่างหลับตาลงพร้อมกับก้มหน้าจนปลายคางชิดกับอก
“ถ้าหากท่านหญิงไม่อยากให้พวกนี้มองข้า ท่านหญิงสนใจเข้าไปในห้องพักให้ข้าปรนิบัติท่านดีหรือไม่เจ้าคะ” รินค่อยเขยิบเข้าใกล้เวนดี้พร้อมกับวางมือลงบนต้นขาของเธอ
“แต่ว่า-” เวนดี้มองไปที่เหล่าสารเสพติดที่เธอยังไม่ได้ลิ้มลองบนโต๊ะ
“ท่านหญิงไม่ต้องเป็นห่วง ข้าน้อยจะนำมันเข้าไปด้วยท่านจะได้สนุกกับมันและข้าน้อย” รินจับมือของเวนดี้มาวางไว้เหนือเนินอกด้านซ้ายที่ที่หัวใจดวงน้อยๆกำลังเต้นอยู่ “ดูสิเจ้าคะท่านหญิงหัวใจของข้าน้อยกำลังร้องเรียกท่านหญิงอยู่”
“ถ้าอย่างงั้นเราก็ไปกันเถอะ” เวนดี้ค่อยๆประคองรินเข้าหาตัว “พวกแกเอาพวกมันตามเข้ามาแล้วก็ไสหัวรออยู่ที่นี่ซะ ฉันจะอยู่กับรินสองต่อสอง”
“ครับคุณหนู”
ภายในห้องนอน
หลังจากที่พากันเข้ามาในห้องนอนได้แล้วและบอดี้การ์ดที่นำของเข้ามาวางเรียบร้อยแล้วกำลังยืนรอคำสั่งของเวนดี้ที่กำลังสาละวนอยู่กับการแกะผ้าคาดเอวของริน
“ท่านหญิงอย่าเพิ่งใจร้อน บอดี้การ์ดของท่านยังไม่ได้ออกไป” รินจับเข้าที่มือของเวนดี้ที่เกือบจะถอดผ้าคาดเอวของเธอออกได้แล้ว
“ยืนโง่อยู่ทำไม! วางเสร็จแล้วก็ออกไปสิ” เวนดี้ตะโกนไล่บอดี้การ์ดเสียงดัง “อ่อ แล้วก็ถ้าได้ยินเสียงอะไรดังๆแกคงรู้ใช่มั้ยต้องทำยังไง”
“ต้องทำเป็นไม่ได้ยินและรอจนกว่าคุณหนูจะออกมาเองครับ” บอดี้การ์ดตอบ
“ก็ถือว่ายังฉลาดอยู่ ออกไปได้แล้ว” บอดี้การ์ดทำความเคารพเธอแล้วรีบออกจากห้องไปโดยที่ไม่ลืมล็อกประตู “ทีนี้ก็เหลือแค่เราสองคนแล้วนะริน”
## มีเนื้อหา 18+ใต้สะดือเล็กน้อยรวมไปถึงวิธีการทรมาน การฆ-่า และมีเนื้อหาเกี่ยวกับการใช้ยา ##
.
.
.
.
“เจ้าค่ะท่านหญิง” รินค่อยๆพาเวนดี้มานั่งที่ขอบเตียง
รินคุกเข่าลงกับพื้นข้างเตียงเธอค่อยๆดึงผ้าคาดเอวออกช้าๆ ทำให้สาบเสื้อบริเวณไหล่ค่อยๆเลื่อนหล่นลง เวนดี้จ้องมองด้วยอาการตื่นเต้น ไม่มีใครคนไหนเคยทำให้เธอตื่นเต้นขนาดนี้มาก่อน
“ท่านหญิงอยากให้ข้าน้อยป้อนมันให้ท่านหรือไม่” รินมองไปทางสารเสพติดที่วางอยู่ไม่ไกล “มันมีแบบกินด้วยหากท่านหญิงต้องการให้ข้าป้อนข้าจะป้อนมันให้ท่านหญิงด้วยปากของข้าเอง”
“เอาสิ! ทำให้ฉันพอใจ” เวนดี้มองรินที่หยิบยาขึ้นมา 2 เม็ดแล้วเอาใส่ปากของตัวเอง “สองเม็ดเลยงั้นหรอ”
“ท่านหญิงไม่ชอบหรือเจ้าคะ” รินที่อมยาไว้ในปากช้อนดวงตาขึ้นมอง
“ใครบอก เธอใจกล้ามากริน” เวนดี้ใช้มือจับไปที่หน้าของริน “เอาสิริน ป้อนมันให้กับฉันทำให้ฉันมีความสุขซะสิ”
“ข้าน้อยรับคำสั่งเจ้าค่ะ” รินจัดการปัดมือของเวนดี้ออกแล้วลุกขึ้นยืน
รินจัดการนั่งคร่อมลงที่หน้าขาของเวนดี้ จับผมของเวนดี้ทางด้านหลังแล้วบังคับให้แหง๋นหน้าขึ้น รินจัดการบดริมฝีปากลงบนส่วนเดียวกันค่อยละเมียดละไมอย่างช้าๆ ขบกัดริมฝีปากล่างเบาๆเป็นสัญญาณให้เวนดี้นั้นเปิดปากออก เวนดี้เปิดปากออกรับลิ้นร้อนของรินที่ส่งเข้ามาพร้อมกับเม็ดยา 2 เม็ด
รินจัดการใช้ลิ้นดุนยาทั้ง 2 เม็ดเข้าไปในปากของเวนดี้ ก่อนจะตวัดเรียวลิ้นเกี่ยวพันกับลิ้นเล็กๆของอีกคน มือของเวนดี้เริ่มซนเธอค่อยใช้มือดึงสาบเสื้อของรินลงเผยให้เห็นหน้าอกหน้าใจใหญ่โตของริน
“เธอสวยมากเลยริน” ดวงตาของเวนดี้เริ่มหยาดเยิ้ม สติของเธอเริ่มที่จะเหม่อลอย
“ท่านหญิงอยากฟังเพลงหรือไม่เจ้าคะ” รินจับมือของอีกคนมาวางไว้ที่เอวของเธอ ขยับตัวเบียดเข้ากับร่างของอีกคน
“เอาสิ มันจะต้องดีมากแน่ๆเลย” เวนดี้ดันตัวของรินออก รินเองก็ลุกออกจากตัวเวนดี้เดินไปเปิดเพลงสร้างบรรยากาศ
[ Sexy back - Justin Timberlake ]
I'm bringing sexy back (yeah)
Them other boys don't know how to act (yeah)
I think you're special, what's behind your back? (yeah)
So turn around and I'll pick up the slack (yeah)
รินที่เปิดเพลงเรียบร้อยแล้วค่อยๆเดินเข้ามาตามจังหวะเพลงที่กำลังบรรเลงอยู่ ก่อนจะค่อยๆก้าวขาคร่อมร่างของเวนดี้ที่กำลังหลุดลอยไปกับยานรกที่เธอป้อนให้เองกับปาก รินค่อยๆนำมือทั้งสองข้างลูบไปตามเนินอกของเวนดี้ไล่ขึ้นไปเรื่อยๆจนถึงคอ บดเบียดร่างกายเข้ากับร่างของเวนดี้จนเคลิ้มตาม
“Dirty babe~” เสียงหวานชวนหลงของรินค่อยร้องตามเพลงที่เปิดอยู่ ส่วนเวนดี้ที่กำลังล่องลอยค่อยเอื้อมมือมาสัมผัสที่ใบหน้าของรินเบาๆ
“You see these shackles, baby I'm your slave. I'll let you whip me if I misbehave. 5555555” เวนดี้ร้องต่อท่อนของริน
“It's just that no one makes me feel this way~” จบท่องนี้รินได้จัดการใช้มือบีบเข้าที่คอของเวนดี้อย่างแรง เวนดี้ที่อยู่ๆถูกบีบคอก็เบิกตากว้างพยายามแกะมือของรินออก
Take 'em to the chorus
Come here girl
Go ahead, be gone with it
Come to the back
Go ahead, be gone with it
V.I.P.
Go ahead, be gone with it
Drinks on me
Go ahead, be gone with it
“อ่อกก!!” เพราะเสียงเพลงที่ดังอยู่และด้วยคอของเวนดี้นั้นถูกรินบีบอยู่ทำให้เสียงร้องไม่อาจไปถึงหูขอบอดี้การ์ดด้านนอกได้เลย
“ท่านหญิงไม่ชอบหรือเจ้าคะ แต่ข้าน้อยรู้สึกชอบมากเลยนะเจ้าคะ” รินก้มลงไปกระซิบที่ข้างๆหูขอเวนดี้ “หรือยาที่ข้าน้อยป้อนให้มันจะไม่พอ งั้นรอเดี๋ยวนะเจ้าคะ”
รินปล่อยมือออกจากคอของเวนดี้แล้วลุกขึ้นไปหยิบยา ในระหว่างที่รินกำลังหยิบยาเวนดี้อาศัยจังหวะนี้วิ่งไปที่ประตู แต่ก่อนที่จะวิ่งไปถึงผมของเธอก็โดนกระชากจากทางด้านหลังซะก่อน
“จะไปไหนล่ะเจ้าคะท่านหญิง ความสนุกมันยังไม่เริ่มเลยนะเจ้าคะ” รินที่กระชากผมของเวนดี้ไว้ในมือจัดการลากเวนดี้โยนไว้ที่เตียงก่อนจะขึ้นคร่อมร่างตาม
“แก..แกต้องการอะไร” เวนดี้พยายามผลักรินออกจากตัว “อย่าฆ่าฉันเลย”
“อะไรกันเจ้าคะ ท่านหญิงไม่ชอบหรือเจ้าคะ” รินจัดการรวบมือของเวนดี้ไว้เหนือหัวด้วยมือข้างเดียว “ถ้าอย่างนั้นท่านหญิงกินเพิ่มอีกสักหน่อยนะเจ้าคะ ท่านหญิงจะได้รู้สึกดีขึ้น”
“มะ…ไม่..ฉันช็อคตายแน่!” เวนดี้พยายามหลบมือของรินที่พยายามส่งยานรกนั่นเข้าปากเธอ
“ไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะ ท่านหญิงจะต้องไม่ตายด้วยอาการช็อค” รินส่งยิ้มหวานให้กับเวนดี้ แต่ตัวเวนดี้กลับมองว่ามันคือรอยยิ้มของฆาตกร! “แต่ท่านหญิงจะตายด้วยฝีมือการทรมาณของข้าน้อยเจ้าค่ะ 555555555”
“ไม่!!!” รินสบโอกาสตอนที่เวนดี้อ้าปากตอบจัดการยัดยาเข้าไปในปากใช้ปลายนิ้วดันยาเข้าไปลึกจนถึงคอหอยด้านใน ทำให้เวนดี้สำลักรีบกลืนมันลงไป
“เก่งมากเจ้าค่ะท่านหญิง” เวนดี้รู้สึกหมดแรงได้แต่ร้องไห้จะร้องขอความช่วยเหลือก็ไม่ได้เพราะเสียงเพลงที่ดังและลำคอที่เจ็บจากการโดนยัดยาเมื่อกี้นี้
รินที่เห็นเวนดี้ไม่น่าจะมีแรงทำอะไรแล้วก็ลุกออกจากตัวของเวนดี้จัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วเดินถอยออกมาหยิบกล้องขนาดเล็กที่ถูกซ้อนไว้ที่เสื้อนอกของเธอออกมาตั้งหันหน้าเข้ากับเตียงที่มีเวนดี้นอนหมดแรงอยู่ปรับให้ได้มุมที่พอใจพร้อมกับเริ่มกดถ่ายวิดีโอ รินเดินไปหยิบหน้ากากที่เธอสวมในตอนที่เข้ามาในห้องนี้เพื่อปกปิดใบหน้าของตนเองพร้อมกับติดเครื่องแปลงเสียงเอาไว้ที่ลำคอ
เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วก็กดเล่นเพลงเดิมที่เปิดอยู่ซ้ำๆจนกว่ากิจกรรมที่เธอจะทำต่อไปนี้จะหยุดลง รินเดินมาที่เสื้อคลุมของตัวเองอีกครั้งแล้วหยิบอาวุธที่ซ่อนเอาไว้ตามเสื้อคลุมออกมา ทางด้านของเวนดี้ในตอนนี้เองดูเหมือนจะล่องลอยไปกับยาเรียบร้อยแล้ว รินวางอุปกรณ์ไว้บนที่นอนด้านข้างเวนดี้
“ดูเหมือนกิจกรรมต่อไปนี้ข้าน้อยจะต้องมัดมือมัดเท้าของท่านหญิงนะเจ้าคะ” รินก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูของเวนดี้ แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รับรู้เลยสักนิด
รินจัดการมัดมือมัดเท้าผูกติดกับเสาเสียงทั้ง 4 มุมก่อนจะหยิบอุปกรณ์ที่เธอเลือกนำมาเล่นในวันนี้นั่นก็คือ มีดหมอหรือมีดที่แพทย์ใช้ในการผ่าตัดคนไข้นั่นเอง เธอหยิบมีดขนาดเบอร์ 10 ขึ้นมา
“เขาว่ากันว่ามีดเบอร์ 10 ใช้ในการผ่าผิวหนังเพราะงั้นเราจะใช้มันเป็นพระเอกในวันนี้นะเจ้าคะ เพื่อไม่ให้ใบมีดเกิดความเสียหายข้าน้อยจะใช้กรรไกรในการตัดชุดที่มันเกะกะออกนะเจ้าคะ” รินวางมีดไว้ที่เดิมแล้วลุกขึ้นไปหยิบกรรไกรมาตัวเสื้อผ้าของเวนดี้ออก
“แหม ร่างกายของท่านหญิงช่างงดงามเหมาะกับใบมีดที่ข้าน้อยเตรียมมาเลยนะเจ้าคะ” รินมองร่างกายด้วยสายตาแวววาว น้อยครั้งนักที่จะได้เจอร่างกายที่สวยงามเช่นนี้ “เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาข้าน้อยขอเริ่มเลยนะเจ้าคะ!”
รินจัดการหยิบมีดเบอร์ 10 ออกมามือข้างซ้ายที่ไม่ได้ถือมีดค่อยๆลูบไร้ไปที่ร่างกายอันเปลือยเปล่าของเวนดี้ เวนดี้ที่กำลังล่องลอยไปกับยาเมื่อเจอสัมผัสนี้ทำให้เธอเริ่มมีอารมณ์และโฟกัสกับรินมากยิ่งขึ้น
“เริ่มจากตรงนี้นะเจ้าคะ ท่านหญิงข้าน้อยแนะนำให้ท่านหญิงกัดมันเอาไว้เจ้าค่ะ” รินส่งเศษผ้าที่มาจากเสื้อของเวนดี้ส่งเข้าไปในปากพร้อมกับลูกหัวปลอบประโลม “นั่นแหละเจ้าค่ะ…กัดแน่นๆนะเจ้าคะ”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
Dirty babe (uh huh)
You see these shackles, baby I'm your slave (uh huh)
I'll let you whip me if I misbehave (uh huh)
It's just that no one makes me feel this way (uh huh)
เวนดี้ดิ้นพร้อมกับกรีดรองสุดเสียงถึงแม้จะกรีดร้องดังขนาดไหนแต่ก็ไม่มีใครได้ยินนอกจากตัวเธอและรินที่กำลังกดมีดในมือลงช้าๆบริเวณหน้าท้องของเธอ
“Take 'em to the chorus” รินร้องเพลงไปด้วยกดมีดในมือตามจุดที่เธอต้องการไม่สนเสียงกรีดร้องของเวนดี้เลยสักนิด
Come here girl
Go ahead, be gone with it
Come to the back
Go ahead, be gone with it
V.I.P.
Go ahead, be gone with it
Drinks on me
Go ahead, be gone with it
เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลออกจากปากแผล ยิ่งมีดกรีดยาวเท่าไหร่เลือดสีแดงสดก็จะไหลตามออกมาเท่านั้น เวนดี้ดิ้นรนขอร้องทั้งน้ำตารินก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดใบมีดเลยสักนิด จนกระทั่งรินยกใบมีดออกเวนดี้ก็ยังคงเจ็บปวดเหมือนเดิมและเลือดยังคงไหลเหมือนเดิม แต่บาดแผลนั้นไม่ได้ยาวขึ้นกว่าเดิมแล้ว
“แปลกจังเลย ก่อนหน้านี้ข้าน้อยได้ดูซีรี่ย์เรื่องหนึ่งมาเห็นพระเอกผ่าคนแล้วไม่มีเลือดไหลเลยสักนิด แล้วทำไมตอนข้าน้อยลองทำดูทำไมมันถึงไม่เหมือนในซีรี่ย์เลยล่ะเจ้าคะ” รินจับใบหน้าของเวนดี้ให้มองหน้าตน “หรือว่าข้าน้อยต้องลองใหม่อีกรอบ ถ้าเช่นนั้นต่อไปเป็นกลางอกนะเจ้าคะ”
“อั้ย!…ฮึกกก..อั้ยโอด” เวนดี้พยายามที่จะขอร้องรินแต่ดูเหมือนว่ารินจะไม่สนใจเลยสักนิด
“ไม่ร้องนะคะท่านหญิง เรามาสนุกกันดีกว่าเจ้าค่ะ” เวนดี้ที่สบตาของรินถึงกับเบิกตากว้างแถบถลนออกจากเบ้า “สนุกกันจนกว่าท่านหญิงจะตายเลยนะเจ้าคะ”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
.
.
.
เวลาผ่านไป 2 ชั่วโมง
22:40 น. โรงแรมxxx ห้องพักเลข 225
แอ๊ดดดด
บอดี้การ์ดที่คอยอยู่นห้องต่างหันมามองประตูห้องนอนที่เปิดออกปรากฏร่างของหญิงสาวในชุดกิโมโนด้านในสีขาวที่เปื้อนของเหลวสีแดงเป็นจุดๆที่ออกมาพร้อมกับมีดยาว 30 ซม.มีพู่สีดำห้อยในมือ ใบหน้าสวมหน้ากากจิ้งจอกเอาไว้
บอดี้การ์ดที่อยู่ใกล้ประตูห้องมองเข้าไปด้านในเห็นหัวของเจ้านายที่ถูกตัดจนขาดหันหน้าตาที่เบิกกว้างมาทางตนก็ร้องเสียงหลง เข้าโจมตีรินทันที
รินเองก็ไม่ปล่อยให้บอดี้การ์ดทำอะไรตนได้จัดการใช้มีดในมือปาดเข้าที่คอของบอดี้การ์ดข้างๆแล้วดึงมาเป็นโล่ป้องกันกระสุนปืนที่สาดมาจากทุกสารทิศ รินค่อยๆถอยหลับเข้ามาในประตูเมื่อเสียงปืนหายไปแล้วรินก็ผลักร่างไร้ลมหายใจออกไปแล้วพุ่งเข้าจัดการคนที่อยู่ใกล้ที่สุด
รินจัดการกระโดดเตะเข้าที่ก้านคอตามด้วยลูกถีบที่ถีบเข้าลำตัวของบอดี้การ์ดอีกคนที่พุ่งเข้ามา ก่อนจะหันกลับไปใช้มีดปาดเข้าที่คอของคนก่อนหน้านี้ แล้วกระชากผมของคนที่โดนลูกเตะของเธอขึ้นมาบังกระสุนที่ถูกยิงมา
“ตายไปสาม เหลืออีกสอง” รินจัดการหยิบปืนจากศพที่เป็นโล่ให้เธอแล้วยิงสวนกลับไปเข้าที่หัวอย่างแม่นยำ “กระจอกจังเลยนะคะ เสียดายจริงๆเป็นถึงคนมีชื่อเสียงแท้ๆแต่กลับพกบอดี้การ์ดมาแค่นี้”
รินจัดการโยนปืนทิ้งไว้กับศพก่อนจะก้มหยิบมีดที่เธอโยนไว้ที่พื้นขึ้นมา ทำไมไม่เช็ดรอยนิ้วมืองั้นหรอ? ตอนทำงานใครเขาจะปล่อยให้มีรอยนิ้วมือกันล่ะ แน่นอนก่อนที่เธอจะทำงานแต่ละครั้งเธอได้จัดการกับรอยนิ้วมือบนมือเธอเรียบร้อยแล้ว
รินเดินผ่านศพของบอดี้การ์ดเข้าไปในห้องนอนที่มีศพของเวนดี้ที่ถูกแยกเป็นส่วนๆอยู่บนเตียง จัดการหยิบกล้องวิดีโอขึ้นมาแล้วฉายไปทั่วห้องก่อนจะเดินออกมาถ่ายด้านนอกด้วย
“อันนี้เป็นของแถมหวังว่าคุณเจ้านายจะชอบนะคะ เอาล่ะค่ะเสร็จสิ้นภารกิจของฉันแล้ว อย่าลืมติดต่อมาจ่ายค่าจ้างนะคะคุณเจ้านาย” รินจัดการกดปุ่มหยุดถ่ายวิดีโอแล้วเปลี่ยนเป็นใช้โทรศัพท์แทน “ขอเซลฟี่หน่อยนะคะ เอ้าทุกคนยิ้มมมม”
แชะ!
“แหม น่าเสียดายนะคะที่ทุกคนไม่ยิ้มแต่ไม่เป็นไรค่ะฉันยิ้มแทนทุกคนไปแล้ว” รินจัดการเก็บอุปกรณ์ที่ใช้จัดการเหยื่อทั้งหลายไปล้างคราบเลือดออกและล้างเนื้อล้างตัวที่ถูกเลือดกระเด็นใส่ ก่อนจะแต่งตัวออกจากห้องมุ่งหน้าออกจากโรงแรมกลับห้องของตัวเอง
หลังจากกลับมาที่ห้องที่อยู่ภายในบาร์แล้วก็จัดการแฮ็กระบบกล้องวงจรปิดของโรงแรมที่เธอเพิ่งกลับมาจัดการลบทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอออกไปจนหมดก่อนที่พวกตำรวจจะเข้ามาค้น
ตำรวจคงมาแล้วมั้งเล่นยิงปืนกันซะขนาดนั้น? แหมไม่หรอกค่ะก็ปืนพวกนั้นมันเก็บเสียงนี่คะ เป็นโชคดีของฉันจริงๆที่พวกนั้นใช้ปืนเก็บเสียงยิงใส่สงสัยบุญที่เคยทำเมื่อนานมาแล้วจะแสดงผลแล้วล่ะค่ะ
หลังจากแฮ็กเสร็จเธอก็จัดการส่งรูปและวิดีโอให้กับเจ้านายของเธอ รอไม่นานก็มีข้อความตอบกลับมา ตอนแรกนึกว่าจะจ่ายค่าจ้างแต่ที่ไหนได้เป็นเรื่องที่ทำให้ใจของเธอเต้นรัวกว่ามาก อะไรน่ะหรอก็เพราะว่าเจ้านายของเธอตอบกลับมาว่า
‘สนใจมาเป็นส่วนหนึ่งขององค์กรชุดดำของเรามั้ย ปีศาจจิ้งจอก’
“อ๊าาาา ใจเต้นแรงจนเหมือนจะระเบิดในไม่ช้านี้เลย!!!”
…..
….
CR. รูปหน้ากาก
มีดสั้นยาว 30 ซม.ประมาณนี้นะคะ
…
.2.
ความคิดเห็น