คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Is it call a date?
ลอรึ่บ่าย ายาโนะสใสผิับเมื่อเ้า เธอมีวามสุับารเรียน เป็นัวอัวเอมาึ้น วามัวลอเธอ่วเ้าหายไปหมสิ้น ทำให้นาิสะเอมีวามสุไม่น้อย
ะนี้เลยเวลาเวลาเลิเรียนมาประมา 5 นาที นัเรียนส่วนให่เริ่มทยอยลับบ้าน นาิสะำลัเ็บอเ้าระเป๋า ายาโนะที่อยู่ทาฝั่้ายเ็บอเสร็่อน เธอึนั่รอนาิสะ
“นาิสะุ เย็นนี้ว่ามั้ยเอ่ยย” เสียายนหนึ่ัมาา้านหลั
าร์ม่าสะพายระเป๋าเินเ้ามาหานาิสะ
“เย็นนี้เหรอ.. อโทษนะ พอีมีธุระสำัน่ะ”
าร์ม่าหันไปทาายาโนะ ่อนะเินลับมาระิบ้าหูเา
“โีับารเทนะ๊ะ”
“เี๋ยวสิาร์ม่า!!!” นาิสะะโนออไป้วยวามใ
“โีน้า ันลับ่อนล่ะ เอันพรุ่นี้นะ”
าร์ม่าเินับๆออาห้อเรียนอย่าว่อไว ทิ้ให้นาิสะอยู่ับายาโนะสอ่อสอ
‘โว้ยยย อีแล้วนะาร์ม่าาา’
.
.
.
นาิสะรีบัอเ้าระเป๋า และสะพายึ้นบ่า
“ายาโนะ”
“ะ?”
“ไปันเถอะ”
"่อนไป... อยารู้หน่อยว่า ทั้ที่าร์ม่าหัวีนานั้น ทำไมถูส่ลมาอยู่ห้อ E เหรอ"
"ริอยู่ที่เาเรียนเ่เอามาๆแ่ว่าพฤิรรมเายอแย่ มีเรื่อับห้อ 2-A เมื่อปีที่แล้ว ทำให้เาถูพัารเรียนและโนย้ายมาอยู่ห้อ E เมื่อึ้นปี 3 น่ะ"
"แล้วายาโนะล่ะ เ้ามาห้อนี้ไ้ยัไเหรอ เธอเอ็ไม่น่าะหัวแย่นาะลมาอยู่ห้อนี้ไ้เลยนะ"
"อย่าพูเรื่อนั้นสิ.... ภาพเมื่อวานมันเ้ามาในหัวอีแล้ว แ"
"อ๊ะ... อโทษทีๆ ั้นลืมำถามนั้นอผมไป ละ็..."
"ไปันเถอะ!!"
"โอเ่า ั้นไปันเถอะนาิสะ"
"อื้ม!"
นาิสะเินออาห้อเรียนอย่า้าๆ านาโนะเินามหลัเา เสียฝีเท้าัึั ึั ระยะห่าาห้อเรียน่อยๆเพิ่มึ้น พวเาใ้เวลาสัพัในารเินออมาหน้าทาเ้าอาาร
“นาิสะุ นั่นโโระเนเย์รึเปล่า” ายาโนี้ไปหาอประสาททราย
“น่าะใ่นะ”
ทัู้่เินไปยัอปราสาททราย
“โโระเนเย์ ทำอะไรอยู่เหรอรับ”
“อ้าว นาิสะุ ายาโนะั”
“เนเย์ว่าเลยมา่อปราสาททรายเล่นๆแ้เรียฮะ านสอนนี่มัน็สนุแถมวามเหนื่อยเนอะ”
'เหนื่อยนั่นแหละ แ่เนเย์เาะว่าเินไปรึเปล่าเนี่ย' เาิในใแ่ไม่ไ้พูออมา
“เนเย์นี่ เ่้านปิมารรมัเลยนะะ”
“แน่นอนรับ เรื่อแบบนี้เนเย์อบมารับ โยเพาะปราสาทโอา้า♥”
โโระเนเย์นำล้อ DSLR ออมาถ่ายรูปผลานปราสาทิ้ันโบแอเา
แะ!
สิ้นเสียัเอร์ เา็หันมาหาทั้สอ
“แล้วทั้สอนำลัะลับบ้านันเหรอรับ”
“ใ่รับ ำลัะ…”
“พวเราำลัะไปเทัน่ะ” ายาโนะิอบ่อนนาิสะ
หา… เี๋ยวนะ เทเหรอ
เห้ย พูริเหรอ
ะ ายาโนะ!!!
“ทั้สอน บันอยู่เหรอรับ”
สีหน้าโโระเนเย์เปลี่ยนเป็นสีเียวสลับเหลือ
“ไม่นะ…” นาิสะพยายามปิเสธ แ่็โนายาโนะั
“วามลับระหว่าหนูับนาิสะ บอเนเย์ไม่ไ้นะ่ะ ฮิๆ”
“เนเย์็ไม่อยาัหรอนะรับ แ่ทั้สอน อย่าทำอะไรเินเลยนะรับ” เนเย์เือน้วยวามหวัี หน้าอเาลับมาเป็นสีเหลือามปิ
“่าา ั้นหนูไป่อนนะะ” ายาโนะเาะไหล่นาิสะทั้สอ้า ันัวเาลับ้าน 180 อศา และันไปยัทาลเนินเา
นาิสะพยายามหันไปหาเนเย์
'โอ้ย แรเยอะริๆเลยนะายาโนะ'
“ะ..เนเย์ เอันพรุ่นี้นะรับ”
“รับผม เอันพรุ่นี้รับทั้สอน”
โโระเนเย์ั้ใ่อประสาททราย่อไป ประสาทอันให่่อยๆเล็ลามระยะทาที่พวเาไ้เลื่อนที่มา
.
.
เินมาไ้สัระยะ(โยายาโนะันไหล่นาิสะลอ) ท่ามลาทาที่ล้อม้วย้นไม้ แสแยามเย็นาบท้อฟ้าเป็นสีส้ม บรรยาาศเย็นสบายปลุมไปทั่วป่า นี่็เป็นเวลาเย็นอวันแล้ว
พวเาเรียนอยู่โรเรียนื่อัระับประเทศ ็ไม่แปลที่ะมีลาสเรียนเสริมหลัเลิเรียนสำหรับเรียมสอบอยู่ ึ่านนั้น็ไ้โโระเนเย์มา่วยสาน่อให้
“ฮิฮิ” ายาโนะแอบยิ้ม
“ายาโนะ ใหมเลย พูอะไรแบบนั้นออไปน่ะ”
“โอ๊ะ พอีอยาแล้นาิสะเล่นๆว่าะมีปิิริยาอะไรไหมน่ะสิ”
ายาโนะ่อยๆเอาแนออาไหล่ และเร่ฝีเท้ามาอยู่ระับเียวับนาิสะทา้านวา
“นาิสะเอ็ใสินะ”
'ใ่!! ใรๆ็ใันทั้นั้นแหละ'
“โธ่ ายาโนะล่ะ็...”
“หืม มีอะไรเหรอ”
“อย่าทำแบบนี้สิ...”
"นาิสะไม่อบเหรอ" เธอล่าว้วยน้ำเสียเ้าอน
"มัน... ทำให้ผมหวั่นไหว..น่ะ"
"ั้น็ีสิ" ายาโนะยิ้ม้วยวามีใ
"นาิสะหวั่นไหวแบบนี้ น่ารัเหมือนันนะ"
วามร้อนพุ่ึ้นหน้านาิสะอีรั้
"ี้โัเลย ายาโนะ"
"มาทำให้ผมหวั่นไหวอยู่ฝ่ายเียวแบบนี้ ี้โนี่นา!"
นาิสะเอื้อมมือไปยัผมอายาโนะ
"โอ๊ะ! ..." เสียใอายาโนะัึ้น
"ถ้าผมะทำแบบนี้เป็นารลโทษายาโนะล่ะ?" นาิสะล่าวอย่าับเป็นผู้นะ
“ถะ..ถ้าะลูบ ยะ..อย่าลูบแรนะ เี๋ยวผมเสียทร”
“อื้ม”
ายาโนะยับัวมาให้ใล้นาิสะว่าเิม เาึใ้โอาสนี้ลูบหัวอเธอเบาๆ
“รู้สึีัเลย” ายาโนะพึมพำ
เธอหยุเิน
“ายาโนะ…”
“ออนุานะ นาิสะ”
เธอพิหัวมายัไหล่อนาิสะ ลิ่นหอมาผมอันนุ่มสลวยโยเ้ามู วามนุ่มอผิวสาวน้อยแผ่่านมายััวนาิสะ เิเป็นภาพารบไหล่อทั้สอน
“่วยทำมันสัพัไ้มั้ย”
นาิสะไม่ปิเสธ ท่ามลาแสอาทิย์อัส เาั้ใทำอย่าเบาๆ ้าๆ วามนุ่มอผมายาโนะแผ่่านผ่านมือ แลับวามห่วใยที่แผ่ออามือ เาหวัเล็ๆให้วามห่วใยนั้นส่ไปถึัวเธอ
เวลาผ่านไปสัพั นาิสะเอามือออาหัวอายาโนะ
“รีบไปันเถอะ เี๋ยวะมืะ่อน”
ายาโนะยหัวออาไหล่อนาิสะ ลับมายืนในท่าปิ
พวเราเริ่มเินไปามทาลเา
“อบุนะ นาิสะ”
“อบุายาโนะ้วยนะ”
“นาิสะอบทำแบบนี้เหรอ?”
“อื้ม เพาะายาโนะนเียวนะ”
“ัน นเียว??”
“ายาโนะอนหวั่นไหว็น่ารัไม่แพ้ันเลยนะ”
ายาโนะหลบหน้านาิสะ
“แล้วายาโนะ อึอัรึเปล่าที่ผมทำน่ะ”
“ไม่หรอ ันอบ้วยแหละ มันอธิบายไม่ถู แ่็ อบ…”
ถึเธอะหลบหน้านาิสะ แ่เา็สัเไ้ว่าายาโนะูะเินๆับำถามเมื่อี้
เายืนมือไปที่ผมอายาโนะอีรั้ หวับิหัวหันมาให้เธอไม่หลบหน้า
“อ้ะ” ายาโนะใ
“อย่าหลบหน้าสิ ไม่สมเป็นายาโนะเลย”
นาิสะใ้มือบิหัวอเธอให้มอรไป้านหน้า
“โธ่ นาิสะนี่ล่ะ็”
“ั้นไม่หลบหน้าละนะ”
ายาโนะหันหน้ามาทาเา เาปล่อยมือออาหัวเธอ
“ายาโนะที่เป็นายาโนะ นี่แหละีที่สุแล้ว”
ายาโนะไม่พูอะไร เธอพยัหน้าและยิ้มให้นาิสะ เา็ยิ้มอบลับไป
ในระหว่าารเินไปามทาับายาโนะ ในระหว่านั้นไม่มีบทสนทนาเิึ้น แ่นาิสะรู้สึสบายใ ไม่อึอัลอทา ายาโนะเอรู้สึแบบนั้นเ่นัน…
ความคิดเห็น