คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Their hearts
“สำหรับาบเ้า็อบไว้เพียแ่นี้่อนนะรับ” โโระเนเย์ล่าวปิลาส
“ทาน้าวให้อร่อยนะรับทุน ส่วนอาารย์็อไปทานไ่ปลาาเวียร์ที่ยุโรป่อนนะรับ”
ในทันทีที่ล่าว็มีนัเรียนส่วนให่เินออไปที่ประำสำหรับทาน้าวันหมแล้ว
ฟิ้ว….. โโระเนเย์หายไป พร้อมทิ้เสียลมาารพุ่ัวอเาไว้
‘ลมแรริๆเลยนะ ไอวามเร่า 0 ถึ 20 มันี่มันนาไหนัน’
‘่ามันเถอะ ถึเวลาทาน้าวเที่ยแล้ว’
ปิาร์ม่าะทาน้าวเที่ยับนาิสะ แ่วันนี้เาหายไปั้แ่โโระเนเย์บอเลิลาส เาไปป้วนเปี้ยนแถวๆร้านสหร์ที่อาารหลัให้นัเรียนที่นั่นหมั่นไส้เล่น
นาิะหยิบล่อ้าวออมาาระเป๋าวาลบนโ๊ะ
“นะ นาิสะุ…” เสียปริศนาเบาๆัึ้นาทา้าย
“ว่าไเหรอ ะ ายาโนะ” นาิสะอบเธอลับไป
“นี่ เรื่อเมื่อวานน่ะ”
“อื้ม อโทษ้วยนะ ผมรู้ว่าะโนายาโนะโรธแน่ๆ แ่ผมอยา่วยายาโนะ โโระเนเย์เอ็อยา่วยายาโนะ้วย อโทษริๆนะที่ทำแบบนั้น”
“ไม่้ออโทษหรอ...”
“ายาโนะ…”
“ที่นาิสะพูไว้เมื่อเ้า ะพูว่าอะไรเหรอ”
‘อย่าบอนะว่าที่เธอเียบอยู่เพราะเรื่อนี้’
“อยาให้บอใ่มะ”
“อะ อืม”
“ั้นผมอถามลับเป็นารแลเปลี่ยนไ้ไหม?”
“ไ้ แ่นาิสะ้ออบำถาม่อนนะ”
“ั้นผมอบประโยเ็มๆเลยนะ”
“อะ อืม”
ประโยที่เาะพู เาไม่เยพูมา่อน มันทำให้เา้อใ้เวลาในารรวบรวมวามล้าอย่ามา ผนวับโนายาโนะถามรๆ ทำให้แทบไม่มีเวลาเรียมัว
“เอ้า ฮึบ!”
“ปิแล้วายาโนะะ้อน่ารัว่านี้ สใสว่านี้สิ เห็นายาโนะหหู่แบบนี้ผม็หหู่ามน่ะสิ”
‘พูไปแล้ว..’
“อ๊ะ!” ายาโนะใับประโยที่ออมาานาิสะ
“นะ...น่ารัเหรอ สำหรับนาิสะแล้ว ันอนปิ น่ารัเหรอ?” ายาโนะอบนาิสะ น้ำเสียเธอฟัูิ ๆ ั ๆ
“อะ อึ้ม น่ารัมาๆเลย”
“พอผมไ้อยู่้าๆายาโนะ ผมรู้สึสบายใ และรู้สึถึวามสใสอายาโนะที่แผ่มาหาผมเสมอ มันทำให้ีวิูสใสมา ผมอบแบบนั้นนะ”
ายาโนะยิ้มเล็ๆอยู่ที่มุมปา
“รินะ!!” เธอะโนอย่าีใพร้อมับระโูแนึ้นฟ้า น้ำเสียลับมาสใสอีรั้
‘เห็นายาโนะยิ้มอย่าีใ มันทำให้ผมใื้นึ้นมาเยอะ’
“อึ้ม!”
.
.
.
ายาโนะเห็นว่านาิสะเียบไป
“แล้ว ำถามอนาิสะล่ะ”
“ือ… ทำไมายาโนะถึนั่้มหน้าั้แ่เ้าเหรอ น้ำเสียูหอยมา ไม่เหมาะสำหรับเธอมาเลยนะ”
“เอ่อ ือเรื่อนั้น…”
ายาโนะเาแ้มัวเอเบาๆ
“เพราะ....”
ายาโนะ้มหน้า ไม่ยอมสบาับนาิสะอีรั้
“เพราะ นาิสะนั่นแหละ”
อ้าว…
“ผมเหรอ?”
ายาโนะไม่พูอะไร เธอยืนึ้นแล้วเิน้มหน้าเ้ามาหาเา
“นาิสะ.. ุ”
เธอระิบ้าหนาิสะ
‘นั่น น้ำาเหรอ..’
“ัน ัวลแทบแย่เลยรู้มั้ย…”
“ัวลมาว่านาิสะะไม่มอันเป็นเพื่อนอี่อไป ันรู้ ที่ัวันทำนั้นมันรุนแร ันเือบ่าทุน ลาทุนมาเี่ยว้อับวามแ้นอัน นาิสะเห็น้านนั้นอันแล้ว ันลัว ลัวเพื่อนๆเลีย โยเพาะเธอ นาิสะ ันไม่อยาเสียเธอไปเลย อโทษนะ นาิสะ อโทษสำหรับทุอย่า อโท…”
ปึ่บ--
นาิสะโผัวเ้าไปอายาโนะ
“นาิสะ…”
ฮืออออ
ายาโนะบอนาิสะ เธอร้อไห้ออมาเมื่อหน้าเธอสัมผัสับเสื้ออเา วามัวลอเธอที่เอ่อล้นแปรเปลี่ยนเป็นน้ำา เธออยาให้นาิสะไ้รับรู้
ในห้อเรียนเ่าแ่แห่นี้ เวลาะนี้ มีแ่นาิสะับายาโนะในห้อ สายลมพัเ้ามาให้วามหนาวเย็นเล็น้อย ทำให้เาอเธอแน่นว่าเิม มันปนไป้วยวามรัและวามห่วใยที่เาสร้ามาลอ่วเวลาที่มีเธอ
‘เธอเป็นนแรทีุ่ยับผมั้แ่เธอย้ายเ้ามา ารไ้นั่้าัน ทำให้ผมสนิทับเธอมาึ้นเรื่อยๆามระยะเวลาที่ผ่านไป ผมัวลเหมือนายาโนะ ผม็ลัวที่ะเสียเธอไปเหมือนัน’
“ายาโนะ ผมไม่ไ้เลียายาโนะเลยนะ” นาิสะระิบ
“ริเหรอ”
เานำมือไปลูบหัวายาโนะเบาๆ
“อืม ม เพราะไม่ไ้เลียเธอ ผมึทำแบบนั้น ผมอยาให้เธอลับมาอยู่ับผมและเพื่อนๆทุน”
“ผม็.. ไม่อยาเสียายาโนะไปเหมือนัน ผม… ไม่อยาให้เธอพูว่า ทุอย่าเป็นแ่ารแสอีแล้ว ายาโนะ็เป็นายาโนะอยู่ สัาไ้มั้ย ไม่เอาแล้วนะ ารแสบ้าบอนั่น”
“สัา่ะ นาิสะ ันไม่เอาแล้ว ารแสแบบนั้น” ายาโนะสัาพร้อมน้ำา
นาิสะสัมผัสไ้ถึวามอบอุ่นาัวเธอ ที่มีทั้วามื้นันใ วามัวลใอายาโนะ บันี้ไ้ถูปลปล่อยมาพร้อมน้ำา นาิสะใ้ัวเารอรับน้ำาอเธอไว้
“ั้นวันหลัมีเรื่ออะไรัวลใ มาหาผมไ้เลยนะ ายาโนะ”
“นาิสะ อบุนะ”
“อบุมาๆ”
นาิสะลายอออ ใ้ผ้าเ็หน้าเ็น้ำา และพาเธอไปนั่บนเ้าอี้ประำ หยิบ้าวล่ออายาโนะออมาวาบนโ๊ะ
“นาิสะุ ถ้าไม่ว่าอะไร วันนี้มาทาน้าวเที่ย้วยันไ้มะ?”
นาิสะยัไม่ไ้อบ แ่มีเสียลาโ๊ะัมาาฝั่ายาโนะ
รืน รืน
ายาโนะ่อโ๊ะร่วมับโ๊ะนาิสะ เราสอนนั่ร้ามัน พร้อมับ้าวล่อำนวน 2 ล่อั่นระหว่าลา
“อื้ม! ทาน้าวันนะ”
เาเปิฝา วาะเียบไว้้าล่อ
‘ายาโนะ...’
‘ผมเอ็ไม่รู้เหมือนันว่าเป็นั้แ่เมื่อไร’
‘วามรู้สึอผม เริ่มที่ะเิบโั้แ่เธอย้ายเ้ามา’
‘มันพอพูนมานถึวันนี้ วันที่เธอ… เป็นส่วนหนึ่อีวิประำวันอผมไปแล้ว’ นาิสะิภายในใ
ายาโนะเปิ้าวล่ออเธอออ
ะที่นาิสะำลัะแะะเียบออาัน ายาโนะ็พูออมา
“นาิสะุ เย็นนี้พาไปื้อพุิ้หน่อยสิ”
“น้าา”
.
.
.
‘สำหรับนาิสะ เธอเป็นนพิเศษสำหรับันนะ’
‘เธอเสียสละัวเอ เสี่ยัวเอมาเพื่อ่วยัน แ่นี้เธอ็เป็นพระุับันมาแล้ว’
‘อบุมานะ’
‘ันาเธอไม่ไ้แล้วนะ นาิสะ’
‘วามรู้สึอัน มันเรียว่า วามรัใ่มั้ย’
ายาโนะิอยู่ในใ วามรู้สึอเธอไ้แปรเปลี่ยนไปามวามใล้ิ ะนี้มันเริ่มเ้าใล้ันมาึ้น
“อื้อ ไ้เลย!” นาิสะอบลับเธอ
ายาโนะยิ้มอบนาิสะ้วยรอยยิ้มอันสใสอเธอ วามัวลใอเธอหายไปเป็นปลิทิ้
“ทานละนะรับ”
“ทานละนะะ”
ความคิดเห็น