ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 6
เ้าวันนี้ผู้นวิ่ันวุ่นวายอยู่พายในโรพยาบาลเล็ๆประำัหวัแห่หนึ่
“ นายเฝ้าหน้าห้อเ็บศพอเสี่ยปารมียัไฮะ นายแพ่ว ทำไมศพอเสี่ยปารมีถึหายไปไ้”
เสียอมัรัลั่นหโรพยาบาล้วยวามโมโห
“ เอ่อ เมื่อวาน ะ ะ อนลาวัน ศพอเสี่ยปารมี็ยัอยู่ีนี่นา อนนั้นผมนั่อยู่หน้าห้อเ็บศพอเสี่ยแ ผมยัเห็นุหมอธันวาเ้าไปรวอยู่เลยรับ ”
นายแพ่วเล่าถึอนที่ัวเอนั่เฝ้าหน้าห้อเ็บศพอเสี่ยปิยะให้ับเ้านายอนฟั้วยน้ำเสียระอึระอั
“ แล้วยัไ่อ แพ่ว เล่ามาให้หม”
เอื้อารถามึ้นอีน
“ หมอธันเาเ้าไปในห้อนั้นแล้วบอับผมว่า ให้ผมไปทำอะไร็ไปไ้ เี๋ยวเาะเป็นนูแลศพอเสี่ยปารมีเอใน่วที่ผมไม่อยู่
ผมเห็นว่าไม่มีอะไรผม็เลยไปหา้าวินที่้าโรพยาบาลน่ะรับุหมอ
พอผมลับมาผม็เ้าไปเ็วามเรียบร้อยพายในห้อ ผมเห็นว่ามีเรื่อมืออะไรไม่รู้ิอยู่ับศพอเสี่ยปารมีเ็มไปหม
แ่ผม็ไม่ไ้ไปยุ่อะไรับเรื่อมือพวนั้นหรอนะรับ
เพราะผมไม่รู้เรื่อเรื่อมือพวนั้น แล้วอีอย่าเรื่อารรัศามัน็ไม่ใ่หน้าที่อผม้วย พอผมรววามเรียบร้อยเสร็แล้วผม็เห็นว่าทุอย่าเรียบร้อยี ผม็เลยลับไปนอนที่บ้านเหมือนเ่นทุๆวัน
พอมาอนเ้าผมถึไ้รู้นี่แหละรับว่า ศพอเสี่ยปารมีหายไป”
นายแพ่วเล่าเรื่อราวทั้หมให้ับหมอมัรฟั้วยปาอที่สั่นระรัว
“เอาหละนายแพ่ว นายามันมาทานี้”
มัรบอ่อนะเินนำหน้านายแพ่วไปที่มุมอาารอย่ารวเร็ว เมื่อถึมุมที่ลับาน มัร็พูว่า
“ นายเล่นละรไ้เนียนเียวนะแพ่ว อบในะที่นาย่วยเหลือัน”
“ ไม่เป็นไรหรอรับุหมอมัร
เรื่อแ่นี้ผมถือว่าเป็นเรื่อเล็น้อยรับ ผมรู้อยู่แล้วหละรับว่า ในโรพยาบาลอเรามีสายอนที่สั่่าเสี่ยปารมีแฝัวอยู่”
นายแพ่วบอพร้อมับรอยยิ้มน้อยๆที่มุมปาอเา
“ นายรู้ไ้ยัไแพ่วว่าในโรพยาบาลอเรามีสายอนที่สั่เ็บเสี่ยปิยะน่ะ”
เอื้อารที่เินมสมทบถาม้วยน้ำเสียแปลใระนสใส
“ เมื่อวานอนที่ผมไปหา้าวิน ผมบัเอินไปไ้ยิน หมอวิรมเาุยโทรศัพท์ับใร็ไม่รู้อยู่ที่้าห้อเ็บศพอเสี่ยปารมี ผมอยารู้ว่าเาุยเรื่ออะไรันผมเลยแอบฟัอยู่ทีุ่้ม้นแ้ว ผมเลยไ้รู้ว่า เาุยันถึเรื่อเสี่ยปารมีน่ะรับ พอผมรู้ว่าเสี่ยปารมีะ้อไม่ปลอไพแน่ๆ ผมเลยส่ลายไปเล่าเรื่อที่ผมไ้ยินให้ับุหมอมัรฟัทั้หม
แล้วเรื่อราว่อไป็เป็นอย่าที่พวุเห็นนั่นแหละรับ”
“ มัรนายเล่นให่มาเลยนะ ถ้านายไม่บอันับเอื้อไว้่อนแล้วหละ็ ันับเอื้อเื่อว่านายแพ่วหละหลวม่อหน้าที่ริๆ”
ธันวาว่ามัรผ่านทาระแสิ
“ แล้วอนนี้เสี่ยปารมีเป็นยัไบ้ารับหมอมัร”
นายแพ่วถาม้วยวามเป็นห่ว
“ อนนี้เาปลอไพแล้วรับ”
มัรอบำถามอนายแพ่ว
“ แล้วอนนี้เาอยู่ที่ไหนหรือรับ”
นายแพ่วถาม่อ
“อนนี้เาอยู่ที่บ้านอผมเอรับ”
มัรอบ
“ แล้วนายแพ่ว อยาไปหานายอนายแพ่วหรือเปล่าหละ”
เอื้อารถาม หล่อนรู้ีว่านเป็นลูน้อย่อมเป็นห่วนายอนมาแ่ไหน
“ อยาไปสิรับ เ้านายนนี้ผมเลี้ยเามาั้แ่เล็ๆ เาอยู่ในเวลาที่อันรายแบบนี้ ผมย่อมอยาไปอยู่ใล้ๆเาเป็นธรรมาและรับุหมอ”
“ ถ้านายแพ่ว อยาไปผม็ะพาไป แ่อนออไปนายแพ่ว้อเล่นละรอีสัหน่อยนะรับ”
ธันวาบอ
“ ไ้สิรับุหมอ เพื่อเ้านายอผมแล้ว ุหมอะให้ผมทำอะไรผม็ยอมทุอย่าแหละรับ”
นายแพ่วพู้วยวามเ็มใ
“นี่นายแพ่ว ในเมื่อนายทำหน้าที่บพร่อแบบนี้ เรา้อให้นายออไปหาานทำที่อื่นแล้วหละนะ”
มัรบอ้วยน้ำเสียริั
“ รับุหมอ ั้นผมอไปเ็บ้าวอ่อนนะรับ”
นายแพ่วบอ่อนะเินหายลับไปทาบ้านพัอนโยที่ไม่พูไม่าอะไรแม้แ่ำเียว
“ นีุ่หมอ เรื่อที่ันสั่ให้ไปทำเรียบร้อยแล้วหรือยั”
เสียอนที่เ็ๆหลายนเรียว่านายแม่ัลอออมาามสายอย่าเยือเย็น
“ เรียบร้อยแล้วรับนายหิ”
“ เรียบร้อยแล้ว็ี ันหวัว่า ุไม่ทิ้หลัถานเอาไว้หรอนะุหมอ”
หิวัยลานพูเรียบๆ
“ ผมไม่ทิ้หลัถานเอาไว้หรอรับ แ่ผมทำานที่โรพยาบาลอปู่บุไม่ไ้หรอนะรับ ผม้อเอาานลับไปทำที่ห้อเย็นอนายหิแล้วหละรับ”
“ เอาอย่านั้น็ไ้ เอาานลับมาทำที่นี่็ไ้
ว่าแุ่หมอถ่ายรูปานส่ไปให้้นสััหรือยัหละ”
“ เรียบร้อยแล้วรับ ทานั้นเาอบานิ้นนี้มาเลยหละรับ”
“ ถ้าอย่านั้นุหมอ็รีบๆทำให้เาหน่อย็แล้วันนะ ันะส่านให้เาพายในอาทิย์หน้านะ”
“ ไ้รับนายหิ ั้นแ่นี้่อน็แล้วันนะรับ แล้วเี๋ยวอนเย็นเอันรับ”
“ โอเ อย่ามา้านั็แล้วัน อ้อแล้วอีเรื่อ อย่าให้ันับไ้นะว่านายมีนอื่น ไม่อย่านั้นนายะไม่เหลือแม้แ่าอย่าแน่นอน”
หิวัยลานพู้วยน้ำเสียที่บ่บอถึวามหึหว
“ โอเ้ะ ผมะรีบไปให้เร็วที่สุเลย แล้วเรื่อมีนอื่นน่ะผมไม่มีใรหรอไว้ใไ้เลยรับ”
ทั้สอนพูอะไรันอีสอสามประโย่อนะวาสายไป
“ หึหึ านนี้ัน้อรวย ไม่มีใรรู้หรอว่าศพอนที่ายหายไปไหน มีแ่ันและวิรมเท่านั้นที่รู้ีว่าใร”
“ นายเฝ้าหน้าห้อเ็บศพอเสี่ยปารมียัไฮะ นายแพ่ว ทำไมศพอเสี่ยปารมีถึหายไปไ้”
เสียอมัรัลั่นหโรพยาบาล้วยวามโมโห
“ เอ่อ เมื่อวาน ะ ะ อนลาวัน ศพอเสี่ยปารมี็ยัอยู่ีนี่นา อนนั้นผมนั่อยู่หน้าห้อเ็บศพอเสี่ยแ ผมยัเห็นุหมอธันวาเ้าไปรวอยู่เลยรับ ”
นายแพ่วเล่าถึอนที่ัวเอนั่เฝ้าหน้าห้อเ็บศพอเสี่ยปิยะให้ับเ้านายอนฟั้วยน้ำเสียระอึระอั
“ แล้วยัไ่อ แพ่ว เล่ามาให้หม”
เอื้อารถามึ้นอีน
“ หมอธันเาเ้าไปในห้อนั้นแล้วบอับผมว่า ให้ผมไปทำอะไร็ไปไ้ เี๋ยวเาะเป็นนูแลศพอเสี่ยปารมีเอใน่วที่ผมไม่อยู่
ผมเห็นว่าไม่มีอะไรผม็เลยไปหา้าวินที่้าโรพยาบาลน่ะรับุหมอ
พอผมลับมาผม็เ้าไปเ็วามเรียบร้อยพายในห้อ ผมเห็นว่ามีเรื่อมืออะไรไม่รู้ิอยู่ับศพอเสี่ยปารมีเ็มไปหม
แ่ผม็ไม่ไ้ไปยุ่อะไรับเรื่อมือพวนั้นหรอนะรับ
เพราะผมไม่รู้เรื่อเรื่อมือพวนั้น แล้วอีอย่าเรื่อารรัศามัน็ไม่ใ่หน้าที่อผม้วย พอผมรววามเรียบร้อยเสร็แล้วผม็เห็นว่าทุอย่าเรียบร้อยี ผม็เลยลับไปนอนที่บ้านเหมือนเ่นทุๆวัน
พอมาอนเ้าผมถึไ้รู้นี่แหละรับว่า ศพอเสี่ยปารมีหายไป”
นายแพ่วเล่าเรื่อราวทั้หมให้ับหมอมัรฟั้วยปาอที่สั่นระรัว
“เอาหละนายแพ่ว นายามันมาทานี้”
มัรบอ่อนะเินนำหน้านายแพ่วไปที่มุมอาารอย่ารวเร็ว เมื่อถึมุมที่ลับาน มัร็พูว่า
“ นายเล่นละรไ้เนียนเียวนะแพ่ว อบในะที่นาย่วยเหลือัน”
“ ไม่เป็นไรหรอรับุหมอมัร
เรื่อแ่นี้ผมถือว่าเป็นเรื่อเล็น้อยรับ ผมรู้อยู่แล้วหละรับว่า ในโรพยาบาลอเรามีสายอนที่สั่่าเสี่ยปารมีแฝัวอยู่”
นายแพ่วบอพร้อมับรอยยิ้มน้อยๆที่มุมปาอเา
“ นายรู้ไ้ยัไแพ่วว่าในโรพยาบาลอเรามีสายอนที่สั่เ็บเสี่ยปิยะน่ะ”
เอื้อารที่เินมสมทบถาม้วยน้ำเสียแปลใระนสใส
“ เมื่อวานอนที่ผมไปหา้าวิน ผมบัเอินไปไ้ยิน หมอวิรมเาุยโทรศัพท์ับใร็ไม่รู้อยู่ที่้าห้อเ็บศพอเสี่ยปารมี ผมอยารู้ว่าเาุยเรื่ออะไรันผมเลยแอบฟัอยู่ทีุ่้ม้นแ้ว ผมเลยไ้รู้ว่า เาุยันถึเรื่อเสี่ยปารมีน่ะรับ พอผมรู้ว่าเสี่ยปารมีะ้อไม่ปลอไพแน่ๆ ผมเลยส่ลายไปเล่าเรื่อที่ผมไ้ยินให้ับุหมอมัรฟัทั้หม
แล้วเรื่อราว่อไป็เป็นอย่าที่พวุเห็นนั่นแหละรับ”
“ มัรนายเล่นให่มาเลยนะ ถ้านายไม่บอันับเอื้อไว้่อนแล้วหละ็ ันับเอื้อเื่อว่านายแพ่วหละหลวม่อหน้าที่ริๆ”
ธันวาว่ามัรผ่านทาระแสิ
“ แล้วอนนี้เสี่ยปารมีเป็นยัไบ้ารับหมอมัร”
นายแพ่วถาม้วยวามเป็นห่ว
“ อนนี้เาปลอไพแล้วรับ”
มัรอบำถามอนายแพ่ว
“ แล้วอนนี้เาอยู่ที่ไหนหรือรับ”
นายแพ่วถาม่อ
“อนนี้เาอยู่ที่บ้านอผมเอรับ”
มัรอบ
“ แล้วนายแพ่ว อยาไปหานายอนายแพ่วหรือเปล่าหละ”
เอื้อารถาม หล่อนรู้ีว่านเป็นลูน้อย่อมเป็นห่วนายอนมาแ่ไหน
“ อยาไปสิรับ เ้านายนนี้ผมเลี้ยเามาั้แ่เล็ๆ เาอยู่ในเวลาที่อันรายแบบนี้ ผมย่อมอยาไปอยู่ใล้ๆเาเป็นธรรมาและรับุหมอ”
“ ถ้านายแพ่ว อยาไปผม็ะพาไป แ่อนออไปนายแพ่ว้อเล่นละรอีสัหน่อยนะรับ”
ธันวาบอ
“ ไ้สิรับุหมอ เพื่อเ้านายอผมแล้ว ุหมอะให้ผมทำอะไรผม็ยอมทุอย่าแหละรับ”
นายแพ่วพู้วยวามเ็มใ
“นี่นายแพ่ว ในเมื่อนายทำหน้าที่บพร่อแบบนี้ เรา้อให้นายออไปหาานทำที่อื่นแล้วหละนะ”
มัรบอ้วยน้ำเสียริั
“ รับุหมอ ั้นผมอไปเ็บ้าวอ่อนนะรับ”
นายแพ่วบอ่อนะเินหายลับไปทาบ้านพัอนโยที่ไม่พูไม่าอะไรแม้แ่ำเียว
“ นีุ่หมอ เรื่อที่ันสั่ให้ไปทำเรียบร้อยแล้วหรือยั”
เสียอนที่เ็ๆหลายนเรียว่านายแม่ัลอออมาามสายอย่าเยือเย็น
“ เรียบร้อยแล้วรับนายหิ”
“ เรียบร้อยแล้ว็ี ันหวัว่า ุไม่ทิ้หลัถานเอาไว้หรอนะุหมอ”
หิวัยลานพูเรียบๆ
“ ผมไม่ทิ้หลัถานเอาไว้หรอรับ แ่ผมทำานที่โรพยาบาลอปู่บุไม่ไ้หรอนะรับ ผม้อเอาานลับไปทำที่ห้อเย็นอนายหิแล้วหละรับ”
“ เอาอย่านั้น็ไ้ เอาานลับมาทำที่นี่็ไ้
ว่าแุ่หมอถ่ายรูปานส่ไปให้้นสััหรือยัหละ”
“ เรียบร้อยแล้วรับ ทานั้นเาอบานิ้นนี้มาเลยหละรับ”
“ ถ้าอย่านั้นุหมอ็รีบๆทำให้เาหน่อย็แล้วันนะ ันะส่านให้เาพายในอาทิย์หน้านะ”
“ ไ้รับนายหิ ั้นแ่นี้่อน็แล้วันนะรับ แล้วเี๋ยวอนเย็นเอันรับ”
“ โอเ อย่ามา้านั็แล้วัน อ้อแล้วอีเรื่อ อย่าให้ันับไ้นะว่านายมีนอื่น ไม่อย่านั้นนายะไม่เหลือแม้แ่าอย่าแน่นอน”
หิวัยลานพู้วยน้ำเสียที่บ่บอถึวามหึหว
“ โอเ้ะ ผมะรีบไปให้เร็วที่สุเลย แล้วเรื่อมีนอื่นน่ะผมไม่มีใรหรอไว้ใไ้เลยรับ”
ทั้สอนพูอะไรันอีสอสามประโย่อนะวาสายไป
“ หึหึ านนี้ัน้อรวย ไม่มีใรรู้หรอว่าศพอนที่ายหายไปไหน มีแ่ันและวิรมเท่านั้นที่รู้ีว่าใร”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น