บั๊ดดี้ ซี้รัก

ลำดับตอนที่ #1 : แรกพบ

เรื่องเกิดขึ้นตอนที่เมรินเรียนอยู่ชั้น ป. หนึ่ง

“น้องเมย์ มาช่วยแม่ล้างจานหน่อยลูก”
เสียงน้าปลายเรียกมาจากห้องโถงกลางในเย็นวันหนึ่ง เมรินเพิ่งกลับจากโรงเรียนสายทิพย์ได้ไม่นาน ก่อนที่น้าปลายจะเรียก เมรินกับพี่มินตรา ลูกสาวของป้าแป๋วกำลังดูการ์ตูนอยู่ในห้องเล็ก
ป้าแป๋วพาพี่เมษาไปทำธุระที่ต่างจังหวัด ก็เลยฝากพี่มินตราไว้กับน้าปลาย และจะมารับกลับในอีกสองวันถัดไป
“น้องเมย์ ได้ยินแม่เรียกหรือเปล่า” น้าปลายเรียกอีกครั้ง
เมรินทำท่าอิดเอื้อน สองจิตสองใจว่าจะออกไปช่วยน้าปลายล้างจานดีหรือไม่ “ไม่เอาดีกว่า การ์ตูนผจญภัยกำลังสนุกเสียด้วยสิ ขอดูให้จบตอนก่อนนะคะแม่ปลาย”
“น้องเมย์หนึ่ง น้องเมย์สอง น้องเมย์สองนิด สองหน่อย สองน้อย...”
“ไปเถอะน้องเมย์ เดี๋ยวก็โดนแจกขนมไม้เรียวหรอก” พี่มินตราพูดยังไม่ทันจบประโยค เมรินรีบลุกพรวดออกจากห้อง เพราะรู้ดีว่า หากน้าปลายนับถึงเลขสามเมื่อไหร่ เมรินต้องโดนตีจนหลังลายแน่นอน
“ออกมาหลังบ้าน แล้วถือถ้วยนี้ไปด้วย” น้าปลายสั่ง พลางส่งถ้วยสองใบให้หลานสาว
“รูปทรงของถ้วยสองใบนี้ น่ารักจัง ใบหนึ่งขอบแคบ อีกใบขอบกว้าง” เมรินคิด แล้วลองเอาถ้วยขอบแคบเคาะที่ใบขอบกว้างเบาๆ และมันก็ทำให้เกิดเสียง “กริ๊ก
“นี่ อย่ามัวแต่เคาะถ้วยอยู่นะ รีบไปเร็ว วันนี้แม่จะสอนหนูล้างจาน”
“ล้างจาน... น้องเมย์ล้างจานได้ด้วยเหรอคะ”
เมรินแปลกใจ ปกติน้าปลายไม่เคยให้เธอช่วย อย่างดีก็แค่ให้ไปนั่งทำการบ้านอยู่ใกล้ๆเท่านั้น
“วันนี้น้าปลายเรียกไปล้างจาน เท่ากับเมรินได้ลองทำสิ่งใหม่ๆ ดีเหมือนกัน พรุ่งนี้จะได้มีเรื่องไปเล่าคุณครูที่โรงเรียน”
เมรินเดินตามกรอบประตูออกมาที่พื้นซีเมนต์ข้างหลังบ้าน เดินต่อไปอีกสองก้าว ก็จะเจอขอบซีเมนต์ซึ่งยกสูงจากพื้นเล็กน้อย ด้านในของขอบซีเมนต์นั้นมีก๊อกน้ำเชื่อมต่อกับสายยางเส้นยาว
ตรงมุมซ้ายของกรอบสี่เหลี่ยมมี “สก๊อตไบร์ท” กับขวดน้ำยาทรงกระบอกวางอยู่ชิดกำแพง
น้าปลายเอากะละมังสองใบบรรจุน้ำปริ่มๆมาวางในอ่างซีเมนต์ ใบหนึ่งมีน้ำยา ส่วนอีกใบเป็นน้ำสะอาด จากนั้น น้าปลายก็ส่งสก๊อตไบร์ทรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าให้เมริน ภารกิจทำความสะอาดถ้วยชามได้เริ่มขึ้นแล้วในเย็นวันนั้น
“เอาฟองน้ำถูรอบๆขอบจานนะลูก...ถูให้สะอาดทั้งด้านนอกด้านในเลย”
น้าปลายบอกพลางจับมือสาธิตให้ในตอนแรก หลังจากนั้นก็ปล่อยให้เมรินลองทำด้วยตัวเอง เมรินเอาฟองน้ำวนเป็นวงกลมรอบจานกระเบื้อง ถ้วยพลาสติก และแก้วใบแล้ว ใบเล่า จนเมื่อล้างถ้วยใบสุดท้ายเสร็จน้าปลายก็เก็บของทั้งหมดใส่กระจาดเพื่อนำไปคว่ำในตะแกรง
“วันนี้น้องเมย์เก่งมาก ล้างจานสะอาดหมดทุกใบเลย...ทีนี้ก็เอาถ้วยไปเก็บในครัวนะลูก”
น้าปลายกล่าวชมพลางส่งถ้วยพลาสติกขอบแคบกับถ้วยแก้วขอบกว้างให้ เมรินรับคำแล้วเดินตัวปลิวไปที่ประตู
พอเข้าห้องครัวได้ เมรินเอาถ้วยพลาสติกไปวางไว้ในตะแกรง ส่วนถ้วยแก้ว ยังอยู่ในมือ รูปร่างของถ้วยใบนี้แบนๆคล้ายฉิ่ง (เครื่องดนตรีสุดโปรดของเมริน
ใช่เพียงแค่รูปร่างเหมือนเท่านั้น เสียงตอนกระทบกับพื้นก็ดังกังวานคล้ายๆกันด้วย
“ชิ้ง ชิ้ง ชิ้ง...” เมรินเคาะถ้วยแก้วนั้นกับพื้นกระเบื้องไปมา จนกระทั่งมันแตกออกเป็นส่วนๆ
“ฮือๆ...ถ้วยแตกเสียได้...รีบเอาไปทิ้งก่อนแม่ปลายจะมาเห็นดีกว่า...”
เมรินร้องไห้ฟูมฟายจนพี่มินตราเดินออกมาถาม “ร้องไห้อะไรเมย์”
“หนูทำถ้วยแตก ฮือๆ แม่ปลายต้องตีหนูแน่ๆ”
“แล้วน้องเมย์เอาเศษแก้วที่ทำแตกไปไว้ไหน”
“ทิ้งถังขยะไปเมื่อกี้ พี่มินตราท์อย่าบอกแม่ปลายนะ น้องเมย์กลัว ฮือๆ””
“แอ๊ด” ประตูหลังบ้านถูกผลักให้เปิดออก น้าปลายเดินเข้ามาข้างในพร้อมกับจานชามอีกหลายสิบใบที่เหลือ เมรินทำหน้าเศร้า บีบมือพี่สาววัยไล่เลี่ยกันไว้แน่น หวังให้พี่มินตราเป็นที่พึ่งยามคับขัน
“พี่มินตราว่าแม่ปลายจะเห็นถ้วยที่น้องเมย์ทำแตกหรือเปล่า”
“ไม่รู้สิ... นั่นไง น้าปลายเดินมาโน่นแล้ว ถือไม้เรียวมาด้วยล่ะ”
พี่มินตราไม่ได้ล้อเล่นอย่างที่เมรินเข้าใจ น้าปลายถือไม้เรียวตรงมาที่เมรินแล้วถามเสียงเข้ม
“ทำถ้วยแตกใช่มั้ย เพียะ”
ไม้เรียวของน้าปลายกระทบฝ่ามือของเมรินโดยไม่ทันตั้งตัว แม้จะไม่แรงนัก แต่ก็เจ็บจนเธอส่งเสียงร้องไห้จนพี่มินตราที่นั่งอยู่บนโซฟาพลอยน้ำตาไหลไปอีกคน
“ทีหลังอย่ามือซน ถ้วยไม่ใช่ฉิ่ง เลือกใช้ให้ถูกประเภท จะได้ไม่ถูกตีอีก เข้าใจไหม” น้าปลายตีไปสอนไป เมรินยังสะอื้นฮักๆ น้าปลายวางไม้เรียวลง เมรินยังไม่หยุดร้องไห้ พอดีกับเสียงหนึ่งดังขึ้นที่หน้าบ้าน
“ปี๊นปี๊น” เสียงนี้ที่เมรินคุ้นหู “พ่อคมมาแล้ว” เมรินวิ่งออกไปรอรับ พี่มินตราตามออกไปด้วยกลัวว่าน้องเมย์จะสะดุดสิ่งกีดขวางหกล้ม
“พ่อคมคะ” เมรินวิ่งไปกอดขา ฟ้องเสียงสั่นว่าโดนแม่ปลายตี น้าคมอุ้มเมรินแนบอก พาเดินเข้าบ้านไปช้าๆ
ถามความจากพี่มินตราก็เล่าเรื่องราวให้ฟังตั้งแต่ต้น รอให้หลานสาวอารมณ์เย็นลง น้าคมจึงถามว่า
“น้องเมย์ทำถ้วยแตกอย่างที่พี่มินตราเล่าหรือเปล่า”
“น้องเมย์ไม่ได้ตั้งใจจะทำถ้วยแตกนะคะ” เมรินบอกเสียงเรียบ
“น้องเมย์แค่อยากฟังเสียงเพราะๆคล้ายฉิ่งเท่านั้นเองค่ะ”

อีกสองวันต่อมา น้าคมซื้อฉิ่งทองเหลืองให้เมรินเป็นของขวัญ เธอตีเป็นจังหวะเสียงไพเราะ แน่นอน เมรินชอบของขวัญที่น้าคมซื้อให้ และหลังจากนั้น เมรินก็ไม่เคยหยิบถ้วยแก้วในตะแกรงคว่ำชามมาเคาะเล่นอีกเลย “แน่ล่ะ น้องเมย์ไม่อยากกินขนมไม้เรียวของแม่ปลายอีกหนนี่นา เจ็บจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่ทีเดียวล่ะ”