เคียงใจนับนิรันดร์ ตอน ณธีร์

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 3 ป่าป๊าของแสนดี 1/2

“นั่นลูกสาวของคุณธีร์หรือเปล่าครับ”

คนใส่สูทคนหนึ่งในวงสนทนาเอ่ยขึ้น เมื่อเขาเห็นเด็กผู้หญิงตัวน้อยที่ด้านหน้าล็อบบี้กำลังส่งเสียงเรียกใครบางคนพลางฉีกยิ้มหน้าบานและมองตรงมาทางพวกเขา

“ลูกผมงั้นเหรอครับ”

ณธีร์ขมวดคิ้วถามด้วยน้ำเสียงที่ดูสบสัน จะเป็นลูกของเขาได้ยังไง เพราะลูกสาวของเขารออยู่ที่ห้องพักนี่นา เธอจะมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงกัน…

“ป่าป๊า!”

ไม่นานน้ำเสียงเล็กคุ้นหูก็เอ่ยขึ้นอีกครั้งในระยะที่ใกล้เข้ามา และไม่ทันไร เจ้าของเสียงเล็กน่ารักคนนั้นก็วิ่งมาจนถึงตัวของณธีร์ ฝ่ามือน้อยของเธอรีบกระตุกชายเสื้อสูทของเขาอย่างเป็นจังหวะเพื่อเรียกความสนใจของอีกฝ่ายให้หันมามอง “ป่าป๊าขาาา!”

คนตัวเล็กยกยิ้มรออย่างมีความสุข เมื่อได้เห็นผู้เป็นพ่อแม้จากเพียงด้านหลังก็ตาม แต่คงเพราะความเคยชิน เพียงแค่เธอมองเขาจากด้านหลัง เธอก็รับรู้ได้ทันทีว่านี่คือป่าป๊าของเธอ “แสนดีเจอตัวป่าป๊าแล้ว”

น้ำเสียงเล็กเจื้อยแจ้วน่าเอ็นดูที่คุ้นหู ทำให้ชายหนุ่มถึงกับต้องเอี้ยวตัวหันไปดูเจ้าของเสียงในทันที “หือ...แสนดี มาได้ยังไงลูก!” ณธีร์ถามด้วยน้ำเสียงค่อนข้างแปลกใจ เพราะว่าเขานั้นก็ตกลงกับเธอแล้ว ว่าให้เธอรอเขาอยู่บนห้องและห้ามดื้อซน

“ยัยหนู ทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้ล่ะครับลูก!”

ณธีร์ย่อตัวลงก่อนที่จะพูดกับคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงเป็นใย และถึงแม้แสนดีจะดื้อไม่เชื่อฟังเขาแค่ไหน แต่ทว่าผู้เป็นพ่อก็ไม่คิดที่จะดุด่าเธอเลยแม้แต่น้อย เขาเพียงแต่เอ่ยกับลูกสาวด้วยน้ำเสียงราบเรียบแสดงความเป็นห่วงเป็นใยแทน เพราะเขานั้นมีความคิดว่า พ่อไม่จำเป็นที่จะต้องดุด่าลูกเมื่อลูกทำผิด เพียงแค่สอนหรือเตือนลูกด้วยคำพูดดี ๆ เท่านี้ เด็กก็เชื่อฟังแล้ว ไม่จำเป็นที่จะต้องไปทำลายความรู้สึกของลูก

“ก็หนูคิดถึงป่าป๊า”

และคำตอบที่เด็กตัวน้อยตอบกลับมา ก็ยิ่งทำให้คนเป็นพ่อโกรธเธอไม่ลงเลยจริง ๆ นัยน์ตากลมโตของคนตัวเล็กที่กำลังมองมาที่เขาในตอนนี้ เริ่มทำให้เขารู้สึกผิดขึ้นมาทันทีที่ปล่อยลูกสาวตัวน้อยให้อยู่ในห้องคนเดียวแบบนั้น

“คิดถึงหนูเหมือนกันครับเด็กดื้อ ป่าป๊าขอโทษที่ปล่อยให้หนูต้องรอนานครับ ครั้งหน้าถ้าป่าป๊าบอกอะไรหนูต้องเชื่อฟังนะ หนูลงมาคนเดียวหรือไปไหนคนเดียวแบบนี้ไม่ได้นะ มันอันตรายครับ ถ้าเด็กดื้อของป่าป๊าถูกใครจับไป แล้วป่าป๊าจะทำยังไง ป่าป๊าต้องโดนคุณปู่ของหนูตีแน่ ๆ เลย แสนดีก็จะอดกอด ๆ กับป่าป๊านะ”

“ไม่อาวว คุณปู่ห้ามตีป่าป๊าของแสนดีนะ แสนดีไม่ยอม คุณปู่ชอบใจร้ายตลอด แสนดีจะไม่ทำแบบนี้แล้วค่ะ แสนดียังอยากกอดป่าป๊าอยู่”

“ดีมากครับคนเก่ง ห้ามทำแบบนี้อีกนะ”

“ค่ะ แต่ว่า วันนี้แสนดีไม่ได้ลงมาคนเดียวนะ”

“หือ…แล้วหนูลงมากับใครครับ” คนเป็นพ่อรีบถาม

“พี่สาวคนสวยค่ะ” ลูกสาวตัวน้อยตอบ

“ใครนะครับลูก…”

“พี่สาวคนสวยที่ยืนอยู่ตรงนู้นค่ะ”

เด็กน้อยเอ่ยพลางชี้นิ้วไปที่เอวาอย่างตั้งใจ ผู้เป็นพ่อเองก็รีบหันหน้ามองตามทางที่ลูกชี้ไป และแล้วสายตาของเขาก็ไปบรรจบอยู่กับหญิงสาวคนที่ช่วยเหลือลูกของตัวเอง

“…” เมื่อได้เห็นเธอ ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างทันที เพราะเธอนั้นหน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับอดีตภรรยาของเขาที่เสียชีวิตไปเมื่อหกปีก่อนเป็นอย่างมาก เธอเสียชีวิตหลังจากที่คลอดแสนดีได้เพียงไม่กี่ชั่วโมง ซึ่งไม่ว่าเขาจะมองเธอจากมุมไหน ทั้งสองก็เหมือนกันเสียยิ่งกว่าฝาแฝด

“พี่สาวคนสวยทางนี้ค่าาา”

คนตัวเล็กเอ่ยขึ้นพลางโบกไม้โบกมืออย่างเป็นกันเองให้กับหญิงสาวที่ช่วยเหลือเธอเอาไว้ และเมื่อเอวาเห็นน้องแสนดีและชายอีกคน ที่ซึ่งน่าจะเป็นพ่อของเธอ เอวาก็ยกยิ้มดีใจไปกับเด็กน้อยด้วยที่ได้เจอป่าป๊าของตัวเองเสียที และถ้าเธอไม่เดินไปหาพวกเขาในตอนนี้ มันก็คงจะเสียมารยาทเป็นอย่างมาก หญิงสาวจึงตัดสินใจเดินตรงไปหาสองพ่อลูกเพื่อทักทายและทำความรู้จักกับพวกเขา

“อัยลดา…”

ณธีร์เอ่ยพึมพำออกมาเบา ๆ เมื่อได้เห็นหญิงสาวในระยะที่ใกล้มากกว่าเดิม ความคิดของเขาในตอนนี้เต็มไปด้วยความสับสน ว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้หน้าตาเหมือนอดีตภรรยาที่เสียไปของเขาเช่นนี้ แต่ทว่ารอยยิ้มของคนตรงหน้าดูจะแตกต่างจากคนที่เขาคุ้นเคยอยู่สักหน่อย รอยยิ้มนี้ช่างดูจริงใจ ไร้พิษภัย ไม่เหมือนกับผู้หญิงคนนั้นที่เขาเคยเจอมา

“คุณเองสินะคะ ป่าป๊าของน้องแสนดี”

หญิงสาวเอ่ยปากทักทายผู้เป็นพ่อก่อนที่จะแนะนำตัวเองต่อ

“ฉันชื่อเอวาค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”

และเมื่อแนะนำตัวเองจบ เอวาก็ยื่นมือข้างขวาของตัวเองไปหาชายคนตรงหน้า แต่ทว่าเขากลับยืนทำหน้านิ่งพลางจ้องเขม็งมาที่เธอ เหมือนเธอนั้นมีอะไรผิดแปลกไป ซึ่งเธอเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงต้องจ้องหน้าเธอเช่นนั้น

“มีอะไรหรือเปล่าคะ”

เมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบอะไรกลับมา แถมมองด้วยสีหน้าและแววตาที่ดูจะผิดปกติมากจนเกินไป เธอจึงรีบเอ่ยปากถามกลับไปอีกครั้ง

“หรือว่าเราสองคนเคยรู้จักกันมาก่อน”

ซึ่งบางทีเขาและเธออาจจะเคยเจอะเจอกันในสถานที่ใดสถานที่หนึ่งมาก่อนหน้านี้แล้วก็ได้ เธอคิดเช่นนั้น ไม่งั้นเขาจะมองเธอด้วยสายตาที่ดูเหมือนจะคุ้นเคยกับเธอเป็นอย่างดีได้อย่างไรกัน

“เหมือน…เหมือนมาก ทำไมถึงได้เหมือนขนาดนี้!”

ณธีร์เอ่ยขึ้นเบา ๆ พลางขมวดคิ้วหนาจนแทบจะชนกันด้วยความไม่เข้าใจ หรือบางทีอาจจะแค่คนหน้าคล้าย และเขาอาจจะคิดมากไปเอง เขาพยายามตั้งสติและสลัดความคิดนี้ออกไป ทั้ง ๆ ที่ในใจนั้นมีแต่คำถามเต็มไปหมด แต่จะให้ถามเธอออกไปโต้ง ๆ ตอนนี้เลย มันก็ดูจะเสียมารยาทจนเกินไป เขาจึงทำเพียงส่งยิ้มจริงใจให้เธอและเอ่ยทักทายกลับไป

“เอวางั้นเหรอครับ ขอโทษที่เสียมารยาทใส่คุณครับ คือว่าคุณหน้าคล้ายใครคนหนึ่งที่ผมรู้จักน่ะ ผมณธีร์ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะคุณณธีร์”

---

ฝากกด ❤️ กดเก็บเข้าชั้น และกดติดตาม นามปากกา เพชรลลินณ์ ด้วยนะคะ กราบบบ

หรือจะแวะมาพูดคุยกันก็ได้น้าาา ขอบคุณที่ติดตามอ่านจนจบค่ะ :)