เคียงใจนับนิรันดร์ ตอน ณธีร์

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 2 ลูกใครหายมารับด่วน 2/2

“ป่าป๊าบอกให้แสนดีรออยู่ในห้อง เดี๋ยวป่าป๊าจะกลับมาหา แต่ป่าป๊าไม่ยอมกลับมาหาแสนดีสักทีค่ะ แสนดีเลยจะออกไปหา ตะ ตะ แต่ก็หลงทางจนมาเจอพี่สาวคนสวย”

“แล้วหนูจำทางกลับห้องตัวเองถูกไหมคะ เผื่อว่าเราสองคนจะไปรอป่าป๊าของหนูที่ห้องกัน ไม่แน่ว่าป่าป๊าอาจจะกลับมาแล้วก็ได้น้า”

เมื่อได้ฟังคนตัวเล็กพูดเช่นนั้น เอวาก็เดาทันทีว่าน้องแสนดีคงจะพักอยู่ชั้นเดียวกันกับเธอแน่ ๆ เพราะเด็กตัวเท่านี้คงสูงไม่พอที่จะกดลิฟต์ด้วยตัวเองหรอก และถ้ามาทางบันไดหนีไฟก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้แน่ ๆ เพราะประตูมันค่อนข้างจะหนัก ลำพังเธอเปิดเองยังจะไม่ไหว แล้วเด็กตัวเท่านี้จะไปเปิดไหวได้ยังไง

“หนูพอจะจำได้ไหมคะ” เอวาถามย้ำกลับไปอีกครั้ง

“...” เด็กน้อยนิ่งเงียบไปสักพัก จากนั้นเธอก็ทำหน้ายู่พลางขมวดคิ้วอย่างเป็นกังวลใส่คนมีอายุมากกว่าตรงหน้า

“หนูจำไม่ได้เหรอคะ” เอวาถาม

“มะ ไม่ได้ค่ะ” เด็กน้อยตอบและส่ายหัวไปมาเบา ๆ

“โอเค งั้นไม่เป็นไรจ้ะ ยังไงซะพี่ก็จะพาหนูไปหาป่าป๊าให้ได้ค่ะ พี่เอวาให้สัญญา เราไปหาป่าป๊าของหนูกันจ้ะ...”

สาวเจ้าของห้องพักยิ้มและเอ่ยบอกเด็กน้อยด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นเพื่อให้เด็กน้อยคลายความกังวลลงมาบ้าง พลางลุกขึ้นและจับมือของแสนดีเดินไปตามโถงทางเดินของโรงแรมมุ่งตรงไปยังลิฟต์

ซึ่งในตอนนี้เอวาเองก็อยากจะเห็นหน้าตาของพ่อและแม่ของแสนดีเสียเหลือเกิน ทำไมพวกเขาถึงได้กล้าปล่อยลูกของตัวเองอยู่ในห้องพักคนเดียวเช่นนี้ แทนที่จะหาพี่เลี้ยงหรือคนอื่นมาช่วยดูแลเด็กน้อยในตอนที่ตัวเองนั้นติดธุระ และถ้าหากเธอไม่บังเอิญมาเจอกับแสนดี แล้วเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นมา คนเป็นพ่อแม่จะนึกเสียใจกันบ้างไหม แต่แล้วเธอก็รู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกไป...

“หนูกลัวเหรอคะ”

เอวาหันไปถามเด็กน้อย เมื่อเธอเริ่มรู้สึกว่าฝ่ามือน้อย ๆ กำลังบีบเค้นมือเธอแน่นมากขึ้นเรื่อย ๆ

“ป่าป๊าจะหายไปเหมือนมะม๊าไหมคะ”

คำถามใสซื่อที่ถูกเอ่ยออกจากปากของเด็กตัวน้อย ทำเอาเอวารู้สึกจุกจนพูดอะไรออกมาไม่ถูก

“หายไปเหมือนมะม๊าเหรอคะ...” คนโตกว่าทวนคำพูดเบา ๆ

“ใช่ค่ะ มะ มะม๊าหายไปตั้งนานแล้ว ไม่ยอมมาเล่นกับแสนดีสักที ป่าป๊าบอกว่าเดี๋ยวมะม๊าก็กลับมาแล้ว มะม๊าไปทำงาน แสนดีจะต้องทำตัวน่ารัก มะม๊าจะได้กลับมาหาเราเร็ว ๆ ค่ะ”

เมื่อได้ฟังเด็กน้อยเล่า ถึงแม้จะไม่ได้ลงรายละเอียดอะไรเยอะ แต่มันก็ทำให้เอวาพอจะเข้าใจถึงเรื่องราวของครอบครัวนี้มากขึ้นพอสมควร แต่เธอนั้นก็จะไม่ตัดสินอะไร เพราะเธอเป็นเพียงคนนอก และต้องพาเด็กน้อยคนนี้ไปหาผู้เป็นพ่อให้ได้

“ถ้าป่าป๊าบอกว่าจะกลับมาหา ยังไงป่าป๊าก็จะกลับมาค่ะ น้องแสนดีไม่ต้องกังวลไปน้า เดี๋ยวพี่เอวาจะอยู่เป็นเพื่อนหนูจนกว่าป่าป๊าจะกลับมาเลยดีไหมคะ”

น้ำเสียงอบอุ่นเอ่ยบอกเด็กน้อยพลางลูบไปที่ศีรษะของเธออย่างอ่อนโยน ไม่น่าเชื่อว่าจากคนที่ไม่ค่อยเล่นกับเด็ก แถมยังปลอบใจใครไม่เป็นเช่นเธอ จะมาถูกเด็กน้อยคนนี้ตกได้ขนาดนี้

ติ๊ง!

ไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออกมายังชั้นหนึ่ง ซึ่งเอวาตั้งใจว่าจะมาสอบถามเรื่องราวกับพนักงานต้อนรับส่วนหน้าเกี่ยวกับครอบครัวของแสนดี เพราะเดาว่ายังไงมันก็ต้องมีข้อมูลและเบอร์โทรติดต่อของผู้ปกครองเด็กอยู่ในระบบบ้าง “ไปกันค่ะ”

เอวาจับมือของแสนดีและพาเดินตรงไปยังบริเวณเคาน์เตอร์ต้อนรับด้านหน้า ซึ่งเธอกำลังจะเอ่ยปากถามพนักงานเกี่ยวกับเด็กน้อยคนนี้ แต่ทว่าเด็กน้อยก็ปล่อยมือออกจากเธอและวิ่งไปที่อื่นทันที...

“อ้าว น้องแสนดีจะไปไหนคะ!”

หญิงสาวมองตามเด็กน้อยที่กำลังวิ่งจากเธอไปด้วยความสับสนและเป็นห่วง เธอมองตามไปจนกระทั่งเด็กน้อยวิ่งไปหยุดอยู่ที่ด้านหลังของผู้ชายใส่สูทรูปร่างสูงใหญ่คนหนึ่งพลางเอื้อมมือไปดึงที่ชายเสื้อของเขา

“ป่าป๊า!”

“ยัยหนู ทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้ล่ะครับลูก!”

---

ฝากกด ❤️ กดเก็บเข้าชั้น และกดติดตาม นามปากกา เพชรลลินณ์ ด้วยนะคะ กราบบบ

หรือจะแวะมาพูดคุยกันก็ได้น้าาา ขอบคุณที่ติดตามอ่านจนจบค่ะ :)