เคียงใจนับนิรันดร์ ตอน ณธีร์

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 2 ลูกใครหายมารับด่วน 1/2

ไม่รู้ว่าเด็กน้อยที่เห็นอยู่ตรงหน้าเป็นผีหรือเป็นคน แต่สาวเจ้าของห้องพักก็กรีดร้องด้วยความตกใจไปเรียบร้อยแล้ว

“ฉันกลัวแล้ว อย่ามาหลอกมาหลอนกันเลยนะ ที่ฉันพูดไปเมื่อกี้ว่าจะด่าให้กลับหลุมไม่ถูก ฉันแค่พูดเล่น อย่าถือสาเลยนะ ฮืออ!”

เอวาเอ่ยบอกเด็กน้อยตรงหน้าด้วยน้ำเสียงสั่นกลัวพลางนั่งลงกอดเข่าและก้มหน้าหนี เพื่อที่จะได้ไม่เห็นใบหน้าแสนซีดเซียวแลไร้เดียงสาของคนที่กำลังยืนประจันหน้าเธออยู่

“อ๊ะ...” 

แต่แล้วเธอนั้นก็รู้สึกได้ถึงสัมผัสน้อย ๆ จากอีกฝ่ายที่เอื้อมมาแตะที่บ่าของเธออย่างอ่อนโยน

“พี่สาวเห็นป่าป๊าหนูบ้างไหมคะ”

น้ำเสียงเล็กน่าเอ็นดูของเด็กน้อยตรงหน้าเอ่ยขึ้น จากที่เอวากำลังหลับตาปี๋เพราะความกลัวก็ต้องค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมามองคนตรงหน้าทันที

แววตาใสซื่อแลไร้เดียงสามองมาที่เธอประหนึ่งว่าอยากมาขอความช่วยเหลือ จนเธอถึงบางอ้อว่านี่คงไม่ใช่ผีแน่ ๆ ผีที่ไหนจะมาสัมผัสตัวเธอได้ขนาดนี้ แถมผีในจินตนาการของเธอคงไม่โผล่มาเป็นตัวเป็นตนแบบนี้หรอก ‘เกือบไปแล้วไง! นี่ฉันกรี๊ดใส่เด็กตัวเท่านี้เนี่ยนะ บ้าไปแล้วยัยเอวา แล้วพ่อแม่เด็กไปไหนกัน’ เธอคิดในใจ

“เอ่อ พี่ขอโทษนะคะที่เสียงดังใส่หนูเมื่อกี้ หนูคงจะตกใจมากเลย พี่ขอโทษจริง ๆ ว่าแต่พ่อแม่หนูไปไหนจ๊ะ”

มือเรียวสวยเอื้อมไปจับที่ตัวของเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน พลางเอ่ยถามถึงครอบครัวของเธอทันที ทั้ง ๆ ที่ไม่มีแขกเข้าพักเลยสักห้อง แล้วเด็กน้อยคนนี้มาได้ยังไงกัน...

“นะ...หนูหาป่าป๊าไม่เจอค่ะ ฮืออ”

น้ำเสียงเล็กตอบกลับ ก่อนที่แววตาไร้เดียงสาจะเริ่มเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาอย่างน่าสงสาร

ซึ่งสาวเจ้าของห้องเมื่อได้เห็นน้ำตาของเด็กน้อย เธอเองก็ทำตัวไม่ถูกเช่นกัน เธอไม่รู้ว่าจะปลอบเด็กน้อยให้สงบลงยังไงดี เพราะเธอเองก็ปลอบคนไม่เก่งด้วยสิ ลำพังแค่ปลอบตัวเองยังยากเลย

“อ๊ะ!”

แต่แล้วคิ้วสวยก็ต้องเลิกขึ้นเล็กน้อยด้วยความตกใจ เมื่อเธอนั้นถูกเด็กน้อยตรงหน้าถลาเข้ามากอดอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ซึ่งเอวาก็รับรู้ได้ถึงความกลัวของเด็กน้อยอย่างสุดซึ้ง ร่างเล็กที่กำลังกอดเธออยู่สั่นสะท้านอย่างน่าเห็นใจจริง ๆ แล้วยิ่งเสียงร้องไห้ของคนตัวเล็กกว่าที่กำลังร้องอยู่ตอนนี้ มันช่างบีบหัวใจของเธอเสียเหลือเกิน

“ป่าป๊าไปไหน ฮือออ ฮึก! ฮึก! แสนดีอยากไปหาป่าป๊า!”

เด็กน้อยสะอื้นหนักมากขึ้นเรื่อย ๆ จนสาวเจ้าของห้องต้องใจอ่อนและรีบปลอบเธอทันที ถึงแม้จะปลอบคนไม่เก่ง แต่เธอก็จะพยายามอย่างสุดความสามารถ

เอวายกมือขึ้นและโอบกอดอีกฝ่ายกลับ พลางลูบไปที่แผ่นหลังของคนตัวเล็กกว่าหลายครั้งอย่างอ่อนโยน จากนั้นเธอก็ค่อย ๆ ผละตัวออกจากเด็กน้อยและเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของคนตัวเล็กอย่างช้า ๆ พร้อมกับส่งรอยยิ้มอบอุ่นให้

“ไม่เป็นไรน้าา ไม่ต้องร้องไห้แล้วนะคะคนเก่ง เดี๋ยวพี่เอวาพาหนูไปหาป่าป๊าเองนะคะ”

สาวเจ้าของห้องพักเอ่ย โดยที่มือเรียวสวยของเธอยังคงลูบไปที่แผ่นหลังของเด็กน้อยช้า ๆ อย่างอ่อนโยน

“จะ จะ จริงนะคะพี่สาว” คนตัวเล็กถามกลับด้วยน้ำเสียงที่ยังคงสะอื้นอยู่นิดหน่อย แต่ก็ไม่หนักเท่าเมื่อครู่นี้

“จริงสิคะ แต่ตอนนี้หนูต้องไม่ร้องไห้แล้วนะคะ หนูต้องยิ้มให้พี่ดูก่อนนะ ถ้าหนูร้องไห้ไม่หยุด เราจะหาป่าป๊ากันไม่เจอนะคะ”

เธอพยายามเกลี้ยกล่อมคนตัวเล็กกว่าให้หยุดร้องไห้ ซึ่งมันก็ดูเหมือนว่าจะได้ผลจริง ๆ เด็กน้อยตรงหน้าหยุดร้องไห้เรียบร้อยแล้ว แต่ทว่าใบหน้ายังคงเต็มไปด้วยคราบน้ำตา อีกทั้งแววตาของเด็กน้อยยังคงสั่นระริกอยู่เล็กน้อย

“ไหนลองยิ้มสวย ๆ ให้พี่เอวาดูหน่อยสิคะ”

“...” รอยยิ้มน้อยน่าเอ็นดูค่อย ๆ ยกยิ้มขึ้นอย่างช้า ๆ

“เก่งมากเลยค่ะ” เมื่อเห็นรอยยิ้มของคนตรงหน้า เอวาก็ไม่รีรอที่จะเอ่ยชม พลางยิ้มตอบกลับไปอย่างอบอุ่น

ซึ่งเธอนั้นก็ไม่รู้ว่าต้องเป็นพ่อแม่ประเภทไหนกันที่กล้าทิ้งลูกสาวให้มาเดินเที่ยวเตร็ดเตร่อยู่คนเดียวจนหลงในโรงแรมใหญ่แบบนี้ หากนี่เป็นลูกของเธอ เธอคงไม่ปล่อยให้เด็กคลาดสายตาเลยแม้แต่วินาทีเดียว

“ว่าแต่หนูชื่ออะไรจ๊ะ”

ก่อนที่จะไปช่วยตามหาพ่อแม่ของเด็ก เอวาก็ไม่ลืมที่จะถามชื่อของเด็กน้อยหน้าตาน่าเอ็นดูคนนี้เสียก่อน

“หนูชื่อแสนดีค่ะ” น้ำเสียงเล็กน่ารักตอบกลับ

“ชื่อน่ารักจังเลย พี่ชื่อเอวานะคะ งั้นเราสองคนไปตามหาป่าป๊าของหนูกันเลยดีไหมคะ”

“อื้อ อื้อ ดีค่ะ พี่สาวคนสวยใจดีที่สุดเลย เย้ ไปหาป่าป๊า!”

เด็กน้อยดีใจยกยิ้มน่ารักทันที เมื่อพี่สาวคนสวยตรงหน้าอาสาที่จะพาเธอไปหาป่าป๊า ทว่าแสนดีเองก็ไม่รู้ว่าป่าป๊าของเธอตอนนี้ไปอยู่ที่ไหน...

---

ฝากกด ❤️ กดเก็บเข้าชั้น และกดติดตาม นามปากกา เพชรลลินณ์ ด้วยนะคะ กราบบบ

หรือจะแวะมาพูดคุยกันก็ได้น้าาา ขอบคุณที่ติดตามอ่านจนจบค่ะ :)