ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    เคียงใจนับนิรันดร์ ตอน ณธีร์

    ลำดับตอนที่ #2 : อารัมภบท แหลกสลาย 2/2

    • อัปเดตล่าสุด 5 ก.ย. 67


    “ระวังเรื่องอะไรครับ” ณธีร์หุบยิ้มและรีบถาม

    “ป้าบอกไม่ได้หรอก มันเป็นการฝืนโชคชะตา เอาเป็นว่าระวังเรื่องอารมณ์ของตัวเองให้ดี แต่ป้าจะบอกใบ้ให้นิดหน่อยก็แล้วกันนะ…”

    หญิงมีอายุเว้นช่วงให้ตัวเองได้หยุดหายใจเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ

    “ระวังจะเสียของบางอย่างไป และได้ของที่มีมูลค่ามากกว่าเดิมมาแทน ช่วงนี้ชีวิตของพ่อหนุ่มอาจจะวุ่นวายสักหน่อย แต่อีกไม่นานนักหรอก เรื่องทุกอย่างมันจะดีขึ้น” เธอเอ่ยแล้วยกยิ้มเล็กน้อย

    “ได้ของมีค่ากว่าเดิมมาแทน มันก็ดีไม่ใช่เหรอครับ”

    “เสียไป…เพื่อได้มา” หญิงมีอายุพูดเชิงให้เขาต้องเก็บไปขบคิดต่อ

    “งั้นผมจะระวังก็แล้วกันนะครับ”

    เอาจริงณธีร์ก็ไม่ค่อยเชื่อเรื่องพวกนี้สักเท่าไหร่ แต่เขาก็ไม่อยากที่จะลบหลู่ความเชื่อของคนอื่นเช่นกัน

    “นี่จ๊ะดอกไม้”

    ไม่นานพะแพงก็นำดอกไม้ช่อใหญ่ที่เพิ่งจัดเสร็จมาให้คนเป็นยายที่ด้านหน้าเคาน์เตอร์ร้าน ก่อนที่เธอจะเดินหายไปที่ด้านหลัง

    “อย่าลืมที่ป้าทักพ่อหนุ่มล่ะ” หญิงมีอายุเอ่ยพลางยื่นดอกไม้ช่อใหญ่ส่งให้คนตรงหน้า

    “…ครับ”

    ณธีร์รับดอกไม้ช่อนั้นมาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับเธอสั้น ๆ แล้วหยิบธนบัตรสีเทาสามใบยื่นให้เธอ ทั้ง ๆ ที่ราคาช่อดอกไม้เพียงแค่สองใบเทาเท่านั้น แล้วพูดต่อว่า

    “ไม่ต้องทอนนะครับ ไว้ครั้งหน้าผมจะมาอุดหนุนใหม่”

    “หล่อแล้วยังใจดีอีก ขอให้เจริญ ๆ นะลูก”

    ในสายตาของเขาเงินเพียงสามใบเทามันอาจจะไม่ได้มากมายเท่าไหร่นัก เพราะภายในหนึ่งวันเขาสามารถหาเงินได้มากกว่านี้อีกหลายเท่าตัว แต่สำหรับบางคนก็ไม่เป็นเช่นนั้น เขาไม่รู้ว่าการที่ป้ามาขายดอกไม้โดยที่ไม่ค่อยมีลูกค้าแบบนี้ เธอจะมีกำไรสักแค่ไหนกันหรือจริง ๆ แล้วเธอเป็นคนรวยที่เบื่อชีวิต จนต้องออกจากบ้านมาหาอะไรทำแก้เซ็งอย่างที่เธอบอกเอาไว้ก่อนหน้านี้

     

    ณ คฤหาสน์หรูย่านใจกลางเมืองกรุงเทพฯ

    “…ได้ข่าวว่าคุณท้อง ผมเลยรีบมาหา”

    ธันวา หรือ ธันย์ ชายหนุ่มหน้าตาดีวัย 23 ปี ลูกชายคนเล็กของครอบครัว ‘เลิศตระการกูล’ เขาเอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้าด้วยสีหน้าที่จริงจัง แต่ทว่าสีหน้าของเธอกลับแสดงความเป็นกังวลออกมาให้เขาเห็นได้อย่างชัดเจน ก่อนที่เธอจะพูดตอบเขาไปด้วยประโยคสั้น ๆ

    “ใช่ค่ะ ฉันท้อง” และหญิงสาวคนนั้นก็คือ…อัยลดา

    ธันย์ที่สังเกตเห็นท่าทางดูเป็นกังวลของเธอ เขาจึงยื่นมือหนาไปสัมผัสที่แก้มเนียนสวยเบา ๆ อย่างอ่อนโยนก่อนจะถามต่อว่า

    “แล้วเด็กในท้องของคุณ เป็นลูกผมหรือเปล่า”

    เจ้าของใบหน้าสวยราวนางฟ้านางสวรรค์จ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าพลางน้ำตาเอ่อคลอเบา ๆ เธอนั้นเลือกที่จะไม่ตอบอะไรเขากลับไป เพราะหากตอบว่า ‘ใช่’ มันจะต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ ๆ

    “เด็กในท้องของคุณเป็นลูกผมใช่ไหม” ธันวาคะยั้นคะยอถาม

    “…” อัยลดาก็ยังไม่ตอบอีก เธอเอาแต่สะอื้นไห้ออกมาไม่หยุด

    “ถ้านั่นเป็นลูกของผม ผมพร้อมที่จะรับผิดชอบคุณ ผมรักคุณ!”

    ผัวะ!! มือเรียวสวยฟาดไปที่ใบหน้าหล่ออย่างจัง…

    “คุณจะบ้าเหรอ แค่นี้ฉันก็รู้สึกผิดบาปต่อพี่ชายของคุณ ต่อครอบครัวของคุณมากแล้วนะ ยังจะให้ฉันทำเรื่องบ้า ๆ อีกงั้นเหรอ!”

    “เราแก้ไขเรื่องนี้ได้ ผมจะไปยอมรับกับป๊าและเฮียธีร์ตรง ๆ เรื่องระหว่างเราสองคน รวมถึงเรื่องเด็กในท้องของคุณด้วย…”

    “อย่าทำแบบนั้นค่ะ” มือเรียวสวยเอื้อมมาปิดที่ริมฝีปากอีกฝ่าย

    “ไหนก่อนหน้านี้ คุณบอกว่าคุณรักผมไง”

    ธันย์เบือนหน้าหนีมือของเธอพลางเอ่ยปากถามด้วยสีหน้าจริงจัง

    “รัก…แต่มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ เรากำลังทำสิ่งที่ไม่ถูกต้อง ทุกอย่างมันดูผิดที่ผิดทางไปหมด คุณอย่าทำแบบที่กำลังคิดเลยนะ ปล่อยฉันไปซะ แล้วเราก็ต่างคนต่างอยู่และทำเหมือนว่ามันไม่เคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเถอะ”

    อัยลดากล่าวออกมาทั้งน้ำตา เธอมีความรู้สึกดี ๆ ให้เขามากกว่าคนที่เป็นสามีเสียด้วยซ้ำ แต่ความรู้สึกพวกนี้มันดูผิดที่ผิดเวลาไปเสียหมด

    “แต่นั่นมันลูกผมนะ ผมไม่ยอม ผมรู้ว่าไม่ใช่ลูกเฮียธีร์แน่ ๆ ผมรู้!”

    “หยุดพูดเถอะ พอ พอได้แล้ว!”

    หญิงสาวพูดออกมาและใช้กำปั้นทุบไปที่หน้าอกของเขาอีกหลายที ตามด้วยปล่อยโฮอย่างไม่อายใคร…

    “ไหนบอกว่ารักผมไง ถ้าคุณไม่กล้าสู้ความจริงกับป๊าและเฮีย งั้นเราสองคนหนีไปอยู่ด้วยกันดีไหม ไปใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันสามคนพ่อแม่ลูก คุณอยากไปประเทศไหน คุณบอกผมได้เลยนะ ผมพาคุณไปได้ทุกที่เลย”

    “พอเถอะธันย์”

    หญิงสาวเช็ดคราบน้ำตาพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาออกมา

    “อัยลดา…เราหนีไปอยู่ด้วยกันเถอะนะ”

    “ฉันทำแบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะ ฉันรักคุณนะ ฉันรักคุณจริง ๆ และฉันก็มีความรู้สึกดี ๆ ให้กับคุณ แต่เรื่องระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ เพราะฉันเป็นเมียของพี่ชายคุณ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงของคุณ…”

    “ได้สิ เราทำได้ ไม่มีใครหาเราสองคนเจอแน่นอน”

    ถึงแม้หญิงสาวตรงหน้าจะเป็นภรรยาของพี่ชาย แต่ทว่าเขากลับตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกเห็น จนกระทั่งทั้งสองได้มีสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน ธันย์รู้ว่าสิ่งที่เขาทำนั้นมันผิด หากแต่เขารักเธอไปแล้ว จะทำยังไงได้ล่ะ

    “หนีไปด้วยกันเถอะนะ!”

    เอ่ยจบธันย์ก็สวมกอดหญิงสาวตรงหน้าทันที

    และในระหว่างที่สถานการณ์กำลังตึงเครียดอยู่นั้น ทว่าจู่ ๆ เสียงคนจากด้านนอกก็ดังขึ้นและมีบางคนเอ่ยเรียกชื่อของพวกเขา…

    “คุณอัยลดากับคุณธันย์อยู่ในห้องหนังสือค่ะ”

    และทันใดนั้นเองประตูห้องหนังสือก็ถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว โดยคนที่อยู่ด้านในยังไม่ทันจะได้ตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ

    “ทำอะไรกัน!” ณธีร์เปิดประตูเข้ามาก็เห็นคนที่เขารักทั้งสองคนกำลังยืนกอดกันอย่างแนบชิด

    “ธีร์…” ภรรยาสาวเอ่ยชื่อของเขาด้วยสีหน้าตกใจ

    “ถามว่ามาแอบทำอะไรกันในนี้ แล้วทำไมจะต้องกอดกันด้วย!”

    “อะ เอ่อ คือเรื่องมันเป็นแบบนี้ค่ะธีร์ ฉันอธิบายได้…”

    เธอพยายามที่จะพูดโกหกคนเป็นสามี โดยชักจูงเขาให้คิดเป็นแบบอื่นที่ไม่ใช่ในเชิงชู้สาว “คืองี้เฮีย…” แต่ทว่าก็ถูกธันย์พูดขัดขึ้นเสียก่อน

    “ผมจะบอกให้เอาบุญนะ ลูกในท้องของซ้ออัยลดาเป็นลูกของผม ไม่ใช่ลูกของเฮีย เราสองคนแอบรักกันมานานแล้ว แถมมีอะไรกันหลายครั้งแล้วด้วย ผมเดาว่าเฮียคงจะตกใจกับสิ่งที่ได้ฟัง แต่ตอนนี้ มันถึงเวลาที่ผมจะต้องทวงเมียทวงลูกของตัวเองคืนแล้วล่ะ!”

    “พูดเรื่องบ้าอะไรของมึงไอ้ธันย์!” ณธีร์ตะคอกถาม

    “ถ้าเฮียไม่เชื่อ ก็ลองถามซ้อดูสิ” คนเป็นน้องพูดต่อ

    “จริงอย่างที่ไอ้ธันย์มันพูดเหรอ…อัยลดา!”

    “…” หญิงสาวสะอื้นไห้ไม่ตอบอะไร

     

    และความเงียบของเธอก็คือคำตอบของเรื่องราวทั้งหมด…

     


     

    ฝากกด ❤️ กดเก็บเข้าชั้น และกดติดตาม นามปากกา เพชรลลินณ์ ด้วยนะคะ กราบบบ

    หรือจะแวะมาพูดคุยกันก็ได้น้าาา ขอบคุณที่ติดตามอ่านจนจบค่ะ :)
     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    นักเขียนเปิดให้แสดงความคิดเห็น “เฉพาะสมาชิก” เท่านั้น
    ×