<<>>

ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER3:THE POTIONS

“โอโห! แพนซี่เธอทำให้เจ้าหนูตะเภาตัวนั้นหายไปได้ยังไงน่ะ ขนาดฉันยังทำไม่ได้เลย”ไดอานา มาน๊อค ถาม

“ก็ง่ายนิดเดียว ก็แค่ร่ายคาถาตามที่มักกัลนากอนบอกมันก็หายไปแล้ว”แพนซี่บอกอย่างอวดๆ

“อะแฮ่มๆ”แพนซี่กระแอมไอเลียนเสียงอัมบริดส์ เมื่อมีเด็กปี3กลุ่มหหนึ่งเดินผ่านมา

“พวกเธอแต่งตัวไม่ค่อยเรียบร้อยกันเลยนะจ๊ะ”แพนซี่บอก เธอมองนักเรียนกลุ่มนั้นอย่างพินิจ

“”ในฐานะที่ฉันเป็นพรีเฟ็ค หัก5คะแนนเพราะ พวกเธอแต่งตัวไม่เรียบร้อย หัก5คะแนน เพราะฉันไม่ชอบพวกเธอ”แพนซี่พูดจบ เป็นวินาทีเดียวกับที่ประตูคุกใต้ดินของเสนปเปิดออก เด็กนักเรียนบ้านสลิธีรินและเด็กนักเรียนบ้านกริฟฟินดอร์ปี5ก็เดินแถวเข้าไปในห้องเรียน แพนซี่และนักเรียนบ้านสลิธีรินคนอื่นๆต่างก็นั่งที่แถวหน้าสุด

“นั่งกันให้เรรียบร้อย”เสนปปรากฎกายขึ้น

“วันนี้เราจะทบทวนการผสม น้ำยาสันติ ที่มักจะออกข้อสอบใน ว.พ.ร.ส. ซึ่งฉันได้เคยสอนพวกเธอไว้ตั้งแต่ต้นปีการศึกษาแล้ว ดังนั้นถ้าวันนี้พวกเธอคนใดคนหนึ่งที่ไม่สสามารถผสมน้ำยาสันติ มาส่งฉันได้ พวกเราคนใดคนหนึ่งอาจจะต้องกล่าวอำลากัน”เสนปพูดพลางมองส่งสายตาเย็นเยียบไปที่แฮร์รี่ พอตเตอร์ และเนวิล ลองบัตท่อม(ซึ่งตอนนี้เหงื่อแตกซิกๆ)

“พวกเธอมีเวลาหนึ่งชั่วโมงครึ่งเริ่มได้”

แพนซี่ยิ้มและหลิ่วตาให้เพื่อนทั้ง4คน พร้อมกับเริ่มเติมผงมูนสโตนลงไปในหม้อยา

“ฮึ! คราวนี้ฉันไม่มีทางพลาดเหมือนคราวที่แล้วเด็ดขาด”แพนซี่พูดกระซิบกับตัวเอง

เบาๆพลางหยดน้ำเชื่อมเฮอร์ลิบอร์ลงไปสองหยด หลังจากที่ปล่อยให้น้ำยาเดือดปุดๆไป7นาที(แน่หล่ะ ก้อคราวที่แล้วคุณเธอเล่นเติมน้ำเชื่อมเฮอร์ลิบอร์ไปซะหลายหยด)

เวลาผ่านไปได้ไม่นานผิวน้ำยาของเด็กนักเรียนลบ้านสลิธีรินทุกคนก็เริ่มมีไอสีเงินเป็นประกายระยิบ ระยับ ทำให้เสนปดูพอใจมากๆ เมื่อเสนปเดินโฉบผ่านไป เขาก้มลงมองผ่านจมูกงองุ้ม ที่หม้อใหญ่ของนักเรียนบ้านกริฟฟินดอร์แต่ละคน และมาหยุดกึกที่หม้อใหญ่ของแฮร์รี่(ที่กำลัง

มีไอสีเงินลอยออกมาประปรายท่ามกลางไอสีเทา)

“เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงอะไรเลยพอตเตอร์”เสนปเริ่มเหน็บแนมแฮร์รี่

นักเรียยนบ้านสลิธีรินที่อยู่หน้าชั้นเรียนทุกคนต่างเงยหน้าขึ้นมาฟังอย่างตั้งใจ ราวกับว่านี่เป็นเรื่องน่าสนุก

“ไหนบอกฉันหน่อยสิพอตเตอร์เธอเติมน้ำเชื่อมเฮอร์ลิบอร์ลงไปกี่หยด”

“หนึ่งหยดครับ”แฮร์รี่ตอบกำมือรอบไม้กายสิทย์เเน่น เสนปยิ้มเยาะๆแล้วเดินจากไป

“เห็นได้ชัดๆว่าสมองของเธอไม่มีอะไรเลยพอตเตอร์”เสนปเเกล้งเยาะหยันให้นักเรียนทั้งชั้นเรียนได้ยิน

พวกนักเรีบนบ้านสลิธีรินที่อยู่หน้าชั้นเรียนทุกคนต่างหัวเราะเสียงดังลั่นห้องเรียนคุกใต้ดินของเสนปจนแทบจะถล่มลงมา(เว่อร์ไปป่าวเจ๊)

“5555กรี๊ดๆๆๆๆไอ้…พอต..เตอร์..มะ..มัน..ใส่ 55.น้ำเชื่อมเฮอร์ลิบอร์ไปแค่หยดเดียว55555กรี๊ดๆๆๆๆๆ”แพนซี่พูดเสียงขาดเป็นห้วงๆ เนื่องจากการพยายามกลั้นเสียงหัวเราะแหลมสูงซึ่งเปลี่ยนเป็นเสียงกรี๊ด

“555เจ้าพอตเตอร์…ความจำเสื่อม สักวันคงลืมเอากระเป๋านักเรียนมาล่ะ55555555555+”เจนน์ พูดทั้งๆที่ยังหัวเราะอยู่

“55555555555555+น่าขำที่สุดเลย ใส่น้ำเชื่อมเฮอร์ลิบอร์ไปแค่หนึ่งหยด555555” เอลิซาเบธเยาะเย้ย

“5555ยอดยี้พอตตี้5555+”ไดอานาผสมโรง

“ฮึ ฮึ ฮึ ฮึ ฮึ ฮึ ฮึ ฮึ ฮึ ฮึ ฮึ+(5555555555555+)”มิลลิเซน บัลสโตรดส่งเสียงหัวเราะที่ฟังเหมือนเสียงคำรามของโทรลล์ออกอาละวาดแข่งแครบกับกอยย์ และเริ่มลงกลิ้งตัวที่พื้น(โอ้งานนี้ไม่คุกใต้ดินถล่มก็มีผู้เสียชีวิตหรือไม่ก็แบนราบล่ะครับท่าน)



“ฉันคิดว่าเราพอกันได้แล้ว เอาล่ะพวกเธอที่สามารถทำน้ำยาสันติได้ถูกต้องตามขั้นตอนทุกขั้นตอน ให้เอาตัวอย่างน้ำยาของเธอรินใส่คนโทให้เรียบร้อยและเขียนชิ่ให้ชัดเจน ฉันจะได้เอาไปทดสอบและให้คะแนนถูก”เสนปรีบออกคำสั่งเสียงดัง(เนื่องจากกลัวคุกใต้ดินถล่ม)

ระหว่งที่ทุกคนรินน้ำยาใส่คนโทของตัวเอง แพนซี่หัวเราะคิกคักและกระซิบกระซาบกับเพื่อนของเธอในแก๊งอย่างมีความสุข มีเพียงแต่เดรโก มัลฟอยเพียงคนเดียวในบ้านสลิธีรินที่ไม่ได้ร่วมวงหัวเราะเยาะแฮร์รี่ในตอนนี้ ขาเพียงแค่ยิ้มเยาะๆให้แฮร์รี่ครู่หนึ่ง แล้วดวงตาสีซีดของเขาก็เม่อลอยไปจับจ้องที่ แพนซี่ พาร์กินสัน เพื่อนหญิงที่เขาสนิทกับเธอที่สุด เขาดีใจที่เห็นเธอมีความสุข และเขาก็ส่งยิ้มอย่างเต็มใจ(ที่หายากยิ่ง)ไปให้เธอโดยที่เธอไม่รู้ตัวว่าเพื่อนชายที่เธอสนิทกับเขามากที่สุดกำลังส่งรอยยิ้มให้